คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 9 ดั่งวังวนที่ไม่อาจหลุดพ้น [2]
“ห้องนี้จุคนได้ประมาณหนึ่งพันคนค่ะ หากเดินแยกออกไปทางซ้ายมือ... ด้านนี้จะมีห้องน้ำให้บริการ”
“สวยดีครับ ผมชอบ” น้ำเสียงกรุ้มกริ่มที่เอ่ยชมทำให้รวิกานต์พอรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการสื่อถึงอะไร ยิ่งพบว่าดวงตาคู่นั้นไม่ได้มองสถานที่ของห้องแต่อย่างใด กลับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอก็ยิ่งมั่นใจในความหยาบคายของอีกฝ่าย
“ดีใจที่คุณพีรพัฒน์ชอบห้องนี้นะคะ ไม่ทราบว่าอยากจะดูห้องอื่น ๆ หรือคอนเฟริ์มเอาเป็นห้องนี้เลยคะ” ทว่างานก็คืองาน สิ่งที่เธอควรทำคือจบงานนี้ให้เร็วที่สุด
“อืม... ขอผมดูห้องน้ำที่คุณว่าหน่อยนะครับ ถ้าโอเคผมคงคอนฟริ์มจัดงานที่นี่เลย”
“ได้ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”
รวิกานต์เผยรอยยิ้มออกมา เพราะเพียงคิดว่างานที่ได้รับมอบหมายจากบิดาในวันนี้ใกล้จะจบลง และเธอไม่ต้องข้องแวะกับชายหนุ่มอีก แค่คิดหญิงสาวก็รู้สึกพอใจขึ้นมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าคล้อยหลังร่างอวบอิ่มของรวิกานต์ ดวงตาคู่คมมองเธอด้วยสายตาเช่นใด !
คลินิกป้องรัก
“ให้น้องทานอาหารปกติได้เลยนะครับ ถ้าน้องร่าเริงขึ้นแสดงว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่หากว่าซึมไปอีก ทานได้น้อยก็พามาให้หมอดูอาการอีกทีนะครับ”
ปกป้องหมายถึงเจ้าแมวสีสวาทขนปุยที่นอนนิ่งอยู่บนตักของเขาหลังจากที่ได้ทำการตรวจเสร็จแล้ว ชายหนุ่มจับมันขึ้นมาอย่างเบามือก่อนจะส่งมันให้กับเจ้าของ ฝ่ายนั้นรับไปและลูบมันเบาๆ 2-3 ที ก่อนจะวางลงไปในตะกร้าที่มีผ้าห่มผืนนุ่มรองรับเอาไว้
“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”
“ยินดีครับ หากเกิดปัญหาอะไรทางเรายินดีให้คำปรึกษาตลอดเวลาครับ”
ตลอดเวลาที่ปกป้องว่าคือตลอดเวลาจริง ๆ คลินิกป้องรักเปิดบริการ 24 ชั่วโมง โดยมีเจ้าหน้าที่รับผิดชอบดูแลอยู่ 4 คนด้วยกัน
มีสัตวแพทย์ที่พร้อมรับมือกับเหล่าบรรดาสรรพสัตว์อยู่ด้วยกันถึง 2 คน ส่วนอีก 2 คน คือผู้ช่วยที่กำลังจะเรียบจบสัตวแพทย์โดยตรงไม่ต่างจากเขาและเพื่อนในไม่ช้านี้
ในอนาคตปกป้องตั้งใจจะรับคนมาดูแลเพิ่ม จะว่าไปจากที่เคยเปิดรับสมัคร มีคนมาสมัครเป็นจำนวนมาก ทว่ามีคนสอบผ่านเป็นมาได้เพียง 2 คนเท่านั้น
ใช่ว่าไม่มีคนเก่งแต่สิ่งสำคัญสำหรับคลินิกป้องรักนั้นคือความรักที่มีต่อสรรพสัตว์ ในส่วนนี้เพื่อนตัวดีของเขาเป็นคนคัดกรอง
“หายไวๆ นะครับขนฟู” มือขาวผ่องของปกป้องล้วงผ่านตะกร้าเข้าไป แล้วลูบเบาๆ ลงบนหัวของเจ้าขนฟู
"เชิญทางนี้เลยค่ะ" เสียงผู้ช่วยของเขาแต่ถูกคัดกรองโดยเพื่อนนั้นมากจากนิลยา เมื่อเห็นว่าปกป้องยิ้มให้และพยักให้เธอเป็นสัญญาณ
ครู่ต่อมาหญิงสาวก็กลับออกมาหลังจากทำการกำชับเจ้าของเจ้าขนฟูเรื่องยาแล้วเสร็จ หญิงสาวมองปกป้องที่ฟุบลงกับโต๊ะด้วยสายตาชื่นชม กำลังจะเอ่ยถามว่าจะรับกาแฟหรือเปล่า ทว่า...
“อะแฮ่ม !” เสียงกระแอมของคนมาใหม่เข้ามา หญิงสาวจึงได้รู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่ตามลำพังเพียงเธอและปกป้องอีกแล้ว
“สวัสดีค่ะหมอธาม” นิลยายกมือไหว้สัตวแพทย์รุ่นพี่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของปกป้องแต่นิสัยนั้นต่างกันลิบลับ แต่ดวงตาคู่คมของอีกฝ่ายมีผลกับเธอมากกว่าปกป้อง
ตัวเธอคงชอบของแปลกเข้าให้แล้ว ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำเพียงแค่นึกถึงความรู้สึกของตัวเอง หญิงสาวเอ่ยขอตัวจากอีกฝ่ายและเดินเข้าห้องน้ำไป
ทว่าการกระทำของเธอกลับทำให้คนมองว้าวุ่นใจ ด้วยคิดไปอีกทางว่าสาวเจ้าหวั่นไหวกับคนที่นอนหลับคาโต๊ะ
“ตื่นๆๆ! ไอ้หมอขี้เซา นี่คนหรือแมวหลับตั้งแต่ยังไม่เลยเที่ยงแบบนี้"
คนที่ก้มลงกับพื้นผงกใบหน้าขึ้นมาคนที่เอ่ยเสียงดังจนเกินจำเป็น
“เสน่ห์แรงเปลี่ยนจริง ๆ เลยนะไอ้หมอหมา” แต่ครั้นรับฟังประโยคต่อมาของเพื่อนตัวดีก็เข้าใจได้ ใช่ว่าจะเพิ่งเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้เสียเมื่อไหร่
“ไม่ค่อยแน่ใจหรอกไอ้หมอช้าง สงสัยคงต้องลองกับน้องนิลดู...”
“ไอ้ป้อง ! อยากตายเหรอ” ธามตรงเข้าหาปกป้อง ก่อนจะเข้าไปล๊อกคอของอีกฝ่ายแน่น
“โอ๊ย ! ไอ้ธาม แค่ก ! ล้อเล่นโว้ ! ปล่อย ๆ” ปกป้องตีแขนอีกฝ่ายรัว ๆ จนอีกฝ่ายยอมปล่อย แต่นั่นไม่ใช่เพราะว่าเขาร้องขอ หากแต่เป็นเพราะโทรศัพท์ที่สั่นครืดๆ อยู่บนโต๊ะทำงาน
“รอดตัวไปนะไอ้หมอป้อง” ธามคาดโทษโดยการชี้หน้าเพื่อน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเพื่อนตรงไปยังห้องของตัวเอง
ปกป้องส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันมองโทรศัพท์ เพียงแค่เห็นว่าปลายสายคือใครเขาก็รีบกดรับทันที
“ว่าไง...” ชายหนุ่มเอ่ยถามคนปลายสาย ครั้นทราบเรื่องราวที่อีกฝ่ายรายงานคิ้วเข้มก็เริ่มขมวด ใบหน้าที่มีรอยยิ้มเมื่อครู่กระด้างขึ้นทันใด ปกป้องวางโทรศัพท์ลงที่เดิม ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาจับเอาไว้ แต่ครั้นนึกถึงเรื่องที่ได้ฟังปากกาในมือก็แกว่งไกวขยับไปมา
‘ท่าทางเขาไม่น่าไว้ใจเลยครับ’
แต่จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็แทรกเข้ามา ภาพที่บิดาของเธอพูดกับเขา
‘ผู้ชายที่เห็นเป็นคนเก่ง เขาเหมาะกับยัยวิทุกอย่าง งานชิ้นสุดท้ายที่ฉันอยากให้นายทำ และคิดว่านายเองก็คงจะสบายใจไม่ผิดคำสัญญากับแม่นายก็คือมีคนมาดูแลยัยวิแทนนายและแม่ นายเองก็ต้องการแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ’
ความคิดมากมายตีกันให้วุ่น ทว่าภาพที่เหมือนจะเด่นชัดที่สุดคือภาพของรวิกานต์ในตอนที่ร่างของเธอต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่นในคืนนั้น...
สุดท้ายปกป้องก็วางปากกาเข้าที่ในกล่องดินสอบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบเสื้อตัวนอกที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่
“ที่เราทำเพราะแม่เท่านั้นแหละ”
“เป็นไงบ้างคะ พอใจหรือเปล่า” รวิกานต์เอ่ยถามเมื่อมาหยุดอยู่ในห้องน้ำตามที่อีกฝ่ายต้องการดู อีกทั้งยังเปิดแง้มเอาไว้ให้เสร็จสรรพเพื่อให้เขามองเห็นภายในได้
“ขอดูด้านในด้วยสิครับ” ไม่พูดเปล่าแต่พีรพัฒน์ผายมือเป็นคำเชิญ รวิกานต์ละล้าละลัง แต่ครั้นเห็นคิ้วที่เลิกขึ้นคล้ายคำถามจึงเดินเข้าไปทันที
“คลิก !”
และทันทีอีกเช่นกันที่เสียงกดล๊อกประตูห้องน้ำดังขึ้น หลังจากที่พีรพัฒน์เดินตามเข้ามาภายใน
“ทำอะไรคะ”
“คุณวิรู้ตัวไหมครับ ว่าคุณสวยมาก วันนี้สวยยิ่งกว่าคืนนั้นอีก” ไม่พูดเปล่าแต่สายตากะลิ่มเกลี่ยพร้อมกับการย่างสามขุมเข้าหาทำให้รวิกานต์แหวขู่ใส่
“อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะคุณพีรพัฒน์!”
“ฮ่าๆๆ ผมไม่ได้จะชวนคุณทำอะไรบ้า ๆ นะ” คำพูดของเขาทำรวิกานต์มองนิ่งระแวดระวังอยู่ในที ดวงตาคู่โตไม่ละออกจากใบหน้าที่เธอแสนรังเกียจ ก่อนจะเบิกโพลงเมื่อฟังคำพูดต่อมา “แต่ผมจะทำอะไรสนุก ๆ กับคุณต่างหาก”
______________________________________
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 3 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
|
ขอฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยค่ะ ^^
|
|
|
|
ความคิดเห็น