ยอมรัก โดย จุมพิตหวาน (ปลอบขวัญ)

ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ 100%

      

            "เออ!  ฉันทำเอง  สะใจเป็นบ้าเลยตอนที่ได้ตบมัน  สนุกที่สุด..."

            "วิ!"  รวิกานต์หัวเราะออกมาเมื่อเขาโกรธกับสิ่งที่เธอพูด  แค่นี้ยังน้อยไป  ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่เธอรู้สึกด้วยซ้ำ...

          "เข้าบ้านเถอะแก้ว"  น้ำเสียงอ่อนโยนที่เคยได้ยินและเขาเคยใช้มันกับเธอดึงรวิกานต์ออกจากสิ่งที่คิด  น้ำใสเริ่มคลอรื้นนัยน์ตาเมื่อมองสองร่างที่พากันเข้าบ้าน

            "เออ!  เชิญพะเน้าพะนอกันให้พอ  ฮึก...คนโง่!" ร่างของรวิกานต์เดินโซซัดโซเซออกมา  อยากจะเข้าไปหาวิมลกานต์แต่อีกใจก็กลัว...

            กลัวว่าวิมลกานต์จะไม่ต้องการเธอเหมือนที่ทุกคนไม่ต้องการ  อีกอย่างตอนนี้อีกฝ่ายกำลังมีความสุข  ความทุกข์ของเธออาจไม่ใช่เรื่องที่อีกฝ่ายควรรับรู้ในตอนนี้

            ครั้นตัดสินใจได้รวิกานต์จึงพาร่างของตัวเองเข้าไปในรถ

            หญิงสาวฟุบหน้ากับพวงมาลัยรถ  ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะติดเครื่อง  มือกำเข็มขัดนิรภัยด้วยความเคยชิน  ทว่าเสียงหนึ่งกลับแทรกเข้ามา 

          'ลืมเรื่องอะไรลืมได้ แต่เรื่องความปลอดภัยต้องมาอันดับหนึ่ง'

            เสียงนั้นในวันวาน  เสียงของเขาที่เอ่ยออกมา  เมื่อก่อนมันทำให้เธออุ่นใจเสมอ  ปกป้องดุ  ปกป้องบ่นเธอก็ยอม  ยอมเขาแค่คนเดียวเสอมา...

            ทว่าในตอนนี้ที่รู้ว่ามันเป็นเพียงหน้าที...  แค่หน้าที่เท่านั้นไม่ใช่เพื่อเธอ  

            "หึ!"  หญิงสาวหัวเราะออกมา  หยามหยันในความโง่งมของตัวเอง  มือกระชากเข็มขัดนิรภัยออกจากร่าง

            "วิจะไม่เชื่ออีกแล้ว  วิจะไม่ทำตามที่พี่ต้องการอีก  ฮึก..."  หญิงสาวว่าเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครา  เมื่อทุกลมหายใจ  ทุกความรู้สึกพาลให้นึกถึงทุกอย่างในวันวาน  ก่อนจะกระชากรถออก!

            "ครืด...ครืด..."

            เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นเมื่อเธอออกมาจากสถานที่แห่งนั้นได้ไม่นาน  รวิกานต์มองดู  รอยยิ้มหยันเกิดขึ้นอีกครา  ก่อนจะกดรับสายคนปลายสาย

            "แก!  แกกล้าดียังไง!  แกโกหกฉัน  ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกลับมาเดี๋ยวนี้  ไอ้ลูกไม่รักดี!"

            "วิยังไม่อยากกลับ"  หลังจากฟังคำด่าทออย่างทุกครั้งที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจท่านหญิงสาวก็ตอบกลับ

            "แกต้องกลับ  ไม่งั้นอย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ..."

            "พ่อ..."  ร้องออกมาเสียงแผ่ว  วันนี้มันเป็นวันที่เธอเหนื่อยมากจริงๆ...  ความอดทนก็แทบจะหมดลงไปทุกที

            "หนึ่งชั่วโมงแกต้องถึงบ้าน  ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องกลับมาอีก..."

            "เออ!  ไม่กลับก็ได้  คิดว่าวิอยากจะอยู่นักเหรอ"  ความอดทนสิ้นสุดลงแล้ว  จะอย่างไร  จะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยดีในสายตาอยู่แล้ว

            "นี่แก!  กล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ  ยัยวิ...  ยัยเด็ก..."

            "พ่อก็มีลูกรักแล้วนี่  ไปบอกมันสิ  ให้มันทำตามที่พ่อต้องการ  มายุ่งกับวิทำไม..."

            "ยัยวิ!"

            "วิจะไม่ทำ  ไม่ทำอีกแล้ว!  ไม่อยากมีวิเป็นลูกเหรอ  ทุกวันนี้ก็ไม่เห็นเหมือนลูกอยู่แล้ว..."

            "อวดดี!  งั้นก็ไม่ต้องกลับมาอีก  แกไม่ใช่ลูกฉันอีกแล้ว  จะเป็นตายร้ายดียังไง  ฉันก็จะไม่สนใจแกอีก  ตี๊ด..."

            "พ่อ...  พ่อ!"  โทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว  ไม่ต่างกับความสัมพันธ์มันถูกตัดออกไปง่ายๆ  ราวกับมันเป็นเรื่องง่ายดาย  

            เป็นอีกครั้งที่น้ำตาเริ่มไหลออกมา  สิ่งที่เจอในวันนี้มันทำให้เธอกักเก็บเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว

            "แม่..."  เมื่อรู้สึกว่าไม่เป็นที่ต้องการรวิกานต์มักจะนึกถึงใครคนหนึ่งที่จากไปแสนไกล

            "ป้าปิ่น..."  และอีกคนที่หวังดีกับเธอจากใจริง  

            รวิกานต์เริ่มร้องไห้  ความเร็วของรถถูกเร่งขึ้น  กระทั่งถึงทางแยกสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่สายตาพร่ามัว  พร้อมกับสติที่ไม่มั่นคงทำให้เธอไม่ได้สนใจสัญญาณไฟที่เปลี่ยนไป  และไม่ได้หยุดรถลง!

            รู้ตัวอีกทีรถบรรทุกคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจากทิศทางแยกหนึ่ง!

            "กรี๊ด!..."  

            "โครม!"  เสียงดังสนั่นอื้ออึงอยู่ในหู  เพียงเสี้ยวนาทีที่ทุกอย่างเกิดขึ้น  ร่างกายเจ็บปวดเพราะแรงกระแทกจากของแข็ง 

            นาทีต่อมาทุกอย่างก็หยุดนิ่งลง  หลังจากที่รถสั่นคลอนไปมา  พร้อมเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนดังขึ้น  

           "แม่...  วิเจ็บ"  หญิงสาวรำร้องอยู่ภายในใจ  ริมฝีปากสั่นระริกไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้  รู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลตามร่างกาย

           "ป้าปิ่น...  ช่วยด้วย  วิกลัว...  ฮือ..."

            ดวงตาคูโตกระพริบเบาๆ  อย่างอ่อนแรง  สำนึกสุดท้ายคิดถึงคนที่เธอรัก  น้ำเสียงในวันวานของใครต่อใครดังขึ้นเต็มไปหมด

           'ชื่อของคุณหนูคือรวิกานต์  รู้ไหมคะแปลว่าอะไร  

           'คุณพ่อของคุณหนูชื่ออาทิตย์  คุณแม่ชื่อรวี  คุณหนูชื่อรวิกานต์  แปลว่าความรักของดวงอาทิตย์  คุณหนูเกิดจากความรักของท่าน  คุณพ่อเป็นคนตั้งให้เอง  ท่านต้องรักคุณหนูอยู่แล้วค่ะ'

          "ป้าปิ่น  ไม่ได้โกหกวิใช่ไหม..."  ความสับสนเกิดขึ้นในใจเมื่อความเป็นจริงในวันนี้ช่างสวนทางกับสิ่งที่ได้ยินในวันวาน  

           'แกไม่ใช่ลูกฉันอีกแล้ว  จะเป็นตายร้ายดียังไง  ฉันก็จะไม่สนใจแกอีก'

            ท่านบอกว่าจะไม่สนใจกันต่อให้เป็นตายร้ายดีอย่างไร  ไม่แน่...  หากรู้ว่าเธอกำลังจะตาย  ท่านอาจจะดีใจกับส่วนเกินอย่างเธอ... 

          "วิกลัว  ช่วยด้วย..."

            เธอกลัวจริง ๆ  ความตายกำลังจะมาเยือนกันใช่ไหม  และน่าแปลกที่ในยามนี้เธอยังโหยหา...  นอกจากบิดาเธอยังคิดถึงคนใจร้ายที่เพิ่งจากมา  อาจจะเป็นเพราะว่าเขาปกป้องเธอตลอดมา

            'พี่จะไม่ยอมให้ใครทำอะไรวิได้อีก  กลัวอะไร  พี่อยู่ด้วยทั้งคน'  หญิงสาวยิ้มออกมา  เมื่อน้ำเสียงอบอุ่น  อ้อมกอดที่ได้รับ  ทุกสัมผัสที่ประทับไปทั่วร่างแทรกเข้ามา

           'หึ!  วิคิดว่าพี่จะรักคนที่มักมากจนเกือบจะย่ำยีแม่ตัวเองได้ลงเหรอ...'

            ทว่าอีกเสียงกลับชัดเจนยิ่งกว่า  

          'ที่ยังอยู่ที่นั่นก็เพราะไม่ไว้ใจเขา  ไม่ใช่เพื่อใครทั้งนั้นอย่างที่เข้าใจ'  ทั้งภาพจำที่ติดตาถาโถมเข้าใส่...

           "ฮึก...วิเหนื่อย  วิเจ็บเหลือเกิน..."  

            รับรู้ได้ถึงดวงตาที่หนักอึ้งขึ้นทุกทีๆ  บาดแผลที่เริ่มชาในคราแรกตอนนี้เริ่มเจ็บรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด  คนที่จากไปเด่นชัดขึ้นอีกคราในความรงจำ  รวมทั้งคำพูดของท่านที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

            'ค่าของคนเราไม่ได้วัดกันจากสิ่งที่มีหรอกนะคะคุณหนู  ไม่สำคัญหรอก ว่าเราเกิดมาแบบไหน  เราได้รับอะไร  มันสำคัญว่าเราทำอะไร  ให้อะไรไปบ้างต่างหาก  หากทำดีสักวันทุกคนจะเห็นค่ะ  รวมทั้งคุณพ่อด้วย  สักวันคุณหนูจะชนะ  ชนะใจท่าน  สักวันค่ะ...'

            ป้าปิ่นของเธอจะโกรธไหมนะ  เพราะตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว  เธอทำมันไม่ไหว    สักวันที่ว่านั้นอาจจะไม่เกิดขึ้นกับเธอ...

            "วิแพ้แล้ว  วิไม่ไหวแล้วป้าปิ่นขา..."  เสียงในความคิดเอ่ยบอกป้าปิ่นคนที่เธอคิดถึงสุดใจ  ในยามนี้อยากไปหา  อยากอยู่กับท่านและใครอีกคนเหลือเกิน...

           "แม่...  วิคิดถึง...  วิอยากอยู่กับแม่ ป้าปิ่นให้วิอยู่ด้วยนะ  อยู่ด้วยกันตลอดไป..."

            สำนึกสุดท้าย  คือคิดถึงพวกท่านทั้งสอง  ก่อนสติอันเลือนรางจะพากันดับวูบไป...

            รวิกานต์ปิดการรับรู้จากทุกสิ่งอย่าง  และปิดทุกทางของความรู้สึกเจ็บปวดลง!