ไดอารี่น่าเบื่อๆ

ลำดับตอนที่ #5 : ก่อนที่จะลืม

21:53 25/07/58

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาระบายความทุกข์อีกแล้ว เหมือนเห็นที่นี่เป็นส้วม

ความน่าเบื่อมันยังไม่ได้สิ้นสุดไปสักหน่อย

ยิ่งได้คนอย่างเรามามองอะไรๆแล้ว เห็นมันได้ง่ายจริง

อยากจะบอกว่า จ๊ะเอ๋ เจอกันอีกแล้วนะคุณน่าเบื่อ เฮ้อออ

ถึงจะบ่นไปเรื่อยคุณก็ไม่หายไปไหนหรอก ก็น่าเบื่อนี่หน่า

ถอนใจอีกแล้ว พิมพ์ไปถอนใจไป เพราะอะไรกัน?

กำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องอยู่น่ะสิ ถึงจะรู้ตัวแต่แก้ไม่ได้

ทั้งที่ควรจะต้องทำอย่างหนึ่ง แต่กลับไปทำอีกอย่างหนึ่ง

สิ่งที่ควรทำไม่ถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นประเด็นเลย ตั้งแต่เช้ายันค่ำ

ทำตามใจตัวเองอีกแล้ว เริ่มใช้ชีวิตไม่เป็นอีกแล้ว

ไปกินนมนอนดีกว่า ถูกว่าอยู่ตลอดเลยว่าไม่โตซํกที

ถูกตัวเองว่าไง หึหึ แต่ทุกวันนี้ก็ยังกินนมก่อนนอนอยู่เลย

การเขียนไดอารี่น่าเบื่อๆ ขึ้นมาก็เพื่อให้เราได้สังเกตตัวเอง

แต่ว้าตัวเราออกจะน่าเบื่อขนาดนี้ บางทีเลยไปสังเกตอย่างอื่นแทน

อะไรก็ตามที่มันเจิดจรัสกว่าก็ต้องถูกดึงดูดไปมากกว่า

ตัวเรานั้นก็เป็นแค่วัตถุทึบๆในอากาศ มองเห็นไม่ชัด

แต่ว่าก็พยายามที่จะเปล่งแสงบ้าง เพราะมันสวยดีนี่หน่า

เวลามองจากที่ไกลๆแล้ว แต่ก็แค่นั้นแหละ ต้องมองไกลๆสินะ

มีความคิดมากมายอยู่ในหัว มีความรู้สึกอัดแน่นอยู่ในอก

แต่ออกจะสับสนมากไปหน่อย จนมองอะไรไม่ชัดเจน

อะไรๆก็เลยดูไม่สวยงาม ดูแล้วน่าเบื่อไปหมด

ต้องมองโดยปราศจากการใส่ตัวเองลงไป มองอย่างว่างเปล่า

มองด้วยความรู้สึกที่อยากจะรับรู้ ไม่ใช่ผลักไสอยู่แบบนี้

อะไรคือความทุกข์ใจของเราเหรอ? การมีชีวิตอยู่?

ทำยังไงถึงจะให้การมีชีวิตอยู่นี้มีความหมายขึ้นมา?

กำหนดเป้าหมายสิ่งที่จะทำ ค้นหาสิ่งสำคัญในชีวิต

ตัวเราก็ทำมาหมดแล้ว ถึงจะทำได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ

เพราะยังขจัดออกไปไม่หมด มีสิ่งที่ค้างคาใจ?

สิ่งที่ถ้าตายไปแล้วไม่ได้ทำ จะรู้สึกผิดมหันต์?

ก็มีอยู่หรอก แต่ไม่มั่นใจที่จะทำและลังเลอย่างมาก

เพราะความโกรธที่สุมอยู่ในอก อย่างไม่เข้าใจ

แต่มันก็เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องทำอยู่ดี ถึงเราจะไม่ได้คิดอย่างนั้น

ทำไมความคิดของเราต้องสวนทางกับคนอื่นด้วย?

อยากลองคิดให้ได้แบบคนอื่นดูบ้าง ทำไมตัวเราไม่เหมือนใคร?

มันคือความผิดปกติ? มันคือความชั่วร้าย? มันไม่สมควรใช่ไหม?

คงยึดติดกับโลกของตัวเองมากเกินไปจนไม่เข้าใจใครเลยสินะเรา

อะไรคือสิ้งที่เราควรทำนะ ถึงจะคิดมาตลอด แต่ก็ปฏิเสธมาตลอดด้วย

เหมือนมีซาตานอยู่ทางหูซ้าย และเทวดาอยู่ทางหูขวา

มันคือความโลเลเหรอ? การตัดสินใจไม่ถูกเหรอ?

เพราะอะไรก็ดูเลือนลางไปหมด ไม่ชัดเจนสักที

ทำยังไงถึงจะมองเห็นอะไรๆ ให้มันชัดเจนบ้าง?

พยายามทำใจ  พยายามศึกษาวิธีการ แม้แต่หลักการยากๆ

พยายามคิดว่า จะลองทำดูนะ พยายามอยู่บ้าง

แต่ก็ถอดใจออกมาทุกที อย่างน้อยก็ต้องการสิ่งกระตุ้น

ตั้งแต่กาแฟ เพราะร่างกายมันชาไปหมด สมองล้าไปหมด

รู้สึกเหมือนเป็นซอมบี้ลากสังขารเดินอย่างยากลำบาก

แม้แต่สารซีโรโทนินจากแสงแดดก็ออกไปรับบ้าง

กว่าที่สมองและร่างกายจะเข้าที่เข้าทางก็ต้องเลยบ่ายไปตลอด

ใช้ชีวิตเป็นมนุษย์กลางคืนเหรอ? แต่ก็ครึ่งๆ กลางๆ

ที่เขียนมาทั้งหมดนี่ อะไรคือความทุกข์ใจของเรา

การเป็นตัวเรา ทั้งหมดนี่มันคือความทุกข์ใจ

การมีชีวิตอยู่ มันคือความทุกข์ใจ

แต่ถึงจะทุกข์ก็ยังสนุกไปด้วยได้

สนุกกับการค้นหาคำตอบ การแก้ปัญหา

สนุกกับการเอาชนะด้านมืดของตัวเอง

ทั้งหมดนี่ มันก็ทั้งน่าเบื่อและสนุกไปพร้อมๆ กัน