พรหมลิขิตหัวใจ (Fate Of Heart)

ลำดับตอนที่ #3 : กลั่นแกล้ง

                วันนี้พนิตาเรียนไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะใจเธอยังนึกถึงตนุการอยู่ตลอด แต่ความคิดนั้นต้องหยุดชะงัก เมื่อมีอะไรบางอย่างมากระทบกับศีรษะของเธอ และหล่นลงไปที่พื้นตามแรงดึงดูดของโลก

                สิ่งแรกที่เธอควรทำในทันที คือหันกลับไปมองหาที่มาของวัตถุนั้น แต่พนิตาเลือกที่จะก้มลงไปหยิบวัตถุนั้นขึ้นมาเพื่อคลี่ดูว่ามีข้อความอะไรอยู่หรือเปล่า ข้อความนั้นมีอยู่ว่า ‘นั่งเหม่ออยู่ทำไมนะ ยัยบื้อ’ ข้อความนั้นทำให้ความโกรธของพนิตาพุ่งปรี๊ด เมื่อหันกลับไปก็เห็นณัฐธีร์กับกลุ่มเพื่อนของเขากำลังนั่งหัวเราะกันอยู่ พนิตาอดทนเก็บความความโกรธนั้นไว้ จนกระทั่ง หมดคาบเรียน

                “นายปาอะไรใส่หัวฉัน นายนัด” เสียงของพนิตาทำให้เขาต้องหันมาฉับพลัน

                “มีอะไรเหรอครับ คุณผู้หญิง” ณัฐธีร์ตอบกลับมาแบบกวนๆ ทำให้เธอแทบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่ก็กลั้นใจตอบกลับไป

                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่จะมาถามว่าคุณปาอะไรใส่หัวฉัน” พนิตาฝืนใจถามกลับไปอีกครั้ง โดยหวังแค่ว่าคราวนี้เธอคงได้คำตอบจากผู้ฟังเสียที

                “อ้าวรู้ตัวด้วยเหรอครับ ก็แหม ผมเห็นคุณนั่งเหม่อๆก็เลยช่วยเรียกสติคุณกลับมาไงครับ” ณัฐธีร์ตอบกลับมา ด้วยรอยยิ้มแบบกวนๆ จนพนิตาต้องหลับตาเพื่อคุมอารมณ์ไว้

                “ทำไม? ฉันนั่งเหม่อแล้วมันหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ” ให้ตายเถอะ เขาคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยใช่ไหม ถึงได้มานั่งปั้นหน้ายิ้มแย้มใส่เธอแบบนี้น่ะ

                “พอดีมันหนักพระเศียรของผมน่ะสิครับ”

                “นี่นาย” พนิตาตั้งท่าจะชี้หน้าด่า แต่ณัฐธีร์พูดแทรกขึ้นมา

                “จุ๊ จุ๊ อย่ามาทะเลาะกันตรงนี้เลยนะครับ อายเพื่อนๆเขา” พูดไม่พูดเปล่า เขายังชะโงกหน้าเข้ามาใกล้หน้าของเธออีก การกระทำแบบนั้นเรียกเสียงล้อเลียนจากเพื่อนร่วมห้องได้เป็นอย่างดี

                “หุบปากนายไปเลยนะ ก่อนที่รอยนิ้วมือทั้งห้าของฉันจะประทับอยู่บนหน้านาย” พนิตาพูดออกมา พร้อมกับยกมือขึ้นมาหมายจะฟาดหน้าหล่อๆของคนตรงหน้าให้เป็นรอยเสียหย่อย แต่เมธาก็รีบตะโกนห้ามเพื่อนไว้

                “พลอย หยุดเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลยนะ” เมธาพูดขึ้น อันที่จริงเขาก็อยากจะดูละครฉากใหญ่อยู่หรอกนะ แต่กลัวว่าจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย เลยจำเป็นที่จะต้องห้ามไว้

                “ชิ” พนิตาลดมือลง พร้อมกับเดินออกจากห้องไป อัญดาที่กำลังจะเดินตามหลังเพื่อนของตนที่ออกไป หันมาส่งยิ้มให้กับณัฐธีร์ และรีบวิ่งตามพนิตาไป

                หลังจากที่พนิตาไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองแล้ว ก็กลับมานั่งยังที่นั่งของตัวเอง และเพื่อนสนิทอย่างอัญดาก็รีบตามมาเปิดบทสนทนาทันที

                “แกไปทะเลาะอะไรกับนายนัดนะ” อัญดาถาม พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับพนิตา

                “ก็นายนั่นปากระดาษใส่ฉัน” คนถูกถามทำหน้าเนือยตอบกลับไป คำตอบนั้นทำให้คนถามเลิกคิ้วสูงแทบจะในทันที

                “แค่นี้...เนี่ยนะ”  อัญดาพูดพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย มองหน้าเพื่อนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเลยสักนิด

                “ถ้ามันแค่นั้นฉันจะโมโหทำไม แต่ยังมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘นั่งเหม่ออยู่ทำไมนะ ยัยบื้อ’ ฉันก็เลยสติแตกไปหน่อย” พนิตาตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ยังมีความโกรธอยู่จนอัญดาเห็นได้ชัด

                “ก็แล้วเหม่อจริงไหมล่ะ”  อัญดาพูดออกมาได้ทุกจุด จนทำให้พนิตาชะงักไปชั่วครู่

                “ก็...ก็เหม่อจริงนั่นแหละ” พนิตาพูดเสียงเบา แอบคิดเล็กๆในใจ ที่เพื่อนคนนี้รู้ไปซะทุกเรื่อง

                “เฮ้อ!” อัญดาถอนหายใจออกมา พร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักตรงหน้าที่กำลังกอดอก และเสมองไปทางอื่น แต่มีสิ่งหนึ่งที่อัญดามองเห็นได้อย่างชัดเจน คือรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากอันเป็นเอกลักษณ์ของเพื่อน ซึ่งรอยยิ้มนี้น่ะ เห็นได้ยากพอๆกับเห็นพนิตาสอบตกเลยล่ะ

                “นี่พลอย” เสียงอัญดาฉุดให้พนิตาหลุดออกจากความคิดลึกๆ พร้อมกับหันไปมองตามทิศทางของเสียง “พูดก็พูดเถอะนะ ตอนนี้ใครๆก็คิดเป็นทางเดียวกัน ว่าเธอชอบนัด หรือไม่นัดก็ชอบเธอ” สิ้นสุดคำพูดของเพื่อนสนิท นัยน์ตาของพนิตาก็เบิกกว้างแทบจะทันที นั่นทำให้อัญดากลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว

                “ว่า...ว่าไงนะ ทำไมล่ะ แค่ฉันกับนายนั่นทะเลาะกัน ก็ถูกกล่าวหาส่งเดชแล้วงั้นเหรอ จะ...จะบ้ากันรึไง” พนิตาพูดตะกุกตะกัก ทำให้อัญดาหลุดหัวเราะจนได้

                “อะไรกันพลอย ไม่เห็นต้องพูดจาติดๆขัดๆแบบนั้นเลย” อัญดาพูดพร้อมกับหัวเราะ ทั้งยังเอามือกุมท้องไว้ด้วย

                ‘อะไรกันนะ ไม่เห็นต้องหัวเราะขนาดนั้นเลยนี่’ พนิตาคิดในใจ มองดูเพื่อนรักที่กำลังหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความรู้สึกแปลกใจอยู่ในที

                “โอ๊ย! หัวเราะจนเหนื่อยเลยอ่ะ” อัญดาหยุดหัวเราะ พร้อมกับปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาตอนหัวเราอย่างสนุกสนาน แต่พอเห็นหน้าพนิตาที่ทำหน้ามุ่ยๆอยู่ อัญดาต้องรีบปรับหน้าตาเข้าโหมดจริงจังแทบจะทันที

                “เอาเถอะ ก็เธอกับนายนัดน่ะ เจอกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกที ใครๆก็คิดทั้งนั้นแหละ ว่าทะเลาะกันบ่อยๆแบบนี้ มีซัมติงชัวร์” อัญดาพูดพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง แต่พนิตาไม่เชื่อเลยสักนิด จึงถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น แต่สายตาดันไปเห็นณัฐธีร์มองมาทางเธอด้วยสีหน้าแบบกวนๆ ทำให้พนิตาอารมณ์เสียขึ้นมาทันที

                ‘ฉันชักจะเบื่อพรหมลิขิตของเธอแล้วนะพนิตา’

******************************

ห่างหายไปนานมากๆเลยค่ะ เป็นปีเลยทีเดียว นักเขียนมือใหม่ต้องขอโทษอย่างสูงเลยนะคะ

แต่หลังจากนี้ ก็คงยุ่งอีกตามเคยค่ะ (แหะๆ)  แต่รับรองค่ะว่า หากว่างเมื่อไร จะมาต่อให้นะคะ

>Love love you<