คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : บทที่ 11 กำลังใจซึ่งสำคัญที่สุด [2] 100%
“พี่ป้อง !” เป็นปกป้องที่ยืนอยู่ข้างกาย ไม่รู้ว่ามาเมื่อไหร่ เมื่อครู่ยังเห็นคุยกับคนอื่นอยู่เลย
“คุยกับคนอื่นเสร็จแล้วหรือคะ ถึงได้มาหาวิได้”
“ก็แป๊บเดี๋ยวเองไม่ได้กะจะคุยนานแค่ทักทายกัน น้อง ๆ ที่นี่ไม่ค่อยมีคนมาหาเลยตื่นเต้นเป็นธรรมดา เราอย่าอิจฉาไปเลยนะ”
“วิเปล่าอิจฉานะ !”
เธอโกหก เธออิจฉา และหวงปกป้อง หากว่าเป็นไปได้ก็อยากจะเก็บเขาเอาไว้กับตัว ให้เล่นกับเธอ เป็นเพื่อนเธอ อยู่กับเธอเท่านั้น อ้อ ! อนุญาตให้อยู่ใกล้ได้ก็แต่ป้าปิ่นอีกหนึ่งคนเท่านั้น
“ยัยเด็กขี้อิจฉา” ปกป้องว่าแล้วยีหัวให้ รวิกานต์ปัดออก ดวงตาตวัดมองเขาดุ ๆ เมื่อผมเริ่มยุ่งจนปิดหน้า แต่คนกระทำกลับหัวเราะอย่างขบขัน “เข้าไปด้านในดีกว่า เดี๋ยวจะเริ่มทานอาหารกันแล้ว ไปช้าอดคนอื่นทานหมดพี่ไม่รู้ด้วยนะ”
“ได้ไง !” ว่าแล้วรวิกานต์ก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินนำเขาไปด้านในเสียเอง
ทิ้งให้ปกป้องมองตามด้วยสายตาอ่อนโยน
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทุกคนก็นั่งรวมกันเป็นกลุ่ม รวิกานต์มองอย่างสนใจเมื่อแต่ละกลุ่มถูกแจกจ่ายบางอย่างให้ กระทั่งมันมาถึงกลุ่มของเธอจึงได้เห็นว่ามันคืออะไร
สิ่งที่ได้รับมาคือเข็มและเชือกที่เอาไว้ใช้ถักอะไรสักอย่างและตุ๊กตา รวิกานต์ฉวยมันมาดูและยิ้มออกมา
“เหมือนพี่หมีป้อง แต่ตัวนี้สีเหมือนพี่หมีถักอีกตัวมากกว่า...”
“หืม วิว่าอะไรนะ”
“ปะ...เปล่าค่ะ”
รวิกานต์ปฏิเสธ เรื่องในวันนั้นเธอจะเก็บไว้กับตัว
ปกป้องจะไม่มีวันรู้เด็ดขาด
“ถักยังไงเหรอคะ ถึงจะได้แบบนี้” รวิกานต์ทิ้งเรื่องราวเหล่านั้น หันมาสนใจกับความสุขตรงหน้า
มองตุ๊กตาในมืออย่างสนใจ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว !” รวิกานต์หน้ามุ่ยเมื่อฟังคำตอบนั้นของเขา
“อยากลองถักดูไหมคะคุณหนู” เวลานั้นเองที่ปิ่นปักเข้ามานั่งอยู่ข้างกาย รวิกานต์พยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ตื่นเต้นเพียงแค่เริ่มต้น เพียงแค่คิดว่าจะมีพี่หมีและเพื่อน ๆ
จากการถักฝีมือของตัวเอง
“ก่อนอื่นเลย ต้องรู้จักอุปกรณ์กันก่อนนะคะ การเย็บตุ๊กตาจะใช้เข็ม และก็เชือกด้ายเย็บ
เส้นด้ายจะหนาไม่เหมือนกับเส้นได้ที่ปิ่นใช้เย็บผ้าให้คุณหนูเห็นไหมคะ
แบบนี้ค่ะ" ปิ่นปักอธิบายพร้อมกับให้คุณหนูของเธอลองจับอุปกรณ์ต่าง
ๆ ดู
"ค่ะ เข็มก็ใหญ่กว่าด้วย เพราะด้ายใหญ่ใช่ไหมคะป้าปิ่น"
"ใช่แล้วค่ะ
ส่วนที่เหลือคือขั้นตอนของการเย็บทั้งหมดเลย...”
รวิกานต์ฟังปิ่นปักอธิบายอย่างสนใจ โดยที่ไม่ได้สังเกตตัวเองเลยว่าเธอสนใจมันมากกว่าเรื่องใด
ๆ ที่เคยทำมาทั้งหมดในชีวิต เริ่มลงมือถักอย่างตั้งใจโดยมีปิ่นปักและปกป้องคอยลอบมองอยู่ข้าง ๆ มีบ้างที่สับสนแต่ปิ่นปักก็ช่วยแก้ช่วยสอน กระทั่งมันเริ่มเป็นรูปร่างขึ้นมา
“เฮ้ย ! ทำได้ด้วย”
“พี่ป้อง !” รวิกานต์แหวใส่คนที่มองตุ๊กตาของเธอ
ภายนอกกับคนอื่นเขามักจะสุภาพเสมอแต่กับเธอพี่ป้องช่างแตกต่าง แต่รวิกานต์กลับชอบเพราะมันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองพิเศษสำหรับเขามากกว่าใครอื่น...
"ไหนขอปิ่นดูหน่อยสิคะ"
ปิ่นปักยื่นมือรับตุ๊กตาถักรูปหมีขึ้นมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน “คุณหนูมีฝีมือนะคะ นี่ขนาดทำครั้งแรก ดีกว่าหลายคนเยอะเลยค่ะ”
“จริงหรือคะป้าปิ่น !” ริกานต์เอ่ยถามอย่างตื่นเต้นระคนดีใจ
“จริงสิคะ ปิ่นเคยโกหกคุณหนูที่ไหนกันคะ”
รวิกานต์ยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อได้รับคำยืนยัน ทว่ากลับหน้าตึงอีกรอบเมื่อใครบางคนส่ายหน้ากับท่าทีของเธอ สุดท้ายหญิงสาวก็เชิดหน้าใส่เขา และหันมาสนใจสิ่งที่ทำอยู่แทน รวิกานต์ดำดิ่งไปกับสิ่งตรงหน้า สมาธิจดจ่อมากกว่าการกระทำในเรื่องอื่นใด
กระทั่ง...
“โหล ๆ เทส” เสียงคุ้นเคยมาจากไมค์ดังขึ้น ไม่เพียงแค่รวิกานต์เท่านั้นที่ให้ความสนใจ ทว่าดวงตาหลายคู่นั้นมองไปยังปกป้องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือกีต้าร์อยู่ ตรงหน้ามีไมค์จ่อปาก
“ใครอยากฟังเพลงบ้างครับ”
“อยากครับ !/อยากค่ะ !”
สิ้นเสียงถามปกป้องก็ได้รับเสียงตอบรับเป็นคำตอบ พร้อมการชูไม้ชูมือจากเด็ก ๆ ของบ้านทอรัก
“พี่ขอมอบเพลงนี้ให้กับทุกคนที่อยู่ที่นี่ ไม่ว่าตั้งใจจะทำอะไรในวันข้างหน้า ขอให้รับรู้เอาไว้เลยว่าไม่ใช่แค่เราที่ต่อสู้อยู่เพียงลำพัง พี่จะอยู่เคียงข้างทุกคนเสมอครับ”
เขาบอกกล่าวกับทุกคน
กวาดตามองโดยรอบก่อนจะหยุดนิ่งลงที่เธอ รวิกานต์มองนิ่ง
รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้า และครั้นจบการพูดของปกป้อง เพียงไม่นานเสียงกีต้าร์ก็ดังขึ้น เสียงเพลงเริ่มขับขานจนพาทุกคนเงียบงัน
“สิ่งที่เธอฝันมันคงจะดูว่าแสนไกล
สิ่งที่เธอฝันมันคงจะดูไม่ง่ายดาย
หากว่าหัวใจเธอเอาแต่คิด
ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้”
บทเพลงท่อนแรกพร้อมกับใบหน้าของคนร้องหันมาหากัน ทำให้รวิกานต์ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาไม่สามารถละไปจากใบหน้าของพี่ป้องในยามนี้ได้เลย
“ปล่อยให้หัวใจไปทำอะไรที่คิดดู
ปล่อยให้หัวใจไปทำอะไรให้ได้รู้
กับสิ่งที่ทุกวันเธอเคยคิดอยู่
ว่าคงทำไม่ได้”
ยิ่งฟังเนื้อร้องพร้อมกับคนร้องปลดไมค์ลุกขึ้น หญิงสาวก็มองตามอย่างไม่คลาดสายตา ปกป้องมองเด็ก ๆ ทุกคนราวกับเขาบอกมันผ่านหัวใจของเขา ส่งถึงเด็ก ๆ เหล่านั้นรวมทั้งเธอ
“ให้ทุกแรงบันดาลใจจากความฝัน
นำพาไปสู่ความจริงที่ตรงนั้น
แม้ว่าต้องเหนื่อยบนทางแห่งความฝัน
อยากให้เธอนั้นไม่ต้องกลัว”
ก่อนจะตื่นเต้นอย่างมากเมื่อปกป้องเดินเข้ามาหากัน และหยุดยืนใกล้กัน
“เพราะฉันจะอยู่
เคียงข้างเธอ
พร้อมทำทุกอย่าง เพียงเพื่อเธอ
ต่อให้ความฝัน ตรงนั้นมากมายสักเท่าไร
ก็พร้อมที่จะอยู่ เคียงข้างเธอ
พร้อมทำทุกอย่าง เพียงเพื่อเธอ
เริ่มจากวันนี้ ทุกนาทีของเธอ
จะมีเราตลอดไป”
_______________________________________________________________
เพลงมีเราตลอดไป ศิลปิน ปองกูล สืบซึ้ง
ปกป้องขยิบตาให้กัน เป็นครั้งแรกที่รวิกานต์ได้เห็นใบหน้าของพี่ป้องแบบนั้น
รวิกานต์ก้มหน้างุด พอรับรู้ว่าพี่ป้องเดินออกไปไกลพอควร
และร้องในท่อนต่อไปให้เด็ก ๆ ฟัง
รวิกานต์ก็ลอบมองอีกครั้ง
กระทั่งบทเพลงที่เป็นดั่งพลังใจสำคัญสำหรับเธอและเด็กคนอื่นจบลงรวิกานต์จึงเอ่ยขึ้นกับป้าปิ่นที่นั่งอยู่ข้างกันกับเธอ
“วิรู้แล้วค่ะป้าปิ่นว่าวิอยากจะทำอะไร
อะไรคือความฝันที่วิจะทำแล้วมีความสุขกับมัน”
“จริงหรือคะคุณหนู !” ป้าปิ่นของเธอถามออกมาอย่างดีใจ คงเพราะจะไม่ต้องเห็นเธอกังวลกับเรื่องนั้นอีก
“วิอยากมีร้านตุ๊กตาค่ะ” ปิ่นปักรับฟังเธอเงียบ ๆ แต่บนใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยนระคนสุขประดับอยู่บนใบหน้า ฟังคุณหนูของเธอพูดต่อ “พี่ป้องบอกกับวิว่าวิควรเลือกในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วมีความสุขที่สุด วิมีความสุขที่สุดเลยค่ะ ตอนที่ถักเจ้าตัวนี้”
เธอว่าแล้วมองตุ๊กตาในมือ ปิ่นปักอดไม่ได้ที่จะลูบเส้นผมนุ่มสลวยด้วยความเอ็นดู
“คุณหนูของปิ่นเก่ง อะไรที่คุณหนูตั้งใจจะทำมันต้องออกมาดีแน่นอนค่ะ”
“ป้าปิ่น...”
รวิกานต์โถมตัวเข้ากอดปิ่นปัก จนคนถูกกอดหัวเราะออกมาเบา
ๆ ก่อนจะมองสบไปยังปกป้องที่ยิ้มมาให้กัน
เพียงไม่นานหลังจากวันนั้นรวิกานต์ก็เริ่มศึกษาเรื่องราวของตุ๊กตาถักอย่างจริงจัง แน่นอนว่าความสนใจ ความสุขที่เธอเลือกนั้นนำมาซึ่งความไม่พอใจของบิดา และเธอต้องต่อสู้อีกครั้งเพื่อสิ่งที่ตนรัก ทว่ารวิกานต์ก็ยินยอม
หญิงสาวจบการศึกษาด้านธุรกิจตามที่บิดาต้องการจากมหาลัยชื่อดังในต่างประเทศ แต่แค่นั้นยังไม่พอเธอยังเรียนในสาขาที่ตัวเองชอบจนมีปริญญาบัตรถึง 2 ใบในเวลาไล่เลี่ยกัน
และหลังเรียนจบเพียงไม่นาน ร้าน ‘ทอรัก’ ก็เกิดขึ้น
ใช่แล้ว...มันมีชื่อเดียวกับบ้านเด็กกำพร้าที่เธอได้พบมันในวันนั้น เพราะสถานที่แห่งนี้ทำให้เธอได้ค้นพบความฝันของตัวเอง ทำให้เธอพบแสงสว่าง กำลังใจจากปกป้อง บทเพลงที่ขับร้องในวันนั้นราวกับมีไว้เพื่อเธอ...
จะว่าไปหากจะพูดว่าปกป้องเป็นคนที่ทำให้เธอค้นพบมัน พบความสุขจากความฝันของตัวเองก็ว่าได้ จึงไม่แปลกอะไรที่เธอไม่เคยลืมปกป้องป้องได้สักวินาที
นอกจากนั้นแล้วเขายังเพิ่มความรู้สึกที่เธอมีต่อเขายิ่งขึ้นไปอีก
ปกป้องผู้เป็นเสมือนแสงสว่างในชีวิตของเธอในวันนั้น แม้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปทว่าในวันนี้เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาก็ยังเป็นคนคนนั้นที่ยังอยู่ข้างเธอไม่เปลี่ยน...
“ทำอะไรอยู่”
ปกป้องถามคนที่เอาแต่นั่งยิ้มอยู่บริเวณชิงช้าหน้าบ้านทอรัก
ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างกันกับเธอ แล้วเริ่มแกว่งเบา
ๆ
“ที่นี่ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะคะ” หญิงสาวกวาดสายตามองรอบ ๆ สิ่งอำนวยความสะดวกมีครบครันกว่าเมื่อก่อนด้วย “เด็ก ๆ ก็ดูมีความสุขมาก พี่ป้องมาเยี่ยมพวกแกตลอดเลยหรือคะ”
“ก็...ถ้าว่างก็จะมา”
“ทำไมไม่เคยชวนกันเลย ใจดำ !” รวิกานต์ว่า หน้าตาบึ้งตึง ปกป้องมองนิ่ง ก่อนจะหยุดไกวลงมองเธอนิ่งเช่นกัน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมามือและเท้าก็เริ่มไกวอีกครั้งแล้วบอกอย่างยอมแพ้
“ไว้คราวหน้าแล้วกัน”
“จริง ๆ นะ !" ชิงช้าหยุดลงอีกครั้ง
เพราะรวิกานต์คว้าเอาแขนของคนข้างกายมาเกาะไว้ "ห้ามผิดสัญญากับวินะคะ”
ปกป้องทำเพียงพยักหน้ารับคำยืนยัน แต่เพียงแค่นั้นรวิกานต์ก็พอใจแล้ว รวิกานต์ไม่เคยลืมว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ วันที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักเธอเริ่มต้นมันมาได้อย่างไร แม้ว่าปิ่นปักจะจากไป แต่เธอยังคงจำได้ไม่ลืมเลือนว่าท่านและปกป้องเป็นคนที่ทำให้เธอได้ค้นพบในสิ่งที่ตัวเองรัก
แม้ว่าวันนี้ท่านจะไม่ได้อยู่เคียงกายเหมือนวันนั้น
แต่สำหรับเธอในวันนี้ที่มีปกป้องเป็นดั่งแสงสว่าง เป็นพลังใจสำคัญและยังคงเคียงข้างกายกันก็นับว่าดีที่สุดแล้ว...
_________________________________________
ถ้าเป็นวิก็คงไม่แคล้วต้องรักพี่ป้อง ^__^
ว่าไหมคะ ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ ^^
ฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยนะคะ
วอนรัก ภาคก่อน ยอมรัก สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ
 |
|
ผลงานอื่น ๆ อีกนามปากกา แนวโรมานซ์ค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น