คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ 80%
"พี่ป้อง..." มือของปกป้องถูกคว้าขึ้นมากุม
"พี่ป้องโกรธวิเรื่องอะไร บอกกันได้ไหม... หรือถ้าวิทำผิด ทำอะไรที่พี่ลำบากใจ อึก... วิจะพยายามแก้ไข นะ..." หญิงสาววอนขอทั้งสะอื้นให้ อย่างที่ไม่เคยทำกับใคร
"พอเถอะวิ"
มือหนาสะบัดออกราวกับรังเกียจกัน
"พี่ตัดสินใจแล้ว"
นิ่งไปครู่หนึ่งหญิงสาวจึงพยักหน้ารับ ปาดน้ำตาและสูดลมหายใจเข้าลึก
"วิจะยอมรับ แต่พี่ป้องต้องคำถามวิก่อน"
ปกป้องมองนิ่งเป็นการรับคำขอของเธอ รวิกานต์จึงพูดต่อ
"ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเคยมีความหมายกับพี่บ้างไหม... มันไม่มีเลยจริงๆ เหรอ พี่จะบอกว่าวิคิดไปเองคนเดียว..."
"พี่ก็แค่ทำตามหน้าที่ ที่ผ่านมามันก็แค่นั้น..."
"พี่ป้อง..."
"ที่พี่ยังอยู่ก็เพราะแม่"
"หมายความว่ายังไงกันแน่..." ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอสับสนไปหมดแล้ว
"หึ! วิคิดว่าพี่จะรักคนที่มักมากจนเกือบจะย่ำยีแม่ตัวเองได้ลงเหรอ..."
"ไม่จริง!" หญิงสาวส่ายหน้าอย่างไม่อาจจะยอมรับได้ ใช่ไม่รู้ว่าบิดาเป็นคนมักมาก มีผู้หญิงมากมายตั้งแต่มารดาจากไป แม่ของยัยปีศาจนั่นไงอีกคน แต่จะบอกว่าพ่อกับแม่ของเขา กับป้าปิ่นของเธออย่างนั้นเหรอ...
"วิไม่เคยรู้... ไม่เคยรู้เลยค่ะ"
"งั้นก็รู้เอาไว้ซะ!"
"...!" รวิกานต์ตัวชา น้ำเสียงกระด้างไม่ต่างจากแววตาอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนนั้นทำเธอละสายตาไม่ได้ นาทีนี้เหมือนปกป้องเป็นอีกคน คนที่เธอไม่รู้จัก...
เธอผิดอะไร เธอไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าบิดาทำอะไรลงไป...
"ที่ยังอยู่ที่นั่นก็เพราะไม่ไว้ใจเขา ไม่ใช่เพื่อใครทั้งนั้นอย่างที่เข้าใจ"
"พี่ป้อง..." ไม่ใช่เพื่อใครทั้งนั้นอย่างนั้นหรือ เขาคงหมายความว่าไม่ใช่เพื่อเธอด้วยอย่างนั้นสินะ...
"ขอตัวก่อน" คนพูดบอกเสร็จก็หันหลังหนี
"หมับ!" รวิกานต์ตรงเข้ากอดแผ่นหลังที่เธอคุ้นเคยเอาไว้แน่น
"อย่าไปนะ ถ้าไปวิจะโกรธ จะโกรธพี่จริง ๆ ด้วย ฮือ..." ขอเถอะ... อย่าทิ้งเธอไว้ลำพัง ไม่เหลือปกป้อง ชีวิตเธอก็ไม่เหลือใครแล้ว จะใช้ชีวิตอย่างไรในโลกที่ใครต่อใครพากันหันหลังให้กันแบบนี้...
หญิงสาวหยุดความคิดลงเมื่อคนตัวโตหันมาหา ดวงตาคู่สวยมองชายหนุ่มไม่วางตา ทั้งเว้าวอนและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังอยู่ในที
"ก็แล้วแต่" ทว่าคำพูดที่ได้ฟังทำความหวังของเธอดับมอด หมดแล้วสิ่งที่เคยวาดฝัน
"คนโกหก...ฮึก... คนผิดสัญญา วิเกลียดพี่ เกลียด!" หญิงสาวตะโกนสุดเสียง ทุบตีร่างกายของเขาระบายความรู้สึกข้างในออกมา
"แล้วแต่.../เพี้ยะ!" เป็นอีกคราที่มือตวัดใบหน้าคมสุดแรงเมื่อปกป้องแทรกออกมา รอยแดงเป็นปื้นชัดขึ้นทันตาบนผิวขาวจัด จนเธอรู้สึกเจ็บแทนที่ได้เห็นมัน ทั้งๆ ที่เขาสมควรเจ็บ.. และเธอไม่ควรจะรู้สึกเสียใจ มันสมควรแล้วกับสิ่งที่เขาทำ แต่ทำไมเธอยังเจ็บ ทำไมต้องเสียใจ
"ชาตินี้วิจะลืมพี่ให้ได้ ให้ตายยังไงวิก็จะไม่คิดถึงพี่อีก!" คนบอกยังคงน้ำตาไหล แม้จะพยายามห้ามสักเท่าไหร่
"..." ปกป้องมีเพียงความเงียบงันให้
ฟันซี่คมขบกัดกลั้นเสียงสะอื้น จนได้รับรสชาติของเลือด
"วิจะลืมพี่คอยดู ฮือ... ลืมทุกอย่าง... ลืมให้หมด!" หญิงสาวเชิดหน้า น้ำตาไม่ไหลออกมาอีกแล้ว แต่ความเสียใจยังคงอยู่ กระทั่งที่ปกป้องมองนิ่งหญิงสาวแทบหยุดหายใจ ทว่าในนาทีต่อมากลับแผ่วลงเมื่อเขาเดินจากไปจริง ๆ
เหมือนว่าเคยมองภาพแบบนี้จนชินตา เหมือนว่าเคยเห็น บิดามักจะเดินหนีไป ไม่เคยสนใจว่าเธอต้องการ ไม่เคยมีใครสนใจความรู้สึกของเธอเลยจริง ๆ...
เคยคิดว่าปกป้องจะไม่มีวันทำกับเธอแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นคนที่ทำร้ายกัน เขาจะเหมือนป้าปิ่นของเธอ แต่วันนี้สิ่งที่คิดมันไม่ใช่เลย... เป็นเธอเองที่โง่งมจมอยู่กับวันวาน และน่าตลกที่แม้กระทั่งตอนนี้เธอยังจดจำได้
ความทรงจำในครั้งแรกเจอเธอยังจดจำฝังแน่นอยู่ในใจไม่เคยลืมเลือน...
‘เขาเป็นลูกป้าปิ่นเหลอคะ’
‘ค่ะ คุณหนู’
‘เขาจะตีวิไหม’
‘ไม่หรอกค่ะคุณหนู ป้าปิ่นไม่เคยตีคุณหนู เขาเป็นลูกชายป้าปิ่น เขาจะไม่มีวันตีคุณหนู เขาจะไม่ทำร้ายคุณหนูแน่ ใช่ไหมป้อง’
‘คับ’
‘หนูให้ค่ะ’
‘ขอบคุณคับ’
‘พี่ป้องยิ้ม ยิ้มใจดีเหมือนป้าปิ่นเลยค่ะ’
ทุก ๆ เหตุการณ์ ทุก ๆ คำพูด ทุกความรู้สึกเธอยังจดจำมันได้ดี วันนี้รู้แล้วว่าเขาไม่เหมือนป้าปิ่น เขาไม่ได้ใจดีเหมือนท่านเลย เขาไม่ตีเธอ เขาไม่ทำร้ายร่างกายแต่หัวใจเขาทำมันป่นปี้ไปหมดแล้ว... มันเจ็บ... เจ็บยิ่งกว่าการทำร้ายร่างกายอย่างที่บิดาทำเสียอีก
"คนโกหก คนใจร้าย ฮึก..."
เพิ่งรู้ว่าเป็นเธอเองที่หาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง คิดว่าปกป้องไม่ยินดีกับความรักที่เธอมีให้เพราะความแตกต่างเพราะศักดิ์ศรีแต่นาทีนี้เธอรู้แล้ว...
รู้แล้วว่าเธอก็แค่อะไรสักอย่างที่ไม่ได้สำคัญ ไม่เลย...
หญิงสาวปาดน้ำตาออกลวกๆ เชิดหน้าให้กับความจริงอย่างทุกครั้งที่เจอเรื่องบัดซบและต้องยอมรับมัน สักวันเถอะ! สักวันเธอจะลืมปกป้องให้ได้ ลืมทุกอย่างเหมือนที่บอกกับเขาเลยคอยดู...
"อุ๊ยตาย! นั่นคนหรือนกกระปูดทำไมตาแดงจัง" เพียงแค่หันกลับมาเพื่อออกจากสิ่งที่พบเจอ รวิกานต์กลับพบกับใครอีกคน แก้วกัญญา!
"หลีกไป!" หญิงสาวบอกเสียงเรียบ แต่อีกคนกลับทำตรงกันข้ามด้วยการเดินเข้ามาใกล้และกระซิบข้างหู
"เห็นแล้วใช่มั้ยว่าไม่มีใครต้องการแก ไม่มี..."
"ฉันบอกให้หลีกไป!" หญิงสาวผลักร่างที่เธอขยะแขยงออก
"แก้วกลัว กลัวแล้ว... โอ๊ย!" ดวงตาของรวิกานต์เบิกกว้าง ความโกรธทบเท่าทวีเมื่อร่างนั้น นั่งลงไปกองกับพื้น แล้วร้องออกมาราวกับกำลังโดนใครทำร้าย
"นังโรคจิต!"
"หึ! โรคจิตแล้วไง นังโรคจิตอย่างฉันมีทุกอย่าง มีคุณพ่อ มีพี่ป้อง มีความรัก แต่แกไม่มี..."
"ฉับบอกให้แกหยุด !"
"โอ๊ย! แก้วกลัวแล้ว อย่าค่ะ ฮือ... พี่วิอย่าทำแก้ว"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ยัยบ้า!" รวิกานต์ตวาดลั่นอย่างสุดทนเมื่อครานี้คนโรคจิตที่เธอว่าตบใบหน้าของตัวเองไม่หยุด
"ทำอะไร!" คนในบ้านเดินออกมาใบหน้าบึ้งตึง มองเธอที่ยืนอยู่และร่างที่อยู่บนพื้นจับใบหน้าของตัวเองเอาไว้และเริ่มร้องไห้ สลับกันไปมา
"พี่ป้อง... ฮือ...แก้วกลัว แก้วเจ็บ...ฮึก..."
รวิกานต์มองนิ่ง เมื่อเขาตรงเข้ามาหาร่างที่นั่งอยู่บนพื้น
"ลุกไหวไหมแก้ว" เขาช่วยพยุงร่างที่ดูอ่อนปวกเปียกเสียเต็มประดาในสายตาเขาขึ้นยืน ก่อนจะมองมาที่เธอแววตากล่าวหา
"เออ! ฉันทำเอง สะใจเป็นบ้าเลยตอนที่ได้ตบมัน สนุกที่สุด..."
"วิ!" รวิกานต์หัวเราะออกมาเมื่อเขาโกรธกับสิ่งที่เธอพูด แค่นี้ยังน้อยไป ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่เธอรู้สึกด้วยซ้ำ...
_____________________________________________________
มาอัปต่อค่ะ คืนนี้มาจบบทค่ะ ใครยังไม่นอนมาอ่านกันต่อน้า
ประมาณสี่ทุ่มเจอกันกับบทนำ 100% ให้เตรียมผ้าเช็ดหน้ากันก่อน T__T
ความคิดเห็น