คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก [3] 100%
และอีกครั้งที่ถูกอุ้ม คราวนี้ชายหนุ่มพาเธอเข้ามาในบ้าน
"ห้องคุณอยู่ไหน"
เพราะเกรงเขาจะหนักจึงรีบบอกออกไป
กานต์พงศ์จึงพาเธอมายังห้อง ๆ หนึ่งตามคนที่บอกทิศทางด้วยสายตา
ชายหนุ่มให้เธอบิดลูกบิดให้เปิดออก
ก่อนขายาวจะถีบประตูให้เปิดออกเหมือนที่เขาและเธอทำในตอนที่เปิดประตูบ้านก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นเขาก็วางร่างของเธอลงบนเตียง
"กล่องยาล่ะ" เขาถามเมื่อผ่อนร่างของเธอลงบนเตียง
"อยู่บนนั้น" หญิงสาวชี้ไปบนโต๊ะ นอกจากกล่องยาสามัญประจำบ้านแล้วยังมีอย่างอื่นอีก เช่นแฟ้มงาน แต่ชายหนุ่มสนใจแค่มันเพราะอาการของคนบนเตียง
"โอ๊ย!"
ทันทีที่ลองสำรวจเท้า หญิงสาวก็ร้องขึ้น
"สงสัยจะพลิก" เขาบอกแล้วนั่งขัดสมาธิลงบนเตียงก่อนจะนำเท้าของเธอไปวางขาข้างหนึ่ง
แล้วลงมือนวด
"อูย เบาหน่อย"
"ทนหน่อยสิ"
กานต์พงศ์ว่าแล้วลงมือนวดต่อ มือนวดแต่ดวงตาคู่คมมองใบหน้าเหยเก ก่อนจะสำรวจใบหน้าของเธอไปด้วย
"ปากล่ะ"
"หืม ?" เพราะมัวแต่มองมือเขาที่นวด วิมลกานต์เลยมึนงงกับคำถาม ก่อนจะเข้าใจเมื่อเห็นว่าเขามองอยู่ที่ใด
ก่อนสมองจะพานคิดไปว่าเขามองมานานแค่ไหนแล้ว...
"ว่าไง ปากน่ะเจ็บมากไหม"
"อ้อ! ไม่เจ็บมากหรอก" แต่คงทานของเผ็ดไม่ได้ไปอีกหลายวัน นึกแล้วก็หิว...
"กร๊อก..."
ไอ้ท้องบ้านี่ ขายขี้หน้าชะมัด !
หญิงสาวก่นด่ามันในใจ รู้สึกขายขี้หน้ายิ่งกว่าเก่าเมื่อเขามองมาไม่พูดอะไรสักคำ แต่ประกายตากลับมีแววขบขันก่อนจะคว้าเอาหมอนข้างตัวเธอมาวางไว้ตรงหน้าและวางเท้าของเธอลงไป
"เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้ทาน"
"ไม่ต้อง โอ๊ย!"
เพียงแค่รีบร้อนจะห้ามปรามเขา ด้วยความลืมว่าตัวเองร่างกายไม่ปกติ วิมลกานต์ก็ต้องร้องโอดโอยเพราะความเจ็บอีกรอบ
"ไงล่ะ อวดเก่งดีนัก
อยู่นิ่ง ๆ ไปเลยคุณน่ะ" ชายหนุ่มว่าแล้วเดินเร็ว ๆ จากไป
ไม่สนใจคนโดนว่าที่อ้าปากเถียงไม่ทัน
สุดท้ายก็หุบปากลง นั่งรอนิ่งแบบที่ชายหนุ่มบอกแต่โดยดี
เขาหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมบะหมี่ผัดหนึ่งจาน ผักและเนื้อสีแดง ๆ ทำให้อาหารธรรมดาน่ารับประทาน
วิมลกานต์ลอบกลืนน้ำลาย
"ทานสิ"
ไม่รอช้า หญิงสาวลงมือทานแต่เพียงแค่คำแรกก็ต้องสูดปาก เพราะลืมไปว่าปากมีแผล
"ระวังหน่อยสิคุณ"
ก็คนมันลืมนี่
หญิงสาวเถียงในใจก่อนจะทานใหม่
ครานี้ระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม
และเพียงไม่นานบะหมี่ผัดก็เกลี้ยงจาน วิมลกานต์รับน้ำดื่มที่คนมองเธอทานยื่นส่งมาให้ แล้วยื่นมันกลับไปเป็นแก้วที่ว่างเปล่า
"ทานเป็นเด็ก ๆ ไปได้"
"อะไร" เธอถามเมื่อชายหนุ่มยิ้มออกมา คล้ายเจอเรื่องขันอีกระลอก
แทนคำตอบมือหนาเช็ดมุมปากที่มีเศษบะหมี่ติดอยู่
ก่อนจะนำมันกลับเข้าปากตัวเอง เสียงดูดนิ้วทำให้วิมลกานต์ร้อนวูบ
หญิงสาวทำตัวไม่ถูก ยิ่งมองใบหน้าส่อแววเย้าเธอก็ทนไม่ไหวและโพล่งออกไป
"คะ...คุณกลับไปเถอะ"
ก่อนจะพบว่าบรรยากาศชวนอึดอัดเกิดขึ้นอีกระลอก
รอยยิ้มของเขาหายไปพร้อมความขบขันในแววตา ก่อนวาจานิ่ง
ๆ จะตามมา
"เกินไปแล้วนะ"
"ฉัน..." คำต่อว่าตรง ๆ ทำวิมลกานต์พูดไม่ออก สมองประมวลผลและพบว่าสิ่งที่เธอพูดกับเขามันอาจจะเกินไปหรือเปล่า...
"เกินไปจริง ๆ" ชายหนุ่มพูดขึ้นอีกครา คราวนี้เขาลุกจากเตียงที่นั่งอยู่ ก่อนจะหันมาบอกกับเธอสีหน้าเรียบนิ่ง แววตากระด้างไม่ต่างจากน้ำเสียง
"ผมจะไปก็ได้
จะไป...แล้วไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีก"
พูดพร้อมหันหลังหนี
แต่ในนาทีต่อมาเนื้อตัวของเขากลับชา ยืนนิ่งงันไม่ไหวติง
"ทำอะไรของคุณ"
"ฉัน..."
วิมลกานต์พูดไม่ออก
มือของเธอโอบรอบเอวของคนที่กำลังจะเดินจากไป เพียงแค่คิดว่าชายหนุ่มจะเลือกเป็นคนแปลกหน้าต่อกันเพราะคำขอของเธอ
กานต์พงศ์หันหน้ามาหา
พร้อมกับจับมือของคนที่โอบรอบเอวของเขาเอาไว้ทั้งสองข้าง
"คืนนี้...อยู่กับฉันได้ไหม"
"...!" กานต์พงศ์ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากเธอ แต่ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือดวงตาคนพูดที่สั่นไหว
คล้ายเธอกำลังหวาดกลัว...
"แค่คืนนี้คืนเดียว..." น้ำเสียงนั้นฟังดูเศร้า เป็นประโยคขอร้องมากกว่าคำสั่ง ชายหนุ่มปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอแล้วบอก
"คงไม่ได้"
"..." คนฟังก้มหน้าลง คำตอบของเขามันก็เหมือนที่ผ่านมา วิมลกานต์พยักหน้าช้า ๆ คล้ายเป็นการยอมรับกับตัวเองมากกว่า
แต่ทว่าในนาทีต่อมาความคิดมากมายก็มลายหายไป เมื่อคนตรงหน้าจับใบหน้าของเธอขึ้นมาสบตา และประคองมันด้วยสองมือของเขา
หญิงสาวมองตอบทั้งสับสนและมึนงงเมื่อพบว่าบนใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อนหน้า
วิมลกานต์รู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจ
เมื่อมือหนึ่งของเขาลูบเบา ๆ ตรงปากด้านที่ไม่มีแผล ก่อนจะใจเต้นรัวเมื่อฟังคำพูดต่อมา
"เพราะผมไม่คิดจะอยู่กับคุณ...
แค่คืนเดียว"
"อื้อ!" ปากได้รูปฉกวูบเข้ามาหา เพียงแค่ปากของทั้งคู่แตะกันปลายลิ้นสากก็แทรกเข้ามา หลังจากนั้นสมองของวิมลกานต์ก็ขาวโพลน หูอื้ออึงไปด้วยเสียงที่ก่อให้เกิดความวาบหวาม
"อืม..." ไม่ใช่เสียงของเธอใช่ไหม ไม่ใช่... ไม่ใช่เธอที่ยอมให้เขาดูดดึงขบกัดปากลิ้นของตัวเอง
"อ๊ะ!” ไม่ใช่เธอที่เผยอปากคราง เมื่อมือไม้ไม่อยู่นิ่งสัมผัสสิ่งหวงแผนผ่านเนื้อผ้า
"เคยบอกแล้วใช่ไหม" กานต์พงศ์สบตาแววตาเลื่อนลอยที่คล้อยตามสัมผัสวาบหวามที่เขาเป็นคนลงมือก่อ
"อ๊า..."
สองมือบีบขยำเนินเนื้อนุ่มอย่างเป็นจังหวะ ก่อนจะพูดต่อ
"เตรียมตัวเตรียมใจรับการ 'รุก' ของผมไว้ได้เลย!"
จบคำนั้นกานต์พงศ์ก็ไม่ปล่อยให้ปากของคนใต้ร่างว่างอีกต่อไป ชายหนุ่มผ่อนร่างของหญิงสาวลงไปบนที่นอนก่อนจะทาบทับตามลงไป ชายหนุ่มเริ่มต้นสานต่อ และคาดว่าเขาคงจะใช้เวลาสานต่อความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกระหว่างเขาและเธอตลอดคืน...
______________________________________________
มลแย่แล้ว เหมือนหนีเสือมาเจอจระเข้แบบคุณกานต์! มลจะรอดไหม!!! ฝากติดตามไปด้วยกันนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ขอฝากวอนรักฉบับ E-book ด้วยนะคะ Bestseller เว็บ Mebmarket
วอนรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ...
ฝากภาคต่อวอนรัก ฝากยอมรักด้วยค่ะ Bestseller เว็บ Mebmarket ทั้งสองเรื่องสามารถอ่านอยกกันได้ค่ะ แต่อ่านด้วยกันจะฟินกว่านะคะ ^^
ยอมรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...กระทั่งวันหนึ่ง รวิกานต์จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำ...
วอนรักหนังสือหมดแล้วเลยเปิดจองอีกครั้ง ตอนนี้เปิดจองแล้วนะคะ พรีเมี่ยมถึงวันที่ 7 เมษาค่ะ รับของที่ระลึกเป็นกระเป๋าผ้าใส่หนังสือนิยายได้ + โปสการ์ด หลังจากนั้นรับของที่ระลึกเป็นโปสการ์ดค่ะ รายละเอียดในการจองโอนหนังสือตามภาพด้านล่างเลยค่ะ
จิบิสุดน่ารัก ของแถมให้นักอ่านค่ะ
ขอฝากผลงาน E-book เรื่องอื่น ๆ ด้วยค่ะ
 |
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
ความคิดเห็น