คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 7 เกิดอะไรขึ้นกับใจของเธอ [2]
กำลังจะพิมพ์กลับไปบอกถึงความผิดของเจ้าแมว ที่บังอาจมายุ่งกับคนของเขา ทว่า...
“ครืด...ครืด” ใบหน้าของวิมลกานต์กับเจ้าแมวเลือนหายไปแทนที่ด้วยเบอร์โทร.ของบิดา กานต์พงศ์กดรับและกรอกเสียงทักทายลงไปทันที
“วันนี้หลังเลิกงานว่างมาหาพ่อหรือเปล่ากานต์” เสียงเอ่ยถามดังมาตามสาย กานต์พงศ์ครุ่นคิดถึงตารางงานในวันนี้
“ตอนเย็นสัก...ห้าโมงครึ่งคงได้ครับพ่อ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย พ่อจะรอนะ”
กานต์พงศ์รับคำอีกครา ก่อนจะวางสายบิดา คืนนี้วิมลกานต์คงรอเก้อหากเขาไม่โทร.บอก มือเตรียมจะกดโทร.หา แต่ทว่าเลขาหน้าห้องเข้ามาพร้อมเอกสารด่วน กานต์พงศ์วางโทรศัพท์ลงก่อนจะทำความเข้าใจกับงานตรงหน้า ดำดิ่งไปกับมันจนลืมความตั้งใจในคราแรกไปเสีย...
“กีวี่ทำผิดอะไร พ่อกานต์ใจร้าย”
กำลังจะพิมพ์กลับไปบอกถึงความผิดของเจ้าแมว ที่บังอาจมายุ่งกับคนของเขา แต่ทว่า...
“ครืด...ครืด” ใบหน้าของวิมลกานต์กับเจ้าแมวเลือนหายไปแทนที่ด้วยเบอร์โทร.ของบิดา กานต์พงศ์กดรับและกรอกเสียงทักทายลงไปทันที
“วันนี้หลังเลิกงานว่างมาหาพ่อหรือเปล่ากานต์” เสียงเอ่ยถามดังมาตามสาย กานต์พงศ์ครุ่นคิดถึงตารางงานในวันนี้
“ตอนเย็นสัก...ห้าโมงครึ่งคงได้ครับพ่อ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย พ่อจะรอนะ”
กานต์พงศ์รับคำอีกครา ก่อนจะวางสายบิดา คืนนี้วิมลกานต์คงรอเก้อหากเขาไม่โทร.บอก มือเตรียมจะกดโทร.หา แต่ทว่าเลขาหน้าห้องเข้ามาพร้อมเอกสารด่วน กานต์พงศ์วางโทรศัพท์ลงก่อนจะทำความเข้าใจกับงานตรงหน้า ดำดิ่งไปกับมันจนลืมความตั้งใจในคราแรกไปเสีย...
“หิวมากเลยเหรอกีวี่ ขอโทษนะที่มลตื่นสาย” วิมลกานต์บอกทั้งยังใช้มือลูบขนปุกปุยนั้นเบา ๆ รู้สึกเอ็นดูเจ้ากีวี่ที่ก้มหน้าก้มตากินอาหารของมัน
ส่วนเธอหันมาจัดการกับอาหารของตัวเอง ขณะเดียวกันก็นั่งอ่านความคิดเห็นของนักอ่านไปด้วย
หญิงสาวรู้สึกเพลินจนลืมทานข้าว แต่ครั้นได้ใช้เวลาแห่งความสุขพอหอมปากหอมคอจึงหันมาทานข้าวจนหมดจาน
วันนี้วิมลกานต์ยังมีอีกหลายอย่างต้องทำ หนึ่งในนั้นคือจัดการทำความสะอาดบ้าน เพราะมัวปั่นต้นฉบับกองเสื้อผ้าเลยพะเนินเป็นกองใหญ่
ก่อนหน้านี้แม่บ้านของกานต์พงศ์เป็นคนจัดการทำความสะอาด แต่เป็นเธอเองที่อาสาทำให้แลกกับที่อยู่แสนสุขสบายนี้
'คุณนี่แปลกคนจริง ๆ' กานต์พงศ์ว่าให้เมื่อเธออาสาทำความสะอาดเอง
'ทำไมคะ ฉันอาสาทำให้ไม่เปลืองค่าจ้างไม่ดีหรือไง'
'ก็ดี... แต่ว่าคนเรามักจะชอบความสะดวกสบายกันทั้งนั้น นั่ง ๆ นอน ๆ เป็นคุณนายไม่ชอบหรือไง'
'ก็ชอบแหละใครบ้างจะไม่ชอบ แต่แค่ทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งแค่นี้ไม่เห็นจะหนักหนาอะไรเลย อีกอย่างฉันชอบทำเพราะว่าเวลาได้ลงมือทำความสะอาดมันเหมือนผ่อนคลายจากงานเขียน บางทีล้างจานอยู่ดี ๆ นึกพลอตออกก็มีนะคุณ'
'แปลก แปลกจริง ๆ คนอะไรทำความสะอาดแล้วผ่อนคลาย' เขาหัวเราะให้ ครั้นวิมลกานต์ใบหน้างอง้ำใส่ก็ยกมือยอมแพ้
'โอเค ตามใจคุณ งั้นหน้าที่นี้ก็เป็นของคุณไปเลยก็แล้วกัน'
วิมลกานต์ยิ้มเมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้น หญิงสาวปิดโน้ตบุ๊กก่อนจะหันไปคว้าตะกร้าผ้าที่ยังไม่ได้ซักทั้งของเขาและเธอไปยังมุมซักผ้า
ก่อนจะจับแยกผ้าสีและผ้าขาวออกจากกัน ตอนนี้เองที่เธอรู้สึกแปลกไปกับเสื้อผ้าของกานต์พงศ์ตัวที่เขาใส่เมื่อคืน
กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดเสื้อผ้าของเขา!
อกข้างซ้ายพลันรู้สึกหวิวโหวงขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานาน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ย้ำบอกกับตัวเอง
อาจจะเป็นลูกค้าของกานต์พงศ์ เพื่อนหรือคนรู้จักของเขา...
แต่อีกใจหนึ่งเธอกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แค่คิดว่าหากไม่ได้เป็นแบบที่เธอบอกกับตัวเอง...
“ไม่เอาน่ามล อย่าคิดในแง่ร้ายสิ” หญิงสาวบอกกับตัวเอง แต่อาการเจ็บหน่วงที่หัวใจทำให้ต้องยกมือขึ้นจับเอาไว้ วิมลกานต์ถอนหายใจเข้าลึก
ทำไมจึงรู้สึกแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับใจของเธอกันแน่!
บ้านกานต์ตระกูล
รสสปอร์ตคันหรูจอดลงตรงหน้าบ้าน ครั้นกานต์พงศ์เปิดประตูออกมาเขาก็ได้ยินเสียงต้อนรับในทันที
“คุณหนูของนมกลับมาแล้ว”
คนพูดว่าแล้วเดินตรงเข้ามาหา กานต์พงศ์ยิ้มร่า ก่อนจะเดินไปหาท่านเช่นกัน
“คิดถึงนมที่สุดเลยครับ”
“ฮึ! ปากบอกคิดถึงแต่หายไปเลยนะคะ”
“โธ่... ผมต้องทำงานนะครับ แต่ถึงจะไม่มาหาผมก็คิดถึงนมนะ”
“งั้นก็แล้วไปค่ะ”
กานต์พงศ์หัวเราะ มองหญิงชราหันไปสั่งสาวใช้จัดเตรียมน้ำท่ามาให้เขา ก่อนจะพากันเดินเข้าห้องครัว
“คุณพ่อมีแขกหรือครับนม”
“อ้อ! ค่ะ คุณอาทิตย์กับลูกสาวน่ะค่ะ”
ลูกสาว...คงจะเป็นรวิกานต์สินะ
“อ้าว! ตากานต์มาพอดีเลย” ไม่ผิดจากที่กานต์พงศ์คิดไว้เมื่อเดินเข้ามาพร้อมนมแก้ว กานต์พงศ์ก็พบว่ารวิกานต์นั่งอยู่พร้อมหน้ากับบิดาของเธอและบิดาของเขา ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้ใหญ่ก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกออก
“มาค่ะ เดี๋ยวนมเอาไปเก็บให้” นมแก้วยื่นมารับเอาเสื้อตัวนอกที่เขาเพิ่งถอดออกไป
“ขอบคุณครับนม” กานต์พงศ์บอกก่อนจะนั่งลงข้างบิดา อยู่ตรงข้ามคุณอาทิตย์และเยื้องกับรวิกานต์เล็กน้อย
“คุณลุงกับวิมานานแล้วหรือครับ”
“สักพักแล้วแหละ วันนี้ลุงว่าจะออกรอบกับพ่อของกานต์สักหน่อย ฝากกานต์ไปส่งน้องหน่อยนะ”
“ได้สิครับคุณลุง”
คนฟังยิ้มรับอย่างชอบใจ ก่อนคนหัวโต๊ะจะบอกให้สาวใช้ตักข้าว และทั้งหมดก็รับประทานอาหารร่วมกัน
คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ” กานต์พงศ์ถามเมื่อมาหยุดอยู่ในห้องของบิดา
“แกคิดว่าหนูวิเป็นคนยังไง”
“ก็...น่ารักดีครับ ฉลาด และก็...เก่ง”
บิดาหัวเราะอย่างชอบใจให้กับคำพูดตรงไปตรงมาของเขา ก่อนจะเดินเข้าหามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า มือทั้งสองของท่านวางตรงสองบ่าของเขา สบตามองมาที่เขาอย่างแน่วแน่และบอกในสิ่งที่ต้องการ
“พ่อชอบหนูวิ หากกานต์ไม่ติดขัดอะไรพ่ออยากได้หนูวิมาเป็นคนในครอบครัวของเรา พ่อคิดว่าไม่มีใครจะเหมาะสมกับเราเท่าหนูวิอีกแล้ว กานต์คิดแบบพ่อหรือเปล่า”
กานต์พงศ์นิ่งคิดตามคำบอกกล่าวของท่าน สุดท้ายชายหนุ่มก็เอ่ยออกมาหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน
“ผมก็ไม่คิดว่าจะมีใครดีและเหมาะสมเท่าวิแล้วครับ ถ้าหากไปได้สวยกับวิผมจะทำตามที่คุณพ่อต้องการ”
“ฮ่า ๆ ๆ ให้มันได้อย่างนี้สิลูกพ่อ”
19:40 น.
“ทำไมพ่อแกยังไม่กลับมาอีกล่ะเจ้ากีวี่” วิมลกานต์ถามเจ้าแมวที่นั่งอยู่ข้างกันบนโซฟาตัวยาว
จากที่คิดว่าจะรอสุดท้ายก็ทนรอไม่ไหวจนต้องกดโทร.หาชายหนุ่ม
แต่ทว่าโทรศัพท์ของกานพงศ์กลับร้องสั่นครืดอยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวนอกที่นมแก้วเอาไปเก็บ และไม่ได้รับความสนใจจากใคร...
____________________________________________________
คนหนึ่งกำลังรอด้วยใจจดจ่อ ส่วนอีกคนคงลืมคนที่รอไปแล้ว T___T
หนังสือเปิดจองอยู่นะคะ รายละเอียดตามภาพเลยค่ะ
ขอฝากวอนรัก ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยค่ะ ^^
วอนรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ...
ยอมรัก ภาคต่อวอนรัก สามารถอ่านแยกกันได้ แต่อ่านด้วยกันจะเข้าใจเรื่องราวได้ดีกว่า ฟินกว่าค่า
ยอมรัก จุมพิตหวาน www.mebmarket.com เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...กระทั่งวันหนึ่ง รวิกานต์จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำ...
ปลอบขวัญ นามปากกาสำหรับนวนิยายแนวโรมานซ์ค่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
|
|
 |
|
ความคิดเห็น