คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : บทที่ 13 ห่วง 100%
"โห ! ปลาเยอะจัง ยิ่งกว่ารีวิวอีก" ว่าแล้วหญิงสาวก็ถ่ายรูปปลาในน้ำที่เห็นใกล้ชิดยิ่งกว่าคราใด และแน่นอนว่ามันเป็นโทรศัพท์ของปกป้อง
กระทั่งถ่ายจนพอใจหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะวักน้ำเล่น เสียงเด็ก ๆ ดังใกล้เข้ามา บางคนมีอุปกรณ์การเล่นมาด้วย เด็ก ๆ สวมผ้าถุงกระโจมจนถึงอก ส่วนบางคนผูกคอ เป็นภาพแปลกตาที่ทำให้รวิกานต์ยิ้มได้
หญิงสาวถ่ายรูปเด็ก ๆ อีกครั้ง หัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อมองดูภาพถ่ายฝีมือตัวเอง อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงเจ้าของโทรศัพท์ ก่อนจะกดภาพของตัวเองถ่ายในอิริยาบถต่าง ๆ กับบรรยากาศของคีรีวงศ์ เผื่อพี่ป้องจะอยากเห็นรูปถ่ายของเธอก่อนนอน
กระทั่งพอใจและท้องเริ่มร้องเพราะเธอออกมาก่อนกะจะรอทานพร้อมปกป้อง ตอนนี้ที่อากาศเริ่มร้อนเพราะใกล้จะได้เวลาเที่ยงตรงหญิงสาวจึงตรงไปยังจักรยานของตัวเองในทันที
"ตายแล้ว !"
ครั้นมาถึงรวิกานต์ก็พบกับความผิดปกติของจักรยานที่ตนปั่นมา "ยางแบนได้ยังไงเนี่ย" หญิงสาวครวญกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดว่าจะเกิดขึ้น ก่อนจะรุนจักรานเดินกลับที่พักอย่างไม่มีทางเลือก
อากาศที่นี่ไม่ร้อนเช่นกรุงเทพ ฯ ก็จริง ทว่าตอนนี้ที่เป็นเวลาเที่ยงตรงอากาศก็พลันร้อนขึ้นจนหญิงสาวต้องยกมือป้องกันแสงเอาไว้ ด้วยอาชีพอีกอาชีพหนึ่งของเธอคือนางแบบรวิกานต์จึงไม่สามารถให้ผิวหน้าของตัวเองเกิดความเสียหายได้
"อุ๊ย !" จู่ ๆ รถที่ลากมาพลันหยุดกึก "โอ๊ยตาย ! อะไรกันนักหนา" ครานี้โซ่รถหลุดจนไม่สามารถขับเคลื่อนไปข้างหน้าได้ หญิงสาวหน้างอ ก่อนจะค่อยย่อตัวลงจัดการกับโซ่รถเจ้าปัญหา
"อี๋ !" รวิกานต์ร้องออกมาเมื่อยังไม่สำเร็จแต่พบว่านิ้วมือของเธอดำปี๋ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคร้าย กรอปกับอากาศร้อนกลางถนนทำให้เธอเหนื่อยหน่าย เวลาเช่นนี้เธอคิดถึงปกป้องเหลือเกิน มือบางจัดการจับโซ่ใส่ใหม่ ใบหน้างอง้ำยิ่งขึ้นเมื่อไม่สำเร็จโดยง่าย ใช้เวลานานพอควรกว่าที่จะสำเร็จเล่นเอาเหงื่อตก ชุ่มโชกไปทั้งแผ่นหลัง หญิงสาวจับแฮนด์จักรยานขึ้นแล้วรุนเดิน
“โอ๊ย !” ไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมจึงเกิดเหตุการณ์ ‘ซวยซ้ำซวยซ้อน’ แบบนี้ขึ้น เพราะตอนนี้รองเท้าส้นสูงของเธอส้นหักไปข้างหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ” อดบ่นออกมาอีกครั้งไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจถอดรองเท้าออกนำมันไปวางไว้ตรงตะกร้าหน้ารถ ก่อนจะออกเดินด้วยเท้าเปลือยเปล่าพร้อมกับจักรยานเจ้าปัญหา
“อยู่ไหนนะ !” ปกป้องบ่นออกมาเมื่อกวาดสายตาแล้วไร้ร่องรอยของรวิกานต์ ก่อนจะตัดสินใจจอดจักรยานของตัวเองทิ้งไว้แล้วเดินหา พอดีกับที่มีเด็กวัยรุ่นผู้ชายสองคนเดินผ่านมา
“น้องครับ” ปกป้องเรียกเอาไว้ “พอจะเห็นผู้หญิงสวยๆ ผมยาวขนาดนี้” เขาหมายถึงตรงช่วงแผ่นหลังพร้อมทำมือประกอบ
“ไม่เห็นเลยพี่ ทางที่ผมเดินมาก็ไม่มีใครแล้วนะ ตอนเที่ยงแบบนี้ไม่ค่อยมีคนหรอก แต่ลองไปดูตรงจุดชมปลาดู เผื่อคุณคนสวยที่พี่ว่าจะไปที่นั่น”
“ขอบคุณครับ” ครั้นได้รับคำตอบปกป้องก็คว้าจักรยานขึ้นมาแล้วปั่นออกไป
ไม่นานนักจึงมายังสถานที่ที่นักท่องเที่ยวมักมาดูปลากัน ชายหนุ่มจอดจักรยานของตัวเองลงอีกครั้ง
“กรี๊ด !”
“วิ !”
_____________________________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ ^^
ขอฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยนะคะ บางเรื่องรูปเล่มยังมี บางเรื่องหมดแล้ว สามารถสอบถามได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานค่ะ E-book โหลดได้โดยคลิกที่กล่องสีเหลี่ยมด้านล่างหรือกด Get it now ได้เลยค่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น