คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก [2]
ไนต์คลับแห่งหนึ่ง
"ไอ้กานต์ ทางนี้"
กานต์พงศ์เดินตามเสียงเรียกพร้อมกับมือไม้ที่โบกให้ตามไปในทันที
เมื่อเห็นว่าเพื่อนอยู่ตรงมุมสลัวมุมหนึ่งของร้าน
"เป็นอะไร น่าม่อยเชียว"
คำถามนั้นไม่ได้รับการตอบในทันที
เพราะคนถูกถามเลือกดื่มสิ่งที่อีกฝ่ายชงให้แทนจนหมดแก้ว
"หงุดหงิดนิดหน่อย"
คนบอกหงุดหงิด คลายเนกไทออกจากคอเสื้อ
ปลดกระดุมเม็ดหนึ่งลงมา จนเห็นแผงอกหนั่นแน่น
"ใครกันนะที่กล้าทำให้คุณกานต์พงศ์หงุดหงิด"
ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ยิ่งนึกว่าเป็นหญิงสาวคนที่เขาจากมา นึกไปถึงสาเหตุที่ทำให้เขาหงุดหงิดแล้ว
ความหงุดหงิดก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก
"หงุดหงิดแบบนี้ต้องมีตัวช่วย"
คนบอกว่าพลางดีดนิ้วมือเป็นสัญญาณ ครู่ต่อมาพนักงานเสิร์ฟก็เข้ามา กานต์พงศ์มองเพื่อน รู้ดีว่าอะไรที่อีกฝ่ายจะนำมาบรรณาการให้เขาหายจากความหงุดหงิด
และก็เห็นจะจริงเมื่อหลังจากนั้นเพียงไม่นานสาวสวยคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะ
"มีอะไรให้จีจี้รับใช้หรือคะคุณนุ"
"ไม่ใช่พี่จ้ะคนสวย
แต่เป็นคนโน้น"
หญิงสาวหันไปทาง 'คนโน้น' ที่ ‘เพียงดนุ’
ว่า ก่อนจะโปรยยิ้มหวานให้เมื่อพบว่าเขาคือคนที่หญิงสาวหลายคนหมายปอง
กานต์พงศ์
ตระกูลกานต์ ไม่มีใครไม่รู้จักชายหนุ่มคนนี้...
"ขอโทษนะคะ
จีจี้ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ"
แทนคำตอบ
กานต์พงศ์เลือกวางแก้วลงและเกี่ยวเอวคอดของสาวแปลกหน้ามานั่งแหมะลงบนตัก
ได้ยินเสียงร้องที่ดูเหมือนจะตกใจจนเกินเหตุ พร้อมกับมือไม้ที่โอบรอบลำคอของเขา
"น้องจีจี้คงทำให้แกหายหงุดหงิดได้
ฉันไปก่อนล่ะ ถ้าไม่หายหงุดหงิดก็ไปเรียกได้"
เพียงดนุยืนขึ้น พร้อมกันกับที่สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
คนมาใหม่ยังขยิบตาให้กานต์พงศ์จนเพียงดนุลงโทษให้ด้วยการบีบสะโพกสวยเต็มแรง
สาวสวยจึงพลันรู้ตัวก่อนจะเอาใจคนข้างกายด้วยการหอมแก้ม
แล้วทั้งสองคนก็พากันขึ้นบันไดของร้านสู่ชั้นบนไป
"คุณกานต์หงุดหงิดอะไรหรือคะ" เมื่ออยู่กันเพียงลำพัง เสียงถามก็ดังขึ้น มือไม้ของกานต์พงศ์ลูบเอวคอดของอีกฝ่ายแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มหนักมือขึ้นจนคนบนตักเริ่มส่งเสียงออกมา
"จีจี้ทำให้ผมหายหงุดหงิดได้ไหมล่ะครับ"
แทนคำตอบหญิงสาวก็จับไปหน้าของเขาเอาไว้ทั้งสองมือ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหา
"ว้าย!" หวีดร้อนเมื่อร่างกายถูกช้อนอุ้มอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ไปด้านบนกันเถอะ ผมเกรงว่าความหงุดหงิดที่ผมมีโซฟาตัวนี้จะรับมันไม่ไหว"
แค่ได้ยิน คนฟังก็นึกอยากจะชะล้างความหงุดหงิดให้เขาโดยไว มือจึงคล้องคอของกานต์พงศ์เอาไว้แน่น
สุดท้ายกานต์พงศ์ก็หงุดหงิดเสียยิ่งกว่าเก่า
แน่นอนว่าสาวสวยคนนั้นและเขาได้ไปกันถึงไหนต่อไหน แต่ก็นั่นแหละเพียงแค่ทุกอย่างจบลงมันก็กลับมาเป็นแบบเดิม
และนั่นกานต์พงศ์รู้ดีว่ามันเป็นเพราะเขายังไม่ได้ในสิ่งที่อยากได้!
"ยังไม่หายหงุดหงิดอีกหรือไง"
"ช่วยอะไรฉันหน่อยสิไอ้นุ" แทนคำตอบกานต์พงศ์กลับเอ่ยคำขอกับเพื่อน
"มีอะไรเพื่อน บอกมาเลย ฉันยินดีช่วยทุกอย่างเลยเพื่อนรัก"
กานต์พงศ์กระตุกยิ้มเมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจ
ก่อนจะบอกเล่าถึงสิ่งที่เขาอยากให้เพื่อนทำ
วิมลกานต์กระชับถุงในมือแน่น เพราะมันคือสิ่งสำคัญเป็นเสบียงของเธอ หญิงสาวเลือกมื้อเย็นของตนเป็นหมี่น้ำ กับข้าวเหนียวไก่ย่างข้างทาง ก่อนจะกวาดเอาขนมและนมจากร้านสะดวกซื้อเป็นเสบียงมาตุนเผื่อไว้
วิมลกานต์ยกข้อมือขึ้นดูหน้าปัดนาฬิกา มันบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง สองเท้าเร่งจังหวะการก้าวเดิน
เมื่อพบว่าเธอใช้เวลาในการออกมาข้างนอกพอสมควร
แต่แล้วกลับรู้สึกแปลก
ๆ ในตอนที่เดินเข้าไปในซอย พลันหางตาก็รู้สึกได้ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินตามมา! หญิงสาวสาวเท้าเร็วขึ้น หันมองหลังแล้วยิ่งแน่ใจ จึงออกตัววิ่งเร็วสุดชีวิต
“กรี๊ด!” วิมลกานต์ร้องเสียงดังเมื่อพบว่าฝ่ายนั้นวิ่งตามมา ตัดสินใจทิ้งของในมือแล้วออกตัววิ่งอีกครั้ง
“โอ๊ย!” ทว่าเธอสะดุดขาตัวเองล้ม พยายามลุกขึ้นแต่พยายามเท่าไรก็ลุกไม่ขึ้น
“ช่วยด้วย!” ร้องไห้คนช่วยเมื่อเห็นใครคนนั้นตามมา พร้อมกับร่างกายกระถดหนี
“ช่วยด้วยค่ะ ว้าย!” ชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาดักหน้า วิมลกานต์มองเขา ดวงตาไหววูบ
“ถอยไปนะ” เธอร้องบอก แต่ฝ่ายนั้นกลับทำตรงกันข้าม สาวเท้าเข้าหาและคร่อมกายเธอเอาไว้
"ปล่อย!
ปล่อยฉัน" ไม่บอกเปล่าทั้งทุบทั้งข่วน จนในที่สุด
"เพียะ!" มันตบเธอ
เท่านั้นยังไม่พอ
เพียงแค่หันมาสองมือก็ถูกจับไว้ ก่อนจะถูกยกขึ้นเหนือศีรษะ หญิงสาวพบว่าใบหน้าของมันปกคลุมด้วยหมวกไอ้โม่ง
เปิดเผยแค่ดวงตากะลิ่มเกลี่ยที่ใช้มองเธอ
"กรี๊ด!
อย่า..." ทั้งกรีดร้อง ทั้งร้องห้าม
เมื่อมันกดใบหน้าลงมาหา แต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะปล่อยเธอไป วิมลกานต์รู้สึกรังเกียจ จนในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว
"โอ๊ย!" เธอกัดบ่าของมัน
ก่อนจะเตะเข้าตรงจุดอ่อนไหวของบุรุษเพศ
เสียงโอดโอยดังตามมา วิมลกานต์กัดฟันพยุงร่างของตัวเองขึ้น
"ช่วยด้วย!"
หญิงสาวร้องไห้คนช่วยพร้อมกับหันไปมองข้างหลัง และตกใจสุดขีดเมื่อหันกลับมาแล้วปะทะเข้ากับร่างของใครคนหนึ่ง
"คุณ!" เพียงแค่เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าชัด ๆ ความตกใจกลัวของวิมลกานต์ก็พลันจางหาย เขาคือคนที่เธอไล่ออกไปจากบ้านเมื่อตอนกลางวัน
"เฮ้ย! ทำอะไรวะ!" และทันทีที่กานต์พงศ์ร้องขึ้น ไอ้สารเลวนั่นก็วิ่งหนีไป
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
กานต์พงศ์ถามพลางสำรวจคนตรงหน้า
"เหมือนจะเจ็บเท้า" ความจริงจุกเสียดที่ท้อง และเจ็บตรงปาก แต่ที่หนักสุดเห็นจะเป็นเท้า
"เดินไหวหรือเปล่า"
"น่าจะไหวค่ะ" หญิงสาวกัดฟันบอก
"งั้นลองเดินดู"
กานต์พงศ์บอกแล้วจ้องมองนิ่ง ราวกับรอให้เธอทำตามที่เขาบอก
หญิงสาวพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะลองเดิน
"โอ๊ย!" แต่แค่เพียงเริ่มความเจ็บปวดก็มาเยือนจนต้องร้องออกมา
"อุ๊ย!" ร้องเสียงหลงพร้อมกับคล้องลำคอแกร่ง
เมื่อถูกช้อนอุ้มจากคนที่ทนมองเธอนิ่ง ๆ อยู่เมื่อครู่
วิมลกานต์ไม่พูดอะไร ด้วยรู้สภาพของตัวเองดี
ในตอนที่กานต์พงศ์พามาส่งขึ้นรถจึงอุบอิบบอกขอบคุณเขา
_____________________________________________
มลโดนอุ้ม!!! ชีวิตปกติธรรมดาของมลชักจะไม่ธรรมดาเสียแล้วค่ะตั้งแต่เจอคุณกานต์ ตอนหน้ามลจะต้องเจออะไรอีกบ้างฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ขอฝากวอนรักฉบับ E-book ด้วยนะคะ Bestseller เว็บ Mebmarket
วอนรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ...
ฝากภาคต่อวอนรัก ฝากยอมรักด้วยค่ะ Bestseller เว็บ Mebmarket ทั้งสองเรื่องสามารถอ่านอยกกันได้ค่ะ แต่อ่านด้วยกันจะฟินกว่านะคะ ^^
ยอมรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...กระทั่งวันหนึ่ง รวิกานต์จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำ...
วอนรักหนังสือหมดแล้วเลยเปิดจองอีกครั้ง ตอนนี้เปิดจองแล้วนะคะ พรีเมี่ยมถึงวันที่ 7 เมษาค่ะ รับของที่ระลึกเป็นกระเป๋าผ้าใส่หนังสือนิยายได้ + โปสการ์ด หลังจากนั้นรับของที่ระลึกเป็นโปสการ์ดค่ะ รายละเอียดในการจองโอนหนังสือตามภาพด้านล่างเลยค่ะ
จิบิสุดน่ารัก ของแถมให้นักอ่านค่ะ
ขอฝากผลงาน E-book เรื่องอื่น ๆ ด้วยค่ะ
 |
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
ความคิดเห็น