คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 แรกพบเจอ [2] 100%
"ผมอุตส่าห์ขับรถมาส่ง แค่น้ำสักแก้วคุณยังไม่ให้ดื่มมันเกินไปหน่อยไหม"
หญิงสาวนิ่งไป ก่อนจะหันมาหาเขา
"ทำไม หรือว่า...คุณมีแฟน อ้อ! หรือมีสามีแล้ว เลยกลัวเค้าจะหึง..."
"ฉันไม่มีใคร..." คนบอกบอกเสร็จก็เปิดประตูรถออก ก่อนจะหันมาบอกกับแขกอีกครั้งเมื่อเห็นเขายังนิ่งเฉย
ขณะที่มือบางจับตะกร้าใส่เจ้าแมวเอาไว้ "อยากลงก็ลงมาสิ
แต่อย่าอยู่นานนะ ฉันมีงานต้องทำ" ว่าแล้วเธอก็ดึงตะกร้าเจ้าแมวไปไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินเข้าบ้านไป
สาบานเหอะ! ว่านี่คือที่ที่เธอเรียกมันว่าบ้าน
ยิ่งเข้ามาภายในกานต์พงศ์ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี่จะมีคนอาศัยอยู่
"โทษที ฉันไม่ค่อยมีเวลา ปกติก็ไม่มีใครมาเลยรกนิดนึง" หญิงสาวบอกพลางเก็บหนังสือที่วางอยู่บนพื้นพรม บนนั้นมีโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่ยังไม่ได้พับเก็บและโน้ตบุ๊กที่เปิดไฟล์เวร์ดค้างไว้อยู่
"นั่งตรงนี้ก็ได้ เอ้อ!
โซฟาท่าจะดีกว่า นั่งไปก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้" บอกเสร็จหญิงสาวก็จากไป ทิ้งให้เขากวาดตามองไปทั่วบ้านของเธอ
บ้านหลังนี้มีเฟอร์นิเจอร์ไม่มาก มีโซฟาที่พอดีตัวคนนอนได้อยู่หนึ่งตัว มีโต๊ะญี่ปุ่นที่หญิงสาวน่าจะเอาไว้ใช้ทำงาน
และมุมหนึ่งยังมีชั้นหนังสือ มองเลยเข้าไปจะเห็นตู้เย็นตู้เล็ก และครัวที่แยกเป็นสัดส่วนด้วยฝากั้น
เวลาต่อมาเขาก็เห็นหญิงสาวเดินมาจากทางนั้น
"น้ำค่ะ" น้ำเย็นใสถูกยื่นมาตรงหน้า ชายหนุ่มรับมันมาแล้วนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะยกขึ้นจิบ
"ขอโทษด้วยนะ มีแค่น้ำธรรมดา ปกติไม่เคยมีใครมาหา"
"ไม่เคยมีใครมาหา..."
ชายหนุ่มทวนคำราวกับได้ยินเรื่องแปลกประหลาด แต่ทว่ามันกลับสะกิดใจของคนที่ได้ฟัง
"คุณจะกลับไปได้หรือยัง
โทษที...ฉันต้องทำงาน"
กานต์พงศ์ถึงกับเหวอกับคำไล่ตรง ๆ นั้นอีกครั้ง แต่ก็อีกเช่นเคย เขาไม่เคยโดนเมิน และไม่ชอบเลย
"ผมกลับก็ได้ แต่มาอีกได้หรือเปล่า"
"ฮะ! จะมาทำไมอีก" แน่นอนว่าวิมลกานต์ไม่ได้คิดว่าเขาจะสนใจเธอ รักชอบเธอตั้งแต่แรกพบหรืออะไรเทือกนั้น เพราะสภาพของเธอ และตลอดชีวิตที่ผ่านมามันบอกกับเธอว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นที่รักของใครสักคน
ก็ขนาดที่ว่าคนที่ควรจะรักเธออย่างเช่นผู้ให้กำเนิดยังทิ้งเธอ และป้าก็ยังทิ้งเธอไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้เลย
"ผมอยากมาดูอาการเจ้าแมว ทำไม...ไม่ได้เหรอ หรือคุณกลัวว่าผมจะ..."
"ไม่ ๆ ไม่เลย คุณนี่นะ...
ตลกแล้ว" ท่าทีโบกไม้โบกมือรวมทั้งการหัวเราะที่คล้ายกับขบขันเสียนักหนานั้นยิ่งทำให้กานต์พงศ์ประหลาดใจอีกครากับสิ่งที่ได้พบเจอ
เป็นอีกครั้งที่อยากรู้จักผู้หญิงคนนี้ เขาเหมาเอาว่าเพราะเธอแปลก...
"ถ้าอยากมาก็มาได้"
หญิงสาวบอกออกมาในที่สุด
"คุณจะเลี้ยงมันไว้เหรอ" เขาพยักพเยิดไปทางเจ้าแมว
"ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ฉันว่ามันคงกินไม่จุมั้ง"
ส่วนหนึ่งเพราะเจ้าแมวมีชะตากรรมที่ไม่ต่างจากเธอ
มันถูกทิ้งให้เผชิญกับโลกใบนี้ มันโดดเดี่ยว ต้องต่อสู้เพียงลำพัง มันถูกมองว่าเป็นตัวโชคร้ายทั้งที่ไม่ได้ทำผิดอะไร...
ชายหนุ่มกวาดตามองตามสายตาของเธอ มันเผยแววเอ็นดู ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าหมอง ไม่ต่างกับตอนที่บอกเขาเมื่อกี้ ในตอนที่เธอบอกเขาว่า...
'ฉันไม่มีใคร'
"จะกลับยัง" ชายหนุ่มปรับสีหน้าแทบไม่ทันเมื่อเธอหันกลับมาไม่มีปี่มีขลุ่ย
"อื้ม ไม่ต้องไปส่งหรอก ไว้เจอกันนะ"
"อื้ม ขอบคุณที่เข้าใจ"
และนั่นคือการจากลากันของคนทั้งสองคน การจากลาเพื่อเจอกันใหม่ เพื่อเริ่มต้นเรื่องราวต่าง ๆ มากมายในชีวิตของคนทั้งสอง!
__________________________________________________
เหมือนว่ายิ่งมลถอยห่างคุณกานต์ก็ยิ่งอยากจะเข้าหา ไหนใครบอกว่ามลแปลกประหลาดล่ะ หรือคุณกานต์จะหลงไหลความแปลกประหลาดนี้เข้าแล้ว !!!
จบบทแรกแล้ว บทหน้าเจอกันกับตอนที่มีชื่อว่า จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกค่ะ ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ :)
รายละเอียดในการจองโอนหนังสือค่ะ
จิบิสุดน่ารัก ของแถมให้นักอ่านค่ะ
ขอฝากผลงาน E-book เรื่องอื่น ๆ ด้วยนะคะ
 |
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
|
|
ความคิดเห็น