คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 คืนวันอันโหดร้าย ขอแค่ข้างกายยังมีกันและกัน [1]
บทที่ 3 คืนวันอันโหดร้าย ขอแค่ข้างกายยังมีกันและกัน
“อ้าว! ตาป้องไปยืนอยู่ทำอะไรตรงนั้นล่ะลูก”
เสียงเรียกของมารดาปลุกปกป้องออกจากภวังค์ ชายหนุ่มจึงเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งสอง
“งั้นวิไปก่อนนะคะ ไม่อยากขัดจังหวะแม่ลูก” คำพูดนั้นส่งผลให้คนฟังตวัดดวงตาดุคมไปมอง แต่มีหรือที่หญิงสาวจะสะทกสะท้าน รวิกานต์ยิ้ม ก่อนจะหอมแก้มท่านอีกฟอดใหญ่ แล้วปิดประตูให้สองแม่ลูกอยู่ด้วยกัน
“ยังไม่ง่วงเหรอครับแม่” ครั้นอยู่กันตามลำพังปกป้องก็ถามขึ้น
“ง่วงนิดหน่อยจ้ะ เดี๋ยวก็ว่าจะนอนแล้ว มานั่งนี่สิลูก” ท่านว่าแล้วตบเบาๆ ลงบนเตียง ปกป้องเดินเข้าหาอย่างว่าง่าย แต่ชายหนุ่มกลับทำมากกว่านั้น
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากคนสูงวัยเมื่อปกป้องนอนลงบนตัก มือหนาวาดโอบรอบเอวของปิ่นปัก ในเวลาต่อมามือเหี่ยวย่นก็ลูบเบาๆ ลงตรงศีรษะได้รูป
ปกป้องละมือจากเอวของท่าน
ดวงตาคู่คมมองเจ้าของตัก มือของปิ่นปักจึงสัมผัสจนทั่วใบหน้าของบุตรชาย
ก่อนจะหยุดลงตรงข้างแก้มเมื่อมือบุตรชายจับเอามือของตนไป
แล้วแนบไปกับใบหน้าคร้ามคมของตัวเอง
“ป้องรู้ใช่ไหม...
ว่าแม่รักและภูมิใจในตัวป้องมากแค่ไหน”
“รู้สิครับ" ปกป้องตอบดวงตาไม่ละไปจากใบหน้าของท่าน
ก่อนจะพูดต่อน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "ผมทั้งหล่อ ทั้งรักสัตว์ หญิงชราและเด็ก จะมีใครดีกว่าผมไม่มีอีกแล้วครับ”
เป็นอีกคราที่เสียงหัวเราะของปิ่นปักดังขึ้น
วันนี้เหมือนเธอจะยิ้มและหัวเราะมากกว่าทุกวัน
“ผมรักแม่นะครับ”
ครั้นเสียงหัวเราะของมารดาจบลงปกป้องจึงเอ่ยบอก แววตาสื่อความหมายถึงความรู้สึกที่ตนมีต่อมารดา เท่านั้นยังไม่พอแก้มของท่านถูกชายหนุ่มขโมยหอมเสียงดัง ‘ฟ่อด’
ปิ่นปักก้มลงหอมกลับ
แววตาเปี่ยมรักในยามที่มองใบหน้าของบุตรชาย
ค่ำคืนนั้นสองแม่ลูกพร่ำพูดคุยพร่ำบอก ผลัดเวียนกันไถ่ถามถึงเรื่องราวต่างๆ ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน
จนกระทั่งเวลาใกล้ล่วงมาถึงวันใหม่
ชายหนุ่มจึงส่งท่านเข้านอน ห่มผ้าให้อย่างอบอุ่น และเอ่ยบอกให้ท่านหลับฝันดี
คำคืนนั้นปิ่นปักหลับลงด้วยความสุข หัวใจทั้งดวงสงบยิ่งกว่าทุกค่ำคืนที่ผันผ่าน...
“กรี๊ด!”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นในเช้าตรู่ของวันใหม่ ดึงปกป้องออกจากการหลับใหลขึ้นมา ก่อนจะมุ่งตรงไปยังต้นเหตุของเสียงร้องที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ฮือ... ไม่จริง!”
“วิ!” ภาพที่เห็นคือรวิกานต์ที่กำลังร้องไห้โฮ ศีรษะส่ายไปมา มือสั่นพร่าของเธอถูกขบกัดไว้ ปากอิ่มสั่นระริก
“พี่ป้อง...” หญิงสาวเรียกได้แค่นั้น แล้วหันไปหาคนบนเตียง
ปกป้องถลาไปหาร่างนั้นในทันที นิ้วมือจับชีพจรบริเวณข้อมือของท่าน
ชายหนุ่มถอนหายใจ นิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง
"พี่ป้องขา..."
กระทั่งเสียงเรียกของเธอดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปสบตาเธอที่รอคอย แล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบให้
“ไม่จริง! ฮือ... ป้าปิ่นต้องอยู่กับวิ ต้องอยู่กับวินานกว่านี้...
ฮือ...” หญิงสาวร่ำร้องออกมา ก่อนจะถลาหาร่างที่ไร้ลมหายใจบนเตียงนอน จับมือของท่านขึ้นมาเขย่าเบาๆ
“ป้าปิ่นขา... อย่าทิ้งวิ อย่าเพิ่งทิ้งวิไป”
ปกป้องมองคนตรงหน้า น้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย เสียงกรีดร้องสลับกับเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดเมื่อไร้การตอบโต้จากคนบนเตียง
ทำให้รับรู้ถึงความรู้สึกของเธอได้เป็นอย่างดี
รวิกานต์คงยังไม่ทันได้เตรียมใจจะรับกับวันนี้ เป็นอีกครั้งที่ภาพของเด็กน้อยเปื้อนน้ำตาแทรกเข้ามา...
‘กรี๊ด!’ เสียงร้องที่ดังออกมาจากสวนหลังบ้าน ทำให้ปกป้องที่กำลังรถน้ำต้นไม้อยู่นั้นต้องทิ้งสายยางลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวออกไปหาที่มาของเสียง
‘ฮือ...’ เสียงกรีดร้องเมื่อครู่แทนด้วยเสียงร้องไห้ ในอ้อมกอดของคนร้องไห้นั้นมีร่างของเจ้าขนปุยที่กำลังหายใจรวยริน อ่อนแรงกว่าทุกครา ปกป้องตรงเข้าไปอุ้มมันขึ้นมา
‘ช่วยด้วย ช่วยแวมไพร์ด้วย...’
คนพูดบอกเขาแววตาคู่นั้นเจ็บปวดเสียใจระคนหวาดกลัว ก่อนร่างนั้นจะล้มพับลงไปกับพื้นหญ้า รวิกานต์หมดสติไป ด้วยหัวใจของเธอไม่อาจยอมกับความสูญเสียที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ได้!
“อย่าไป... วิจะอยู่ยังไง ฮือๆ กลับมาหาวิ...”
เสียงร้องที่ดังขึ้นอีกครา ปลุกปกป้องออกจากเหตุการณ์ในอดีต ดวงตาคู่คมมองไปยังใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา
ลมหายใจที่เริ่มไม่ใคร่ปกติ ใบหน้าที่เคยมีเลือดฝาดบัดนี้แทบไม่สีเลือดอยู่เลย
"กรี๊ด! ทำไมทิ้งวิไป ไม่เอา ป้าปิ่น..." ครั้นร้องเรียกคนบนเตียงแล้วไม่มีสัญญาณตอบรับ ความอัดอั้นทำให้รวิกานต์ทุบพื้นห้องสุดแรง เสียงกรีดร้องสลับกับเสียงร้องไห้ยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่จะถลาเข้าร่างที่ไร้ลมหายใจแล้วกอดเอาไว้แน่น เสียงกรีดร้องยิ่งดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อสัมผัสกับความจริงอีกครั้งว่าป้าปิ่นของเธอไม่อยู่กับเธอแล้ว
ปกป้องหลับตาลงกับภาพตรงหน้า
ข่มความรู้สึกมากมายกับสิ่งที่กำลังเผชิญ ชายหนุ่มลืมตาขึ้น
เป่าปากระบายความรู้สึกหนักอึ้งให้คลายลง
เสียงกรีดร้องที่ได้ยินก่อนหน้าหายไปแล้ว
แทนที่ด้วยเสียงร้องไห้เงียบๆ ที่นำพาเอาความอึดอัดราวกับมีอะไรหนักๆ
มากดทับลงตรงช่วงอกซ้าย
ดวงตาคู่คมมองรวิกานต์นิ่ง ลมหายใจของเธอยังคงขาดห้วงไม่ใคร่ปกติ มือของเธอยังคงตระกองกอดร่างของมารดาเอาไว้ ปกป้องข่มความรู้สึกภายในเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหา สุดท้ายแล้วการยอมรับความจริง แม้ว่ามันจะเจ็บปวดสักเพียงใดแต่นี่คือหนทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอ...
มือทั้งสองของปกป้องวางลงบนบ่าบอบบาง
ร่างของรวิกานต์สะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนดวงตากลมโตจะช้อนขึ้นมองสบกับดวงตาของเขา
"พี่ป้อง..."
หญิงสาวเรียกแล้วส่ายหน้าให้เขา
ในยามที่ปกป้องปลดมือบางออกจากร่างที่ไร้ลมหายใจ แววตาคู่โตเหม่อลอยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจ
“ฮึก...
ป้าปิ่น...” หญิงสาวส่ายหน้าแรงๆ อีกครา ดวงตามองไปยังร่างของคนบนเตียง
ยังคงไม่อาจยอมรับกับความเป็นจริงได้
ทว่าปกป้องกลับไม่ยอมให้เธอทำตามความต้องการ
มือหนาคว้าใบหน้านั้นเข้ามาซุกลงกับอกกดเอาไว้จนแน่น
"พอได้แล้ววิ..."
ร่างในอ้อมแขนสั่นเทาจากแรงสะอื้นชะงักงันอยู่กับอกของเขา "พอแล้ว...." ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อเริ่มรับรู้ความเป็นจริงได้จากถ้อยคำของเขา
มือบางคว้าเนื้อผ้าข้างเอวของเขาเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วยึดกำจนแน่น
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 8 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
 |
|
ความคิดเห็น