ไดอารี่น่าเบื่อๆ

ลำดับตอนที่ #6 : อะไร?

19:17 26/07/58

เวลาเห็นคนทะเลาะกันในหนังหรือในชีวิตจริง

ไม่ว่าจะพูดอะไรกัน แต่พอเสียงดังมากๆแล้ว

เหมือนเราจะทำได้แค่นั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้น

ถึงไม่ตั้งใจจะดู แต่มันก็เห็นไปแล้ว ได้ยินไปแล้ว

ไม่ชอบแบบนั้น ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน

โลกสวยเหรอ? เพ้อฝันเหรอ? ตัวเรา ทำไมถึง?

แล้วทำไมคนพวกนั้นถึงชอบเสียงดังใส่กัน?

ทำไมถึงได้ยึดมั่นในความคิดของตัวเองมากขนาดนั้น?

ไม่ชอบเลย ไม่อยากพูดกับใครเลย ไม่อยากยุ่งเกี่ยว..

มันคืออะไรกันนะ โลกใบนี้มีไว้ทำอะไรกันนะ

ตัวเราเป็นแค่คนโง่เขลาที่ไม่เข้าใจอะไรๆ เลย

ชอบที่จะเฝ้ามองอยู่อย่างนั้น จากที่ไกลๆ

ถึงอย่างนั้นพอรู้สึกว่าความยึดมั่นในความคิดตัวเองมันก่อตัว

ก็เริ่มที่จะแสดงอาการไม่ต่างไปจากคนอื่น ไม่ต่างไปเลย

ทั้งเกลียดโลกใบนี้ ทั้งสังคม ทั้งตัวเอง 

เรามันไม่มีอะไรดี ก็แค่คนหลงทาง 

แต่ออกจะรู้ตัวเองด้วยซ้ำว่า กำลังหลงทาง

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตมันขัดแย้งกันไปหมด

ทั้งเลวร้าย ทั้งดีงาม คละเคล้ากันไปจนสับสนไปหมด

เลือกทางเดินไม่ได้ หาทางไปต่อไม่ถูก

หยุดยืนอยู่ตรงทางแยกมานานแล้ว

ทางข้างหน้า จะไปซ้ายหรือขวา 

หรือจะถอยหลัง  ไม่รู้เลย

ไม่มีป้ายบอกทาง มันเลือนลาง

หรือเราก็แค่เดินไปอย่างตามืดบอด

ไม่ตั้งใจที่จะลืมตาขึ้นมามอง

เคยอ่านหนังสือที่บอกว่าให้เริ่มต้นด้วยการคิดสิ่งดีๆ

แล้วมันจะดึงดูดความคิดดีๆ ตามมา

ตรงกันข้าม ถ้าเริ่มคิดไม่ดี ก็จะดึงดูดความคิดไม่ดีตามมา

ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก แต่มันก็แค่หลักการ

ในการปฏิบัติมันก็ทำได้อยู่ แต่มันไม่ใช่ทุกครั้งไง

สังเกตว่าลึกๆแล้ว เราก็ปรารถนาที่จะเห็นอะไรดราม่าอยู่

การเสพความเจ็บปวดมันกระตุ้นตัวเราให้ตื่นตัว

ไม่งั้นคนอกหัก เขาจะฟังเพลงเศร้ากันทำไม

ก็เพราะมันจะได้รู้สึกไง พอไม่มีความรู้สึกแล้ว..

ก็เหมือนตัวเองเป็นแค่เครื่องจักร เป็นหุ่นยนต์

เคยมีสภาวะแบบนั้นนะ แล้วความคิดทางลบมาชักนำ

ทำให้หลงผิดไปชั่วขณะว่า ตัวเราไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

การที่ยังเจ็บปวดอยู่ ก็ทำให้เรารู้สึกถึงชีวิต

เสพความเจ็บปวดก็เพื่อให้ต่อมความรู้สึกมันทำงาน

ปล. ก่อนหน้านี้ตั้งชื่อเสร็จ แล้วก็ตั้งชื่อก่อนที่จะลืม

ต่อไปจะตั้งชื่ออะไร?