คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [1]เด็กน้อยผู้มาเยือน 100%
ณ สนามบินแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น เวลา 00.59น.
“ ฟังนะ นายห้ามบอกใครเด็ดขาด ที่ฉันมาญี่ปุ่นน่ะ เข้าใจมั้ย?” สาวน้อยน่ารักคนหนึ่ง ลงมาจากเครื่องบินส่วนตัว ตากลมโตสีดำออกชมพูน้อยๆมีแววหงุดหงิด หน้าขาวใสผิวอมชมพูเหมือนนางฟ้าในนิยาย ( เฮ้ย!เริ่มเว่อร์แล้วแฮะ มันน่ารักกว่าช้านอีกT^T : รินริน ) ใบหน้าสวยได้รูปเข้ากับปากสีชมพูอมส้มอ่อนๆที่ไม่ได้เติมแต่งมาก สาวน้อยคนนั้นยังคุยโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดไม่แคร์สายตาผู้ชายที่มองอย่างหยาดเยิ้มมาให้ เธอยืนคุยโทรศัพท์ที่หน้าสนามบินอยู่นานก่อนจะมีรถคันหรูมารับ
“ จัดการเรื่องคอนโดให้ฉันรึยัง?” สาวน้อยถามด้วยเสียงที่ใสและหวานกังวาน แต่เสียงนั่นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดอาฆาต
“เรียบร้อยครับคุณหนู” ผู้ขับรถเอ่ยตอบด้วยเสียงอันสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวเด็กผู้หญิงตัวน้อย(?)น่ารัก ไร้เรี่ยวแรง(?) ใสซื่อ(?)ที่นั่งอยู่ภายในรถคันหรู
“ดีมาก แล้วเอาสมัครที่โรงเรียนนามิโมริให้ฉันแล้วใช่มั้ย?” เธอยังถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดตามอารมณ์
“ครับผม ชุดนักเรียนอยู่ข้างหลังนะครับคุณหนู” คนขับรถตอบพร้อมเหงื่อที่ตกพลั่กๆเต็มหน้า
“ดี” เสียงที่ดูอารมณ์ดีขึ้น ทำให้คนขับรถโล่งใจไปเปราะหนึ่ง
“พาฉันไปส่งที่คอนโดใหม่นั่นแล้วพรุ่งนี้ นายต้องหารถรุ่นนี้มาให้ฉัน บอกคุณพ่อฉันเป็นคนจ่าย จบ” เธอพูดแบบสบายๆแล้วกำชับเล็กน้อย
“รับทราบครับ”
“หึๆ ฉันอยากจะรู้จริง ฝีมือของพวกVongolaมันจะขนาดไหนเชียว”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บ้านสึนะ 7.00
“ ซือคุง เพื่อนๆมารอไปโรงเรียนแล้วนะจ๊ะ” นานะผู้เป็นแม่ บอกกับลูกที่นั่งกินข้าวอย่างสบายอารมณ์
“คร้าบๆ ไปล่ะคร้าบบ” สึนะวิ่งออกจากบ้านไป แล้วเดินไปโรงเรียนพร้อมๆกับพวกโกคุเดระ
“รุ่นที่ 10 ครับ วันนี้ผมได้ยินมาว่ามีนักเรียนใหม่ด้วยล่ะครับ” โกคุเดระบอกสึนะโดยลืมเพื่อนอีกตัวชั่วคราว
“แหม โกคุเดระ ไม่เห็นบอกชั้นบ้างเลยนะ” ยามาโมโตะพูดแบบงอนๆปนสะดิ้งเล็กน้อย โดยไม่ลืมถามเลยว่า...
“ว่าแต่จะเล่นเป็นมาเฟียตอนไหนอีกอ่ะ สึนะ”
/โถ่~ ยามาโมโตะคิดว่าเล่นอีกแล้ว/ สึนะพูดในใจแบบซังกะตาย
กิ๊งก่อง~ เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้นเพื่อบอกว่าจะเข้าห้องเรียนแล้วน้า~
“เฮ้ย! สายแล้ว!!!!!” ว่าแล้วเหล่าวองโกเล่ทั้งสามก็วิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตทันที
“แฮ่กๆ ดีนะครับรุ่นที่ 10 ที่มาทันก่อนสาย” โกคุเดระพูดไปหอบไปพลางหันมายิ้มให้สึนะที่กำลังหอบอยู่
“อื้มโกคุเดระคุง ยามาโมโตะ รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะ ก่อนที่อาจารย์จะเข้า” สึนะเตือนทั้งคู่แล้วเดินเข้าห้องเรียนไปนั่งที่ พร้อมๆกับยามาโมโตะ
“อยากให้นักเรียนใหม่เป็นผู้ชายดีๆจังเนอะ” เสียงบรรดาผู้หญิงคุยกันเรื่องนักเรียนใหม่
“ใช่ๆ หล่อๆนิสัยดีอ่ะ” ผู้หญิงบางคนเอ่ยต่อ
“รวยๆหน่อยใจดีด้วย ยังโสดด้วย คิกๆ” ผู้หญิงอีกคนซุบซิบตามพลางหัวเราะคิกคัก
“อยากให้เป็นเด็กผู้หญิงว่ะ” ฝ่ายชายเอาบ้าง
“แบบน่ารักๆน่าถนุถนอม ( คำถูกมั้ยอ่ะ ) อ่ะ”
“ต้องตัวเล็กๆรวยๆขาวๆใสๆว่ะ”
“ช่ายยยๆๆๆ”
ครืด!! แล้วบรรดาเสียงซุบซิบนินทาชาวบ้านก็หยุด เมื่ออาจารย์เดินเข้ามา ที่โต๊ะแล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะ
“ นักเรียนจ๊ะ อาจารย์คิดว่าพวกเธอน่าจะรู้แล้วนะเรื่องนักเรียนใหม่ เข้ามาได้จ้ะนักเรียนใหม่” อาจารย์พูดอย่างอารมณ์ดีตามสไตล์จารย์ท่าน
ครืด!!! “ว้าวว!!!!!!” เสียงร้องอุทานดังขึ้น เมื่อเด็กสาวนักเรียนใหม่เข้ามาในห้อง ใบหน้าสวยเรียบเฉย ดูใสซื่อแบบแปลกๆ ริมฝีปากบางรูปกระจับเอ่ยแนะนำตัวด้วยเสียงหวานใสกังวานของตน
“ ฮิบาริ โคโนกะค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” เด็กสาวยิ้มน้อยๆแต่ครองใจหนุ่มๆไปเกือบทั้งห้องแต่ชื่อของเธอเล่นเอาคนผวาไปเกือบทั้งห้อง
/ฮิบาริหรอ?!/ สึนะคิดในใจเบาๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากลมโตของโคโนกะ ซึ่งเธอก็หันมามองแล้วยิ้มให้ เล่นเอาหัวใจของสึนะเต้นไม่เป็นส่ำเล็กน้อย ส่วนโกคุเดระอึ้งไปแล้ว
ยามาโมโตะก็มองเรื่อยๆไปฉบับเจ้าตัว
“มีใครจะถามอะไรนักเรียนใหม่มั้ย?” อาจารย์ถามนักเรียนในห้อง
“มีค่ะ” นักเรียนหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นตอบคำถามอาจารย์แล้วหันไปถามโคโนกะ
“โคโนกะจังทำไมย้ายมาจากอิตาลี่ล่ะคะ?” นักเรียนหญิงคนนั้นถามอย่างไม่กลัวตาย
( ด้านๆแหละ : รินริน ) โคโนกะยิ้มเอียงอายเล็กน้อย ก่อนจะตอบแบบเขินๆ
“ คือว่า...” เจ้าตัวยิ้มอายเล็กน้อย
“ โคโนกะมีปัญหานิดหน่อยน่ะค่ะเลยต้องย้ายมา” โคโนกะยิ้มเขินๆแถมยังอธิบายสั้นๆให้เข้าใจยากไปอีก
“ ฮิบาริจังนั่งข้างๆโกคุเดระคุงเลยนะจ๊ะ” อาจารย์ชี้ไปที่โต๊ะข้างๆโกคุเทระ แล้วนักเรียนใหม่ก็เดินตามนิ้วของอาจารย์ไปยังที่นั่ง
“ ชื่อโกคุเดระหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” โคโนกะเอียงคอแล้วยิ้มแบบเด็กๆให้โกคุเดระแล้วทักทายตามประสาเพื่อนใหม่
“อะ..อืม ยินดีที่ได้รู้จัก” โกคุเดระหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะทักทายตอบ
/เป็นอะไรเนี่ยเราทำไม..ทำไมใจเต้นไม่เป็นสั่นเลยเนี่ย!/ โกคุเทระคิดในใจก่อนจะหันมาสนใจการเรียนเหมือนเดิม แต่ทว่า
ครืด!!! “โคโนกะ!!!”
เอ~ ใครมาหาหนูน้อยกันนะ
อยากรู้ ก็ต้องลุ้นนะคะ ตอนต่อไป^^
รินรินแต่งไม่เก่ง แต่ก็ฝากตัวด้วยนะคะ
ไม่รักไม่ต้องติดค่า^^~
ความคิดเห็น