คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : บทที่ 10 ทอรัก [3]
“คุณพ่อมาแล้ว นั่งเลยค่ะเดี๋ยวแก้วตักข้าวให้นะคะ”
อาทิตย์นั่งลงที่ประจำ ก่อนจะหงุดหงิดขึ้นมาพลันเมื่อฟังคำถามจากบุตรสาว
“พี่วิไปไหนหรือคะ”
“ไปกับปกป้องน่ะ” คำตอบที่ได้รับทำให้แก้วกัญญาชะงักมือ กระทั่งบิดามองมาจึงตักข้าวให้ท่านพูดอย่างเอาใจ
“ทานเยอะ ๆ นะคะ ว่าแต่ไปไหนกันหรือคะ”
คำถามนั้นทำให้อาทิตย์กระหวัดไปถึงข้อความที่ได้รับเพิ่มจากปกป้อง
“คุณวิเจ็บมากครับ ผมคิดว่าต้องใช้เวลาจึงจะกลับไปทำงานตามเดิมได้ ท่านรักษาสัญญาไม่ได้ ผมไม่ไว้ใจท่านและผู้ชายคนนั้น จนกว่าจะแน่ใจและเสร็จงานทางนี้ผมจึงจะพาคุณวิกลับไป”
“คุณพ่ออิ่มแล้วหรือคะ”
“พ่ออิ่มแล้ว สงสัยคงจะเหนื่อย แก้วทานเถอะ ขอบใจมากนะลูก”
แม้จะสงสัยในท่าทีแต่แก้วกัญญาก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มอย่างเช่นทุกครั้ง
“ค่ะ ฝันดีนะคะคุณพ่อ”
อีกฟากของคนที่อาทิตย์และแก้วกัญญากำลังนึกถึงอยู่นั้น ทั้งสองคนกำลังอยู่ในเสื้อนอน และแน่นอนว่าปกป้องอยู่ในชุดนอนของตัวเอง ส่วนรวิกานต์ที่ไม่ได้เตรียมอะไรติดตัวมาด้วยนั้นอยู่ในเสื้อนอนสีขาวแขนยาวของปกป้อง
รวิกานต์นั่งลงกลางเตียง เป็นปกป้องที่อุ้มมาส่งกันเช่นเคย ในมือยังมีผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเส้นผมที่ทำเปียกเพราะผมที่เกล้ามวยเอาไว้ตอนอาบน้ำนั้นหลุดออก ดวงตาคู่โตมองปกป้องที่ทาอะไรสักอย่างลงบนใบหน้า ความขาวออร่าซึ่งเป็นจุดเด่นของเขาทำให้หญิงสาวละใบหน้าจากไปไหนไม่ได้เลย
แค่มองจากด้านหลังความขาวก็ทะลุเสื้อนอนแล้ว รวิกานต์คิดแล้วยิ้มกับตัวเอง ใบหน้าร้อนเห่อเพียงแค่จินตนากานต์ถึง ‘เนื้อใน’ ของเขาที่เคยได้สัมผัสมาแล้ว ไหนจะกลิ่นกายของเขา...
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
จู่ ๆ คนที่มองอยู่ก็เอ่ยขึ้นราวกับมีตาหลัง ก่อนจะหันกลับมาทั้งตัวมองคนที่สะดุ้งโหยงแทนการลอบมองผ่านกระจก
“เอ่อ... นอนค่ะ วิง่วงพอดีเลย” รวิกานต์บอกแล้วนอนลง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ในมือ หญิงสาวลุกขึ้นนั่งใหม่
“อุ๊ย !” ทว่ายังไม่ทันจะทำอะไรผ้าขนหนูในมือก็ถูกคว้าไป
“หันหลังมา”
“ทำอะไรคะ...อุ๊ย !” คราวนี้ทั้งสองบ่าถูกจับให้ไปอีกทาง ก่อนจะสัมผัสได้ว่าเส้นผมถูกซับด้วยผ้าขนหนูอีกครั้งแต่โดยมือของปกป้อง
“จะเช้าอยู่แล้ว ให้เช็ดเองเมื่อไหร่จะเสร็จ” คำต่อว่าน้ำเสียงเรียบนั้นทำรวิกานต์ย่นจมูกใส่ แต่ในนาทีต่อมาปากกลับหุบยิ้มไม่ลง เธอชอบน้ำเสียงแบบนี้ของปกป้อง ชอบที่ชายหนุ่มดุ ชอบแม้เขาจะใช้สรรพนามแทนตัวเองอย่างถือดีว่า ‘ฉัน’ มากกว่าการพูดจานอบน้อมแทนตัวเองว่า ‘ผม’ เรียกเธอว่า ‘คุณหนู’ หรือ 'คุณวิ' แบบนั้นเธอไม่ชอบเลยสักนิด เพราะมันดูห่างเหินเสียยิ่งกว่าอะไร...
"เสร็จแล้ว"
“ขอบคุณนะคะ...พี่ป้อง”
“เสร็จแล้ว ก็นอนได้แล้ว” ปกป้องบอกพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่เปียกหมาด ๆ ไปแขวนไว้ให้เข้าที่ กลับมาก็เห็นคนบนเตียงนอนลงไปอย่างว่าง่ายเมื่อเขามอง ปกป้องก็เลือกนอนหันหลังให้อีกฝ่าย
รวิกานต์ใจเต้นแรง ครั้งยังเป็นเด็กหญิงรวิกานต์เธอเคยนอนบนเตียงเดียวกันกับเขาแบบนี้ บางคืนก็เล่นกันไปจนหลับคาตักของปกป้อง หรือบางคืนที่นอนไม่หลับ เธอมักจะไปขอนอนในห้องของปิ่นปัก แทรกกลางระหว่างสองแม่ลูก บางทีก็รู้สึกได้ว่าปกป้องห่มผ้าให้ในตอนกลางดึกหรือใกล้รุ่งสาง เพราะเธอไม่ชอบห่มผ้าก่อนนอน เรื่องราวเหล่านั้นเกิดขึ้นเนิ่นนาน แต่เธอยังจดจำมันได้ดี ทว่าครั้งนี้ความรู้สึกกับพี่ป้องของเธอในยามนี้นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“อุ๊ย!” หญิงสาวร้องขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงผ้าห่มที่กองอยู่ตรงปลายเท้าเมื่อกี้ ตอนนี้มันขึ้นมาคลุมกายจนเกือบจะถึงลำคอ โดยฝีมือของปกป้อง
“รู้ว่าไม่ชอบห่มผ้าก่อนนอน แต่ที่นี่ไม่ห่มไม่ได้ อากาศที่นี่หนาว ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว เดี๋ยวจะป่วยไปเสียก่อน เดือดร้อนคนอื่นเขาอีก”
คำอธิบายนั้นทำรวิกานต์พยักหน้ารับในความมืด ครั้นคิดว่าคนอื่นที่ว่าก็คงไม่พ้นเขาหญิงสาวก็เผลอยิ้มออกมาอีกครา ก่อนจะหลับตาและเพียงไม่นานก็หลับไป เพราะความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางและเรื่องราวมากมายที่เผชิญในวันนี้
ช่างแตกต่างกับใครอีกคน ปกป้องถอนหายใจพรูเมื่อรับรู้ว่าคนตัวหอมข้างกายหลับลงไปแล้ว ชายหนุ่มพลิกกายหันหลังให้เธออีกครา อากาศหนาวแต่ร่างกายของปกป้องกลับร้อน ร้อน...จนหลับไม่ลง เมื่อร่างที่นอนอยู่ข้าง ๆ ทำให้คิดไปถึงค่ำคืนนั้น...
สุดท้ายชายหนุ่มก็หันกลับมา ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อร่างของคนหลับพลิกมาหา มือบางผสานสอดรับกันอยู่ตรงปลายคาง
ดวงตาคู่คมจดจ้องมองภาพของรวิกานต์ในยามหลับ และมันทำให้เขานึกไปถึงเมื่อครั้งเก่าก่อน ตอนที่ยังเป็นเด็กหญิง รวิกานต์ชอบเข้ามาแอบนอนในห้องของมารดา แทรกกลางระหว่างเขากับท่านราวกับเด็กที่ขาดไออุ่น
จะว่าไปเธอก็ขาดมันจริง ๆ...
โดยไม่รู้ตัวมือของปกป้องก็ยกขึ้นลูกปอยผมที่ปรกหน้าของคนหลับ ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อมือถูกจับคว้าเอาไว้ หญิงสาวจับนิ้วชี้ของเขาแน่น แล้วมุมปากก็โค้งเป็นรอยยิ้มราวกับพอใจนักหนา
ปกป้องชะงักนิ่ง กลัวว่าการขยับเพียงนิดจะทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มพิศมองไปทั่วดวงหน้าของคนหลับ เป็นอีกครั้งที่เขาเห็นภาพเด็กหญิงรวิกานต์ซ้อนทับเข้ามา ดวงตาคู่คมจ้องมองอยู่อย่างนั้น กระทั่งก่อนรุ่งสางจึงได้ข่มตาหลับตามหญิงสาวไปด้วยอีกคน
โดยที่นิ้วมือถูกจับไว้จนแน่นตลอดทั้งคืน...
_________________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ ^^
ฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยนะคะ
วอนรัก ภาคก่อน ยอมรัก สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ
 |
|
ผลงานอื่น ๆ อีกนามปากกา แนวโรมานซ์ค่ะ ^^
|
|
 |
|
 |
|
|
|
ความคิดเห็น