คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : บทที่ 13 ห่วง [1]
บทที่ 13
ห่วง
“ปู๊น...ปู๊น...” เสียงสัญญาณที่ดังขึ้น ส่งผลให้คนบนตักของปกป้องขมวดคิ้วมุ่น ลืมตาตื่นและลุกขึ้นจากสิ่งที่เธอใช้หนุนนอนในเวลาต่อมา
“พี่ป้อง” ชายหนุ่มขยับตัว เหมือนว่าเขาจะตื่นก่อนเธอนานแล้ว
รวิกานต์ยังทันได้เห็นใบหน้านั้นเหยเก พอจะเดาได้ว่าสิ่งที่เขาเป็นเพราะเธอ “ทำไมพี่ไม่ปลุกวิล่ะ” หญิงสาวหน้าบึ้ง รู้ตัวแล้วว่าเธอทำให้เขาลำบากอีกแล้ว
“ก็ว่าจะปลุก
แต่อีกไม่กี่สถานีก็ถึงแล้ว” ว่าแล้วรถไฟก็หยุดลงอีกครั้ง ผู้คนบนรถเริ่มทยอยลงกันไป รวิกานต์กวาดสายตามองไปทางเด็ก ๆ เธอพบว่าครูอารีเริ่มปลุกเด็ก ๆ ให้ตื่น ส่วนบางคนก็เหมือนจะตื่นนานแล้ว
“ไก่ทอดจ้า ไก่ทอด” นอกจากผู้คนเริ่มทยอยลงยังมีผู้คนกลุ่มหนึ่งขึ้นมาบนรถ และบางส่วนอยู่นอกรถ แต่ปากตะโกนไปด้วย
“ถั่วต้มจ้า ถั่วต้ม !”
รวิกานต์หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง หญิงสาวยิ้มกว้างตื่นเต้นระคนดีใจจนคนที่เริ่มหายจากอาการเมื่อยขบหลุดยิ้มขึ้นมา
ยิ่งได้ยินเสียงและได้กลิ่นอาหารท้องไส้ของรวิกานต์ก็พลันปั่นป่วน กระทั่งมาถึงที่ของเธอและปกป้อง
“ขอสองห่อครับ”
โดยไม่ต้องร้องขอ ปกป้องก็เอ่ยขึ้นราวกับรู้ความในใจของเธอ
แม่ค้าหยิบให้ตามจำนวนที่ชายหนุ่มเอ่ยบอก ครั้นลับร่างแม่ค้าไปหญิงสาวก็มองสิ่งที่ปกป้องยื่นให้
แล้วแกะออกโดยเร็ว
“หอมจัง” หญิงสาวเงยขึ้นมาหลังจากสูดดมอาหาร มือประคองห่ออย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยิบน่องไก่ขึ้นมากัด ตามด้วยข้าวเหนียวทันที
“หื้ม...”
เสียงร้องพร้อมกับท่าทีเคี้ยวตุ้ย ๆ ทำให้ปกป้องหลุดยิ้มออกมา ดูเหมือนว่ารวิกานต์จะลืมสิ่งที่เธอเห็นว่าสำคัญที่สุดไปแล้ว
ไม่มีเสียหรอกที่เธอจะอยู่ต่อหน้าเขาในสภาพเช่นนี้ เส้นผมของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้าของเธอเริ่มมัน ลิปสติกเริ่มจาง เธอไม่ได้สนใจจะแปรงฟันก่อนทานเลยด้วยซ้ำ ปกป้องยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นกระทั่ง...
“พี่ป้องยิ้ม !” จู่ ๆ ใบหน้าที่เขาลอบมองอยู่ก็หันมาหากัน น้ำเสียงนั้นตื่นเต้นไม่ต่างจากเมื่อครู่ ดวงตาคู่โตมองเขาค้างคล้ายเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“อะแฮ่ม !” ปกป้องไอกลบเกลื่อน “พูดมาก รีบทานเดี๋ยวไม่ทัน ใกล้จะถึงแล้ว”
รวิกานต์มองชายหนุ่มอีกครู่หนึ่ง
ไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายขู่ข่ม ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้มประดับ
กระทั่งปกป้องถลึงตาดุ จึงก้มลงรับประทานอาหารของตัวเองต่อ
เฮ้อ...ทำไมแค่ทานไก่ทอดหัวใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ
หญิงสาวคิดในใจ
ทว่ารู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร
ปกป้องอยู่ตรงนี้กับเธอในวันนี้ที่เขายิ้มออกมา
จะด้วยเพราะอะไรก็ตามแต่รวิกานต์ก็พอใจทั้งนั้น...
คีรีวง จ.นครศรีธรรมราช
เวลา 08:00 น. ปกป้อง รวิกานต์ ครูอารี รวมทั้งเด็ก ๆ ก็มาถึงที่หมาย เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ยังคงสนุกสนาน ทว่าบางคนกลับดูอ่อนเพลีย ปกป้องและครูอารีจึงตัดสินใจให้ทุกคนเข้าพักผ่อนตามอัธยาศัย ก่อนที่จะรับประทานอาหารเที่ยงและทำกิจกรรมร่วมกันในตอนบ่าย
“ที่พักน่ารักมากเลยค่ะพี่ป้อง” เสียงนั้นปลุกปกป้องออกจากภวังค์ ชายหนุ่มวางกระเป๋าลงและลงมือจัดของ
เด็ก ๆ พักในบ้านหลังใหญ่รวมกัน ส่วนครูอารีและพี่เลี้ยงสาวของเด็ก
ๆ พักอีกห้อง ปกป้องตั้งใจจะแยกห้องนอนต่างหากให้เธอ แต่เพราะว่าเขาได้จองล่วงหน้าไว้ ในแพลนไม่ได้มีรวิกานต์อยู่ด้วย กรอปกับที่นี่ บ้านซือวานโฮมสเตย์ เป็นที่พักที่อยู่ใกล้กับจุดยอดฮิต ทุกคนที่เข้าพักต้องจองล่วงหน้าเท่านั้น
และแน่นอนว่าทุกห้องเต็ม ขณะนี้จึงไม่มีที่พักเหลือว่างอยู่เลย
แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ไว้ใจให้หญิงสาวอยู่ไกลตัว
หากมารดายังอยู่ท่านคงไม่ยอมให้รวิกานต์พักคนเดียวเช่นกัน...
“น่ารักจัง”
เสียงนั้นยังคงชื่นชมห้องพักไม่หยุดหย่อน มือบางหยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งที่วางประดับที่พักขึ้นมากอด ห้องที่เขาเลือก คือห้องหมีน้อย ส่วนครูอารีเลือกห้องกระต่าย และเด็ก ๆ
ทั้งหมดนอนรวมกันในบ้านไม้หลังใหญ่ รวิกานต์ชอบตุ๊กตา ในห้องนอนของเธอเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมี จึงไม่แปลกใจที่ประกายตาแห่งความสุขจะเกิดขึ้นจากดวงตากลมโตตลอดเวลา
“ไม่ง่วงเหรอ”
“ไม่เลยค่ะ คงเพราะว่าวิได้งีบบนรถ”
คงจริงอย่างที่หญิงสาวว่า แต่อาจจะห่างไกลคำว่า ‘งีบ’ ในเมื่อเธอมีตักของเขาหนุนนอน พอการสัญจรของขบวนรถไฟขยับเคลื่อนที่มือของเขาก็พร้อมรองรับ ซ้ำยังได้ยินเสียงกรนอีกด้วย
“ไม่ง่วงก็ควรนอนเอาแรง เดี๋ยววันนี้จะมีกิจกรรมกัน”
“กิจกรรมอะไรหรือคะ” คนถามเดินเข้ามาหา มือคว้าเอาตุ๊กตาตัวหนึ่งมาด้วย
“ช่วงบ่ายหลังทานข้าวเที่ยง จะมีกิจกรรมถักตุ๊กตา เป็นการพัฒนาฝีมือเด็ก
ๆ ไปในตัว ความจริงก็เหมือนการถักแบบที่บ้านทอรักนั่นแหละ เพียงแต่ว่าการถักครั้งนี้ มาที่นี่ก็เพื่อให้เด็ก ๆ ได้ผ่อนคลาย จะมีการประกวดและให้รางวัลเด็ก
ๆ ด้วย”
“ดีจังค่ะ น่าสนุก เด็ก ๆ จะได้มีกำลังใจด้วยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น ใบหน้าบ่งบอกถึงความสุขกับเรื่องราวที่เขากำลังเล่า แต่ครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง มองปกป้องคล้ายจะขุ่นเคือง
“อะไรอีก” แววตาแบบนั้นเหมือนมีเรื่องให้เธอเคืองอีกเขาแล้ว
“ที่จัดนี่ก็ทำตลอดเป็นประจำเลยใช่ไหมคะ”
“...” พอจะรู้แล้วว่าสาวเจ้าโกรธเขาเรื่องอะไร
“ก็สัญญาแล้วไงว่าหลังจากนี้จะพามาด้วย”
รวิกานต์ยังคงมองเขานิ่ง แม้จะมีสีหน้าดีขึ้นหลังจากคำสัญญาของปกป้อง
แต่ความน้อยใจในแววตานั้นยังเผยให้เห็น ปกป้องถอนหายใจ
ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ก็สัญญาแล้ว บอกแล้วไงว่าหลังจากนี้จะพามา ไม่ลืมหรอกน่า...”
_________________________________________________
เหมือนน้องจะงอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พี่สมควรโดนงอน งานนี้ไรท์เข้าข้างวิค่ะ
ทุกคนขา E-book อีก 6 วัน เว็ปอนุมัติค่ะ นับถอยหลังกัน ใกล้แล้ว ระหว่างนี้มาอ่านด้วยกันก่อนนะคะ จากนี้อัปทุกวันค่ะ ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยนะคะ
วอนรัก ภาคก่อน ยอมรัก สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ
 |
|
ผลงานอื่น ๆ อีกนามปากกา แนวโรมานซ์ค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น