คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : FRIEND 16 : ตื่น.....
“ไอสัสตื่นได้แล้ว………”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อิดำ เมื่อไหร่มึงจะตื่น เลิกเรียนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!”
ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาช้าๆ แล้วก็ได้พบกับหน้าตุ๊ดๆ ของเซฮุน
เดียวนะ! เมื่อกี้มันเรียกผม ? มันเห็นผมทุกคนเห็นผม ตอนนี้เพิ่ง สี่โมงเย็น แต่ตัวไม่โปร่งใส่ ผมจับต้องสิ่งของได้
“เหม่อห่าไร อิดำ -___- วันนี้ พวกเราเป็นเว้ยยย มึงทำได้ไงวะเนี่ยหลับติดกัน 3 คาบแต่ครูแม่งจับไม่ได้”
เมื่อกี้มันว่าไรนะ หลับติดกันสามคาบ……..ให้ตายเหอะ นี่กูฝันไปหรอวะเนี่ย?
ฝันว่าตายฝันว่า พวกเพื่อนๆอาลัยอาวรณ์ ฝันว่าพ่อแม่เสียใจ ฝันว่าคยองร้องไห้
ฝันว่ากลายเป็นผี ไอ้สาสสสสสสสสส นี่กูฝันอะไรวะเนี่ยยยย!!! น่ากลัวชิบหาย
เห็นตัวเองตายแล้วแม่ง =___= น่ากลัว โชคดีนะที่มันเป็นแค่ฝัน
[ดราม่ามาหลายตอนละสิเธอว์ >3<]
.
.
.
.
.
.
ระหว่างที่ผมกำลังช่วยพวกแม่งทำเวรอยู่ ไอเซฮุนเสือกตะโกนขึ้นมา
“ดำเมียมึงมา”
“ใครวะ ?”
“เมียมึงอะแหละสัส”
“เมียกูมีหลายคนวะ 5555”
“กูไม่คุยกับมึงละ -___- ส้นตรีนนนน”
.
.
.
“จงอินจะกลับบ้านยัง” เสียงใสๆแบบนี้รู้เลย เมียมาจริงๆด้วย =,.=
“ทำเวรแปป เดียวก็กลับ”
“อ่อ งั้นเราไปกินข้าวกับแบคอยอนก่อนนะ เดียวขึ้นมา”
“ไปเหอะจะไปไหนก็ไป =___=”
“อื้ม……..”
“เห้ยไอดำ”
“ไงตุ๊ด”
“ตกลงมึงคบกับมันจริงๆใช่ปะ?”
“เปล่า พวกกูแค่เล่นกันเฉยๆ จริงๆกูกับคยองซูไม่ได้เป็นอะไรกันเลย”
ใครจะบอกให้โง่ ละว่าพวกกูคบกันอยู่ แค่นี้แม่งยังล้อกัน ชิบหายวายวอด ถ้ากูบอกว่าคบแม่ง คงล้อกูกันจนลูกบวช
.
.
.
.
.
.
คยองซู ยังไม่ไปไหน แต่ยืนฟัง สิ่งที่จงอินและเซฮุนพูดกันอยู่ตลอด
แทบทรุด….จงอิน ไม่เคยพูดความจริงให้กับใครสักคนฟังเลยว่าเราคบกัน
คยองซูไม่อยากให้คนอื่นมองว่าความสัมพันธ์ของเค้าและจงอินเป็นแค่เพื่อนคนนึง
คยองซูอยากให้คนอื่นมองว่าเค้าคือคนรักของจงอิน
อยากให้ทุกคนรู้ว่า เค้าและจงอินคบกันอยู่
ไม่ชอบเลยคยองไม่ชอบเวลาที่จงอินมีคนมาชอบ
คยองไม่ชอบเวลาจงอินทำดีกับคนอื่น ไม่เลยไม่ชอบเลย
“กินข้าวเสร็จแล้วหรอ”จงอิน เดินออกมาหน้าห้อง และเจอกับคยองซู ที่ยืนพิงกำแพงอยู่
“เปล่า…ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“แล้วไมไม่ไปกิน”
“กลัวไปกินแล้วขึ้นมาไม่เจอจงอิน…กลัวจงอินหนีกลับบ้านก่อน”
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้….หิวมั้ยเนี่ย?”
“หิวดิ…”
“งั้นไปหน้าโรงเรียน กัน”
“อื้มๆ…”
“ติ๋ม แพนด้า หูกาง พ่อพระ แม่ซาลาเปา กูกลับก่อนนะเว้ย บาย”
.
.
.
.
.
.
.
.
“จงอิน”
“ว่าไง”
“เราหิวจัง”
“หิวหรอ อยากกินอะไรละ?”
“เราอยากกินต๊อกโบกีฝั้งโน้นอะ”
เหมือนฝัน…..
ในความฝันเพราะผมข้ามถนนไปซื้อ ของ ให้คยองผมเลยโดนรถชน
ใช่แล้ว!มันต้องเป็นฝันบอกเหตุแน่ๆ
“เก็บไส้ไว้กินข้าวที่บ้านดีกว่านะ”
“แต่เราอยากกินต๊อกโบกีร้านนั้นนี่น่า แค่นี้ก็ไปซื้อให้เค้าไม่ได้หรอจงอินอ่า~”
“วันนี้รถขับกันเร็ว เราว่าอย่าข้ามดีกว่า….”
“ไม่มีรถสักคันจงอินไปซื้อให้เค้าหน่อยน้า”
“อย่าเลยน่า…ขอวันนี้วันนึง เดียวพรุ่งนี้คยองอยากกินอะไรจงอินจะซื้อให้หมดเลย”
“พูดจริงนะ”
“อื้ม ^ ^”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมและคยองซูนั่งกันมาได้สักพัก จนเริ่มเบื่อ
“รอนาน นายเบื่อหรือเปล่า คยอง”
“มีจงอินอยู่ด้วยเราไม่เบื่อหรอก ^ ^”
“อื้ม…. ” ผมค่อยเอามือ ยีหัวคนตัวเล็กตรงหน้า
คยองซูน่ารักจริงๆไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารัก
“นี่จงอิน”
“ว่าไง”
“ทำไมวันนี้จงอินถึงไม่อยากข้าม ถนน ล่ะ?”
“ก็เพราะ……………”
.
.
.
.
.
.
.
.
โครม!!!
เสียงรถยนต์คันหรูชนกับอะไรสักอย่าง อะไรที่ไม่น่ามอง
คนวิ่งกรูกันเข้าไปดู ตรงนั้น ว่าเกิดอะไรขึ้น
คยองซูจับมือผมแล้ววิ่ง ไปดูด้วยกันแต่สภาพที่เห็นไม่น่ามองเอาเสียเลย
หน้ารถอัดเข้ากับร้านต๊อกโบกีเต็มๆ
ข้าวของแตกและกระจัดกระจาย แม่ค้าจากที่เคยเป็นคนปกติสภาพดูดี ตอนนี้กลายเป็นว่า
ร่างกายขาดเป็นสองท่อน ดวงตาที่ยังปิดไม่สนิท ท่อนบนของส่วนตัวนั้นขาดหลุดกระเด็นไปอีกทาง ไส้และสิ่งต่างๆห้อยลงมาจากส่วนบนของลำตัว เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ผมว่าสภาพตัวเองตอนตายที่ผมเห็นมันดูดีกว่านี้เยอะเลยอะ =___=
คยอง ซุกหน้าลงกับอก ของผม ผมทำได้เพียงยืนลูบหัวของเค้าเบาๆ
“เรา….กลับ กันเถอะคยอง”
ผมคิดว่านี่ไม่ใช่เวลามาประหยัดเงิน คยอง คงทนเห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้ผมควรจะรีบพาเค้ากลับบ้านไปดูอะไรที่มันดูดีกว่านี้
ผมเปลี่ยนจากการรอรถเมล์มาโบกแท็กซี่แทน
“พี่ครับไป ………..”
ผมพาคยองขึ้นรถและกลับบ้านทันที
เมื่อถึงบ้านคยองซู ผมก็จ่ายเงินค่าแท็กซี่และส่งเข้าให้ พ่อแม่เค้าทันที
คยองซูรีบขึ้นไปอาบน้ำ ทันที สงสัยยังตกใจไม่หายสินะ
“คือ วันนี้ มีอุบัติเหตุ หน้าโรงเรียนนะครับ คยองเห็นเหตุการณ์พอดีเลย ตกใจนิดหน่อย”
“ขอบใจจงอินมากนะลูกที่พา คยองมาส่ง ^^”
“อ่าไม่เป็นไรครับ”
“ทานข้าวรึยังละ?”
“ยังเลยครับ”
“งั้นคืนนี้ทานที่นี้แล้วก็นอนที่นี่เลยแล้วกันนะ”
“อ่าขอบคุณนะครับ แต่ผมต้องไปแล้ว”
“อ้าวจงอินจะรีบไปไหนละ บ้านเราก็อยู่ใกล้กันนิดเดียวเองกินข้าวก่อนแล้วค่อยไปก็ได้”
“คือผมต้องกลับไปอยู่บ้านเดิมแล้วละครับ”
“อ้าวแล้วบ้าน ตรงนี้ให้ใครอยู่”
“คือ….เดียวป้าผมจะเอาสามีเธอมาอยู่ด้วยนะครับผมเลยต้องกลับไปอยู่บ้านเดิม”
“งั้น…พวกเราก็ไม่ได้อยู่บ้านใกล้กันแล้วละสิ”
“ครับผมไปก่อนนะครับ ฝากบอกคยองด้วยนะครับ ผมไปก่อนนะสวัสดีครับ”
.
.
.
.
ผมเข้ามาเก็บของที่บ้านตัวเอง เพราะต้องกลับไปอยู่บ้านหลังเดิม
ไม่เข้าใจ พ่อ เลยจริงๆ
ตอนแรก อยากให้ผมมาอยู่ที่นี่
ตอนนี้อยากให้ผมกลับไป
ตอนแรกผมเองก็ไม่อยากมา แต่พอรู้ว่ามาแล้วเจอคยอง ผมโครตมีความสุขเลยครับแล้วก็คิดว่าผมไม่อยากกลับบ้านเก่าอีกแล้ว
แต่สุดท้ายก็ต้องกลับ ผมห้ามพ่อแม่ไม่ได้หรอกครับ
D.O’PART
ผมยอมรับเลยว่าตกใจมากจริงๆกับเหตุการณ์วันนี้
ศพนั่นสภาพไม่น่าดูเอาเสียเลย
จงอินพาผมมาส่งบ้าน ผมรีบขอตัวขึ้นบ้าน เพื่อมาอาบน้ำ
การอาบน้ำทำให้ผมรู้สึกดีจริงๆ
พออาบเสร็จผมก็รีบวิ่ง ลงมาเพราะคิดว่าจงอินน่าจะรออยู่
พอลงมาถึงชั้นล่าง ผมกลับไม่เห็นเค้า
“พ่อครับ แล้วจงอินละ”
“กลับบ้านไปแล้วลูก”
“งั้นผมไปหาจงอินที่บ้านนะ”
“ไม่อยู่หรอก”
“ไหนพ่อบอกจงอินกลับบ้านไงครับ เอะยังไง?”
“ก็กลับบ้านแต่ใช่หลังนี้ เค้ากลับไปบ้านอีกหลังนึง”
“นี่พ่อหมายถึงว่า จงอินจะไม่ได้อยู่บ้านใกล้เราอีกแล้วหรอครับ”
“ประมานนั้นแหละ แต่จะว่าไป ถ้าไปหาตอนนี้ก็น่าจะทันนะ”
“งั้นผมไปก่อนะครับเดียวกลับมา”
ผมวิ่ง วิ่ง และวิ่ง ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไปหาจงอิน เมื่อผมไปถึงประตูบ้านจงอินไม่ได้ล๊อก
ผมเลยเดินขึ้นไปบนชั้นสองอย่างไม่ได้ขอ อนุญาต
จงอิน ยืน เก็บเสื้อผ้าในตู้อยู่
ผมเดินเข้าไปเพื่อกอดเค้าจากทางด้านหลัง
“อ้าว…ว่าไงตัวเล็ก”
จงอินหันตัวตัวมาหาผม แล้วกอดเอวผมไว้
กลายเป็นว่าจากตอนแรกที่ผมกอดเค้าจากทางด้านหลัง ตอนนี้กลับโดนจงอินกอดแทน
“จงอินจะไปไหน”
“เราต้องกลับบ้าน”
“คยองไม่ให้กลับ”
“เราก็ไม่อยากกลับแต่เราต้องกลับ”
“แต่เค้าอยาก อยู่กับจงอิน”
“ถึงเราจะไม่ได้อยู่บ้านใกล้กัน แต่เราก็เจอกันที่โรงเรียนนะ”
“แต่……..เค้าคิดถึงจงอิน”
“เอาน่า….เราสัญญาจะส่งคยองขึ้นรถกลับบ้านทุกวันเลย ^ ^ ”
“อื้มมม…..จงอิน”
“ว่าไงครับ”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจงอินต้องรักคยองคนเดียวนะ”
“เข้าใจแล้วครับ ^^ ”
ผมช่วยจงอินเก็บของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่
ในเวลาต่อมารถของพ่อจงอินมาจอดที่หน้าบ้าน
ผมโบกมือลา คนรักที่อยู่บนรถ จงอินเปิดกระจกและหันมายิ้มให้ผมและโบกมือลา
รถของจงอินค่อยๆเคลื่อนไกลออกไป ไกลออกไป และในที่สุด ผมก็มองไม่เห็นจงอิน
เห้อ….ก็แค่ไม่ได้อยู่บ้านใกล้กันแต่ก็ยัง ติดต่อกันได้นี่น่า
Matesoul my
Matesoul my
ความคิดเห็น