ยอมรัก โดย จุมพิตหวาน (ปลอบขวัญ)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 1 ความฝันและความจริง... ช่างแตกต่าง [4] 100%

“ห้ามทิ้งวิไปนะคะ เราไม่ได้ไปทะเลด้วยกันนานแล้วนะ...” รวิกานต์เอ่ยขึ้นหลังจากจมกับความคิดของตน  จมจ่อมสู่วันวานที่ผ่านมา  หญิงสาวสัญญากับท่านเอาไว้ว่าหากเสร็จงานนี้จะไปทะเลด้วยกันอีกครั้ง

น้ำเสียงสั่นเครือทำคนเข้ามาใหม่นิ่งมอง  มองจากตรงนี้รวิกานต์ดูแปลกไปจากทุกวัน และมักจะเป็นแบบนี้ในยามที่เธออยู่กับมารดาของเขาเพียงเท่านั้น 

น้ำเสียงออดอ้อนนั่น ทำให้เขารู้สึกเห็นเธอเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นเมื่อครั้งยังเยาว์...

“ถ้าไม่รอ  วิโกรธจริง ๆ  ด้วย  จะอาละวาดคนอื่นให้หนักเลยคอยดู”

คำพูดต่อมา ทำคนแอบฟังส่ายหน้าออกมา  มุมปากยกยิ้มขึ้นน้อย ๆ  อย่างไม่รู้ตัว  ปกป้องเชื่อว่าเธอสามารถอาละวาดกับทุกคนได้แน่ ๆ  ยกเว้นก็แต่ป้าปิ่นของเธออีกนั่นแหละ  แต่ก็ยังมิวายขู่  ด้วยเพราะรู้ว่ามารดาของเขานั้นคงไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะคุณหนูของท่าน  

คนอะไรคนป่วยก็ยังไม่เว้น 

ชายหนุ่มคิด  ก่อนจะเดินเข้าไปหา  แล้วถาม

“ตกลงจะไม่กลับไปทำงานต่อเหรอ”

“เอ๊ะ!  พี่ป้องนี่ยังไงนะ  ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าป้าปิ่นหรอกค่ะ  พี่ป้องหยุดพูดไปเลยได้ไหม  จะยังไงวิก็ไม่ไป  จนกว่าป้าปิ่นจะฟื้น  ไม่ไป ไม่ไป! ได้ยินไหมคะ...”

คนพูดบอกเขา ดวงตาวิบวับอย่างคนเอาเรื่อง ปกป้องนึกอยากจะมะเหงกแม่ตัวดีสักทีสองทีที่เกรี้ยวกราดใส่  หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงทำมันได้ง่าย  แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว...

“ดื้ออีกแล้วนะคะ”  เสียงที่ดังจากข้างหลังดึงสิ่งที่กำลังคิดและดวงตาที่ฟาดฟันกันมองไปยังร่างของคนบนเตียงด้วยแววตาดีใจ

“แม่!/ป้าปิ่น!”  สองเสียงเรียกออกมาพร้อมกัน เป็นผลให้ปกป้องเดินเข้าไปหาและจับมือของท่านที่ว่างอีกข้างเอาไว้

ก่อนทั้งสองจะช่วยกันพยุงร่างของท่านขึ้นมา  เมื่อเห็นว่าคนป่วยอยากลุกขึ้นนั่ง

“ป้าปิ่นหิวน้ำไหมคะ ให้วิรินให้นะ” ไม่รอว่าคนบนเตียงจะต้องการหรือไม่ รวิกานต์ก็ลงมือรินน้ำให้ท่าน ก่อนจะจับหลอดดูดใส่ในแก้วจดจ่อกับปากของท่าน

“ขอบคุณค่ะ” คนสูงวัยบอกเมื่อดื่มน้ำเสร็จ แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูคนตรงหน้า รวิกานต์ยิ้มออกกมา วางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียง  ก่อนจะหันไปยิ้มแป้นให้ท่าน 

“ป้าได้ยิน  คลับคล้ายคลับครา  เหมือนได้ยินใครพูดว่าอยากจะไปทะเลนะคะ  เอ...หรือหูแว่ว”

“วิค่ะ  วิไป!  ป้าปิ่นไม่ได้หูแว่วเลยค่ะ”   ท่าทีชูมือชูไม้ราวกับเด็กๆ  นั้นทำให้ชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวส่ายหน้าอีกรอบ  แต่รวิกานต์ไม่สนใจ  หญิงสาวว่าเสียงออดอ้อนพร้อมกับกอดช่วงเอวอบอุ่นของป้าปิ่นของเธอเอาไว้หลวมๆ

“ป้าปิ่นสัญญาว่าจะไปด้วยกันกับวินี่คะ วิถ่ายแบบเสร็จแล้ว วิรอให้ป้าปิ่นแข็งแรงอยู่นะคะ แล้วเราไปด้วยกันนะ  วิซื้อชุดว่ายน้ำเตรียมไว้เพียบเลย  ซื้อเผื่อป้าปิ่นด้วยนะ”

คำพูดเจื้อยแจ้วทำให้คนป่วยยิ้มออกมา ปกป้องมองรอยยิ้มของท่าน ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วแต่ก็อดใจหายไม่ได้  หากวันหนึ่งไม่มีรอยยิ้มของท่านให้เขาและคนที่กำลังกอดท่านเห็นอีก

“ป้านี่นะคะ  จะใส่ชุดว่ายน้ำ  ลงไปเล่นเดี๋ยวปลาก็ตกใจตาย  แบบนั้นเค้าให้สาวๆ  สวยๆ  ใส่กันค่ะ  ป้าไม่ใส่หรอก”

“แต่สำหรับวิ  ป้าปิ่นสวยที่สุดเลย”  ไม่ใช่ถ้อยคำป้อยอ  แต่แววตาคนพูดที่ผละจากเอวนั้นเต็มไปด้วยความรักและเทิดทูน  มือของผู้สูงวัยกว่าลูบเบาๆ  ลงบนศีรษะได้รูป  ก่อนจะยิ้มให้และบอกน้ำเสียงสดใสระคนตื่นเต้น

“ถ้าอย่างนั้น  ไปกันเลยดีไหมคะ  ป้าจำได้ว่าพรุ่งนี้วันหยุดยาว  หรือว่าคุณหนูมีธุระ...”

“ไม่ค่ะ  วิว้าง...ว่าง  พี่ป้องก็ด้วยใช่ไหมคะ”  แววตาขอร้องกึ่งคาดคั้นอยู่ในที  ปกป้องมองนิ่งพลอยให้คนรอคอยคำตอบพลอยลุ้น

ปกป้องรับรู้ได้ถึงคำขอร้องที่บอกเขาผ่านสายตาคู่โต หากชายหนุ่มยังไม่รู้ถึงอาการของท่าน  เขาคงจะปฏิเสธที่จะไปอย่างแน่นอน  แต่นี่เพราะรู้อยู่เต็มอก...  รู้ว่าเวลาของท่านที่เหลืออยู่ไม่ด้าวนาน

“อื้ม  ไปกันพรุ่งนี้เลยก็ดี”

“เย่ๆ”  หญิงสาวลุกขึ้น  กระโดดเหยงราวเด็กสามขวบ  เสียงไม่เบานักจนปกป้องถลึงตา สั่งเสียงดุ

“เบาๆ  หน่อยสินี่มันโรงพยาบาลนะ”

เสียงดุนั้นทำให้รวิกานต์เงียบลงไปทันควัน  ก่อนจะตรงเข้ากอดคนบนเตียงราวต้องการการปลอบ  หญิงสูงวัยลูบศีรษะให้อย่างเอ็นดู  เธอส่งยิ้มเจื่อนให้ป้าปิ่นของเธอ  ก่อนจะฝังศีรษะลงไปกับช่วงเอวของท่าน

ภายในใจของรวิกานต์กานต์เต็มตื้นดีใจที่จะมีช่วงเวลาดี ๆ  กับคนที่เธอรักทั้งสองคน  แต่ครั้นมองใบหน้าท่าทีของปกป้องในยามนี้กลับทำให้นึกถึงความฝันในยามเช้าของเธอ รวิกานต์ย่นจมูกใส่ พลางอดคิดไม่ได้ว่า

ความจริงและความฝันเมื่อเช้านั้น  เฮ้อ...ช่างต่างกันเหลือเกิน

_____________________________________________

วงวารยัยวิ พี่ป้องไม่อ่อนโยนกับน้อง ดุตลอดเลย

ยังดีที่มีป้าปิ่นให้อ้อน 

ตอนหน้าจะพาทุกคนไปเที่ยวทะเลกันค่ะ จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง 

ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)