วอนรัก โดย จุมพิตหวาน (ปลอบขวัญ)

ลำดับตอนที่ #48 : อีบุ๊กเรื่องใหม่ เรื่องฮิตหมวดดราม่า ฝากด้วยนะคะ จัดโปรอยู่น้า ^^

ไรต์ขอฝากนักอ่านของคุณกานต์ ฝากผลงานเรื่องใหม่อีกนามปากกาของไรต์ด้วยนะคะ ฝากคุณพี่พลัช พระเอกเรื่องใหม่ของไรต์ที่มีความเหมือนกันคือคิดถึงความคู่ควรมาใช้กับความรัก ลองทดลองอ่านตัวอย่างก่อนได้ค่ะ ท็อป 7 หมวดดราม่าที่เด็กดี มีโปรอีก 1 วันสุดท้ายค่ะ 139 บาท 

ลิ้งก์นี้เลยนะคะ : https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTQ2MTkwMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIzMDY2NCI7fQ

โปรย…

พลัช นักธุรกิจหนุ่มผู้เพียบพร้อมมักแสวงหาสิ่งที่ควรค่ามาอยู่ข้างกาย ไม่เว้นแม้กระทั่งคนรัก กระทั่งวันหนึ่งที่เขาเกือบสูญเสียเธอที่เขาตราหน้าว่า ‘กาฝาก’ พร้อมเด็กหญิงขี้แยที่เขาไม่เคยยอมรับ…

“คุณลุงมาทำไมคะ ลุงวีล่ะ” เสียงถามปลุกพลัชจากวันวานให้มองตรงยังเด็กหญิง

“ฉันมาเป็นตัวแทนลุงวีเธอไง มาเป็นพ่อให้เธอ” พลัชข่มอารมณ์น้อยใจที่มีต่อเด็กหญิงยามเอ่ยตอบ

หลังจากนั้นงานก็ดำเนินไป จนกระทั่งจบลง แต่พลัชกลับสังเกตได้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของเด็กหญิง

จนกระทั่งตอนนี้ที่งานได้จบลง เขามีดอกมาลัยคล้องแขน เป็นครั้งแรกที่เขาเคยได้รับ และเมื่อนึกว่าวีรกานต์หรือน้อม รวมถึงแม่ของเจ้าตัวเล็กเคยได้รับมันมาก่อนเขา ก็พลันให้รู้สึกน้อยใจขึ้นมา…

“น้องพิงค์ไม่อยากมีพ่อเป็นคุณลุงใจร้ายค่ะ”

คำพูดนั้นทำพลัชหน้าตึง เขาหลุดออกจากภวังค์ทันใด แต่พอมองหน้าเด็กหญิงแล้วเขาก็โกรธไม่ลง และเหมือนพนิศาต่างหากที่กำลังโกรธเขาอยู่

“แล้วถ้า… ฉันเลิกใจร้ายกับเธอล่ะ”

“…” คนตัวเล็กโคลงศีรษะราวกับครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมา

นั่นยิ่งทำให้พลัชยิ่งกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก จนต้องถามออกไปอีกครั้ง

“ว่าไงฮึ”

“ขอโทษน้องพิงค์ก่อน”

“ฮะ! ว่าไงนะ?” พลัชนิ่งอึ้งในทีแรก ก่อนจะโพล่งถามออกไป

“คุณลุงยังไม่เคยขอโทษเลยค่ะ”

“…”

เสียงคล้ายกับคนน้อยใจนั้นทำให้พลัชนิ่งงัน ในความรู้สึกของหนูน้อยแล้วเขาคงทำผิดไว้มากมายสินะ ถึงได้จดจำอย่างนี้…

“คุณลุงดุน้องพิงค์ แถมคุณลุงยังหายไป… ไม่มาหาน้องพิงค์เลย ทั้งที่น้องพิงค์คิดถึงคุณลุง…”

“…!” ความรู้สึกคล้ายโดนเขย่าหัวใจเกิดขึ้นกับพลัช เขาตรงรวบกอดเจ้าตัวเล็ก ยกขึ้นอุ้ม เว้าวอนเสียงนุ่มอย่างที่ไม่เคยทำกับใครคนใดมาก่อน

“คุณลุงขอโทษครับน้องพิงค์” ขอโทษที่ไม่รู้เลยว่า การกระทำของเขาจะเป็นการละเลยความรู้สึกของหนูน้อยในอ้อมกอดคนนี้ “ต่อไป… คุณลุงจะไม่ใจร้ายกับหนูค่ะ ต่อไปคุณลุงจะใจเย็นขึ้น จะไม่ดุหนู… จะไปหาหนูตอนที่ลุงว่าง ถ้าแบบนี้… พอจะให้คุณลุงได้มีโอกาสเป็นพ่อหนูได้มั้ยคะ”

ดวงตาประกายสดใสเจิดจ้าทั้งที่มีหยาดน้ำใสของความรู้สึกก่อนหน้าคลอเคล้า พร้อมรอยยิ้มที่สว่างจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์รับแสงตะวันทำให้พลัชใจเต้นโครมครามอย่างไม่อาจห้ามได้

“จริงนะคะ ไม่โกหกน้า… คุณลุงจ๋า…”

คำว่า ‘คุณลุงจ๋า’ พร้อมใบหน้าเล็กที่เอียงซบอกทำหัวใจของพลัชยิ่งเต้นถี่รัวยิ่งขึ้น จนกลัวว่าความผิดปกตินี้จะทำให้ร่างกายเขาผิดปกติตามไปด้วย

ปากเขาพลันโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม จนเขาก็รู้สึกได้ว่ากำลังยิ้มจนแทบจะปวดแก้ม และเขาก็หยุดยิ้มไม่ได้ด้วย