คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก [1]
บทที่ 2
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก
หลังจากวันนั้นสองสัปดาห์ถัดมา
กานต์พงศ์ก็มาหาหญิงสาว
"เชิญค่ะ"
"เมี้ยว...เมี้ยว..." เจ้าแมวร้องทักทายเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา ชายหนุ่มรูปร่างสูง ใบหน้าหล่อเหล่า มันคงคุ้นกลิ่นหรืออย่างไรก็ไม่อาจทราบได้
แววตาของมันกลม ขนที่ไม่ค่อยฟูของมันดูฟูสวยขึ้น และเขารู้สึกว่ามันดูน่ารักกว่าวันนั้นหลายเท่านัก
"เมี้ยว...เมี้ยว..."
กานต์พงศ์ยกมันขึ้นอุ้ม
แล้วนั่งบนโซฟาที่เคยนั่ง หญิงสาวหายไปในครัวและกลับมาพร้อมน้ำหนึ่งแก้วเหมือนวันนั้น
"ขอบคุณครับ" เขาวางเจ้าแมวลงบนตัก หันมารับน้ำจากเธอแล้วยกขึ้นดื่ม
ก่อนจะยื่นแก้วกลับไปยังคนที่รอ เธอหายไปอีกครั้ง ทิ้งให้เขาสำรวจบ้านของเธอเงียบ
ๆ
บ้านดูเป็นระเบียบกว่าครั้งนั้น น่าแปลกที่เขารู้สึกว่าความเล็กของมันน้อยลงกว่าความรู้สึกเมื่อครั้งแรกเจอ
ทั้งที่ทุกอย่างก็ยังคงเท่าเดิม
"คุณทำอะไรอยู่เหรอ" ชายหนุ่มถามเมื่อเธอกลับมาอีกครั้ง
"อ้อ ปลูกผักอยู่"
"หืม...
ปลูกผัก!"
"ใช่ เสร็จพอดีตอนที่คุณมา" ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ และยิ่งรู้สึกใคร่อยากจะรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ
"ปลูกที่ไหน"
"หลังบ้านไง"
"จริงเหรอ ผมขอดูบ้างสิ"
ไม่ว่าเปล่าคนขอดูเดินหายไปยังหลังบ้าน ทำให้เจ้าของบ้านเดินตามหลังไปพร้อมเจ้าแมว
"โห! นี่ปลูกเองหมดเลยเหรอคุณ"
พื้นที่หลังบ้านไม่ได้เยอะมาก
แต่กลับมีผักหลายชนิด หลัก ๆ ก็มีพืชผักสวนครัว อย่างกะเพรา พริก ตะไคร้
และคะน้า นอกจากนั้นเขายังเห็นว่ายังมีต้นกล้าเล็ก ๆ ที่ถูกใส่ไว้ในถุงดำ
"อืม ฉันขี้เกียจออกไปซื้อ
ว่าง ๆ จากงานก็ปลูกเอง" กานต์พงศ์พยักหน้ารับรู้อีกครั้ง ก่อนจะถามในสิ่งที่สงสัย
"ผมถามได้ไหมว่าคุณมีอาชีพอะไร"
"ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่บอกใคร"
"เป็นความลับขนาดนั้นเลย..." กานต์พงศ์นึกแปลกใจกับคำขอของเธอ แต่ในที่สุดก็ยอมตกปากรับคำออกไป
"ก็ได้ สัญญาเลยเอ้า!" เขาบอกพร้อมกับยกมือขึ้นสามนิ้วราวกับจะสาบาน
"ฉันเป็นนักเขียน" คำตอบของเธอทำชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ ก่อนจะถามย้ำอีกครา
"นักเขียน หมายถึงพวกฟรีแลนซ์น่ะเหรอ"
"อื้ม แบบนั้นนั่นแหละมั้ง" หญิงสาวบอก พร้อมท่าทีที่แปลกไปคล้ายขัดเขิน กานต์พงศ์มองนิ่ง
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอแสดงอารมณ์อย่างอื่นออกมาบ้าง
"แล้วคุณทำมานานแล้วเหรอ"
"ยัง เพิ่งเริ่ม ความจริงมันก็วันที่ฉันเจอคุณวันแรกนั่นแหละ" ตอนนั้นเขียน ๆ แล้วหิวเลยออกจากห้องไปในสภาพนั้นจนพบเหตุการณ์วันนั้นเข้า
คำบอกเล่าที่ได้ฟังทำให้กานต์พงศ์นึกไปถึงวันนั้น
เขาจำได้หญิงสาวสวมเสื้อคลุมนอน ใบหน้าสดไร้เครื่องสำอาง
"คุณนี่ตรงดีนะ"
"แล้วคุณไม่ตรงเหรอ"
คำพูดตรง ๆ ของเธอทำให้เขายิ่งเกิดความรู้สึกประหลาดกับหญิงสาวตรงหน้ายิ่งขึ้นไปอีก
แต่ไม่เลือกจะตอบคำใด นอกจากมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ยิ้มให้เธอเหมือนในยามที่ต้องการอะไรสักอย่าง
แล้วขยิบตาให้อีกหนึ่งครั้ง นึกชอบใจที่เห็นเธอสะดุ้ง ก่อนจะตอบออกไป
"ลองคบกันดูสิจะได้รู้"
"พะ...พูดบ้าอะไรของคุณ"
กานต์พงศ์ยิ้มมุมปาก มองหญิงสาวที่เดินเข้าไปในตัวบ้าน
พร้อมกับครุ่นคิดในใจว่า
เปลี่ยนมาลองชิมของแปลก
เปลี่ยนรสชาติดูบ้าง บางที...ก็คงไม่เลวนัก!
________________________________
คุณกานต์คนร้ายกาจ!!!
เจอกันอีกครั้งคุณกานต์ก็คิดจะจับมลกินซะแล้วค่ะ มลจะรอดไปได้สักกี่ครั้งกันนะ?
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ :)
วอนรักกำลังรีปริ้นต์อีกครั้งนะคะ คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วค่ะ
หนังสือไม่มีตามร้านค้าออนไลน์หรือร้านทั่วไป สั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ
รายละเอียดในการจองโอนหนังสือค่ะ
จิบิสุดน่ารัก ของแถมให้นักอ่านค่ะ
ขอฝากผลงาน เรื่องวอนรักรูปแบบ E-book ด้วยนะคะ
วอนรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ...
ฝาก E-book เรื่องอื่น ๆ ด้วยค่ะ,,,
 |
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
|
|
ความคิดเห็น