คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : บทที่ 10 ทอรัก [2]
“กี่ทุ่มแล้วคะ” รวิกานต์ถามเมื่อเขาพาเข้ามานั่งอยู่บนโซฟา คงจะเป็นห้องรับแขกของบ้านหลังนี้ หลังจากที่เดินผ่านชาวบ้านและกองไฟสุมพวกนั้นเข้ามา ในขณะที่รอคำตอบดวงตาคู่โตก็ลอบมองไปรอบ ๆ ไม่รู้ว่าปกป้องพาเธอมาที่ใด ทว่าไม่ว่าจะเป็นที่ไหนเธอก็เชื่อว่ามันจะเป็นที่ที่ดีที่สุดหรับเธอ
แค่มีเขาอยู่ด้วยกันมันก็ดีที่สุดแล้ว...
“ตีสอง” ปกป้องตอบเธอ ก่อนจะเดินกลับไปหาชาวบ้าน ทิ้งให้เธอตกใจกับคำตอบนั้น นี่เธอเผลอหลับไปขนาดนี้ได้อย่างไร อีกทั้งยังหลับสนิทมาตลอดทาง
รวิกานต์ละสายตาจากชายหนุ่มที่ไปนั่งรวมกับชาวบ้าน ดวงตาคู่โตละจากภาพนั้น ก่อนจะหันมาสำรวจบ้านอีกครา บ้านหลังนี้ทำด้วยไม้สีขาวสลับฟ้าทั้งหลัง เสียงจิ้งหรีดส่งเสียงร้องบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติ
เธอรู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศเช่นนี้ทว่ากลับนึกไม่ออกสักทีว่านี่ที่คือที่ใด ความคิดของรวิกานต์หยุดลงเมื่อคนที่หายไปกลับมาพร้อมบางอย่างในมือ ชายหนุ่มนั่งลงขัดสมาธิกับพื้น ยกเท้าของเธอขึ้นมาวางไว้บนตัก ครู่ต่อมาก็รู้สึกได้ถึงความเย็นบริเวณข้อเท้า
“โอ๊ย !” ความเจ็บปวดตามมาเมื่อมือหนาลงมือนวดบริเวณข้อเท้า “เบา ๆ ค่ะ วิเจ็บ...”
“ไม่เจ็บก็ไม่หาย” ปกป้องบอกเสียงเรียบ แต่ครั้นเห็นใบหน้าเหยเก ปากที่เม้มกักกั้นความเจ็บเอาไว้เต็มที่ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลอบ “ทนหน่อยสิ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มลงมือนวด และไม่ลืมที่จะสังเกตสีหน้าของเธอไปด้วย
รวิกานต์เหมือนจะลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ ใบหน้าร้อนวูบยามสบตาเข้ากับดวงตาคู่คมจนต้องก้มหน้าลงมองข้อเท้าของตัวเองแทน
“ดีขึ้นไหม”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” ได้ยินดังนั้นก็ผ่อนแรงนวดลง ก่อนจะจับเท้าเธอลงจากตัก แล้วเดินลิ่วหายไปอีกรอบพร้อมสิ่งที่ถือมา
รวิกานต์มองไปรอบบ้านอีกครั้ง ข้างนอกมืดสลัว แต่ก็ยังมีแสงสาดส่องจากดวงจันทร์ มองออกไปไม่เห็นบ้านของคนอื่นอยู่บริเวณนี้เลย
“ว้าย !” หญิงสาวร้องขึ้นอีกครา เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นมา ชายหนุ่มเดินเร็ว ๆ ก่อนจะพาร่างของรวิกานต์เข้ามานั่งลงบนเตียงของห้อง ๆ หนึ่ง ความรู้สึกคุ้นเคยเกิดขึ้นอีกครั้ง ห้องทั้งห้องเป็นสีฟ้าพาสเทลทั้งห้อง
“บ้านใครเหรอคะ”
“นอนได้แล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว” แทนที่จะตอบปกป้องกลับสั่งกันเสียอย่างนั้น และแน่นอนว่าคนเช่นเธอไม่ยอมรามือง่าย ๆ
“พี่ป้องยังไม่ได้ตอบวิเลย”
“ไม่พามาขายหรอกน่า ฉันง่วงแล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้”
“เดี๋ยวสิคะ โอ๊ย !”
"วิ !" จากที่ตั้งใจจะเอาคำตอบจากเขา รวิกานต์กลับเรียกเขาไว้ด้วยเหตุผลอื่นเมื่อเห็นชายหนุ่มหันหลังให้กัน จนทำให้ความเจ็บบริเวณข้อเท้ามาเยือนอีกครา “ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็บวมมากกว่านี้หรอก เธอนี่...จริง ๆ เลย” ปกป้องบ่นออกมายืดยาว และนั่นทำให้รวิกานต์เผลอยิ้มออกมา จนเป็นเสียงหัวเราะคิกคัก "เดี๋ยวเถอะ !"
มือหนายกขึ้นตรงหน้า รวิกานต์หลับตาปี๋ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทีละข้าง เมื่อเวลาผ่านไปแล้วกลับไม่ได้รับความเจ็บแต่อย่างใด
"โอ๊ย !" มะเหงกลงมาไม่เบานักตรงกลางกระหม่อมทันทีที่เธอลืมตา ครานี้ปกป้องยิ้มออกมาบ้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายใบหน้างอง้ำ ก่อนจะลุกขึ้นยืนขึ้นอีกครา
“นอนด้วยกันไม่ได้เหรอคะ”
"...!" ปลายเท้าหยุดชะงักลง มองดวงตาที่เว้าวอนขอ
“วิ... วิกลัว” เธอพึมพำบอก ไม่มีท่าทีล้อเล่นเช่นเมื่อครู่อยู่อีกเลย
“ไม่มีใครทำอะไรได้หรอก” ปกป้องเอ่ยบอกเสียงอ่อนทว่าจริงจังเช่นกัน เธอจะไม่เป็นอะไรไปแน่ภายในบ้านหลังนี้ เธอจะหลับลงอย่างปลอดภัยเหมือนครั้งนั้นที่มาด้วยกัน...
“แต่ด้านนอกมีคนอื่น วิ...” ทว่าคนที่จดจำอะไรไม่ได้นั้นกลับไม่มั่นใจเอาเสียเลย
“ไม่ใช่คนอื่น แต่คือคนดูแลบ้านหลังนี้ และตอนนี้พวกเขาก็กลับกันไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มอธิบายยืดยาวอีกครา แต่ยิ่งได้ฟังใบหน้าคนฟังก็เริ่มไม่สู้ดีนัก
“โอเค” ปกป้องยกมือขึ้นเหนือศีรษะอย่างยอมแพ้ “นอนด้วยก็ได้ เพียงเท่านั้นใบหน้าที่หม่นหมองเมื่อครู่นั้นกลับมีรอยยิ้มกว้างมาแทนที่ "แต่ขอไปอาบน้ำก่อน”
"เดี๋ยวสิคะ !" รวิกานต์เรียกเอาไว้อีกครั้งก่อนเขาจะก้าวเท้าห่าง
"อะไรอีก!"
“แล้ววิล่ะ วิก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย อาบเมื่อเช้าแค่ครั้งเดียว” ทันทีที่จบคำถามก็ได้ยินเสียงจิ๊ปาก รวิกานต์เม้มปากคิดว่าเขาคงรำคาญกับคำขอของเธอ
“เจ็บอยู่ เกิดล้มขึ้นมาจะทำยังไง” แต่ครั้นได้ฟังเหตุผลนั้นความน้อยใจมากมายก็มลายหายไป
“ขอแค่ล้างตัว ล้างหน้าล้างตานิดหน่อย วิจะระวังค่ะ... นะคะ”
"..."
“พี่ป้องก็รู้ว่าวิจะนอนไม่หลับถ้าไม่ได้อาบน้ำนอนมันรู้สึกคัน ๆ”
สุดท้ายปกป้องก็ถอนใจอย่างยอมแพ้ เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มช้อนอุ้มหญิงสาวแล้วเดินไปส่งยังห้องน้ำ
“ระวังด้วย เสร็จแล้วก็ยืนนิ่ง ๆ แล้วก็เรียกดัง ๆ” คำสั่งราวกับห่วงใหญ่นั้นทำรวิกานต์มีรอยยิ้มทั้งปากและตา มองใบหน้าของปกป้องนิ่ง
“ฉันไม่ได้มีเวลามาดูแล พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นแต่เช้า ถ้าเจ็บตัวขึ้นมาอีกก็ดูแลตัวเองนอนอยู่ที่นี่แหละ” สีหน้าบูดบึ้งเข้ามาแทนที่รอยยิ้มก่อนหน้าเมื่อคนบอกก้าวเดินห่าง ปิดประตูให้กันเสร็จสรรพ
“คนบ้า ! ให้เราดีใจหน่อยก็ไม่ได้”
______________________________________
แค่นี้ก็น่าจะดีใจพอแล้ว พี่ป้องยอมนอนด้วยเชียวนะ >//<
ที่นี่ที่วิรู้สึกคุ้นเคยคือที่ไหน ตอนต่อ ๆ ไปมีเฉลยค่ะ ^^
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 2 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
 |
|
ขอฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น