คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อกหัก
เช้าถัดมาพนิตามาเรียนด้วยความหวังว่า วันนี้จะได้เจอพี่ต้นของเธออีกครั้ง
แต่มันช่างบังเอิญอะไรขนาดนั้น เมื่อเธอก็ได้เจอเขา เจอตนุการคนที่เธอรอ แต่สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บและกลัว คือตนุการนั่งจับมืออยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
'ใครกัน ไม่ใช่พี่แก้มด้วย' พนิตาคิดในใจ ผู้หญิงคนนั้นทั้งสวย สมบูรณ์แบบ เรียกได้ว่าถ้าพนิตาไปยืนใกล้ๆแล้วล่ะก็เทียบไม่ติดเลย
ภาพนั้นยังติดตาของพนิตา เธอรีบคิดหาเหตุผลแล้วว่า ทำไมตนุการถึงบอกกับเธอว่าคุยกันไปก่อน แต่เขาไม่ได้บอกด้วยซ้ำไปว่าจะคบกับเธอ ใช่สิ เธอไม่ควรยึดติดกับสิ่งที่ไม่มีน้ำหนักอย่างคำพูดของคน แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่สามารถตัดใจจากตนุการได้เลย
เย็นวันนั้น พนิตาได้แต่นั่งคิดถึงภาพเหตุการณ์ที่ตนได้เห็น มันบาดใจจนเธอไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาอีก แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อทั้งใจของเธอมันไปอยู่ที่เขาจนหมดแล้ว
วันต่อมา อัญดาก็เข้าไปคุยกับพนิตาเกี่ยวกับเรื่องของตนุการ
"เป็นไงบ้าง เรื่องพี่ต้นน่ะ ได้คุยกับเขาบ้างหรือเปล่า" อัญดาถามอย่างร้อนใจ เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อวานพนิตาไปเจออะไรมา
"เปล่า ฉันไม่ได้คุยหรอก ถึงอยากจะคุย ก็คงไม่ได้" พนิตาตอบเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจจนอัญดาจับความรู้สึกได้
"มีเรื่องอะไรใช่ไหมล่ะ บอกฉันมาเถอะ เผื่อฉันจะช่วยแกได้บ้างนะ" อัญดารีบเสนอตัวเป็นที่ปรึกษาทันที
"ก็เมื่อวาน ฉันเจอพี่ต้นนั่งจับมือกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เป็นใครฉันก็ไม่รู้ ที่สำคัญที่สุด เธอสวยมาก" คำบอกเล่าของพนิตา ทำเอาอัญดาอึ้งไป
"จริงเหรอแก ถ้าเป็นอย่างนี้นะ ฉันว่าตัดใจเถอะแก จะมาหวังอะไรกับผู้ชายแบบนี้" อัญดาเสนอความคิดที่พนิตาก็เคยคิดไว้แล้วเช่นกัน
"ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ ในเมื่อเขาไม่ชอบเรา เราก็ควรที่จะต้องตัดใจ" พนิตาพูดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ แต่เหมือนกับว่าพรหมลิขิตจะไม่เป็นใจเอาซะเลย เมื่อตนุการถือดอกไม้ช่อใหญ่มาหาพนิตา เหมือนจะบอกให้คนอื่นรู้ว่า เขาและเธอเป็นอะไรกัน
"สำหรับพลอยคนเดียวครับ" ตนุการพูดเสียงหวาน จนอัญดาที่ยืนอยู่ข้างพนิตาทำหน้าเอือมอย่างไม่ปิดบัง พนิตาที่ได้ยินคำพูดของตนุการต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพูดประโยคถัดมา
"ขอบคุณนะคะ แต่พลอยว่าพี่ต้นเก็บไว้เถอะค่ะ พลอยคิดว่าเรื่องระหว่างเรา มันคงเป็นไปไม่ได้" เธอเงียบไปพักหนึ่ง และพูดขึ้นมาอีกครั้ง "คือว่า พลอยรู้สึกว่าเรื่องของเราควรจะจบแค่นี้" สิ้นคำพูดของเธอ ตนุการมีสีหน้าดีใจเล็กน้อย แต่เหมือนเขาจะรู้ว่าจะผิดสังเกต จึงพยายามควบคุมอารมณ์ไว้
"เหรอครับ ไม่เป็นไรหรอก พี่เชื่อว่าพลอยจะต้องเจอคนที่ดีกว่าพี่แน่นอน พี่เชื่ออย่่างนั้น" คำพูดรวมทั้งสีหน้าของตนุการ เหมือนกับเข็มที่ปักลงในใจของพนิตา แต่เธอก็ทนกัดฟันพูดคำหนึ่งออกมา
"ค่ะ พลอยว่าพี่ต้นรีบกลับเถอะค่ะ เดี๋ยวใครบางคนเขาจะเข้าใจผิด" พนิตาพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก
"ครับ ไปนะครับ" พูดจบตนุการก็เดินกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ทิ้งปริศนาให้กับพนิตาด้วยรอยยิ้มนั้น โดยที่เธอไม่เข้าใจเลย
======================
เรื่องนี้ไม่มีคนติดตามบ้างเลยเหรอ แงๆ ทำไมโหดร้ายกันจัง ยอมรับเลยค่ะ ว่ามาสั้น มากกกกกกกกกกกก แต่ยังไงก็ลองเปิดใจอ่านหน่อยนะคะ
>Love love you<
ความคิดเห็น