คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 6 คนที่คู่ควร [2] 100%
“กานต์ ฟังอยู่หรือเปล่าคะ”
“อ้อ! ครับวิ”
“ดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เจอกันที่ร้านคุณนุนะคะ ไว้เจอกันค่ะ”
เอาแล้วสิ เผลอคิดอะไรไปหน่อยเดียว กลับกลายเป็นว่าเขาตกลงไปเสียแล้ว
“กานต์คะ”
“ครับ แล้วเจอกันร้านไอนุนะครับ”
กานต์พงศ์วางสายลงทันที พอดีกับที่ใครอีกคนเดินออกมาจากตัวบ้าน
“ทานข้าวค่ะ มลตั้งโต๊ะแล้ว”
ครั้นเห็นรอยยิ้มสดใสกับคำบอกกล่าวนั้นกานต์พงศ์ก็ได้แต่พยักหน้าเดินตรงเข้าหาร่างนั้นแล้วโอบกอดพากันเข้าบ้านไป
“วันนี้มีอะไรทานบ้างมล ขอทานก่อนนะแล้วเดี๋ยวค่อยอาบน้ำทีเดียว”
“อีกแล้ว เคยบอกแล้วไงคะ...”
“ว่าควรอาบน้ำก่อนทานข้าวเพื่อสุขภาพที่ดี”
“คุณกานต์น่ะ” น้ำเสียงนั้นกระเง้ากระงอด ดวงตาคู่สวยส่งค้อนวงโตมาให้ กานต์พงศ์มันเขี้ยวจนอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกรั้น ๆ ของหญิงสาวหนึ่งที
“พอดีคืนนี้มีนัดกับลูกค้าน่ะ แต่อยากทานอาหารฝีมือมลก่อน ขอสักวันนะ”
ได้ยินแบบนั้นหัวใจของวิมลกานต์ก็พองฟู ก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบอย่างว่าง่าย แล้วตักข้าวใส่จานให้เขาอย่างใส่ใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าความเชื่อใจของตัวเองจะทำให้เธอเจ็บปวดใจอย่างที่สุดในวันหนึ่ง!
เวลา 20:00 น. ณ งานปาร์ตี้
“เฮ้ย! ไอ้กานต์ทางนี้โว้ย”
กานต์พงศ์โบกมือตอบคนที่โบกมือให้เขา เพียงดนุใส่เสื้อสีแดงเลือดหมูดูโดดเด่นมาแต่ไกล
“ไง รู้สึกว่าช่วงนี้หน้าตาสดใสขึ้นนะ ที่ฉันช่วยคราวนั้นคงทำแกหายหงุดหงิด”
ทว่าคำทักทายของเพียงดนุกลับทำให้กานต์นพงศ์นึกถึงเรื่องวันนั้นขึ้นมา เพียงดนุเป็นคนที่วางแผนร่วมกันให้เขาได้เชยชิมวิมลกานต์
“เป็นอะไร หรือว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ทำให้หายหงุดหงิด ฉันว่าแล้วจืด ๆ เชย ๆ แบบนั้นไม่น่าจะใช่แนวแก”
เพียงดนุพูดไปเรื่อย ไม่ได้สนใจสีหน้าของเพื่อนที่ส่อแววหงุดหงิดเพิ่มขึ้นทุกที ก่อนจะเลิกสนใจเมื่อมีสิ่งที่น่าสนใจเพิ่มเข้ามา
“ฉันว่าคนนั้นต่างหาก คงทำให้แกหายหงุดหงิดได้แน่แต่คงไม่ง่ายว่ะ” พูดเสร็จเพียงดนุก็หันมองเพื่อนที่หันมองคนมาใหม่เช่นกันแล้วเดินเข้าไปหาสาวสวยปล่อยให้กานต์พงศ์มองการกระทำของเพื่อนและรวิกานต์ที่กำลังเดินตรงมาหา
“เชิญครับคนสวย" รวิกานต์หัวเราะเบาๆ กับคำนั้นของเพียงดนุ ก่อนจะนั่งลงเมื่ออีกฝ่ายบริการลากเก้าอี้มาให้นั่ง
“วิอยากทานอะไรดีครับ เดี๋ยวไอ้นุคนนี้จะบริการตักให้”
“ขอเป็นไวน์แล้วกันค่ะ มื้อดึกวิทานไม่หนักค่ะ เดี๋ยวจะอึดอัดตอนนอน”
“ได้เลยครับคนสวย” เพียงดนุโค้งกายให้ก่อนจะเดินจากไปก็ยักคิ้วให้กานต์พงศ์อย่างยียวน
“ไอ้นี่...” กานต์พงศ์ส่ายหน้าให้ ส่งผลให้สาวที่นั่งไม่ไกลกันเท่าไรหัวเราะเบา ๆ ขึ้นอีกครา
“กานต์ล่ะคะ ไม่ทานเหรอ ให้วิไปตักให้ไหมคะ”
“ไม่เอาหรอกครับ ขืนวิไปตักให้ไอ้นุได้เอาผมตาย อีกอย่างผมทานมาบ้างแล้วครับ พอดีทานกับลูกค้าไปเมื่อเย็นเลยยังไม่หิวเท่าไหร่”
รวิกานต์พยักหน้ารับรู้ ยิ้มบางให้กับคำบอกเล่านั้น ขณะเดียวกันบริกรคนหนึ่งก็ถือถาดที่มีเครื่องดื่มหลากชนิดเข้ามาใกล้ กานต์พงศ์จึงกวักมือเรียกเอาไว้ เขาหยิบไวน์ขึ้นมาสองแก้ว แล้วถามหญิงสาวผ่านสายตาว่าสนใจจะรับด้วยหรือเปล่า
“เอาแบบกานต์ก็แล้วกันค่ะ” เห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงหยิบเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปนั่งใกล้กันเสียเอง
ทว่าคิ้วสวยกลับขมวดมุ่นเมื่อได้กลิ่นหอมจางคล้ายดอกแก้ว
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“อ้อ! เปล่าค่ะ” รวิกานต์ปัดความคิดนั้นทิ้ง ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเมื่อเขาส่งแก้วไวน์มาให้ สองหนุ่มสาวพูดคุยกัน ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องธุรกิจที่ถนัดเหมือนกัน
ครู่ต่อมาเพียงดนุก็กลับเข้ามาพร้อมกับเครื่องดื่มและผลไม้ในมือ ชายหนุ่มยิ้มมุมปากกับภาพที่เห็น ก่อนจะวางอาหารลงบนโต๊ะใกล้ที่ยืนอยู่แล้วกดข้อความหากานต์พงศ์
“ปี๊บ...ปี๊บ” กานต์พงศ์ขออนุญาตหญิงสาวด้วยสายตา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเมื่อหญิงสาวพยักหน้ายิ้มให้เป็นเชิงอนุญาต คิ้วขมวดมุ่นเมื่อพบว่าเป็นเพียงดนุ
"คนที่คู่ควรคืออาหารจานหลัก ส่วนฉันขอไปกินอาหารจานรองก่อน โชคดีนะเพื่อน"
กานต์พงศ์ยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าไปมากับข้อความของเพื่อน ก่อนจะหันไปบอกหญิงสาวที่นั่งจิบไวน์เงียบ ๆ
“ไอ้นุมันคงไม่กลับมาแล้วครับ”
“อ้าว! แล้วกันสิคะ ไหนว่าจะไปหาอะไรให้วิทาน”
กานต์พงศ์หัวเราะ รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ต่อว่าจริงจังเพราะยังคงแย้มรอยยิ้มให้ในตอนที่กล่าวถึงเพื่อนตัวดีของเขา
“วิอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปตักให้”
“ไม่อยากหรอกค่ะ แค่มีกานต์อยู่เป็นเพื่อนด้วยก็พอแล้ว วิไม่อยากคุยกับใครค่ะ เหนื่อย ๆ มาทั้งวันขอพักหน่อยนะ” คนขอพักว่าแล้วพิงร่างลงตรงไหล่ของเขา กานต์พงศ์พอจะเข้าใจได้ เพราะมีบรรดาหนุ่ม ๆ หลายคนคอยลอบมองเธออยู่ กานต์พงศ์หันมองแล้ววาดแขนโอบไหล่มน ที่มีโบคล้องไหล่เอาไว้ เปิดเผยผิวขาวบางส่วน ครั้นเห็นการกระทำของเขาหนุ่ม ๆ เหล่านั้นก็พากันล่าถอย
“ขอบคุณนะคะกานต์” น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนเอ่ยออกมา กานต์พงศ์รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของเธอฟังดูเหนื่อยล้ากว่าทุกครา
“ด้วยความยินดีครับ”
คนฟังยิ้มกับอกอุ่น ความเหนื่อยล้ากับสิ่งที่ต้องเผชิญในวันนี้และความคาดหวังจากบิดาทำให้รู้สึกดีขึ้นเมื่อได้กานต์พงศ์เป็นที่พักพิง เธอพร้อมจะทิ้งทุกอย่างเพื่อใครคนหนึ่งแต่เขาคนนั้นไม่คิดจะไปด้วยกันกับเธอ หรือเธอควรพอและลงหลักกับกานต์พงศ์ รวิกานต์ครุ่นคิด ก่อนจะหลับตาลงซุกอกของเขามากยิ่งขึ้น แต่แล้วกลิ่นหอมคล้ายดอกแก้วก็ปะทะกรุ่นตรงจมูก
รวิกานต์ยิ้มเย็น วันนี้เธอยังไม่ตกลงปลงใจกับกานต์พงศ์ แต่หากตัดสินใจเมื่อไร กลิ่นหอมที่ได้สัมผัสอยู่นี้เธอจะกลบมันด้วยกลิ่นกายของเธอเอง!
กานต์พงศ์ยอมเป็นที่พักพิงให้หญิงสาว เพราะรวิกานต์คนนี้ไม่มีสิ่งที่เขาคิดจะปฏิเสธ เธอทำให้เขาไม่อึดอึดเหมือนผู้หญิงหลายคน ผู้หญิงเหล่านั้นแม้จะเพียบพร้อมแต่เปิดเผยความต้องการจนน่าขยาด แต่รวิกานต์เหมาะที่จะเป็นอาหารจานหลักอย่างที่เพียงดนุว่า เธอเป็นคนที่คู่ควรกับเขายิ่งกว่าใคร และหากวันหนึ่งวันใดที่จะลงหลักปักฐานกับใครสักคน รวิกานต์คงจะเป็นผู้หญิงคนนั้น...คนที่คู่ควร
____________________________________________
เมื่อถึงเวลานั้นคุณกานต์จะเก็บมลไว้ตรงไหนเหรอ ??
ต่อจากนี้เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้นะคะ ไม่ใช่ซับเลือดอย่างเดียวแล้ว แต่เป็นซับน้ำตาค่ะ T_T
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
หนังสือเปิดจองอยู่นะคะ ฝากผลงานด้วยค่ะ
หนังสือเล่มตัวอย่างถึงมือไรต์แล้วนะคะ สามารถติดตามการอัปเดตของหนังสือได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
ฝากอีบุ๊กด้วยค่า วอนรักพร้อมโหลดในราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครไว้ด้วยนะคะ
วอนรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ...
ยอมรัก ภาคต่อวอนรัก สามารถอ่านแยกได้ แต่อ่านด้วยกันจะฟินกว่าค่า
ยอมรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...กระทั่งวันหนึ่ง รวิกานต์จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำ...
ผลงานนามปากกาปลอบขวัญ สำหรับนิยายโรมานซ์ค่ะ
 |
|
 |
|
|
|
 |
|
|
|
ความคิดเห็น