คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 3 คืนวันอันโหดร้าย ขอแค่ข้างกายยังมีกันและกัน [3]
ทั้งสองคนกลับมายังบ้านพักตากของปกป้องในเวลาพลบค่ำ ลมหนาวของทะเลทำให้รวิกานต์ห่อกาย
มือยกขึ้นลูบแขนของตัวเอง กระทั่งได้รับเสื้อตัวนอกจากชายหนุ่ม ความเหน็บกลับกลายเป็นความอบอุ่นได้ในทันที
“เข้าบ้านเถอะ
นั่งให้อุ่นก่อนแล้วค่อยอาบน้ำ” เขาบอกในตอนที่เธอกระชับเสื้อตัวนอกขอเขาห่อกายแน่นขึ้นไปอีก
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างว่าง่าย วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันและคิดว่าปกป้องเองก็คงเหมือนกัน
หญิงสาวเดินเข้าไปในตัวบ้านและตรงไปยังห้องของตัวเอง
ครั้นมาถึงห้องของตัวเอง
มือบางก็เปิดตู้เสื้อผ้าออก หลังจากที่เมื่อวานไม่ได้สำรวจตรวจตราเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
ทำให้รีบแต่งกายและอาบน้ำนอน
ดวงตาคู่โตมองข้าวของทุกอย่างภายในตู้
ไม่บอกก็รู้ว่าปกป้องเป็นคนจัดการเอาไว้ให้ รอยยิ้มจางๆ ปรากฎขึ้นมา เมื่อยังจำได้ดีถึงที่มาของมัน ในครั้งที่เธอมาที่นี่ก่อนหน้านี้
ในโต๊ะทานข้าวเช้าของบ้านพักตากอากาศ รวิกานต์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับมุ่งตรงมายังห้องครัว และเช่นเคยมีป้าปิ่นของเธอกำลังทำกับข้าวอยู่
‘อรุณสวัสดิ์ค่ะ ป้าปิ่นของวิ’ ไม่ว่าเปล่าแต่รวิกานต์ยังโอบกอดป้าปิ่นของเธอจากด้านหลัง หอมแก้มท่านฟอดใหญ่
‘อรุณสวัสดิ์ค่ะ... นั่นคุณหนูเอาเสื้อใครมาใส่คะ คุ้นๆ จัง'
‘จะไม่คุ้นได้ยังไงล่ะคะก็นี่น่ะ...' หญิงสาวเว้นจังหวะเอาไว้ เพราะความร้อนวูบที่แล่นขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำ
ก่อนจะบอกออกไป 'เสื้อลูกชายคุณป้าไงคะ วิลืมบอกว่าลืมเอาเสื้อนอนมา พามาแต่ชุดว่ายน้ำใส่เที่ยว นึกได้ก็ตอนจะนอน เลยย่องเบาไปเอาในห้องของพี่ป้อง’
คนฟังตาโต และในจังหวะนั้นเอง ชายหนุ่มในชุดนอนลายทางก็เดินเข้ามาในตัวบ้าน ครั้นเห็นร่างของคนที่อยู่ใกล้แม่ของตนสวมใส่เสื้อเชิ้ตของตัวเองชายหนุ่มก็มองตาค้าง
‘อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ป้อง’
‘...’ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาหุบปากที่ค้างเอาไว้ และเดินตรงไปยังตู้เย็นสักพักก็มานั่งลงบนโต๊ะทานข้าวที่รวิกานต์นั่งอยู่ ส่วนปิ่นปักก็ตักข้าวใส่จาน
‘ขอโทษนะคะที่เอาเสื้อผ้าพี่ป้องมาใส่โดยไม่ขออนุญาตจากเจ้าของก่อน วิเห็นพี่ป้องหลับสบายๆ น่ะค่ะ เลยไม่อยากปลุก'
ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบรินน้ำใส่แก้ว เตรียมยกขึ้นดื่ม
‘ความจริงก่อนหน้านี้วิคิดว่าคราวหน้าจะไปซื้อเสื้อผ้ามาเก็บไว้บ้าง มาที่นี่อีกจะได้ไม่ต้องลำบากพกมาให้หนักกระเป๋า
แต่ตอนนี้วิเปลี่ยนใจแล้ว...’ รวิกานต์เห็นคนพูดหันมาสบตาเธอ หญิงสาวยิ้มยั่วเย้า ครั้นเขายกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกคราราวกับไม่สนใจจะฟังต่อจึงเอ่ยบอก
‘วิว่าวิชอบแบบนี้ค่ะ เสื้อผ้าพี่ป้องใส่สบาย อีกอย่างมีกลิ่นของพี่ป้องด้วยวิชอบ...’
‘พรวด !’ น้ำที่ดื่มพุ่งออกจากปาก ผิดไปจากปกป้องคนที่มักจะสำรวมอยู่เสมอ
ชายหนุ่มหน้าดำหน้าแดง เพราะอาการสำลักทันควันจากคำพูดที่ได้รับฟังของคนข้างกาย
‘เป็นอะไรหรือเปล่าคะ’
ยังมีหน้ามาถาม นั่นคือสายตาที่พี่ป้องใช้บอกเธอแทนคำพูด
รวิกานต์ปวดแก้มไปหมดเพราะต้องกลั้นยิ้มอย่างหนัก
‘แค่ก ๆ’ เสียงไอโขลกของเขาทำให้ปิ่นปักที่มองทั้งคู่เงียบๆ เดินเข้ามาลูบหลังปกปกป้อง
ก่อนจะส่งรอยยิ้มให้รวิกานต์
วันนั้นหญิงสาวทานข้าวได้หลายจาน
เป็นมื้ออาหารที่มีความสุขอย่างที่สุด
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นปกป้องก็ไม่ยอมให้เธอสวมใส่เสื้อผ้าของเขาอีก แต่ชายหนุ่มคงไม่รู้ว่าเสื้อตัวนั้นเธอแอบเอากลับบ้านไปใส่ต่อที่บ้านด้วย !
หลังจากนั้นทุกครั้งที่มาที่นี่ เธอจะเห็นเสื้อผ้าเต็มตู้ บางทีก็มีเสื้อผ้าใหม่มาวางเรียงเอาไว้ให้จนเต็มราวแขวน รวิกานต์อมยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันวาน ก่อนจะจัดการทำกิจวัตรทุกสิ่งอย่างตามลำดับต่อไป...
ปกป้องเดินเข้ามาภายในห้องของรวิกานต์
หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ ชายหนุ่มได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากในห้องน้ำ ไม่รู้ว่าหญิงสาวเข้าไปนานแค่ไหน แต่เขาควรจะจัดการอะไรบางอย่าง
ก่อนที่อีกคนจะออกมาเป็นดีที่สุด ชายหนุ่มคิดก่อนจะเดินเข้าไปตรวจตราตู้เสื้อผ้า
ด้วยเกรงว่าเสื้อผ้าที่ไม่มีคนใช้เป็นเวลานานจะทำให้มีกลิ่นเหม็นอับ แต่ครั้นลองดอมดมดู จึงได้รู้ว่าเสื้อผ้ายังคงมีกลิ่นหอม นั่นคงเป็นเพราะมารดาเอาใจใส่มันอยู่เสมอ
ปกป้องคิดก่อนจะปิดตู้ลง เมื่อได้ยินเสียงน้ำหยุดลงไปสักพักแล้ว
และเขาควรจะต้องรีบออกไป...
“แอ๊ด...” ทว่ากลับสายไปเสียแล้ว!
“อุ๊ย ! พี่ป้องเข้ามาทำอะไรในห้องวิคะ” รวิกานต์มองนิ่งไปยังคนที่บุกรุก ซ่อนความคิดซุกซนเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหา กลับกันกับน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง คำพูดที่บ่งบอกว่าตกใจ แล้วร้องออกมาเสียงดังอีกคราเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเขา
“ว้าย ! นั่นเสื้อผ้าวินี่ ทำอะไรคะนั่น”
“ปะ...เปล่าสักหน่อย” ปกป้องบอก ก่อนจะมองนิ่งไปยังคนที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวบนเรือนกาย และผ้าขนหนูอีกผืนบนศีรษะที่รวบผมเอาไว้ เปิดเผยลำคอขาวผ่อง
และนวลเนื้อที่มีร่องรอยจากการกระทำของเขา
จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าภายในลำคอแห้งผาก
รวิกานต์มองท่าทีของคนตรงหน้า ยิ่งมองภาพที่ชายหนุ่มอ้าปากค้างน้อย ๆ แล้วทำทีมองไปทางอื่น ก็ยิ่งอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง หญิงสาวตรงเข้าไปหาเดินเร็ว ๆ โอบรอบคอของปกป้องเอาไว้
“ทำอะไร !” ปกป้องเอ่ยเสียงดุ เรือนกายแทบไม่ขยับเพราะสัมผัสนุ่มนิ่มที่เบียดชิดเข้ามาใกล้
“พี่ป้องขา...”
ปกป้องหยุดทุกอย่าง
แม้กระทั่งลมหายใจเมื่อลำคอถูกคล้องเอาไว้ ราวกับกลัวว่าหากขยับเพียงนิดเดียวผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวที่ห่อเรือนร่างงดงามเอาไว้จะหลุดออก
“วิคิดถึงพี่ป้อง พี่ป้องของวิ...” แววตาคนพูดโหยหา... โหยหา ‘พี่ป้องของเธอ’ นัยน์ตากลมโตเศร้าสร้อยอย่างน้อยครั้งที่จะเผยให้เห็น
และในนาทีที่ลำคอแกร่งถูกรั้งเข้าหา กลีบปากอิ่มทาบทับบนริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มปกป้องก็พลันนิ่งงัน
รวิกานต์ประทับนิ่งนานบนริมฝีปากสีสดไม่ต่างจากผู้หญิงของเขา
ดวงตาคู่สวยหลับพริ้มอย่างรอคอย รอคอยเจ้าของจูบแรก
อีกทั้งเขาคนที่สอนให้เธอรู้จักกับความรู้สึกมากมาย
“อืม...” เสียงครางอย่างพึงพอใจดังออกมาเมื่อลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาหลังจากที่รอคอยมาเนิ่นนาน เอวคอดกิ่วถูกเกี่ยวรั้งแนบชิดไปกับร่างกายใหญ่โต
จุมพิตของเขาอบอุ่นระคนเร่าร้อนจนแยกไม่ออกและยังส่งผลมากมายต่อร่างกายเธอเช่นเดิม
หญิงสาวครางในลำคอ มือเริ่มลูบไล้ร่างกายของเขา สัมผัสหลังคอแกร่งไล้มายังแนวบ่ากว้าง
สัมผัสที่เขามอบให้ทำเธอล่องลอยราวกับจะบินได้อย่างไรอย่างนั้น
ทว่าในทีต่อมาความรู้สึกกลับตรงกันข้าม จุมพิตอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นดุดัน รวิกานต์พลิกใบหน้าหนี ทว่าสองมือหนากลับล๊อคท้ายทอยเอาไว้แน่น
“อื้อ !” รวิกานต์ดิ้นหนีสัมผัสจาบจ้วง กระทั่งน้ำใสเริ่มคลอนัยน์ตาคู่โตและหยดลงมากระทบใบหน้าปกป้องจึงยอมปล่อยให้เธอได้รับอิสระ
“พอใจหรือยัง !”
“...!" คำถามพร้อมการบิดริมฝีปากทำให้รวิกานต์มองเขานิ่ง
รู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาครามครัน
“ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วไปทานข้าว” ปกป้องมองตอบ
เมื่อเห็นคำถามในแววตา เธอมองมาเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ชายหนุ่มหันหน้าหนีก่อนจะผลุนผันออกไป
รวิกานต์ยังคงมองเขา กระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องเขาดังโครมใหญ่ ร่างกายพลันสะดุ้งและมีสติคืนมาอีกครา น้ำตาไหลรินออกมา เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วห้องเมื่อรับรู้ได้ว่า
พี่ป้องของเธอ กลับมาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
'วิยังมีพี่'
ยังจำได้ดีถึงถ้อยคำปลอบโยน
ความอบอุ่นที่มีให้กันทำให้เธอวาดหวัง หวัง...ว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม
แต่ตอนนี้มันต่างกันเหลือเกินกับสิ่งที่พบเจอ มีเขาแบบไหนกัน
ทำไมการมีเขามันเจ็บแบบนี้...
บางทีปกป้องก็เหมือนจะเป็นคนเดิมของเธอ
แต่บางทีชายหนุ่มกลับกระทำราวกับเป็นใครไม่รู้ที่เธอไม่รู้จัก
________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 6 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
 |
|
ขอฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น