ยอมรัก โดย จุมพิตหวาน (ปลอบขวัญ)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 50%

บทนำ

ภาพของคนสองคนที่กอดกันแน่นทำให้คนที่เอาใจช่วยคนทั้งสองได้แต่ยิ้มออกมา  รวิกานต์มองภาพนั้นนิ่งนาน  ยิ้มกว้างอีกคราเพราะความดีใจ  ไม่สิ...เป็นความสุขใจที่เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจึงสุขใจได้เพียงนี้  

แปลกใจตัวเองเหมือนกัน  เมื่อพบว่ามันเกิดเป็นความอบอุ่นแปลกๆ  ในทุกคราที่ได้เห็นวิมลกานต์มีความสุข  และยามอีกฝ่ายทุกข์...  โดยเฉพาะเมื่อความทุกข์นั้นเกิดขึ้นเพราะตัวเธอ  รวิกานต์ยิ่งรู้สึกผิดและทุกข์ใจเท่าทวี  ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครง่ายๆ  

            ราวกับว่าความสุขและทุกข์ของเธอผูกอยู่ด้วยกันกับวิมลกานต์....  

"เมี้ยว...เมี้ยว"

"อุ๊ย!"  หญิงสาวหยุดความคิดลงเมื่อได้ยินเสียงร้องออกมาจากบ้านข้างๆ  ก่อนสองขาจะเดินตามเสียงเจ้าแมวไป  

            เพียงไม่นานก็ได้พบถึงสาเหตุของการร้อง  รวิกานต์หัวเราะออกมา  ทั้งขำทั้งสงสารระคนกัน เมื่อภาพที่ปรากฎขึ้นในสายตาคือภาพเจ้าแมวสีดำแซมขาวเล็กน้อยนั้นวิ่งวนไปมา  เหตุเพราะหางของเจ้าแมวติดอยู่กับถุงพลาสติกหูหิ้วใบหนึ่ง  

          หญิงสาวทำการช่วยเจ้าแมวด้วยการปลดพันธนาการออกให้ทันที

          "เรียบร้อยแล้ว"  ราวกับรู้ว่าเธอต้องการช่วย  มันยอมอยู่นิ่งให้เธอช่วยไม่นานเจ้าแมวจึงกลับมามีอิสระภาพดังเดิม  ก่อนจะวางมันลงกับพื้น  มองเจ้าแมวที่ได้รับอิสระนั้นวิ่งไปยังบ้านที่น่าจะเป็นบ้านของเจ้าของมัน  มองแล้วมันทำให้เธออดนึกไปถึงเจ้าแวมไพร์ของเธอไม่ได้

ถ้าหากเจ้าแวมไพร์ยังอยู่กับเธอก็คงดี...

หญิงสาวสะบัดศีรษะ  สูดลมหายใจเข้าลึกกลบความหดหู่ในใจ  จะคิดถึงวันเก่าก่อนไปทำไมในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเลยสักอย่าง  รวมทั้งเขา...  คนที่คิดว่าจะไม่มีวันเปลี่ยนไป  

            แต่ในความเป็นจริงแล้วคำว่าตลอดไปนั้นไม่มีอยู่จริง  และการเปลี่ยนแปลงย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ  แต่เธอก็ยังรอ...  และจะรอจนกว่าจะหมดหวัง

            รวิกานต์เตรียมหันหลังกลับทางเดิม  ทว่าในจังหวะนั้นเองที่สายตาพลันเห็นว่าร่างของคนที่คุ้นเคยออกมาจากห้องด้านในของตัวบ้าน  กรุกระจกใสทำให้เธอเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนเดียวกันกับที่เธอกำลังนึกถึง  

ทั้งนึกถึงและคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ...  

ทว่าในนาทีต่อมาดวงตากลมโตก็เบิกกว้าง  มองชายหนุ่มผ่านกระจกใสของตัวบ้านนิ่ง  ใช่เขาจริง ๆ  คนที่ทำให้เธอจมอยู่กับคำถามมากมาย  เขาอยู่ใกล้เธอแค่นี้เอง  และไม่ได้อยู่เพียงลำพังอย่างที่เธอกังวลว่าเขาจะใช้ชีวิตอย่างไร

          ความโกรธกลับตีตื้นขึ้นมา  พร้อมกับความหวาดกลัวที่ไม่สามารถควบคุมได้เมื่อได้เห็นว่าใครเดินตามชายหนุ่มออกมา

แก้วกัญญา!  ทำไมยัยปีศาจนั่นจึงมาอยู่ที่นี่กับพี่ป้องของเธอได้!?

ไม่รอช้ารวิกานต์เดินตรงไปหาคนทั้งสอง  

"อยู่ที่นี่เองสินะ"

ปกป้องไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอย่างที่รวิกานต์คาดคิด  ชายหนุ่มมองเมินออกไปราวกับเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าสนใจ  เกิดความขมขื่นตรงกลางใจคนมองไม่น้อย  แต่เลือกที่จะถามออกไปเสียงดังกลบความรู้สึกภายใน

"พี่ป้อง  ทำไมมาอยู่กับแม่นี่  บอกมานะ"  ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเสียงตอบกลับมา ไม่มีแววตาที่จ้องมองกลับมา  ปกป้องที่เคยยอมเธอด้วยเพราะตัวเธอใช้สถานะที่เหนือกว่า  หรือเพราะด้วยเหตุผลที่เธอใช้เข้าข้างตัวเอง  มาบัดนี้กลับเงียบงันใส่กันจนน่าหงุดหงิด

รวิกานต์จึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นอีกร่างข้างปกป้องแทน  สบตากับอีกคนที่เปิดเผยความสมใจโดยที่ปกป้องไปไม่เห็น

"จะไม่หยุดใช่มั้ย  ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเธอไม่มีสิทธิ์!"  

            เธอยอมให้ได้ทุกอย่าง  แม้แต่บิดาเธอก็ยอมให้  แต่ปกป้องจะหลงกลยัยปีศาจในคราบนางฟ้านี่เธอยอมไม่ได้จริง ๆ  พี่ป้องของเธอเป็นคนดี...  ดีเกินกว่าจะลงเอยกับคนเช่นนี้

            ทว่าในนาทีต่อมาดวงตาที่เผยความสมใจกลับแปรเปลี่ยน  น้ำใสคลอขังราวกับสั่งได้  

            "ไม่ต้องมาทำท่าทีใสซื่อ  เลิกตอแหลสักที!"  หญิงสาวตรงเข้าหาแต่ไม่ทันใครอีกคนที่คว้าร่างของแก้วกัญญาไปหลบอยู่ด้านหลัง

            "พอได้แล้ววิ"

            "หึ!  คุยกับวิได้แล้วเหรอ"  หญิงสาวสบตาคนตรงหน้า  แต่ครานี้เธอไม่อยากยอมอีกแล้ว  จะเป็นอย่างไรให้รู้กัน  วันนี้เธอจะกระชากหน้ากากมันต่อหน้าปกป้องให้ได้!

"พี่ไม่ต้องมายุ่ง  วิกำลังคุยกับมัน"  หญิงสาวบอกพลางเข้าหาคนด้านหลัง  

            "พี่ป้อง  แก้วกลัว..."  แขนของคนด้านหลังเกาะแขนปกป้องเอาไว้  น้ำตาหยดลงทันใดเมื่อปกป้องหันมอง

            "ตอแหล..."

            "พอ!"  เสียงตวาดกร้าวจากเขาอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน  ดึงสายตาของรวิกานต์ออกจากแก้วกัญญามายังอีกคน "วิควรพอได้แล้ว  หยุดทำร้ายแก้วสักที"  

แม้ดวงตาคู่นั้นจะเต็มไปด้วยความตัดพ้อเสียใจและมันส่งผลต่อความรู้สึกบางอย่างภายใน  ปกป้องก็เลือกจะทำ...ทำในสิ่งที่มันจะดีกับทุกคน 

            วันนี้รวิกานต์อาจจะเกลียดเขา  แต่ไม่ช้านานหญิงสาว  บิดาของเธอ  แก้วกัญญา  รวมทั้งใครคนนั้นของรวิกานต์  ทุกคนอาจจะมีความสุขกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

            "พี่ป้อง..."  รวิกานต์กระพริบตาถี่  รู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่สั่นระริกขึ้นมา  หญิงสาวเม้มกัดมันเอาไว้  ไม่อยากประจานความอ่อนแอออกมา  โดยเฉพาะต่อหน้าผู้หญิงที่ชื่อแก้วกัญญา  ที่บัดนี้มองมาที่เธอด้วยความสมใจอยู่ด้านหลังของปกป้อง  

            มือทั้งสองข้างกำมือแน่นกับสิ่งที่กำลังเผชิญ  ปกป้องที่อยู่ข้างเธอเสมอ  กำลังปกป้องคนที่ทำร้ายเธอมาตลอด  และตอนนี้เขาเป็นอีกคนที่เชื่อในการแสดง  การเสแสร้งแกล้งทำที่มีแต่เธอที่รู้

            สำหรับปกป้องในยามนี้เธอคงเป็นปีศาจร้าย  ไม่ต่างจากที่บิดาเชื่อ

            "พี่ป้องปกป้องมันทำไม  พี่ป้องควรจะอยู่ข้างวิสิ..."  เขาควรจะอยู่ข้างเธอเหมือนอย่างวันที่ผ่านมา

"พี่ลาออกแล้ว  ตอนนี้พี่เป็นอิสระ"

            "พี่ป้อง..."  น้ำใสร่วงลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้  ด้วยไม่คิดว่าปกป้องจะตัดรอนกันด้วยคำพูดเช่นนี้

            "ทำไมพูดกับวิแบบนี้..."  เขาพูดราวกับว่าที่ผ่านมาการอยู่ข้างๆ  เธอเป็นเพียงหน้าที่  เป็นตำแหน่งที่เมื่อหมดวาระจะจากไปเมื่อไหร่ก็ได้...  

            "มีบางเรื่องที่วิต้องรู้เอาไว้"  

            "..."  รวิกานต์มองนิ่ง  ร่างแทบเซในตอนที่ปกป้องจับมือใครอีกคนมาผสานเอาไว้กับมือของเขา

มือนั้น...ที่เคยปกป้องเธอมาตลอด...  มือที่เธอคิดว่ามันจะเป็นของเธอเสมอในยามที่ต้องการ...

            "พี่เคยสัญญากับแม่ว่าจะอยู่ข้างๆ  วิ  แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว..."

            "พี่ป้อง!  พี่ป้องไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับวิ!"  ตะโกนเสียงดังระบายความอัดอั้นทั้งหวาดกลัวออกมา

            "พี่มี!  พี่มีสิทธิ์มากกว่าใคร"

            "...!"

            "ชีวิตนี้เป็นของพี่  รวมทั้งหัวใจ..."

            "หมายความว่าไง  ต้องการจะพูดอะไรกับวิกันแน่..."

            หญิงสาวส่ายหน้า  เมื่อพอจะคาดเดาได้ว่าเขาจะพูดอะไร  อย่าได้ไหม  เธอรับมันไม่ได้...

            "วิไม่ยังไม่อยากฟัง...  ไม่ฟัง!  เราค่อยคุยกัน...

            "อุ๊ย!"

            ภาพตรงหน้าทำให้รวิกานต์ต้องสั่งร่างกายตัวเองให้ประคองกายเอาไว้ได้ไม่ให้ล้มลงไป  ทว่าบัดนี้น้ำเธอห้ามน้ำตาที่กำลังทะลักไหลราวทำนบเขื่อนพังไม่ได้อีกแล้ว

            ดวงตามองมือของปกป้องที่ประคองท้ายทอยของผู้หญิงที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตเอาไว้  มองเขาที่กำลังทำอย่างที่เคยทำกับเธอ

            ปกป้องกำลังจูบกับแก้วกัญญาต่อหน้าต่อตาของเธอ!

            "นี่คือคำตอบของพี่"  ชายหนุ่มบอกกับเธอ  หลังจากผละใบหน้าออกจากของแก้วกัญญา

            "สกปรก  คนสารเลว!"  รวิกานต์พ่นคำต่อว่าออกมาเสียงดัง  ในขณะที่น้ำตาพากันร่วงริน  มือบางปาดมันออกไปเร็วๆ  ก่อนจะเดินเข้าหาชายหนุ่ม

            "เพี้ยะ!"

            "อุ๊ย!"  แก้วกัญญาร้องออกมา  มือยกขึ้นปิดปากตัวเองคล้ายกับตกใจเสียเต็มประดากับการกระทำของรวิกานต์

            เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าคร้ามคมดังลั่น  ปกป้องใบหน้าชาไปทั้งแถบ

            "อยากทำอะไรก็เชิญ  อยากอยู่กับคนแบบนี้ก็แล้วแต่  เป็นอิสระแล้วนี่..."

            หญิงสาวพูดออกมา  น้ำตายังคงไหล  จนต้องปาดออกแรงๆ  อีกครา  สลับกับการหัวเราะออกมา  เป็นการหัวเราะที่ฟังแล้วขมขื่น  ฝืดเฝื่อนจนเจ้าของเสียงยังนึกสมเพชตัวเอง

            ปกป้องมองคนตรงหน้า  ไม่ได้คิดว่ารวิกานต์จะแสดงท่าทีออกมาแบบนี้  หากเธอไม่ร้องไห้ก็คงดี...  ปกป้องเลิกคิด  เมื่อหญิงสาวหยุดหัวเราะและก้มหน้าลงมองพื้นนิ่ง  ก่อนจะบอกกับคนข้างกายออกไปเสียงเรียบ

            "แก้วออกไปก่อน"

            แก้วกัญญาพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย  เธอฉลาดพอที่จะรู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควร  ยิ่งต่อหน้าของปกป้องแล้วด้วย  ไม่ได้โง่เหมือนใครบางคนที่ระงับอารมณ์ตัวเองไม่เคยได้

            หึ!อีกไม่นานหรอกเธอจะชนะได้ใจของทุกคน  และรวิกานต์คนที่แพ้ต่ออารมณ์ของตัวเองจะพ่ายแพ้ให้เธออย่างราบคาบ!

            "พี่อยากพูดให้เข้าใจ  จะได้จบๆ  กันไป"

            คำพูดของชายหนุ่มทำให้คนที่ก้มหน้าร้องไห้สบตากันอีกครา  ดวงตาคู่สวยอ้อนวอน  เป็นดวงตาที่เธอใช้มันกับคนแค่ไม่กี่คน

            เฉพาะกับคนที่เธอรัก...

            "พี่ป้อง..."  มือของปกป้องถูกคว้าขึ้นมากุม  

            "พี่ป้องโกรธวิเรื่องอะไร  บอกกันได้ไหม...  หรือถ้าวิทำผิด  ทำอะไรที่พี่ลำบากใจ  อึก...  วิจะพยายามแก้ไข  นะ..."  หญิงสาววอนขอทั้งสะอื้นให้  อย่างที่ไม่เคยทำกับใคร  

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอาบทนำครึ่งแรกมาส่งค่ะ เรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่องวอนรักนะคะ ตัวละครรู้จักกัน และนางเอกของทั้งสองเรื่องจะมีความสัมพันธ์ต่อกันมากกว่าคนรู้จักกันค่ะ 

ดราม่าอยู่ค่ะ ช่วงแรก ๆ จะพานักอ่านค่อย ๆ ไปทำความเข้าใจกับความสัมพันธ์ของพระนาง มีอดีตโผล่มาเป็นระยะ ๆ ตอนกลางไปจนเกือบท้ายเรื่องสะเทือนอารมณ์เป็นช่วง ๆ นางเอกค่อนข้างน่าสงสารค่ะ มีปมครอบครัวค่อนข้างหนัก เกือบท้ายเรื่องมีปมมีฆาตรกรรมด้วย ! 

ตัวละครในเรื่องนี้เทาเกือบทุกตัว ไม่ได้ร้าย 100% ทุกคนมีเหตุผลของการกระทำ แม้กระทั่งคนที่มองว่าเป็นนางร้ายก็ตามค่ะ มาทำความรู้จักทุกตัวละครไปด้วยกันนะคะ ^^

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ :)