คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Dolls ตุ๊กตาตัวที่สอง...ชเว ซีวอน 30%
ค่ำคืนอันเงียบสงบสำหรับทุกคน ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยสีน้ำเงินเข้ม ดวงดาวแพรวพราวระยิบระยับส่องประกายทอแสงสาดส่องไปบางจุด
บ้านหลังหนึ่งในใจกลางเมืองเล็กๆ ยังคงได้ยินเสียงดังออกมาเป็นระยะๆ หากที่เมื่อหัวถึงหมอนทุกคนต่างหลุดลงไปในนิทราจึงไม่มีใครได้ยินเสียงนั้น หากมองเข้าไปในบ้านหลังนั้นดีๆ ข้างบนใต้หลังคา จะเห็น
“หึๆ”
เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมร่างของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี ใบหน้าของเค้าปรากฏดวงหน้าขาวเผือก ดวงตาคมฉายแววความสนุกออกมา ริมฝีปากสีซีดราวกับศพกำลังแสยะยิ้มด้วยความชอบใจ
“พรุ่งนี้เราได้สนุกด้วยกันแน่ เจ้าตุ๊กตาซีวอน”
เช้าอันสดใสของทุกคน รวมไปถึงคนที่นอนอยู่ในห้องทึบบนหลังคาเช่นกัน นาฬิกาปลุกรูปหัวกะโหลกสั่นขึ้นพร้อมตัวหนอนเด้งขึ้นลงไปมา ปลุกร่างที่อยู่บนเตียง
ร่างนั้นค่อยๆ ขยับตัวด้วยความรำคาญเสียง ใช้ผ้าห่มคลุมตัวมิดหวังจะให้เสียงนาฬิกาปลุกหายไป แต่ไม่เลย มันยังคงแผดเสียงต่อไปจนคนบนเตียงต้องลุกขึ้นมาใช้ค้อนทุบนาฬิกาเรือนนั้นจนไม่เหลือส่วนประกอบไว้ให้ติดกันเลย
“ชิท! ทำเอาอารมณ์เสียจนได้สิน่า” เจ้าของร่างนั้นสบถกับตัวเอง ก่อนเคลื่อนย้ายตัวเองลงจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อจากชุดนอนให้กลายเป็นชุดลำลองธรรมดา ดวงตาคมสอดส่องไปทั่วเพื่อหาเจ้านั้น
เมื่อเจ้าของดวงตาคมไม่เห็นเจ้านั้นอย่างที่ต้องการ ด้วยความอารมณ์ร้อนถึงกับทุ่มเก้าอี้ไม้ลงพื้นด้วยความรุนแรง
“พี่กัซ!! อย่าทุ่มให้มันบ่อยได้ป่ะ? บ้านพังขึ้นมาพี่จะเสียค่าซ้อมรึไง?งานก็ไม่ได้ทำ แม่ก็ไม่ได้ทิ้งเงินไว้ให้เรานะเว้ย”
สาววัยสิบห้าปี ดวงตาคมเช่นพี่หากแต่นัยน์ตาของคนเป็นพี่นั้นเป็นสีรัตติการคนน้องสีน้ำตาลดั่งสีพื้นดิน ปากม่วงเนื่องมาจากการทาปาก ผมดำยาวถูกซอยปลายๆ ย้อมสีให้เป็นชมพูม่วง ใบหน้าขาวเนียน แก้มอมชมพู ริมฝีปากอิ่ม จมูกสันโด่งหากแต่เจาะห่วงไว้ข้างนึงเช่นเดียวกับที่หางคิ้วเรียวอีกห่วง เสื้อสีดำเขียนคำว่า ‘Fuc k Mom’ ซึ่งเป็นคำไม่พิสมัยเสียเท่าไหร่ กางเกงขาเดฟเรียบเนี่ยนไปกับขาเรียวสีดำตัดแดง ลักษณะท่าทางห้าวๆ
“แล้วจะทำไม หนักหัวแกนักรึไง?” ชายหนุ่มตอบไป
“เออ! แม่-งเป็นพี่ประสาอะไรว่ะ ไม่ทำงานแล้วยังจะเล่นตุ๊กตาโสมมอีก”
“แล้วมั...เดี๋ยวก่อน...แกเอาตุ๊กตาชั้นไปใช้มั๊ย?”
“เออ! ไมหวงนักรึไง จะกลับใจเป็นตุ๊ดเหรอ”
“ความสุขกู มึงมีหน้าที่เลี้ยงกูก็เลี้ยงไป”
“มึงเป็นพี่ที่โคตรรักกูมากเลยว่ะ พี่ชาย”
ร่างบางพูดแค่นั้น จึงเอื้อมมือไปข้างหลังดึงตุ๊กตาที่สกปรกโสมมออกมาแล้วโยนลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี ร่างสูงมองตุ๊กตาที่กองอยู่บนพื้นอย่างสมเพช แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เดินไปหยิบตุ๊กตาตัวนั้นอยู่ดี
“หึ เห็นแต่ก่อนรักนักรักหนาถึงกับตั้งชื่อมันเองไม่ใช่เหรอ...ชื่อซีวอนน่ะ”
“ก็ตอนนี้ไอ้เจ้าตุ๊กตานี้มันก็แค่เศษขยะสำหรับชั้นแล้วล่ะพี่ชาย”
“งั้น..อยากลองทำลายมันกับชั้นมั๊ยล่ะ”
สองพี่น้องมองตากันสักครู่ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา ร่างสูงเดินนำร่างของน้องสาวไปที่ห้องใต้หลังคา ที่ซึ่งเก็บของบางอย่างเอาไว้
“หึ พี่นี่ก็เก่งนะ ทำไมไม่ทำไอ้พวกนี้ขายซะมั้งล่ะ ท่าจะขายได้ราคาดี” ร่างบางของผู้เป็นน้องว่าเมื่อเห็นสิ่งที่ร่างสูงประดิษฐ์มันทั้งวันทั้งคืน
“เพราะสร้างไว้เพื่อความสนุกของชั้นไง”
“เหอะ แล้วให้แต่ชั่นเลี้ยงพี่เนี่ยนะ”
“เออ! สิ”
“ชิท! เออ! งั้นไหนลองแสดงประสิทธิภาพมันสิ”
ร่างบางสั่ง ร่างสูงแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาของทดลองก่อนจะใช้ของจริง ซึ่งสิ่งที่โชคร้ายนั้นคือหุ่นยนต์สุดแสนจะสกปรก แขนหายไปข้างหนึ่ง
“ชั้นจะใช้เจ้านี้ทดลองก่อน”
ร่างสูงไม่ฟังเสียงอะไรอีก เดินไปวางเจ้าหุ่นยนต์ลงเครื่องประดิษฐ์ของตน ลักษณะเป็นกล่องขนาดพอเหมาะสำหรับตุ๊กตา และมีอุปกรณ์เสริมมากมายที่แยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร
“ถ้ามันได้ผลเจ้าซีวอนคงจะชอบมันมากแน่ๆ หึ”
“ห่วงแต่มันจะชอบรึไม่อยู่นั้นแหละ”
“หึ ของอย่างนี้ถ้าซีวอนไม่ชอบแล้วตุ๊กตาตัวไหนมันจะไม่ชอบ?”
คลิ๊ก! เจ้าของร่างคล้ายศพเดินไปปลดล็อกของสิ่งนั้น แล้ววางเจ้าหุ่นยนต์ที่โชคร้ายลง แล้วจัดท่านั่งให้ตุ๊กตาได้เห็นเพื่อนร่วมชะตากรรมที่กลายไปเป็นหนูทดลองไปเสียก่อน แล้วจึงกดปุ่มบนรีโมท สิ่งนั้นค่อยๆ เคลื่อนย้ายส่วนที่ถูกซ้อนไว้ออกมาแล้วทำงานของมันที่ถูกกำหนดมาอย่างดี
แขนของสิ่งนั้นยื่นออกมาก่อนจะเริ่มลงมือถอดชิ้นส่วนหุ่นยนต์ผู้โชคร้าย ชิ้นส่วนแต่ละส่วนถูกถอดออกและถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี...ซีวอนนั่งอยู่ตรงนั้น ตรงที่เห็นหุ่นยนต์ตัวนั้นถูกทารุน
...ไม่อยากจะเป็นอย่างงั้น...
โชคชะตา...นำพามาสู่ความโชคร้าย
หากหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเจ้านายคนนี้ไม่หยิบเลือกเขา เขาคงไม่ต้องมาตกนรกทั้งที่ไม่เคยทำอะไรไว้ให้เลย
...พระผู้เป็นเจ้าครับทำไมท่านต้องส่งผมมาทรมานแบบนี้?...
บัดนี้หุ่นยนต์ตัวนั้นได้เหลือเพียงแค่ซาก...แทบจะประกอบ...ไม่สิ...มันประกอบต่อกันไม่ได้อีกแล้ว ถึงตุ๊กตาจะขยับเขยื้อนไม่ได้แปลว่าไม่ได้มีความรู้สึก จิตใจ หัวใจ และชีวิต...ตุ๊กตาทุกตัวต่างมีทั้งนั้น...แต่...ตอนนี้ชีวิตของหุ่นยนต์ตัวนั้นหายไปแล้ว
การทำแบบนั้น...มันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าคนๆ หนึ่งไปเลย
เสียงหัวเราะรวนดังขึ้นมาจากข้างๆ เขา พี่น้องหัวรุนแรงทั้งสองต่างชอบใจที่เห็นแบบนี้ แน่ละ เมื่อมีครั้งแรกและครั้งที่สอง...ซึ่งนั้นแปลว่าชะตาของเขาใกล้จะขาดเข้าไปทุกที เจ้านายผู้พี่หยุดหัวเราะ แต่ยังคงไว้ซึ่งใบหน้าเดิม เขาค่อยๆ หยิบตุ๊กตาซีวอนขึ้นมาค่อยๆ เดินไปอย่างเชื่องช้าและเตรียมพบความสนุกสนานต่อ
...แต่โชคชะตาอาจพลิกผันได้เสมอ...
ประตูชั้นบนที่ปิดไม่สนิทเอาไว้นั้น ทำให้สุนัขเฝ้าบ้านตัวเก่งข้างบ้านบุกเข้ามาได้ง่าย และเมื่อมันบุกเข้ามามันก็กระโจนเข้าใส่มือของเจ้านายผู้พี่และกัดมือของเขาอย่างแรงทำให้ตุ๊กตาที่อยู่มือตกลงพื้น ขณะที่เจ้านายทั้งสองกำลังตกใจสุนัขตัวนั้นก็รีบคาบตุ๊กตาซีวอนแล้ววิ่งออกไปในทันที
“เฮ้ย!! เบลวิ่งไปจับไอ้ตูบมา มันเอาเจ้าซีวอนไปแล้ว!!!!”
“จะบ้าเหรอพี่ ชั้นตามมันไม่ทันหรอก”
“ฮึ่ย!!!!!!”
“พี่หาตุ๊กตาตัวไหนก็ได้หรอกน่า ไหนๆ เจ้าตูบมันก็คาบเจ้าซีวอนไปแล้วนะ”
“แต่ทำลายตุ๊กตาตัวไหนก็ไม่สนุกเท่ามัน!!”
.
.
.
เจ้าตูบสุนัขประจำบ้านเฮอรินสันทั้งวิ่งทั้งคาบซีวอนมาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเย็น มันคาบซีวอนแล้ววิ่งมาเรื่อยๆ สุดท้ายจุดหมายปลายทางที่เท่าที่มาได้...
แม้ว่าเจ้าตูบจะพาซีวอนมาได้แค่นี้แต่ซีวอนก็ดีใจ ที่อย่างน้อยก็ยังได้ห่างไกลจากที่นั้น...ที่จะฆ่าเค้าให้ตายทั้งเป็น ซีวอนส่งคำขอบคุณผ่านทางสายตาไปให้เจ้าตูบ ซึ่งเจ้าตูบเองก็รับรู้ ทั้งสองไม่สามารถสื่อออกมาให้เป็นภาษาทางวาจา แต่สามารถสื่อสารผ่านทางหัวใจและสายตา
สายตาที่ซีวอนอ่านได้คือ...”จะอยู่เคียงข้างตลอดไป”
และสายตาที่เจ้าตูบอ่านได้ก็คือ...”มิตรภาพของเราจะยั้งยืนนานขอบคุณนะ”
เจ้าตูบค่อยๆจะท่าใหม่โดยนำซีวอนไว้ข้องหลังแล้วหาเชือกผู้ระหว่างซีวอนกับมันเองไว้ แล้วค่อยๆ เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยจนมืดค่ำแล้ว เจ้าตูบรู้ภัยในตอนกลางคืนมากนักจึงพำหาที่พัก แต่แถวนั้นแทบจะหาไม่ได้จริงๆ จึงจำเป็นต้องนอนที่สุดท้ายที่ใกล้ที่สุด...
...ที่ทิ้งขยะ...
(ถ้าทุกคนจำได้นะ มันก็คือที่เดียวกันกับที่คยูฮยอนถูกทิ้งอ่ะแหละ -O-)
------------------------------------------------- 30 %------------------------------------------------------
เอ่อ...(ไม่ค่อยกล้าจะพูด เพราะตะกี้เจอเม้นเจ๊ต้มแหละ T^T)
เจ๊ต้มหนูขอโทษ คือ...หนูไม่ได้ตั้งใจจะให้มันสั้น แต่...ๆๆๆๆ...แต่ว่ามันออกมาได้แค่นี้จริงๆ นะ T__T~
แล้วอีกอย่างตอนนี้เค้าเอามาลงให้ร้อยเปอร์เต็มแล้วน้า ใครๆ ก็อย่าว่าหนูเลยหนูขอโทต๊ดดดดดด T/l\T
ความคิดเห็น