ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : เส้นทางสู่อนาคต กับ ทางที่เราเลือก
"อะเดะ ที่นี่ที่ไหนล่ะเนี่ย"
"เอ่อ มิกุจังเธอนั่งทำชั้นอยู่นะ"
"อุ้ย! โทษค่ะ คุณ นิเนะ"
"ให้ตายสินั่งทำคนท้องใช้ไม่ได้เลยนะ"
"ขอโทษ.....หะตะกี้พูดว่าไงนะคะ"
"ฟังไม่ผิดหรอกจ้ะ ตอนนี้ชั้นท้องกับ ซูซูโมะ จ้า^^"
"เฮ้อ! อิจฉาพวกมีความรักจัง"
"เบาๆหน่อยหลังสงครามนี้จบเธอเองก็จะมีมั่ง"
"กับใครคะ"
"อาเบะ"
พรูด มิกุ พรวดออกมา
"ล้อเล่นจ้า เธอจะได้ไคโตะ นะจ้ะ"
"ดีจัง = = ว่้าแต่คุณรู้ได้ไง"
"ชั้นทำนายอนาคตได้เมื่อมองจากลักษณะ อันพึงประสงค์ ^^"
"คุณนี่อารมณ์ดีตลอดเลยนะคะ ว่าไปพอทราบไหมคะว่าที่ๆเราอยู่คือไร"
"อืม? ดูไม่ค่อยเหมือนโลกหลังความตายของเกนโซวเคียวเลยะแหะ"
"ไม่ยักรู้ว่าหลังโลกทั้งหมดรวมกันทำเอาโลกวิญญาณมีผลด้วย"
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปรอบๆเพื่อหาเรย์มุ
"ว้า ไม่เจอเลยนแหะ"
"นั่นสิ"
กึก
"อะเระ?"
"มีไรคะคุณ นิเนะ"
"รู้สึกมือชั้นจะแตะโดนไรแหะ"
พอทั้งคู่หันไปดู
"เอ่อ คุึณ นิ...."
โล่งโจ้ง
"มิกุจัง! จะยืนงงอีกนานไหมเผ่นเร็ว!!!!!!!!!!!!!"
"จริงดิ"
แล้วมิกุก็วิ่งตามนิเนะ และตัวประหลาดก็วิ่งตาม
ส่วนทาง เกนโซวเคียว
ตอนซุยกะที่ขยานร่างโดนมังกรปีศาจรัดตัวไว้ขยับไม่ได้
"ปล่อยนะเฟ้ย!"
"มีแค่นี้รึไง"
"ช่างเหอะ"เธอแปลงตัวเองเป็นหมอก แล้วก็นอนหมดแรงอยู่ที่พื้น
"ขนาดซุยกะยังสู้ไม่ได้เลย"
"พวกทีม ฟอนเทส ไปลุยหน่อยสิ"
"จัดไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โง่นัก"
ฟู่ มังกรปีศาจพ่นไฟสิดำใส่ ฟืบ ทีมฟอนเทส ไม่เหลือสักคน
"หนอยทนไม่ไหว แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"โมวเซย์เดือดสุดจนไฟลุกพร่ามไปทั้งตัว
แล้วก็เปลี่ยนตัวเขาเองเป็นมังกรไฟ
ภาพตัวอย่าง
แล้วก็ไปฟัดกับมังกรปีศาจ
"คุณ เอย์กิ!!!!!!!!!!"
"เอ๋? นั่น ไอฉะ"
"ค่ะ ชั้นเอง ว่าไปขอบคุณที่เชิญมาร่วมรบนะคะ"
"จ้าชั้นเองก็ต้องขอบคุณที่เธอมาด้วยแหละ"
"ไอฉะ จะสู้เจ้ามังกือหนอนนั่นไงอ้า"
"โธ่! รินริน ก็เดี๋ยว คนที่แปลงเป็นมังกรไฟก็สู้ได้เองแหละ"
แต่ผิดกับที่ไอฉะ พูด มังกรปีศาจกัดแขนมังกรไฟ(โมวเซย์)แล้วกระชากแขนออก แล้วก็กินแขนนั่นเข้าไป จนทำให้โมวเซย์ คืนสภาพร่างคนที่นอนกระอักเลือดพร้อมกับแขนที่ขาด
"โมวเซย์!!!!!!!!!!!!!!!"เลตตี้่เข้ามาดู
"บ้า.....จริง! ขนาดร่างแปลงของชั้นยังทำไรไม่ได้เลย"
"เธอพยายามสุดแล้วล่ะ"
"ว่าไง มีใครจะเก่งกว่าข้าอีกไหม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ไอ้ปีศาจชั่ว เดี๋ยวแกได้พ่ายต่อชาว Emperor แน่!"ไททัสพูด
"หึ space marine กลุ่มสุดท้ายยังจะพูดไรอีก แถมพระเจ้าก็ไม่เข้าข้างแก แต่พระเจ้าเข้าข้างข้า!!!!!!!!!!!!!!!!"
"มากไปแล้ว"
ไททัสเหวี่ยงค้อนสายฟ้าของเขาใส่ ปึก นิ่งไม่กระทบไรเลย
กลับมาทางฝั่ง มิกุกับนิเนะที่หลบสัตว์ประหลาดอยู่
(เอาไงดีคะ)
(ชู่ว เงียบไว้นะ)
มันมองซ้ายขวาเหมือนราวหาไม่เจอแต่มันก็ยังไม่ไปไหน แล้วมิกุก็หยิบหินก้อนนึงแล้วโยนไปทางอื่น สัตว์ประหลาดได้ก็นึกว่าอยู่ทางนั้นเลยตามเสียงไป
"ฟู่ รอดแล้ว"
"ว่าไปนะคะ ประตูเยอะจังนะเนี่ย"
"จริงอ่ะ"
นิเนะชวามิกุมาดูประตูที่อยู่ด้านหลัง
"จะเปิดบานไหนดีล่ะ"
"ก็ต้องประตูนึงแหละค่ะ เผื่อเรย์มุจะอยู่ในนี้"
แอ๊ด กว๊าก
"โทษค่ะผิดบาน"
ปึก มิกุ ปิดประตูอย่างเร็ว ตึง ตึง! ตึง!! บางอย่างกำลังพังประตู
"มิกุ อะไรเหรอ"
"ไม่มีไรค่ะเรารีบไปจากประตูดีกว่า"
ตึง!!!!!!!!!!!!!!!! ประตูพัง พอทั้งคู่หันไปมองก็ต้องวิ่งอีกรอบเมื่อเจอสัตว์ประหลาดตัวที่ 2
ตัวเนี้ยที่พังประตู
"วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ทั้งคู่วิ่งสุดชีวิต
"นั่นประตูรีบวิ่งเข้าไปเลย"
ปึง ที่ไหนมีอีกตัวมารอตรงประตู แต่ตัวนี้ต่างจากสองตัวแรกมาก มันทั้งน่าเกลียดน่ากลัวสยองกว่ามาก แถมมีมือเป็นดาบ และมีลูกตาลูกเดียว ฝังอยู่ใน เอ่อ ตามนี้ น่ากลัวจริงๆเว้ย!
"ซวยล่ะ"
"ทางนี้"นิเนะจับมือมิกุแล้วพาหนีมาตรงห้องๆนึงแล้วเข้าไปหลบ
"แน่ใจนะคะ"
(ชู่วเงียบไว้คราวนี้สองตัว)
(ดูเหมือนว่าเราต้องหลบในนี้สักพักรึคะ)
(ท่าจะเป็นงั้นนะ)
กลับมาทางเกนโซซเคียว
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ยานรบถูกมังกรปีศาจ ทำลายหมด
"บ้าจริงกองพันธมิตรพวกเราใกล้จะไม่เหลือแล้วนะเนี่ย"
"มันแกร่งเกินไป"
"นั่นสิ....ครับ"
"อาหนังสือมีไร"
"คุณ โอย์กิ พวกเราดูนั่น"
คุงอาชี้ไปตรงทะเลของเกนโซวเคียว มีไฟสีเงิน ขึ้นมาจากทะเล
"ไรกันพวกแกจะตายกันอยู่แล้วยังมาดูแสงกลางทะเลอีกเหรอ"
ตู้ม พูดไม่ทันขาดคำ มังกรปีศาจโดนจรวดยิงใส่เบ้าตาเต็มๆ
"จรวดนั่นมาจากไหนน่ะ"
"นั่นไงครับคำตอบ"
อาหนังสือ ชี้ไปทางทะเล เกิดมีฝูงบินยานโผล่มาจากทะเล แล้วมีประตูมิติ เปิดกลางทะเล แล้วมีกองเรือรบ จำนวนหลายลำ
"นั่นเจ้า นาราสุ นิ"
"หมอนั่นพูดถูกด้วย"
"ขอโทษที่ทำให้รอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เขาตะโกนกลับมา
ภาพกองเรือที่มา
"นั่นมันกองเรือ โซเวียต กับ กองเรือ ของ ดิเอ็มไพ นิ"สึมูกิพูด
"หึ่ย! ข้าจะ...."
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ทันพูดก็โดนลูกระเบิดหล่นใส่หัวมังกรปีศาจ แล้วทุกคนก็เงยหน้ามองบนฟ้า ก็เจอกับ
"เรือเหาะทิ้งระเบิดโซเวียต"
"เฮ้อ พี่ นาราสุ เล่นไม่เบาแหะ"
"ได้ยินนะเฟ้ย! ยัยน้องจอมประดิษฐ์"นิโทริโดน
"หูดีเนอะ"
"โอ๊ส ไอฉะ"
"ม้าเฉียวมีไร"
"จะมาบอกตอนนี้ พวกลูกสมุนของมันไม่เหลือแล้ว"
"ดีล่ะ"ไอฉะพูดแล้วมองบนหัวมังกรปีศาจ"ว่าไปเหมือนเขานั่นน่าจะคอยสร้างเกราะไว้ให้มันนะ มันถึงไม่รู้สึกไรน่ะ"
"หึ่ย! แกรู้!!"มังกรปีศาจอึ้ง
"นั่นใช่ด้วย"ดิเอนด์ตอบ
"งั้นพวกเรารุมมันเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ดีเคตกับสึนะแย่งคำพูด หลังจากหายไปนาน
"กองเรือทั้งหมดระดมยิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมันเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตู้ม บึ้ม เปรี้ยง
มังกรปีศาจโดนรุมอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็น ธนู ระเบิด จรวด กระสุน แสงทำลายล้างของ space marine ที่มาจากฟ้า จนทำให้เขาบนหัวที่คอยสร้างเกราะเกิดหัก และมันก็อ่อนพลังลงจนได้ ต่อมาก็เป็นพลังของเหล่าการ์เดียน แต่เอาเฉพาะตัวเด่นนะ มันเยอะ
"เอานี่ไปซะ XX Bunner Hyper Exploution!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"สึนะตะโกนก่อนแล้วก็จะตามด้วยท่าของเหล่าวองโกเล่
"เรซิ่งฮาร์ท Devine Buster!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"นาโนฮะเองก็ใช่ท่าแล้วก็ตามด้วยเหล่าจอมเวทย์ของเธอ
"ลำนำแห่งการสังหาร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ไฟทั้งหมดมารวมที่ดาบชานะแล้วเป็นดาบไฟยักษ์แล้วเธอก็ฟาดใส่มังกรปีศาจแล้วตามด้วย มาเจอรี่กับคาเมล
"ระบำหอกวายุ/อัสนีบาด/กรงเล็บแห่งพระผู้เป็นเจ้า/หนอนมายาแมลงพิฆาต"เหล่าเอ็กโซซิสต์เอาด้วย
"งั้นผมด้วย"อาหนังสือเตรียมท่า"In History,Guardian are made.I'm also guardian.I born from mind.I live by knowledge.I'm strong by imagination.I formed by other fighter.No one can stop me.Yeah you too"
"Correct command Max charge"เสียงบนฟ้าตอบรับ
"Let's try to stop this power,my ememy.Chaos Colossus Dragon.GOD OF GUARDIAN!!!!!!!!!!!!!!!!"
"Rock star lazer/Dimension shoot!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"แบล็คกับดิเอนด์ช่วยเสริม
"เอาหมัดนี่ไปกินซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เนโรใช้พลังของแขนปีศาจเรียกมือยักษ์ไปต่อยบวกกับเอาดาบยามาโตะฟัด
"เห้ยๆชั้นด้วยสิเฟ้ย!/ชั้นอีกคน/ชั้นด้วยสิ"ดันเต้คว้ากระเป๋ามาแล้วกระเป๋าเปลี่ยนไปเป็นอุปกรณ์ยิงจรวดบาซูก้าส่วนเลดี้ก็เอาบาซูก้ามายิง ส่วนทริสก็ใช้สายฟ้ากับปืนทำให้ยิงแรงขึ้น
"ไม่จบหรอกน่า เหล่า โวลคัลลอยต์ พร้อมบ่"
"แม่นแล้ว(จะพูดอีสานตอบทำไมเนี่ย)"ซัทสึเนะพูดในใจ
"FFR Vocaloid"แล้วโวลคัลลอยต์กลายเป็นการ์ด
"ตามด้วยเจ้านี่"
"Final attack dddddddddddddddddd decade!!!!!!!!!!!!!"
จากนั้นการ์ดไรเดอร์ทั้งหมดก็มาเรียงกันแล้วก็ตามไปด้วยเหล่าโวลคัลลอยต์ที่กลายเป็นการ์ด แล้วดิเคตก็กระโดดขึ้นฟ้า
"ย๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! รับไปซะ Dimension kick!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ดีเคตกระโดดใช้ลูกถีบใส่หน้าผากมังกรปีศาจเต็มๆ
ว๊าก มังกรปีศาจร้องด้วยความเจ็บ
"มันพลังแบบนี้ข้ารับไม่ไหว!"
"ยังไม่จบหรอกน่า"ว่าแล้วมาริสะก็เดินมาแล้วทำมือเป็นรูปปืน"ทุกคนช่วยหน่อย!"
ว่าแล้วชาวโทโฮทั้งหมดก็จับมือกันแล้วสิ้นที่อลิซฝั้งซ้ายแล้วแตะไหลมาริสะ ส่วนฝั่งขวาสิ้นสุดที่ซานาเอะแล้วก็แตะไหลขวา
"จงชิมนี่ไปซะ Master Spark!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
มาสเตอร์สปาร์คของมาริสะถูกยิงเป็นสีรุ้งแล้ว ตู้ม ทะลุร่างมังกรปีศาจไปเต็มๆ แล้วสภาพก็เละ
ว้าหู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ต่างคนต่างร้องส่งเสียงดีใจ แต่ได้ไม่นาน
ครืดๆๆๆๆๆ
"อะไรน่ะ"
"เห้ย!ดูนั่นสิ"
โกคุเดระชี้ไปที่ซากมังกรปีศาจเกิดมี ควันสีดำลอยออกมาจากตัวมัน แล้วก็เผยดวงตาสีแดงดั่งไฟนรก
"พวกแกทำไว้แสบมาก!"
"หึคราวนี้เป็นแค่ควันจะสู้ยังไง"
"หึๆขอบใจ"
"ขอบใจ?"
"สำหรับอะไรของแกกัน"
"ไอ้ร่างมังกรหนอนนั่นเป็นแค่ร่างดูพลังเฉยๆ"
"มมมม หมายความว่า"
"ใช่ตอนนี้พลังของเหล่าการ์เดียนมารวมอยู่ในตัวข้าหมดแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
แล้วหมอกดำก็รวมตัวกันกลายเป็นอสูรที่แกร่งที่สุด
"พระเจ้าช่วยร่างนั่นมัน ซาตาน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"โอย์กิพูด
กลับมาทาง นิเนะกับมิกุ ที่หลบอยู่ในห้องเก็บของ
(เอาไงดีเนี่ย มันไม่ยอมไปไหนเลย แถมตัวที่เราหนีมาครั้งแรกก็ยังมารวมอีก)
(ก็เท่ากับเราติดกับซะแล้ว เซ็งเลย ใช้พลังก็ไม่ได้)
(จะทำไงดีเนี่ย)
แกร๊ก มิกุ เอาไปแตะกำแพงแล้วมีชิ้นส่วนลงมา กร๊าก สัตว์ประหลาด สามตัวได้ยินก็เดินตรงมาเลย
"ตายล่ะมันมาแล้ว"นิเนะล็อกประตูแล้วดันโต๊ะมาขวาง"นี่มิกุมาช่วยดันหน่อยสิ"
"คุณนิเนะดูเหมือน จะมีทางไปต่อนะคะ"แล้วมิกุก็หยิบค้อนที่อยู่ใกล้ๆมาทุบแล้วเผยให้เห็นโพรงขนาดพอดีที่มิกุกัยนิเนะจะลอดไปได้"มีจริงๆด้วย"
"เธอไปก่อนเลย"
"แล้วคุณล่ะคะ"
"เดี๋ยวตามไป"
แล้วมิกุก็ล่วงหน้าไปก่อน
ปึง ปึง
"ไม่ไหวแล้ว"
แล้วนิเนะก็วิ่งออกมาจากประตู โครม ทั้งสามตัวเห็นนิเนะก็กระหายเลือดอย่างหนัก
"เผ่นล่ะ"นิเนะก็วิ่งไปที่โพรงแต่พอเธอโดเข้าโพรง หนึบ"ติดอ่ะ! ช่วยด้วย"ครึ่งนึงอยู่ในโพรงส่วนอีกครึ่งอยู่ข้างนอกของสัตว์ประหลาด
มีตัวนึงจับขานิเนะเพื่อจะดึงเธออกมาเชือด
"ปล่อยนะเฟ้ย!"นิเนะเอาเท้าอีกข้างยัน
แต่ตัวติดดาบหมายจะฟันนิเนะขาดสองท่อน
"ได้ตัวล่ะ"มิกุที่อยู่ในโพรงดึงตัวนิเนะเข้าไปได้ทัน
เคร้ง ตัวติดดาบฟันพลาดเพราะนิเนะเข้าไปในโพรงแล้ว
"ดูเหมือนมันจะตามเข้ามาไม่ได้ด้วยนะ"นิเนะเห็นว่ามันตัวใหญ่เกินเข้า"ขอบใจนะมิกุ"
"อะไรกันคะไหงคุณติดแค่ครึ่งตัวอ่ะ ช่างเถอะชั้นมาดึงตัวคุณไว้ทันก็พอแล้ว"
แล้วทั้งคู่ก็เลาะอุโมงในโพรงจน
"รู้สึกไหมคะ"
"อะไรหรอมิกุ"
"มีคนร้องเพลงค่ะ"
"ร้องเพลง?"
มิกุเอาหูแนบกับพื้น
[จะลองฝืนชะตา จากนางฟ้าลงดิน]
"ไม่ผิดแน่ค่ะ"
ทรูม ฟื้นเกินร่วงขึ้นมาซะงั้นทั้งคู่เลยร่วงลงมาด้วย
"โอ๊ย เจ็บ"
"มิกุจังนั่น"
"เรย์มุซัง"
ทั้งคู่เห็นเรย์มุนั่งอยู่บนกองเลือด
"อ้าวพวกเธอตายแล้วเหรอ"เรย์มุทัก
"ไม่ใช่งั้นค่ะ"
"งั้นพวกเธอไม่ควรอยู่ที่นี่เลยนะ"
"เรามาพาคุณกลับค่ะ"
"กลับเหรอ?"
"ใช่ค่ะ"
"คงเป็นไปไม่ได้หรอก"
"เรย์มุเธอเป็นมิโกะนะที่มีหน้าที่ปกป้องเกนโซวเคียวนะ"
"ปกป้องงั้นเหรอเสียใจด้วยชั้นคงทำไรไม่ได้แล้วล่ะ"
"ไมงั้นล่ะคะ"
"ชั้นไม่เหลืออะไรอีกต่อแล้วแม้แต่ลูกชั้นหรือความไว้ใจ ชั้นปกป้องลูกชั้นไม่ได้หรือปกป้องพวกเธอหรือคนอื่นได้เพราะงั้นชั้นไม่สมควรที่จะกลับไปอีกแล้ว"
"ไม่ใช่งั้นนะคะเรายังเชื่อมั่นในตัวคุณนะคะ"
"ขอโทษพวกเธอจงไปซะเถอะ"
"เลือดนั่นมันคืออะไร"
"คุณนิเนะ"
"เลือดนี่น่ะเหรอ? มันคือเลือดแห่งความขลาด(ความไม่เอาไหน) เพราะเธอสองคนกลับไปเถอะแล้วอย่ากลับมาอีก"แล้วเรย์มุก็หันหลังให้
"เรย์มุซัง"
"เข้าใจล่ะไปกันเหอะมิกุ"
"แต่นิเนะซัง"
"ถ้าเรย์มุคิดว่าเธอไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วเราก็ไปกันดีกว่า"
"เดี๋ยวสิคะ....... เรย์มุซัง"มิกุหันไปมองเรยืมุครั้งสุดท้ายก่อนจะตามนิเนะไป
ตรงทางเดิน
"เดี๋ยวสิคะ นิเนะซัง"
"มิโกะแบบไหนกันที่ยอมแพ้ง่ายขนาดนี้? ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"
"นิเนะซัง"
"ว่าไปนะแล้วทางออกมันอยู่ไหนเนี่ย!"
มิกุกับนิเนะเพิ่งรู้ตัวว่าทั้งคู่หลงทาง
ส่วนเรย์มุที่นั่งซึม
"ชั้นมันไร้ค่า"เธอนั่งนํ้าตาเช็ดหัวเข่า"ชั้นไม่เหลืออะไรเลยทั้งลูกและคุโรดะ ความไว้ใจเชื่อใจก็ไม่เหลือที่พี่เคยเชื่อใจและทุกคนที่ตายในครั้งนั้นต่างไว้ใจเราว่าจะนำความสุขกลับมาให้ทุกคนได้ แต่เรา!ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง!!!!"
"เรย์มุทำตัวแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"
"มมม แม่?"
แม่ของเรย์มุปรากฎตัว
"ทำไมแม่ถึง"
"ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญกว่านั้นลูกน่ะสาบานไรไว้ไม่ใช่เหรอ"
"สาบาน"
"ใช่คำสาบานเกี่ยวกับการเป็นมิโกะรุ่นที่ 13"
"แต่หนูทำไม่ได้"
เปรี๊ยะ แม่ของเรย์มุตยหน้าเธอ
"แม่คะ"
"ลืมไปแล้วเหรอว่าลูกน่ะ! เคยช่วยใครนับต่อนับ!! แล้วก็มีคนเชื่อมั่นในตัวลูก!!! แล้วนี่คิดจะทิ้งสิ่งเหล่านั้นไปเหรอไง!!!!"
"แม่คะ"
"งั้นดูี่สิ"
ก็มีม่านมิติให้เรย์มุดูว่าเกนโซวเคียวตอนนี้แย่กว่าเดิม แถมมีอสูรที่เธอกลัวอยู่ด้วย
"นั่นมันอะไรกันคะ"
"ปีศาจนั่นสินะ ซาตาน"
"ซาตาน"
"แล้วรู้ว่าคนที่นั่นทำไง"
"เอ๋!?"
(พวกเราสู้ตาย!!!!!! เพื่อเรย์มุ!!!!!!!!!!!!!)
(ใช่เราเชื่อในตัวคุณเรย์มุแล้วพวกเราก็จะสู้จนกว่าเธอจะกลับมา)
"มาริสะ ซานาเอะ"เรย์มุอึ้งนิดๆแล้วเธอก็เห็นเหล่าการ์เดียนแต่ล่ะคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
(เพื่อเรย์มุ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! และนำสันติสุขกลับคืนมา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
ตู้ม ในภาพสุดท้ายเธอเห็นซาตานปล่อยลูกไฟใส่แล้วภาพก็หายไป
"ลุกเห็นแล้วคิดไง"
"......"
"เรย์มุตอบแม่มา"
"หนูจะทำถ้านั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนเชื่อหนูจะกลับไปหาพวกเขา"
"อืม"
"และหนูจะกำจัดซาตานและความชั่วทั้งหมดเพราะนั่นคือหนู ฮาคุเรย์ เรย์มุ มิโกะรุ่นที่ 13 แห่งตระกลูฮาคุเรย์!"
"พูดได้ดีมากจ้ะ"แม่ของเรย์มุเข้าไปกอด
"แม่ปล่อยได้แล้วอึดอัด"= =เรย์มุพูดไปเพราะหน้าอกของแม่เธอช่างเท่ากับยูคาริมาก
"แหมๆลูกสาวที่น่ารักของชั้นพูดแบบนี้ทีแม่ก็อดไม่ได้นิจ้ะ"แล้วเธอก็ปล่อยเรย์มุ
"ดีใจด้วยนะ"
"คุโรดะคุง"
เรย์มุเห็นคุโรดะยืนอยู่ตรงหน้าและก็ตามมาด้วย เรย์สึกะ นาราสึ คานาเสะ โครส ชิโร่ เฮค เคนจิ
"ทำให้ได้นะเรย์มุ"
"ถ้าน้องสาวชั้นแอบไปขโมยของในศาลเจ้าล่ะก็จัดการได้เลย"
"และถ้าซานาเอะน้องชั้นมาแข่งกับเธอล่ะก็ตีหัวได้เลย"
"ไปเป็นเพื่อนอ่านหนังสือให้กับน้องชั้นมั่งนะ"
"แล้วถ้าน้องชั้นเสนอสิ่งประดิษฐ์ไรล่ะก็ อย่ารับเด็ดขาด"
"ถ้าน้องชั้นเกิดทำเซี้ยงไฮ้หายเธอก็ช่วยหาหน่อยแล้วกัน"
"แล้วก็นะถ้าซากุยะเกิดชวนเธอไปดื่มชาอย่าดื่มเด็ดขาด รสชาติปแล่มๆ"
"ได้เลยชั้นจัดการให้"
"ต้องงี้สิลูกแม่ มาให้แม่กอดอีกมะ"
"แม่ครับเธอไปนู่นแล้วครับ"
"โธ่ อดกอดลูกสาวที่น่ารักเลย"
"แม่น่ะกอดเรย์มุแต่ล่ะที่ แทบตายเชียวนะครับ"
"งั้นไปกันเหอะ"
แล้วทั้งหมดก็จางหายไป
ส่วนทางนู้นที่หลงกันอยู่
"เอาไงดีซ้ายหรือขวา"
"ไม่รู้สิคะ"
"ให้ชั้นช่วยไหม"
"เรย์มุซัง!"มิกุกระโดดเข้าไปกอด"ดีใจจังที่เจอคุณอีก"
"ตัดสินใจได้แล้วสินะ"
"ใช่เพื่ออนาคตของทุกคนและเส้นทางแห่งสันติสุข"
เธอพูดได้แวบนึง ตึง สัตว์ประหลาดทั้งสามตัวที่มิกุกับนิเนะหนีมา ก็มาอยู่ตรงหน้าเฉย
"ตายโหง!"
"เอาไงดี"
ตัวประหลาดทั้งสามวิ่งเข้ามา
"ถึงแม้ต้องตายที่นี่"
"ก็ต้องปกป้องเรย์มุซังเอาไว้"
"ช้าก่อน!"
มีกลุ่มคนกระโดดลงมาประมาณ 5 คน ขวางทางสัตว์ประหลาด
"เอ๋? พวกเธอ"เรย์มุทำท่าเหมือนรู้จัก
"ชั้น คาโซะดานิ เคียวโกะ"
"ชั้น โซะกะ โนะ โทจิโกะ"
"ส่วนชั้น โมโนโนเบะ โนะ ฟุโตะ"
"ชั้นก็ ฟุทัทสึอิวะ มามิโซว"
"หึๆแล้วชั้นก็คือ โทโยซาโตะมิมิ โนะ มิโกะ หรือจะเรียกกันสั้น ไทชิ! เป็นผู้ปกครองแห่งญี่ปุ่น"
"เรย์มุซังพวกนี้ใครคะ"
"อ้อพวกเพี้ยนไง"
แป่ว ห้าคนล้มเป็นแถว สัตว์ประหลาดก็งง
"นี่ประทานโทษนะ เรย์มุนี่พวกชั้นอุตส่าห์มาช่วยเลยนะ"
"เออๆรู้แล้วจะพาชั้นออกไปไงมิทราบ"
(เพราะเราจะพาออกไปไง)
"เสียงใครน่ะคะ"
"หึ"เรย์มุเอ่ยเสียง"เธอเองสินะ ฮั่ว ชิงเอ๋อ ไม่สิถ้าจะเรียกให้ถูก คาคุ เซย์กะ"
(ใช่จ้า)
(ไงจ้ะเรย์มุ)
"เธอด้วยเหรอ อิบาราคิ คาเซน"
(ยังจำได้ด้วยนะ)
"เฮ้อ! พวกหน้าเก่าๆที่ไม่ได้เจอกันนานก็หวนกลับมาจนได้"
"พูดงี้มีเรื่องรึไง"
"ไรกันไทชิ เธอเองก็เป็นมิโกะแต่กลับแพ้ให้ชั้นมาหลายครั้ง"
"พูดงี้มีเรื่องสิ"
"เอ่อประทานโทษ"
"อะไร!!"ไทชิกับเรย์มุพูดพร้อมกัน
"แล้วไอ้สามตัวนั้นล่ะ"
ตัวประหลาดทั้งสามยืนงงเอ๋อ
ส่วนทางหลุมศพเรย์มุที่หลังศาลเจ้า
"นี่ เซย์กะ"
"ไรหรอคาเซน"
"ที่ว่าจะช่วยเนี่ยคือไร"
"ก็แหมแบบว่านะนั่งเฉยๆไง"
"งี้ก็สวยสิ"
"ใจเย็นๆ"
"พวกคุณน้าเป็นใครคะ"
"อ้อลืมแนะนำตัวไปเลย ชั้น อิบาราคิ คาเซน ส่วนคนๆนี้เพื่อนชั้น คาคุ เซย์กะ"
"ป้าคนนี้น่ะเหรอ"
"ป้า?"= =*เซย์กะอึ้ง
"นี่ ยูเรย์ ไปพูดงี้ได้ไงอ่ะ"
"พี่ยูโมะอ่ะ ก็เขาเคยเห็นคุณแม่เคยโดนเรียกแบบนี้เหมือนกันอ่ะ แถมพี่คาเซนยังดูสวยกว่าด้วย"
(จริงๆเลยลูกชั้น)= =**ยูคาริที่เป็นวิญญาณเอ่ย
"ท่านยังมาอยู่ตรงนี้อีกหรือเนี่ย"รันอึ้งเมื่อเห็นยูคาริที่เป็นผีมาอยู่หลังเธอ
"แหมพูดได้ดีจริงๆนะ"คาเซนลูบหัว
"เปลี่ยนใจล่ะชั้นไปล่ะ"
"เดี๋ยวสิ เซย์กะเด็กน่ะยังไม่รู้เรื่องไรหรอก"คาเซนดึงขาทีเซย์กะล้ม
"เจ้านายคะเป็นไงมั่ง"
"เจ็บน่ะสิ โยชิโกะ(โดนเรียกป้าซะได้ ทำไมไม่เป็นยูคาริคนเดียว)"
[มิยาโกะ โยชิโกะ เรียกเต็มๆ]
(แล้วมันเกี่ยวกันชั้นตรงไหนมิทราบ)- -****
"ใจเย็นก่อนค่ะท่าน"
"เอาว่าแต่หนูสองคนรู้ไหมว่าเพลงที่จะเรียกเรย์มุกลับคือไร"
"เพลง Iro wa nioedo Chirinuru wo ค่ะ"
"เอาไงดีชั้นร้องไม่ค่อยเป็นด้วย"
"เท่าที่ชั้นรู้นะ เพลงนี้ถ้าจะพาวิญญาณที่ยังไม่ถึงที่ตายกลับมาต้อง ต้องใช่ประมาณ 7 คนแน่ะ ถ้าจะพาพวกไทชิกลับมาด้วย"
"นั่นสินะ คาเซน ดีนะที่ชั้นแวบไปพา อีก 5 คนมาด้วย"
"เอ่อพวกนั้นน่ะเหรอ"
"ใช่แล้ว สองเจ้าหญิงแห่งจันทรา วาทัทสึคิ โนะ โทโยฮิเมะ และ น้องสาวเธอ วาทัทสึคิ โนะ โยริฮิเมะ และกระต่ายผู้ซื่อสัตย์ของเธอ เรย์เซน"
เรย์เซน เป็นกระต่ายจันทราเช่นเดียวกับ อุดงเกะ
"แล้วไหนอีก สองคนล่ะ"
"นี่ไง มาเอริเบอร์รี่ เฮิร์น หรือสั้นๆแมรี่ และ อุซามิ เรนโกะ"
"เออรู้ซึ้งและว่าเธอมีปัญญาพาบุคคลที่หาแสนยากมาได้จริงๆ"
(พอๆยาวเกินเดี่ยวส่วนที่เหลือไปต่อ ตอนอวสานเลย ถ้าใครงงว่าตัวละครมาจากไหนอีก กลับไปอ่าน ตอนที่ 27 ใหม่)
"เอ่อ มิกุจังเธอนั่งทำชั้นอยู่นะ"
"อุ้ย! โทษค่ะ คุณ นิเนะ"
"ให้ตายสินั่งทำคนท้องใช้ไม่ได้เลยนะ"
"ขอโทษ.....หะตะกี้พูดว่าไงนะคะ"
"ฟังไม่ผิดหรอกจ้ะ ตอนนี้ชั้นท้องกับ ซูซูโมะ จ้า^^"
"เฮ้อ! อิจฉาพวกมีความรักจัง"
"เบาๆหน่อยหลังสงครามนี้จบเธอเองก็จะมีมั่ง"
"กับใครคะ"
"อาเบะ"
พรูด มิกุ พรวดออกมา
"ล้อเล่นจ้า เธอจะได้ไคโตะ นะจ้ะ"
"ดีจัง = = ว่้าแต่คุณรู้ได้ไง"
"ชั้นทำนายอนาคตได้เมื่อมองจากลักษณะ อันพึงประสงค์ ^^"
"คุณนี่อารมณ์ดีตลอดเลยนะคะ ว่าไปพอทราบไหมคะว่าที่ๆเราอยู่คือไร"
"อืม? ดูไม่ค่อยเหมือนโลกหลังความตายของเกนโซวเคียวเลยะแหะ"
"ไม่ยักรู้ว่าหลังโลกทั้งหมดรวมกันทำเอาโลกวิญญาณมีผลด้วย"
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปรอบๆเพื่อหาเรย์มุ
"ว้า ไม่เจอเลยนแหะ"
"นั่นสิ"
กึก
"อะเระ?"
"มีไรคะคุณ นิเนะ"
"รู้สึกมือชั้นจะแตะโดนไรแหะ"
พอทั้งคู่หันไปดู
"เอ่อ คุึณ นิ...."
โล่งโจ้ง
"มิกุจัง! จะยืนงงอีกนานไหมเผ่นเร็ว!!!!!!!!!!!!!"
"จริงดิ"
แล้วมิกุก็วิ่งตามนิเนะ และตัวประหลาดก็วิ่งตาม
ส่วนทาง เกนโซวเคียว
ตอนซุยกะที่ขยานร่างโดนมังกรปีศาจรัดตัวไว้ขยับไม่ได้
"ปล่อยนะเฟ้ย!"
"มีแค่นี้รึไง"
"ช่างเหอะ"เธอแปลงตัวเองเป็นหมอก แล้วก็นอนหมดแรงอยู่ที่พื้น
"ขนาดซุยกะยังสู้ไม่ได้เลย"
"พวกทีม ฟอนเทส ไปลุยหน่อยสิ"
"จัดไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โง่นัก"
ฟู่ มังกรปีศาจพ่นไฟสิดำใส่ ฟืบ ทีมฟอนเทส ไม่เหลือสักคน
"หนอยทนไม่ไหว แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"โมวเซย์เดือดสุดจนไฟลุกพร่ามไปทั้งตัว
แล้วก็เปลี่ยนตัวเขาเองเป็นมังกรไฟ
ภาพตัวอย่าง
แล้วก็ไปฟัดกับมังกรปีศาจ
"คุณ เอย์กิ!!!!!!!!!!"
"เอ๋? นั่น ไอฉะ"
"ค่ะ ชั้นเอง ว่าไปขอบคุณที่เชิญมาร่วมรบนะคะ"
"จ้าชั้นเองก็ต้องขอบคุณที่เธอมาด้วยแหละ"
"ไอฉะ จะสู้เจ้ามังกือหนอนนั่นไงอ้า"
"โธ่! รินริน ก็เดี๋ยว คนที่แปลงเป็นมังกรไฟก็สู้ได้เองแหละ"
แต่ผิดกับที่ไอฉะ พูด มังกรปีศาจกัดแขนมังกรไฟ(โมวเซย์)แล้วกระชากแขนออก แล้วก็กินแขนนั่นเข้าไป จนทำให้โมวเซย์ คืนสภาพร่างคนที่นอนกระอักเลือดพร้อมกับแขนที่ขาด
"โมวเซย์!!!!!!!!!!!!!!!"เลตตี้่เข้ามาดู
"บ้า.....จริง! ขนาดร่างแปลงของชั้นยังทำไรไม่ได้เลย"
"เธอพยายามสุดแล้วล่ะ"
"ว่าไง มีใครจะเก่งกว่าข้าอีกไหม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ไอ้ปีศาจชั่ว เดี๋ยวแกได้พ่ายต่อชาว Emperor แน่!"ไททัสพูด
"หึ space marine กลุ่มสุดท้ายยังจะพูดไรอีก แถมพระเจ้าก็ไม่เข้าข้างแก แต่พระเจ้าเข้าข้างข้า!!!!!!!!!!!!!!!!"
"มากไปแล้ว"
ไททัสเหวี่ยงค้อนสายฟ้าของเขาใส่ ปึก นิ่งไม่กระทบไรเลย
กลับมาทางฝั่ง มิกุกับนิเนะที่หลบสัตว์ประหลาดอยู่
(เอาไงดีคะ)
(ชู่ว เงียบไว้นะ)
มันมองซ้ายขวาเหมือนราวหาไม่เจอแต่มันก็ยังไม่ไปไหน แล้วมิกุก็หยิบหินก้อนนึงแล้วโยนไปทางอื่น สัตว์ประหลาดได้ก็นึกว่าอยู่ทางนั้นเลยตามเสียงไป
"ฟู่ รอดแล้ว"
"ว่าไปนะคะ ประตูเยอะจังนะเนี่ย"
"จริงอ่ะ"
นิเนะชวามิกุมาดูประตูที่อยู่ด้านหลัง
"จะเปิดบานไหนดีล่ะ"
"ก็ต้องประตูนึงแหละค่ะ เผื่อเรย์มุจะอยู่ในนี้"
แอ๊ด กว๊าก
"โทษค่ะผิดบาน"
ปึก มิกุ ปิดประตูอย่างเร็ว ตึง ตึง! ตึง!! บางอย่างกำลังพังประตู
"มิกุ อะไรเหรอ"
"ไม่มีไรค่ะเรารีบไปจากประตูดีกว่า"
ตึง!!!!!!!!!!!!!!!! ประตูพัง พอทั้งคู่หันไปมองก็ต้องวิ่งอีกรอบเมื่อเจอสัตว์ประหลาดตัวที่ 2
ตัวเนี้ยที่พังประตู
"วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ทั้งคู่วิ่งสุดชีวิต
"นั่นประตูรีบวิ่งเข้าไปเลย"
ปึง ที่ไหนมีอีกตัวมารอตรงประตู แต่ตัวนี้ต่างจากสองตัวแรกมาก มันทั้งน่าเกลียดน่ากลัวสยองกว่ามาก แถมมีมือเป็นดาบ และมีลูกตาลูกเดียว ฝังอยู่ใน เอ่อ ตามนี้ น่ากลัวจริงๆเว้ย!
"ซวยล่ะ"
"ทางนี้"นิเนะจับมือมิกุแล้วพาหนีมาตรงห้องๆนึงแล้วเข้าไปหลบ
"แน่ใจนะคะ"
(ชู่วเงียบไว้คราวนี้สองตัว)
(ดูเหมือนว่าเราต้องหลบในนี้สักพักรึคะ)
(ท่าจะเป็นงั้นนะ)
กลับมาทางเกนโซซเคียว
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ยานรบถูกมังกรปีศาจ ทำลายหมด
"บ้าจริงกองพันธมิตรพวกเราใกล้จะไม่เหลือแล้วนะเนี่ย"
"มันแกร่งเกินไป"
"นั่นสิ....ครับ"
"อาหนังสือมีไร"
"คุณ โอย์กิ พวกเราดูนั่น"
คุงอาชี้ไปตรงทะเลของเกนโซวเคียว มีไฟสีเงิน ขึ้นมาจากทะเล
"ไรกันพวกแกจะตายกันอยู่แล้วยังมาดูแสงกลางทะเลอีกเหรอ"
ตู้ม พูดไม่ทันขาดคำ มังกรปีศาจโดนจรวดยิงใส่เบ้าตาเต็มๆ
"จรวดนั่นมาจากไหนน่ะ"
"นั่นไงครับคำตอบ"
อาหนังสือ ชี้ไปทางทะเล เกิดมีฝูงบินยานโผล่มาจากทะเล แล้วมีประตูมิติ เปิดกลางทะเล แล้วมีกองเรือรบ จำนวนหลายลำ
"นั่นเจ้า นาราสุ นิ"
"หมอนั่นพูดถูกด้วย"
"ขอโทษที่ทำให้รอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เขาตะโกนกลับมา
ภาพกองเรือที่มา
"นั่นมันกองเรือ โซเวียต กับ กองเรือ ของ ดิเอ็มไพ นิ"สึมูกิพูด
"หึ่ย! ข้าจะ...."
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ทันพูดก็โดนลูกระเบิดหล่นใส่หัวมังกรปีศาจ แล้วทุกคนก็เงยหน้ามองบนฟ้า ก็เจอกับ
"เรือเหาะทิ้งระเบิดโซเวียต"
"เฮ้อ พี่ นาราสุ เล่นไม่เบาแหะ"
"ได้ยินนะเฟ้ย! ยัยน้องจอมประดิษฐ์"นิโทริโดน
"หูดีเนอะ"
"โอ๊ส ไอฉะ"
"ม้าเฉียวมีไร"
"จะมาบอกตอนนี้ พวกลูกสมุนของมันไม่เหลือแล้ว"
"ดีล่ะ"ไอฉะพูดแล้วมองบนหัวมังกรปีศาจ"ว่าไปเหมือนเขานั่นน่าจะคอยสร้างเกราะไว้ให้มันนะ มันถึงไม่รู้สึกไรน่ะ"
"หึ่ย! แกรู้!!"มังกรปีศาจอึ้ง
"นั่นใช่ด้วย"ดิเอนด์ตอบ
"งั้นพวกเรารุมมันเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ดีเคตกับสึนะแย่งคำพูด หลังจากหายไปนาน
"กองเรือทั้งหมดระดมยิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมันเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตู้ม บึ้ม เปรี้ยง
มังกรปีศาจโดนรุมอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็น ธนู ระเบิด จรวด กระสุน แสงทำลายล้างของ space marine ที่มาจากฟ้า จนทำให้เขาบนหัวที่คอยสร้างเกราะเกิดหัก และมันก็อ่อนพลังลงจนได้ ต่อมาก็เป็นพลังของเหล่าการ์เดียน แต่เอาเฉพาะตัวเด่นนะ มันเยอะ
"เอานี่ไปซะ XX Bunner Hyper Exploution!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"สึนะตะโกนก่อนแล้วก็จะตามด้วยท่าของเหล่าวองโกเล่
"เรซิ่งฮาร์ท Devine Buster!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"นาโนฮะเองก็ใช่ท่าแล้วก็ตามด้วยเหล่าจอมเวทย์ของเธอ
"ลำนำแห่งการสังหาร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ไฟทั้งหมดมารวมที่ดาบชานะแล้วเป็นดาบไฟยักษ์แล้วเธอก็ฟาดใส่มังกรปีศาจแล้วตามด้วย มาเจอรี่กับคาเมล
"ระบำหอกวายุ/อัสนีบาด/กรงเล็บแห่งพระผู้เป็นเจ้า/หนอนมายาแมลงพิฆาต"เหล่าเอ็กโซซิสต์เอาด้วย
"งั้นผมด้วย"อาหนังสือเตรียมท่า"In History,Guardian are made.I'm also guardian.I born from mind.I live by knowledge.I'm strong by imagination.I formed by other fighter.No one can stop me.Yeah you too"
"Correct command Max charge"เสียงบนฟ้าตอบรับ
"Let's try to stop this power,my ememy.Chaos Colossus Dragon.GOD OF GUARDIAN!!!!!!!!!!!!!!!!"
"Rock star lazer/Dimension shoot!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"แบล็คกับดิเอนด์ช่วยเสริม
"เอาหมัดนี่ไปกินซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เนโรใช้พลังของแขนปีศาจเรียกมือยักษ์ไปต่อยบวกกับเอาดาบยามาโตะฟัด
"เห้ยๆชั้นด้วยสิเฟ้ย!/ชั้นอีกคน/ชั้นด้วยสิ"ดันเต้คว้ากระเป๋ามาแล้วกระเป๋าเปลี่ยนไปเป็นอุปกรณ์ยิงจรวดบาซูก้าส่วนเลดี้ก็เอาบาซูก้ามายิง ส่วนทริสก็ใช้สายฟ้ากับปืนทำให้ยิงแรงขึ้น
"ไม่จบหรอกน่า เหล่า โวลคัลลอยต์ พร้อมบ่"
"แม่นแล้ว(จะพูดอีสานตอบทำไมเนี่ย)"ซัทสึเนะพูดในใจ
"FFR Vocaloid"แล้วโวลคัลลอยต์กลายเป็นการ์ด
"ตามด้วยเจ้านี่"
"Final attack dddddddddddddddddd decade!!!!!!!!!!!!!"
จากนั้นการ์ดไรเดอร์ทั้งหมดก็มาเรียงกันแล้วก็ตามไปด้วยเหล่าโวลคัลลอยต์ที่กลายเป็นการ์ด แล้วดิเคตก็กระโดดขึ้นฟ้า
"ย๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! รับไปซะ Dimension kick!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ดีเคตกระโดดใช้ลูกถีบใส่หน้าผากมังกรปีศาจเต็มๆ
ว๊าก มังกรปีศาจร้องด้วยความเจ็บ
"มันพลังแบบนี้ข้ารับไม่ไหว!"
"ยังไม่จบหรอกน่า"ว่าแล้วมาริสะก็เดินมาแล้วทำมือเป็นรูปปืน"ทุกคนช่วยหน่อย!"
ว่าแล้วชาวโทโฮทั้งหมดก็จับมือกันแล้วสิ้นที่อลิซฝั้งซ้ายแล้วแตะไหลมาริสะ ส่วนฝั่งขวาสิ้นสุดที่ซานาเอะแล้วก็แตะไหลขวา
"จงชิมนี่ไปซะ Master Spark!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
มาสเตอร์สปาร์คของมาริสะถูกยิงเป็นสีรุ้งแล้ว ตู้ม ทะลุร่างมังกรปีศาจไปเต็มๆ แล้วสภาพก็เละ
ว้าหู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ต่างคนต่างร้องส่งเสียงดีใจ แต่ได้ไม่นาน
ครืดๆๆๆๆๆ
"อะไรน่ะ"
"เห้ย!ดูนั่นสิ"
โกคุเดระชี้ไปที่ซากมังกรปีศาจเกิดมี ควันสีดำลอยออกมาจากตัวมัน แล้วก็เผยดวงตาสีแดงดั่งไฟนรก
"พวกแกทำไว้แสบมาก!"
"หึคราวนี้เป็นแค่ควันจะสู้ยังไง"
"หึๆขอบใจ"
"ขอบใจ?"
"สำหรับอะไรของแกกัน"
"ไอ้ร่างมังกรหนอนนั่นเป็นแค่ร่างดูพลังเฉยๆ"
"มมมม หมายความว่า"
"ใช่ตอนนี้พลังของเหล่าการ์เดียนมารวมอยู่ในตัวข้าหมดแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
แล้วหมอกดำก็รวมตัวกันกลายเป็นอสูรที่แกร่งที่สุด
"พระเจ้าช่วยร่างนั่นมัน ซาตาน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"โอย์กิพูด
กลับมาทาง นิเนะกับมิกุ ที่หลบอยู่ในห้องเก็บของ
(เอาไงดีเนี่ย มันไม่ยอมไปไหนเลย แถมตัวที่เราหนีมาครั้งแรกก็ยังมารวมอีก)
(ก็เท่ากับเราติดกับซะแล้ว เซ็งเลย ใช้พลังก็ไม่ได้)
(จะทำไงดีเนี่ย)
แกร๊ก มิกุ เอาไปแตะกำแพงแล้วมีชิ้นส่วนลงมา กร๊าก สัตว์ประหลาด สามตัวได้ยินก็เดินตรงมาเลย
"ตายล่ะมันมาแล้ว"นิเนะล็อกประตูแล้วดันโต๊ะมาขวาง"นี่มิกุมาช่วยดันหน่อยสิ"
"คุณนิเนะดูเหมือน จะมีทางไปต่อนะคะ"แล้วมิกุก็หยิบค้อนที่อยู่ใกล้ๆมาทุบแล้วเผยให้เห็นโพรงขนาดพอดีที่มิกุกัยนิเนะจะลอดไปได้"มีจริงๆด้วย"
"เธอไปก่อนเลย"
"แล้วคุณล่ะคะ"
"เดี๋ยวตามไป"
แล้วมิกุก็ล่วงหน้าไปก่อน
ปึง ปึง
"ไม่ไหวแล้ว"
แล้วนิเนะก็วิ่งออกมาจากประตู โครม ทั้งสามตัวเห็นนิเนะก็กระหายเลือดอย่างหนัก
"เผ่นล่ะ"นิเนะก็วิ่งไปที่โพรงแต่พอเธอโดเข้าโพรง หนึบ"ติดอ่ะ! ช่วยด้วย"ครึ่งนึงอยู่ในโพรงส่วนอีกครึ่งอยู่ข้างนอกของสัตว์ประหลาด
มีตัวนึงจับขานิเนะเพื่อจะดึงเธออกมาเชือด
"ปล่อยนะเฟ้ย!"นิเนะเอาเท้าอีกข้างยัน
แต่ตัวติดดาบหมายจะฟันนิเนะขาดสองท่อน
"ได้ตัวล่ะ"มิกุที่อยู่ในโพรงดึงตัวนิเนะเข้าไปได้ทัน
เคร้ง ตัวติดดาบฟันพลาดเพราะนิเนะเข้าไปในโพรงแล้ว
"ดูเหมือนมันจะตามเข้ามาไม่ได้ด้วยนะ"นิเนะเห็นว่ามันตัวใหญ่เกินเข้า"ขอบใจนะมิกุ"
"อะไรกันคะไหงคุณติดแค่ครึ่งตัวอ่ะ ช่างเถอะชั้นมาดึงตัวคุณไว้ทันก็พอแล้ว"
แล้วทั้งคู่ก็เลาะอุโมงในโพรงจน
"รู้สึกไหมคะ"
"อะไรหรอมิกุ"
"มีคนร้องเพลงค่ะ"
"ร้องเพลง?"
มิกุเอาหูแนบกับพื้น
[จะลองฝืนชะตา จากนางฟ้าลงดิน]
"ไม่ผิดแน่ค่ะ"
ทรูม ฟื้นเกินร่วงขึ้นมาซะงั้นทั้งคู่เลยร่วงลงมาด้วย
"โอ๊ย เจ็บ"
"มิกุจังนั่น"
"เรย์มุซัง"
ทั้งคู่เห็นเรย์มุนั่งอยู่บนกองเลือด
"อ้าวพวกเธอตายแล้วเหรอ"เรย์มุทัก
"ไม่ใช่งั้นค่ะ"
"งั้นพวกเธอไม่ควรอยู่ที่นี่เลยนะ"
"เรามาพาคุณกลับค่ะ"
"กลับเหรอ?"
"ใช่ค่ะ"
"คงเป็นไปไม่ได้หรอก"
"เรย์มุเธอเป็นมิโกะนะที่มีหน้าที่ปกป้องเกนโซวเคียวนะ"
"ปกป้องงั้นเหรอเสียใจด้วยชั้นคงทำไรไม่ได้แล้วล่ะ"
"ไมงั้นล่ะคะ"
"ชั้นไม่เหลืออะไรอีกต่อแล้วแม้แต่ลูกชั้นหรือความไว้ใจ ชั้นปกป้องลูกชั้นไม่ได้หรือปกป้องพวกเธอหรือคนอื่นได้เพราะงั้นชั้นไม่สมควรที่จะกลับไปอีกแล้ว"
"ไม่ใช่งั้นนะคะเรายังเชื่อมั่นในตัวคุณนะคะ"
"ขอโทษพวกเธอจงไปซะเถอะ"
"เลือดนั่นมันคืออะไร"
"คุณนิเนะ"
"เลือดนี่น่ะเหรอ? มันคือเลือดแห่งความขลาด(ความไม่เอาไหน) เพราะเธอสองคนกลับไปเถอะแล้วอย่ากลับมาอีก"แล้วเรย์มุก็หันหลังให้
"เรย์มุซัง"
"เข้าใจล่ะไปกันเหอะมิกุ"
"แต่นิเนะซัง"
"ถ้าเรย์มุคิดว่าเธอไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วเราก็ไปกันดีกว่า"
"เดี๋ยวสิคะ....... เรย์มุซัง"มิกุหันไปมองเรยืมุครั้งสุดท้ายก่อนจะตามนิเนะไป
ตรงทางเดิน
"เดี๋ยวสิคะ นิเนะซัง"
"มิโกะแบบไหนกันที่ยอมแพ้ง่ายขนาดนี้? ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"
"นิเนะซัง"
"ว่าไปนะแล้วทางออกมันอยู่ไหนเนี่ย!"
มิกุกับนิเนะเพิ่งรู้ตัวว่าทั้งคู่หลงทาง
ส่วนเรย์มุที่นั่งซึม
"ชั้นมันไร้ค่า"เธอนั่งนํ้าตาเช็ดหัวเข่า"ชั้นไม่เหลืออะไรเลยทั้งลูกและคุโรดะ ความไว้ใจเชื่อใจก็ไม่เหลือที่พี่เคยเชื่อใจและทุกคนที่ตายในครั้งนั้นต่างไว้ใจเราว่าจะนำความสุขกลับมาให้ทุกคนได้ แต่เรา!ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง!!!!"
"เรย์มุทำตัวแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"
"มมม แม่?"
แม่ของเรย์มุปรากฎตัว
"ทำไมแม่ถึง"
"ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญกว่านั้นลูกน่ะสาบานไรไว้ไม่ใช่เหรอ"
"สาบาน"
"ใช่คำสาบานเกี่ยวกับการเป็นมิโกะรุ่นที่ 13"
"แต่หนูทำไม่ได้"
เปรี๊ยะ แม่ของเรย์มุตยหน้าเธอ
"แม่คะ"
"ลืมไปแล้วเหรอว่าลูกน่ะ! เคยช่วยใครนับต่อนับ!! แล้วก็มีคนเชื่อมั่นในตัวลูก!!! แล้วนี่คิดจะทิ้งสิ่งเหล่านั้นไปเหรอไง!!!!"
"แม่คะ"
"งั้นดูี่สิ"
ก็มีม่านมิติให้เรย์มุดูว่าเกนโซวเคียวตอนนี้แย่กว่าเดิม แถมมีอสูรที่เธอกลัวอยู่ด้วย
"นั่นมันอะไรกันคะ"
"ปีศาจนั่นสินะ ซาตาน"
"ซาตาน"
"แล้วรู้ว่าคนที่นั่นทำไง"
"เอ๋!?"
(พวกเราสู้ตาย!!!!!! เพื่อเรย์มุ!!!!!!!!!!!!!)
(ใช่เราเชื่อในตัวคุณเรย์มุแล้วพวกเราก็จะสู้จนกว่าเธอจะกลับมา)
"มาริสะ ซานาเอะ"เรย์มุอึ้งนิดๆแล้วเธอก็เห็นเหล่าการ์เดียนแต่ล่ะคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
(เพื่อเรย์มุ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! และนำสันติสุขกลับคืนมา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
ตู้ม ในภาพสุดท้ายเธอเห็นซาตานปล่อยลูกไฟใส่แล้วภาพก็หายไป
"ลุกเห็นแล้วคิดไง"
"......"
"เรย์มุตอบแม่มา"
"หนูจะทำถ้านั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนเชื่อหนูจะกลับไปหาพวกเขา"
"อืม"
"และหนูจะกำจัดซาตานและความชั่วทั้งหมดเพราะนั่นคือหนู ฮาคุเรย์ เรย์มุ มิโกะรุ่นที่ 13 แห่งตระกลูฮาคุเรย์!"
"พูดได้ดีมากจ้ะ"แม่ของเรย์มุเข้าไปกอด
"แม่ปล่อยได้แล้วอึดอัด"= =เรย์มุพูดไปเพราะหน้าอกของแม่เธอช่างเท่ากับยูคาริมาก
"แหมๆลูกสาวที่น่ารักของชั้นพูดแบบนี้ทีแม่ก็อดไม่ได้นิจ้ะ"แล้วเธอก็ปล่อยเรย์มุ
"ดีใจด้วยนะ"
"คุโรดะคุง"
เรย์มุเห็นคุโรดะยืนอยู่ตรงหน้าและก็ตามมาด้วย เรย์สึกะ นาราสึ คานาเสะ โครส ชิโร่ เฮค เคนจิ
"ทำให้ได้นะเรย์มุ"
"ถ้าน้องสาวชั้นแอบไปขโมยของในศาลเจ้าล่ะก็จัดการได้เลย"
"และถ้าซานาเอะน้องชั้นมาแข่งกับเธอล่ะก็ตีหัวได้เลย"
"ไปเป็นเพื่อนอ่านหนังสือให้กับน้องชั้นมั่งนะ"
"แล้วถ้าน้องชั้นเสนอสิ่งประดิษฐ์ไรล่ะก็ อย่ารับเด็ดขาด"
"ถ้าน้องชั้นเกิดทำเซี้ยงไฮ้หายเธอก็ช่วยหาหน่อยแล้วกัน"
"แล้วก็นะถ้าซากุยะเกิดชวนเธอไปดื่มชาอย่าดื่มเด็ดขาด รสชาติปแล่มๆ"
"ได้เลยชั้นจัดการให้"
"ต้องงี้สิลูกแม่ มาให้แม่กอดอีกมะ"
"แม่ครับเธอไปนู่นแล้วครับ"
"โธ่ อดกอดลูกสาวที่น่ารักเลย"
"แม่น่ะกอดเรย์มุแต่ล่ะที่ แทบตายเชียวนะครับ"
"งั้นไปกันเหอะ"
แล้วทั้งหมดก็จางหายไป
ส่วนทางนู้นที่หลงกันอยู่
"เอาไงดีซ้ายหรือขวา"
"ไม่รู้สิคะ"
"ให้ชั้นช่วยไหม"
"เรย์มุซัง!"มิกุกระโดดเข้าไปกอด"ดีใจจังที่เจอคุณอีก"
"ตัดสินใจได้แล้วสินะ"
"ใช่เพื่ออนาคตของทุกคนและเส้นทางแห่งสันติสุข"
เธอพูดได้แวบนึง ตึง สัตว์ประหลาดทั้งสามตัวที่มิกุกับนิเนะหนีมา ก็มาอยู่ตรงหน้าเฉย
"ตายโหง!"
"เอาไงดี"
ตัวประหลาดทั้งสามวิ่งเข้ามา
"ถึงแม้ต้องตายที่นี่"
"ก็ต้องปกป้องเรย์มุซังเอาไว้"
"ช้าก่อน!"
มีกลุ่มคนกระโดดลงมาประมาณ 5 คน ขวางทางสัตว์ประหลาด
"เอ๋? พวกเธอ"เรย์มุทำท่าเหมือนรู้จัก
"ชั้น คาโซะดานิ เคียวโกะ"
"ชั้น โซะกะ โนะ โทจิโกะ"
"ส่วนชั้น โมโนโนเบะ โนะ ฟุโตะ"
"ชั้นก็ ฟุทัทสึอิวะ มามิโซว"
"หึๆแล้วชั้นก็คือ โทโยซาโตะมิมิ โนะ มิโกะ หรือจะเรียกกันสั้น ไทชิ! เป็นผู้ปกครองแห่งญี่ปุ่น"
"เรย์มุซังพวกนี้ใครคะ"
"อ้อพวกเพี้ยนไง"
แป่ว ห้าคนล้มเป็นแถว สัตว์ประหลาดก็งง
"นี่ประทานโทษนะ เรย์มุนี่พวกชั้นอุตส่าห์มาช่วยเลยนะ"
"เออๆรู้แล้วจะพาชั้นออกไปไงมิทราบ"
(เพราะเราจะพาออกไปไง)
"เสียงใครน่ะคะ"
"หึ"เรย์มุเอ่ยเสียง"เธอเองสินะ ฮั่ว ชิงเอ๋อ ไม่สิถ้าจะเรียกให้ถูก คาคุ เซย์กะ"
(ใช่จ้า)
(ไงจ้ะเรย์มุ)
"เธอด้วยเหรอ อิบาราคิ คาเซน"
(ยังจำได้ด้วยนะ)
"เฮ้อ! พวกหน้าเก่าๆที่ไม่ได้เจอกันนานก็หวนกลับมาจนได้"
"พูดงี้มีเรื่องรึไง"
"ไรกันไทชิ เธอเองก็เป็นมิโกะแต่กลับแพ้ให้ชั้นมาหลายครั้ง"
"พูดงี้มีเรื่องสิ"
"เอ่อประทานโทษ"
"อะไร!!"ไทชิกับเรย์มุพูดพร้อมกัน
"แล้วไอ้สามตัวนั้นล่ะ"
ตัวประหลาดทั้งสามยืนงงเอ๋อ
ส่วนทางหลุมศพเรย์มุที่หลังศาลเจ้า
"นี่ เซย์กะ"
"ไรหรอคาเซน"
"ที่ว่าจะช่วยเนี่ยคือไร"
"ก็แหมแบบว่านะนั่งเฉยๆไง"
"งี้ก็สวยสิ"
"ใจเย็นๆ"
"พวกคุณน้าเป็นใครคะ"
"อ้อลืมแนะนำตัวไปเลย ชั้น อิบาราคิ คาเซน ส่วนคนๆนี้เพื่อนชั้น คาคุ เซย์กะ"
"ป้าคนนี้น่ะเหรอ"
"ป้า?"= =*เซย์กะอึ้ง
"นี่ ยูเรย์ ไปพูดงี้ได้ไงอ่ะ"
"พี่ยูโมะอ่ะ ก็เขาเคยเห็นคุณแม่เคยโดนเรียกแบบนี้เหมือนกันอ่ะ แถมพี่คาเซนยังดูสวยกว่าด้วย"
(จริงๆเลยลูกชั้น)= =**ยูคาริที่เป็นวิญญาณเอ่ย
"ท่านยังมาอยู่ตรงนี้อีกหรือเนี่ย"รันอึ้งเมื่อเห็นยูคาริที่เป็นผีมาอยู่หลังเธอ
"แหมพูดได้ดีจริงๆนะ"คาเซนลูบหัว
"เปลี่ยนใจล่ะชั้นไปล่ะ"
"เดี๋ยวสิ เซย์กะเด็กน่ะยังไม่รู้เรื่องไรหรอก"คาเซนดึงขาทีเซย์กะล้ม
"เจ้านายคะเป็นไงมั่ง"
"เจ็บน่ะสิ โยชิโกะ(โดนเรียกป้าซะได้ ทำไมไม่เป็นยูคาริคนเดียว)"
[มิยาโกะ โยชิโกะ เรียกเต็มๆ]
(แล้วมันเกี่ยวกันชั้นตรงไหนมิทราบ)- -****
"ใจเย็นก่อนค่ะท่าน"
"เอาว่าแต่หนูสองคนรู้ไหมว่าเพลงที่จะเรียกเรย์มุกลับคือไร"
"เพลง Iro wa nioedo Chirinuru wo ค่ะ"
"เอาไงดีชั้นร้องไม่ค่อยเป็นด้วย"
"เท่าที่ชั้นรู้นะ เพลงนี้ถ้าจะพาวิญญาณที่ยังไม่ถึงที่ตายกลับมาต้อง ต้องใช่ประมาณ 7 คนแน่ะ ถ้าจะพาพวกไทชิกลับมาด้วย"
"นั่นสินะ คาเซน ดีนะที่ชั้นแวบไปพา อีก 5 คนมาด้วย"
"เอ่อพวกนั้นน่ะเหรอ"
"ใช่แล้ว สองเจ้าหญิงแห่งจันทรา วาทัทสึคิ โนะ โทโยฮิเมะ และ น้องสาวเธอ วาทัทสึคิ โนะ โยริฮิเมะ และกระต่ายผู้ซื่อสัตย์ของเธอ เรย์เซน"
เรย์เซน เป็นกระต่ายจันทราเช่นเดียวกับ อุดงเกะ
"แล้วไหนอีก สองคนล่ะ"
"นี่ไง มาเอริเบอร์รี่ เฮิร์น หรือสั้นๆแมรี่ และ อุซามิ เรนโกะ"
"เออรู้ซึ้งและว่าเธอมีปัญญาพาบุคคลที่หาแสนยากมาได้จริงๆ"
(พอๆยาวเกินเดี่ยวส่วนที่เหลือไปต่อ ตอนอวสานเลย ถ้าใครงงว่าตัวละครมาจากไหนอีก กลับไปอ่าน ตอนที่ 27 ใหม่)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น