คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : บทที่ 13 กว่าจะรู้ใจ [3] 100%
และครั้นเปิดออกมาเขาก็เห็นผ้าพันคอสีน้ำเงินผืนหนึ่ง พร้อมการ์ดสีฟ้าสดใส ชายหนุ่มเปิดออกอ่าน ครานี้สั่นไปทั้งใจเมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าใครเป็นเจ้าของมัน
"มล..." มันคือของคนที่เขากำลังคิดถึงสุดหัวใจ คนที่เขาเพิ่งประจักษ์รู้ใจถึงความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อเธอ
กานต์พงศ์สูดลมหายใจเข้าลึกขณะเพ่งดวงตาพร่าขึ้นเปิดอ่าน
"ถึง... คุณกานต์
หากคุณได้อ่านการ์ดใบนี้มลคงไม่อยู่กับคุณแล้ว ไม่รู้ว่าคุณจะเปิดอ่านมันตอนไหน หรืออาจจะไม่ผ่านมาเห็นเลยด้วยซ้ำ หรือคุณจะขยำมันเป็นเศษขยะมลก็คงไม่อาจจะรู้ได้
แต่หากคุณเปิดอ่านก็ถือเป็นความโชคดีของมล มลตั้งใจจะจากกับคุณด้วยดีเช่นที่เคยรับปาก ของขวัญชิ้นนี้ที่แนบมาด้วยมลตั้งใจจะให้คุณในวันเกิดปีนี้ มลแอบเห็นมันวงอยู่ในปฏิทิน ขอโทษทีมลไม่กล้าให้คุณด้วยตัวเอง ด้วยไม่รู้ว่าคุณลำบากใจที่จะรับหรือเปล่า..”.
"มล..." อ่านมาถึงตรงนี้กานต์พงศ์ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกของคนเขียน แต่อะไรก็ไม่น่าปวดใจเท่าร่องรอยของการดาษที่เปียกยุ่ยหมึกซึมจนเป็นรอย มือหนาลูบมันแผ่วเบา ให้เดาก็คงเป็นร่องรอยของความเสียใจของเธอ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะอ่านต่อ
"ด้วยเหตุนี้มลจึงไม่เข้มแข็งพอจะให้มันกับคุณด้วยตัวเอง แต่หากคุณได้รับจะทำอย่างไรกับมันก็สุดแล้วแต่... เดือนหน้าอากาศจะเริ่มหนาวแล้ว ความจริงมลอยากไปที่หนึ่งซึ่งอากาศค่อนข้างหนาวและคนแบบมลไม่สามารถเดินทางไปเพียงลำพังได้ มลจึงตั้งใจทำมันขึ้นมา อยากจะให้คุณได้สวมใส่หากเราร่วมเดินทางไปด้วยกัน แต่คงไม่มีวันนั้นแล้ว..."
"มลจ๋า ขอโทษ..." กานต์พงศ์พร่ำบอกราวกับว่าเจ้าของการ์ดสีสันสดใสจะได้ยินมัน "ขอโทษนะ"
"มลเลยขอใช้มันเป็นของขวัญวันเกิดมอบให้คุณ คุณจะทิ้งมันหรือจะทำอย่างไรกับมันก็สุดแล้วแต่คุณ มลแค่อยากจะให้ แค่ให้ถึงมือคุณเท่านั้น ขอให้คุณมีความสุขกับทุกวัน"
เนื้อหาของจดหมายจบเพียงเท่านั้น พร้อมกับลงชื่อวิมลกานต์ กานต์พงศ์นึกอยากจะให้มีมากกว่าที่ได้อ่าน อยากจะรับรู้ทุกความรู้สึกของวิมลกานต์ แต่ตอนนี้มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
มือหนาวางการ์ดลงในกล่องก่อนจะจับผ้าพันคอขึ้นมาแล้วกอดมันไว้ตรงตำแหน่งของหัวใจ
ทว่าผ้าพันคอผืนนี้ดูคุ้นตา... ดวงตาคู่คมเบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้ มันดูเหมือนกับเศษผ้าชิ้นเล็กที่วิมลกานต์พันรอบบาดแผลบริเวณนิ้วมือของเธอในวันนั้น...
กานต์พงศ์ดอมดมแล้วกอดมันแนบอกราวกับว่ามันคือตัวแทนของเธอ บัดนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่ารู้สึกกับเธอเช่นไร แต่กว่าจะรู้ใจตัวเองวิมลกานต์ก็จากเขาไปแล้ว... เธอไปแล้วพร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ฝากไว้เพียงถ้อยคำลา ความทรงจำแสนดี กลิ่นหอมจาง ๆ และเงาเลือนรางของเธอทุกแห่งหนในบ้านหลังนี้...
ไม่สิ... ในความทรงจำ ในหัวใจของผู้ชายคนนี้ต่างหาก ทุกอณูพื้นที่ของใจเขามีแต่ภาพของเธอ ผู้หญิงแสนดีที่คอยวนเวียนอยู่ข้างกายเขายามเหนื่อยล้า กานต์พงศ์หลับตา จมูกที่เคยดอมดมขมับหรือเส้นผมของเธอจรดลงบนผ้าพันคอผืนนุ่ม พร้อมกับจุดมุ่งหมายใหม่
"ผมไม่ยอมหรอกนะมล ไม่ยอมให้บอกลากันแบบนี้หรอก" แม้จะรู้ใจตัวเองช้าเขายอมรับ แต่จะให้เขายอมปล่อยวิมลกานต์จากไปง่าย ๆ แบบนี้ ไม่มีวัน!
ไม่สิ! ไม่ใช่แค่ตัวเธอแต่เป็น 'ครอบครัว' มือหนาวางของขวัญวันเกิดลงในกล่องตามเดิมอย่างทะนุถนอม เขาสัญญาต่อให้ยังไงจะสวมใส่ให้เธอดูให้ได้ในสักวันหนึ่ง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ ^^
หนังสือใกล้ปิดจองแล้วนะคะ ฝากผลงานด้วยค่ะ พิมพ์ตามยอดจองค่ะ
วอนรักพร้อมโหลดในราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 บาทค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ
วอนรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ...
ยอมรัก ภาคต่อวอนรัก อ่านแยกกันได้ค่ะ แต่อ่านด้วยกันทั้งสองเรื่องจะฟินกว่าและเข้าใจเรื่องราวได้ดีกว่าค่า
ยอมรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...กระทั่งวันหนึ่ง รวิกานต์จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำ...
ปลอบขวัญสำหรับนวนิยายโรมานซ์ ฝากผลงานด้วยค่ะ ^^
 |
|
|
|
 |
|
 |
|
|
|
ความคิดเห็น