ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จูบแรก
“นี่” ตอนนี่ฉันอยู่ในห้องพักกับนายบีเอ็มโดนชน นี่สองต่อสอง
“อะไรของนาย”ตั้งแต่เข้ามานายนี่ก้อจ้องแต่หน้าฉันแล้วก็เรียก นี่ๆๆๆๆ อยู่ได้ น่ารำคาญ
“เปล่า” ประสาท
เงียบ..
“เหอะ..จัดของเสร็จซะที...เมื่อยๆๆ”ฉันบ่นอยู่คนเดียวในขณะที่นายนั่นนั่งมองฉัยอยู่ที่เตียงของเค้า
“นายจะมองอะไรฉันหนักหนาฮะ..หน้าฉันเหมือนแม่นายรึไง”
“ฉันก็นั่งรอเธอนั่นแหละว่าเมื่อไรจะเสร็จ...เพราะเราต้องไปกินข้าวเย็นกัน”จริงสิ..ลืมเลยว่ายัยคริสคนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว”ฉันลุกขึ้นและเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปทางห้องรับแขกสำหรับนักเรียนทั้ง12สุดหรู
แอ๊ด!!ปัง!!
“มาแล้วหรอยัยคริส.....พวกฉันจะหลับกันอยู่แล้ว”โห่ ทำไมทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลยหละ ฉันมาสุกท้ายหรอเนี่ยเพราะนายนั่นคนเดียวเลย
“ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วๆละว่าพวกนี้รอกินข้าว”
“ก็เธฮทำอะไรอยู่ไม่รู้ชักช้า”นายนั่นเถียงฉัน.คิดว่าฉันจะยอมหรอ แต่ก่อนที่จะพูโออกไป พี่คิว ก้อพูดขึ้นมาก่อน
“ยัยคริสพอเถอะ...พวกฉันหิวข้าวแล้ว..เฮ้ยไอ้แวนตักข้าวเลยดิ”พี่ว่าฉันงั้นหรอ ฉันอย่างจะบ้าตาย
และมื้อเย็นฉันก็ได้รู้สึกตะหงิดๆว่าพวก10 คนนั้นเป็นอะไรกันไปหมด...แถมยังจับกันเป็นคู่ๆอีก...
“นี่พิ้งเธอกินเลอะปากละ”
“ตรงไหนหรอคิว”
“มาๆเด๋วคิวเอาออกให้น่ะ”อ้วก... แกเป็นอะไรไปวะไอ้พิ้ง หรือว่าแกกับพี่คิวคบกัน
และไม่ใช่คู่ของยัยพิ้งกับพี่คิวเท่านั้นคู่อื่นก็เป็นไปตามๆกันหมด นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!แต่ก็เหลือคู่ฉันกับนายบีเอ็มเนี่ยแหละที่กินข้าวด้วยบรรยากาศที่หวานแหวนของเพื่อนๆ
“นี่เธออยากให้ฉันทำอย่างพวกนั้นรึเปล่า”
“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ฉันเห็นเธอมองพวกเพื่อนเธอด้วยความอิจฉานิ...หึๆ”
“หุบปากของนายเอาไว้ยัดข้าวใส่ปากเถอะ”ไฟลุกแล้วนะเว้ย
“โอเคๆกินๆ”เมื่อกี้ นายพูดบ้าอะไรเนี่ย อิจฉางั้นหรอเชอะ นายจะทำอย่างนั้นกันฉันงั้นหรอฉันคงอ้วกแตกก่อนละ อย่าหวังเลยถึงนายนี่จะหน้าตาหล่อแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางเอานายนี่เป็นแฟนเด็ดขาด!
หลังจากกินข้าวกันเสร็จทุกคนก็ออกมาร่วมตัวเตรียมเข้าห้องนอน
“ฝันดีนะทุกคน”นายบีเอ็มพูดจาอย่างนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้มๆๆๆๆ”
“งั้นแยกเข้าห้องไปนอนกันได้แล้ว “
“ยัยคริส โชคดีนะ”พูดอย่างนี้หมายความว่าไง -_-
และทุกคนก็ค่อยๆเดินแยกย้ายกันเข้าห้อง
“เฮ้! นี่เธอจะนอนข้างนอกหรือข้างในฮะ “นาย ช่วยพูดจาดีๆกับฉันหน่อยไม่ได้รึไงกัน
“เออ”ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำกิจส่วนตัว และมุ่งหน้าสู่เตียงที่รัก
“นี่ เธอจะนอนแล้วหรอ หวังว่าเธอคงหลับลงนะ”
“แน่นอน ฉันหลับลง ฉันจะคิดว่ามีหมาพุดเดิ้ล อยู่ในห้องนี้อีกตัว!!!”
“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาบ้านั่นหรอ!!!”นายนี่ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย
“ทำไมนายต้องขึ้นเสียงดังๆด้วยเนี่ยฮะ!!!”
“แล้วเธอละพูดอย่างนี้ไม่ขึ้นหรอ ยัยผีบ้าปัญาอ่อน” ว่าไงนะ ผีบ้า ปะ...ปัญญาอ่อนงั้นหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะนายบีเอ็ม
“ไอ้บ้า นายว่าฉันอย่างนั้นได้ไงเนี่ย งั้นนายก็เป็น บีเอ็ม มือสอง บีเอ็ม โดนชน นรกตัวสุดท้าย ไอ้ทะลึ่ง กะเทยควายถึง นายคางคก ประสาทบกพร่อง นายอะเอ๋อ ไอ้ บะ~ อุ๊บ
และจู่หมอนี่ก็ประกบริมฝีปากสีชมพูของเค้าเข้ากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง นายมันบ้าไปแล้ว ฉันพยายามผลักออกจากหมอนั่นแต่ยิ่งทำให้นายบีเอ็มกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉัยใช้มือ ทุบเค้าแต่เค้าของนิ่งเฉย ทำไมหมอนี่ทำรุ่มรามกับช้านนน!!!และเมื่อผ่านไปเกิบ 5 นาที หมอนี่ก็ถอนริมฝีปากออกจากฉัน...นายทำอย่างนี้ได้ไงกันเนี่ย
“เธออย่าทำให้ฉันโกรธ...เพราะถ้ามีครั้งต่อไปมันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ”อะ..อะไรนะและก่อนที่ฉันจะหันไปด่าเค้าหมอนั่นก็นอนลงที่เตียงข้างๆฉันทันที และห้องนอนก็เงียบเข้าสู่ความสงบ หมอนั่นคงรับไปแล้วแน่ๆเลย มาจูบแล้วหนีงั้นหรอไอ้บ้า ฉันจะทนอยู่อย่างนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ เฮอะและแล้วฉันก็ฝืนลืมตาไว้ไม่ไหว
และอีกมุมๆหนึ่ง คริส ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับเธอ แต่ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินเราไม่ได้เจอกันนานทีเดียว เธอคงจับผมไม่ได้แน่ๆ ผมชอบเธอและรักเธอเสมอตลอดเวลาที่อยู่ที่อเมริกา เธอน่ารักทีเดียวละเมื่อโต ที่แหละรักแรกของผมครับ
“ฝันดีนะที่รักของผม”
“นี่” ตอนนี่ฉันอยู่ในห้องพักกับนายบีเอ็มโดนชน นี่สองต่อสอง
“อะไรของนาย”ตั้งแต่เข้ามานายนี่ก้อจ้องแต่หน้าฉันแล้วก็เรียก นี่ๆๆๆๆ อยู่ได้ น่ารำคาญ
“เปล่า” ประสาท
เงียบ..
“เหอะ..จัดของเสร็จซะที...เมื่อยๆๆ”ฉันบ่นอยู่คนเดียวในขณะที่นายนั่นนั่งมองฉัยอยู่ที่เตียงของเค้า
“นายจะมองอะไรฉันหนักหนาฮะ..หน้าฉันเหมือนแม่นายรึไง”
“ฉันก็นั่งรอเธอนั่นแหละว่าเมื่อไรจะเสร็จ...เพราะเราต้องไปกินข้าวเย็นกัน”จริงสิ..ลืมเลยว่ายัยคริสคนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว”ฉันลุกขึ้นและเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปทางห้องรับแขกสำหรับนักเรียนทั้ง12สุดหรู
แอ๊ด!!ปัง!!
“มาแล้วหรอยัยคริส.....พวกฉันจะหลับกันอยู่แล้ว”โห่ ทำไมทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลยหละ ฉันมาสุกท้ายหรอเนี่ยเพราะนายนั่นคนเดียวเลย
“ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วๆละว่าพวกนี้รอกินข้าว”
“ก็เธฮทำอะไรอยู่ไม่รู้ชักช้า”นายนั่นเถียงฉัน.คิดว่าฉันจะยอมหรอ แต่ก่อนที่จะพูโออกไป พี่คิว ก้อพูดขึ้นมาก่อน
“ยัยคริสพอเถอะ...พวกฉันหิวข้าวแล้ว..เฮ้ยไอ้แวนตักข้าวเลยดิ”พี่ว่าฉันงั้นหรอ ฉันอย่างจะบ้าตาย
และมื้อเย็นฉันก็ได้รู้สึกตะหงิดๆว่าพวก10 คนนั้นเป็นอะไรกันไปหมด...แถมยังจับกันเป็นคู่ๆอีก...
“นี่พิ้งเธอกินเลอะปากละ”
“ตรงไหนหรอคิว”
“มาๆเด๋วคิวเอาออกให้น่ะ”อ้วก... แกเป็นอะไรไปวะไอ้พิ้ง หรือว่าแกกับพี่คิวคบกัน
และไม่ใช่คู่ของยัยพิ้งกับพี่คิวเท่านั้นคู่อื่นก็เป็นไปตามๆกันหมด นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!แต่ก็เหลือคู่ฉันกับนายบีเอ็มเนี่ยแหละที่กินข้าวด้วยบรรยากาศที่หวานแหวนของเพื่อนๆ
“นี่เธออยากให้ฉันทำอย่างพวกนั้นรึเปล่า”
“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ฉันเห็นเธอมองพวกเพื่อนเธอด้วยความอิจฉานิ...หึๆ”
“หุบปากของนายเอาไว้ยัดข้าวใส่ปากเถอะ”ไฟลุกแล้วนะเว้ย
“โอเคๆกินๆ”เมื่อกี้ นายพูดบ้าอะไรเนี่ย อิจฉางั้นหรอเชอะ นายจะทำอย่างนั้นกันฉันงั้นหรอฉันคงอ้วกแตกก่อนละ อย่าหวังเลยถึงนายนี่จะหน้าตาหล่อแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางเอานายนี่เป็นแฟนเด็ดขาด!
หลังจากกินข้าวกันเสร็จทุกคนก็ออกมาร่วมตัวเตรียมเข้าห้องนอน
“ฝันดีนะทุกคน”นายบีเอ็มพูดจาอย่างนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้มๆๆๆๆ”
“งั้นแยกเข้าห้องไปนอนกันได้แล้ว “
“ยัยคริส โชคดีนะ”พูดอย่างนี้หมายความว่าไง -_-
และทุกคนก็ค่อยๆเดินแยกย้ายกันเข้าห้อง
“เฮ้! นี่เธอจะนอนข้างนอกหรือข้างในฮะ “นาย ช่วยพูดจาดีๆกับฉันหน่อยไม่ได้รึไงกัน
“เออ”ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำกิจส่วนตัว และมุ่งหน้าสู่เตียงที่รัก
“นี่ เธอจะนอนแล้วหรอ หวังว่าเธอคงหลับลงนะ”
“แน่นอน ฉันหลับลง ฉันจะคิดว่ามีหมาพุดเดิ้ล อยู่ในห้องนี้อีกตัว!!!”
“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาบ้านั่นหรอ!!!”นายนี่ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย
“ทำไมนายต้องขึ้นเสียงดังๆด้วยเนี่ยฮะ!!!”
“แล้วเธอละพูดอย่างนี้ไม่ขึ้นหรอ ยัยผีบ้าปัญาอ่อน” ว่าไงนะ ผีบ้า ปะ...ปัญญาอ่อนงั้นหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะนายบีเอ็ม
“ไอ้บ้า นายว่าฉันอย่างนั้นได้ไงเนี่ย งั้นนายก็เป็น บีเอ็ม มือสอง บีเอ็ม โดนชน นรกตัวสุดท้าย ไอ้ทะลึ่ง กะเทยควายถึง นายคางคก ประสาทบกพร่อง นายอะเอ๋อ ไอ้ บะ~ อุ๊บ
และจู่หมอนี่ก็ประกบริมฝีปากสีชมพูของเค้าเข้ากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง นายมันบ้าไปแล้ว ฉันพยายามผลักออกจากหมอนั่นแต่ยิ่งทำให้นายบีเอ็มกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉัยใช้มือ ทุบเค้าแต่เค้าของนิ่งเฉย ทำไมหมอนี่ทำรุ่มรามกับช้านนน!!!และเมื่อผ่านไปเกิบ 5 นาที หมอนี่ก็ถอนริมฝีปากออกจากฉัน...นายทำอย่างนี้ได้ไงกันเนี่ย
“เธออย่าทำให้ฉันโกรธ...เพราะถ้ามีครั้งต่อไปมันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ”อะ..อะไรนะและก่อนที่ฉันจะหันไปด่าเค้าหมอนั่นก็นอนลงที่เตียงข้างๆฉันทันที และห้องนอนก็เงียบเข้าสู่ความสงบ หมอนั่นคงรับไปแล้วแน่ๆเลย มาจูบแล้วหนีงั้นหรอไอ้บ้า ฉันจะทนอยู่อย่างนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ เฮอะและแล้วฉันก็ฝืนลืมตาไว้ไม่ไหว
และอีกมุมๆหนึ่ง คริส ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับเธอ แต่ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินเราไม่ได้เจอกันนานทีเดียว เธอคงจับผมไม่ได้แน่ๆ ผมชอบเธอและรักเธอเสมอตลอดเวลาที่อยู่ที่อเมริกา เธอน่ารักทีเดียวละเมื่อโต ที่แหละรักแรกของผมครับ
“ฝันดีนะที่รักของผม”
“นี่” ตอนนี่ฉันอยู่ในห้องพักกับนายบีเอ็มโดนชน นี่สองต่อสอง
“อะไรของนาย”ตั้งแต่เข้ามานายนี่ก้อจ้องแต่หน้าฉันแล้วก็เรียก นี่ๆๆๆๆ อยู่ได้ น่ารำคาญ
“เปล่า” ประสาท
เงียบ..
“เหอะ..จัดของเสร็จซะที...เมื่อยๆๆ”ฉันบ่นอยู่คนเดียวในขณะที่นายนั่นนั่งมองฉัยอยู่ที่เตียงของเค้า
“นายจะมองอะไรฉันหนักหนาฮะ..หน้าฉันเหมือนแม่นายรึไง”
“ฉันก็นั่งรอเธอนั่นแหละว่าเมื่อไรจะเสร็จ...เพราะเราต้องไปกินข้าวเย็นกัน”จริงสิ..ลืมเลยว่ายัยคริสคนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว”ฉันลุกขึ้นและเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปทางห้องรับแขกสำหรับนักเรียนทั้ง12สุดหรู
แอ๊ด!!ปัง!!
“มาแล้วหรอยัยคริส.....พวกฉันจะหลับกันอยู่แล้ว”โห่ ทำไมทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลยหละ ฉันมาสุกท้ายหรอเนี่ยเพราะนายนั่นคนเดียวเลย
“ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วๆละว่าพวกนี้รอกินข้าว”
“ก็เธฮทำอะไรอยู่ไม่รู้ชักช้า”นายนั่นเถียงฉัน.คิดว่าฉันจะยอมหรอ แต่ก่อนที่จะพูโออกไป พี่คิว ก้อพูดขึ้นมาก่อน
“ยัยคริสพอเถอะ...พวกฉันหิวข้าวแล้ว..เฮ้ยไอ้แวนตักข้าวเลยดิ”พี่ว่าฉันงั้นหรอ ฉันอย่างจะบ้าตาย
และมื้อเย็นฉันก็ได้รู้สึกตะหงิดๆว่าพวก10 คนนั้นเป็นอะไรกันไปหมด...แถมยังจับกันเป็นคู่ๆอีก...
“นี่พิ้งเธอกินเลอะปากละ”
“ตรงไหนหรอคิว”
“มาๆเด๋วคิวเอาออกให้น่ะ”อ้วก... แกเป็นอะไรไปวะไอ้พิ้ง หรือว่าแกกับพี่คิวคบกัน
และไม่ใช่คู่ของยัยพิ้งกับพี่คิวเท่านั้นคู่อื่นก็เป็นไปตามๆกันหมด นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!แต่ก็เหลือคู่ฉันกับนายบีเอ็มเนี่ยแหละที่กินข้าวด้วยบรรยากาศที่หวานแหวนของเพื่อนๆ
“นี่เธออยากให้ฉันทำอย่างพวกนั้นรึเปล่า”
“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ฉันเห็นเธอมองพวกเพื่อนเธอด้วยความอิจฉานิ...หึๆ”
“หุบปากของนายเอาไว้ยัดข้าวใส่ปากเถอะ”ไฟลุกแล้วนะเว้ย
“โอเคๆกินๆ”เมื่อกี้ นายพูดบ้าอะไรเนี่ย อิจฉางั้นหรอเชอะ นายจะทำอย่างนั้นกันฉันงั้นหรอฉันคงอ้วกแตกก่อนละ อย่าหวังเลยถึงนายนี่จะหน้าตาหล่อแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางเอานายนี่เป็นแฟนเด็ดขาด!
หลังจากกินข้าวกันเสร็จทุกคนก็ออกมาร่วมตัวเตรียมเข้าห้องนอน
“ฝันดีนะทุกคน”นายบีเอ็มพูดจาอย่างนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้มๆๆๆๆ”
“งั้นแยกเข้าห้องไปนอนกันได้แล้ว “
“ยัยคริส โชคดีนะ”พูดอย่างนี้หมายความว่าไง -_-
และทุกคนก็ค่อยๆเดินแยกย้ายกันเข้าห้อง
“เฮ้! นี่เธอจะนอนข้างนอกหรือข้างในฮะ “นาย ช่วยพูดจาดีๆกับฉันหน่อยไม่ได้รึไงกัน
“เออ”ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำกิจส่วนตัว และมุ่งหน้าสู่เตียงที่รัก
“นี่ เธอจะนอนแล้วหรอ หวังว่าเธอคงหลับลงนะ”
“แน่นอน ฉันหลับลง ฉันจะคิดว่ามีหมาพุดเดิ้ล อยู่ในห้องนี้อีกตัว!!!”
“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาบ้านั่นหรอ!!!”นายนี่ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย
“ทำไมนายต้องขึ้นเสียงดังๆด้วยเนี่ยฮะ!!!”
“แล้วเธอละพูดอย่างนี้ไม่ขึ้นหรอ ยัยผีบ้าปัญาอ่อน” ว่าไงนะ ผีบ้า ปะ...ปัญญาอ่อนงั้นหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะนายบีเอ็ม
“ไอ้บ้า นายว่าฉันอย่างนั้นได้ไงเนี่ย งั้นนายก็เป็น บีเอ็ม มือสอง บีเอ็ม โดนชน นรกตัวสุดท้าย ไอ้ทะลึ่ง กะเทยควายถึง นายคางคก ประสาทบกพร่อง นายอะเอ๋อ ไอ้ บะ~ อุ๊บ
และจู่หมอนี่ก็ประกบริมฝีปากสีชมพูของเค้าเข้ากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง นายมันบ้าไปแล้ว ฉันพยายามผลักออกจากหมอนั่นแต่ยิ่งทำให้นายบีเอ็มกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉัยใช้มือ ทุบเค้าแต่เค้าของนิ่งเฉย ทำไมหมอนี่ทำรุ่มรามกับช้านนน!!!และเมื่อผ่านไปเกิบ 5 นาที หมอนี่ก็ถอนริมฝีปากออกจากฉัน...นายทำอย่างนี้ได้ไงกันเนี่ย
“เธออย่าทำให้ฉันโกรธ...เพราะถ้ามีครั้งต่อไปมันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ”อะ..อะไรนะและก่อนที่ฉันจะหันไปด่าเค้าหมอนั่นก็นอนลงที่เตียงข้างๆฉันทันที และห้องนอนก็เงียบเข้าสู่ความสงบ หมอนั่นคงรับไปแล้วแน่ๆเลย มาจูบแล้วหนีงั้นหรอไอ้บ้า ฉันจะทนอยู่อย่างนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ เฮอะและแล้วฉันก็ฝืนลืมตาไว้ไม่ไหว
และอีกมุมๆหนึ่ง คริส ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับเธอ แต่ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินเราไม่ได้เจอกันนานทีเดียว เธอคงจับผมไม่ได้แน่ๆ ผมชอบเธอและรักเธอเสมอตลอดเวลาที่อยู่ที่อเมริกา เธอน่ารักทีเดียวละเมื่อโต ที่แหละรักแรกของผมครับ
“ฝันดีนะที่รักของผม”
“นี่” ตอนนี่ฉันอยู่ในห้องพักกับนายบีเอ็มโดนชน นี่สองต่อสอง
“อะไรของนาย”ตั้งแต่เข้ามานายนี่ก้อจ้องแต่หน้าฉันแล้วก็เรียก นี่ๆๆๆๆ อยู่ได้ น่ารำคาญ
“เปล่า” ประสาท
เงียบ..
“เหอะ..จัดของเสร็จซะที...เมื่อยๆๆ”ฉันบ่นอยู่คนเดียวในขณะที่นายนั่นนั่งมองฉัยอยู่ที่เตียงของเค้า
“นายจะมองอะไรฉันหนักหนาฮะ..หน้าฉันเหมือนแม่นายรึไง”
“ฉันก็นั่งรอเธอนั่นแหละว่าเมื่อไรจะเสร็จ...เพราะเราต้องไปกินข้าวเย็นกัน”จริงสิ..ลืมเลยว่ายัยคริสคนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว”ฉันลุกขึ้นและเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปทางห้องรับแขกสำหรับนักเรียนทั้ง12สุดหรู
แอ๊ด!!ปัง!!
“มาแล้วหรอยัยคริส.....พวกฉันจะหลับกันอยู่แล้ว”โห่ ทำไมทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลยหละ ฉันมาสุกท้ายหรอเนี่ยเพราะนายนั่นคนเดียวเลย
“ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วๆละว่าพวกนี้รอกินข้าว”
“ก็เธฮทำอะไรอยู่ไม่รู้ชักช้า”นายนั่นเถียงฉัน.คิดว่าฉันจะยอมหรอ แต่ก่อนที่จะพูโออกไป พี่คิว ก้อพูดขึ้นมาก่อน
“ยัยคริสพอเถอะ...พวกฉันหิวข้าวแล้ว..เฮ้ยไอ้แวนตักข้าวเลยดิ”พี่ว่าฉันงั้นหรอ ฉันอย่างจะบ้าตาย
และมื้อเย็นฉันก็ได้รู้สึกตะหงิดๆว่าพวก10 คนนั้นเป็นอะไรกันไปหมด...แถมยังจับกันเป็นคู่ๆอีก...
“นี่พิ้งเธอกินเลอะปากละ”
“ตรงไหนหรอคิว”
“มาๆเด๋วคิวเอาออกให้น่ะ”อ้วก... แกเป็นอะไรไปวะไอ้พิ้ง หรือว่าแกกับพี่คิวคบกัน
และไม่ใช่คู่ของยัยพิ้งกับพี่คิวเท่านั้นคู่อื่นก็เป็นไปตามๆกันหมด นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!แต่ก็เหลือคู่ฉันกับนายบีเอ็มเนี่ยแหละที่กินข้าวด้วยบรรยากาศที่หวานแหวนของเพื่อนๆ
“นี่เธออยากให้ฉันทำอย่างพวกนั้นรึเปล่า”
“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ฉันเห็นเธอมองพวกเพื่อนเธอด้วยความอิจฉานิ...หึๆ”
“หุบปากของนายเอาไว้ยัดข้าวใส่ปากเถอะ”ไฟลุกแล้วนะเว้ย
“โอเคๆกินๆ”เมื่อกี้ นายพูดบ้าอะไรเนี่ย อิจฉางั้นหรอเชอะ นายจะทำอย่างนั้นกันฉันงั้นหรอฉันคงอ้วกแตกก่อนละ อย่าหวังเลยถึงนายนี่จะหน้าตาหล่อแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางเอานายนี่เป็นแฟนเด็ดขาด!
หลังจากกินข้าวกันเสร็จทุกคนก็ออกมาร่วมตัวเตรียมเข้าห้องนอน
“ฝันดีนะทุกคน”นายบีเอ็มพูดจาอย่างนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้มๆๆๆๆ”
“งั้นแยกเข้าห้องไปนอนกันได้แล้ว “
“ยัยคริส โชคดีนะ”พูดอย่างนี้หมายความว่าไง -_-
และทุกคนก็ค่อยๆเดินแยกย้ายกันเข้าห้อง
“เฮ้! นี่เธอจะนอนข้างนอกหรือข้างในฮะ “นาย ช่วยพูดจาดีๆกับฉันหน่อยไม่ได้รึไงกัน
“เออ”ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำกิจส่วนตัว และมุ่งหน้าสู่เตียงที่รัก
“นี่ เธอจะนอนแล้วหรอ หวังว่าเธอคงหลับลงนะ”
“แน่นอน ฉันหลับลง ฉันจะคิดว่ามีหมาพุดเดิ้ล อยู่ในห้องนี้อีกตัว!!!”
“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาบ้านั่นหรอ!!!”นายนี่ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย
“ทำไมนายต้องขึ้นเสียงดังๆด้วยเนี่ยฮะ!!!”
“แล้วเธอละพูดอย่างนี้ไม่ขึ้นหรอ ยัยผีบ้าปัญาอ่อน” ว่าไงนะ ผีบ้า ปะ...ปัญญาอ่อนงั้นหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะนายบีเอ็ม
“ไอ้บ้า นายว่าฉันอย่างนั้นได้ไงเนี่ย งั้นนายก็เป็น บีเอ็ม มือสอง บีเอ็ม โดนชน นรกตัวสุดท้าย ไอ้ทะลึ่ง กะเทยควายถึง นายคางคก ประสาทบกพร่อง นายอะเอ๋อ ไอ้ บะ~ อุ๊บ
และจู่หมอนี่ก็ประกบริมฝีปากสีชมพูของเค้าเข้ากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง นายมันบ้าไปแล้ว ฉันพยายามผลักออกจากหมอนั่นแต่ยิ่งทำให้นายบีเอ็มกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉัยใช้มือ ทุบเค้าแต่เค้าของนิ่งเฉย ทำไมหมอนี่ทำรุ่มรามกับช้านนน!!!และเมื่อผ่านไปเกิบ 5 นาที หมอนี่ก็ถอนริมฝีปากออกจากฉัน...นายทำอย่างนี้ได้ไงกันเนี่ย
“เธออย่าทำให้ฉันโกรธ...เพราะถ้ามีครั้งต่อไปมันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ”อะ..อะไรนะและก่อนที่ฉันจะหันไปด่าเค้าหมอนั่นก็นอนลงที่เตียงข้างๆฉันทันที และห้องนอนก็เงียบเข้าสู่ความสงบ หมอนั่นคงรับไปแล้วแน่ๆเลย มาจูบแล้วหนีงั้นหรอไอ้บ้า ฉันจะทนอยู่อย่างนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ เฮอะและแล้วฉันก็ฝืนลืมตาไว้ไม่ไหว
และอีกมุมๆหนึ่ง คริส ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับเธอ แต่ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินเราไม่ได้เจอกันนานทีเดียว เธอคงจับผมไม่ได้แน่ๆ ผมชอบเธอและรักเธอเสมอตลอดเวลาที่อยู่ที่อเมริกา เธอน่ารักทีเดียวละเมื่อโต ที่แหละรักแรกของผมครับ
“ฝันดีนะที่รักของผม”
“นี่” ตอนนี่ฉันอยู่ในห้องพักกับนายบีเอ็มโดนชน นี่สองต่อสอง
“อะไรของนาย”ตั้งแต่เข้ามานายนี่ก้อจ้องแต่หน้าฉันแล้วก็เรียก นี่ๆๆๆๆ อยู่ได้ น่ารำคาญ
“เปล่า” ประสาท
เงียบ..
“เหอะ..จัดของเสร็จซะที...เมื่อยๆๆ”ฉันบ่นอยู่คนเดียวในขณะที่นายนั่นนั่งมองฉัยอยู่ที่เตียงของเค้า
“นายจะมองอะไรฉันหนักหนาฮะ..หน้าฉันเหมือนแม่นายรึไง”
“ฉันก็นั่งรอเธอนั่นแหละว่าเมื่อไรจะเสร็จ...เพราะเราต้องไปกินข้าวเย็นกัน”จริงสิ..ลืมเลยว่ายัยคริสคนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว”ฉันลุกขึ้นและเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปทางห้องรับแขกสำหรับนักเรียนทั้ง12สุดหรู
แอ๊ด!!ปัง!!
“มาแล้วหรอยัยคริส.....พวกฉันจะหลับกันอยู่แล้ว”โห่ ทำไมทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลยหละ ฉันมาสุกท้ายหรอเนี่ยเพราะนายนั่นคนเดียวเลย
“ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วๆละว่าพวกนี้รอกินข้าว”
“ก็เธฮทำอะไรอยู่ไม่รู้ชักช้า”นายนั่นเถียงฉัน.คิดว่าฉันจะยอมหรอ แต่ก่อนที่จะพูโออกไป พี่คิว ก้อพูดขึ้นมาก่อน
“ยัยคริสพอเถอะ...พวกฉันหิวข้าวแล้ว..เฮ้ยไอ้แวนตักข้าวเลยดิ”พี่ว่าฉันงั้นหรอ ฉันอย่างจะบ้าตาย
และมื้อเย็นฉันก็ได้รู้สึกตะหงิดๆว่าพวก10 คนนั้นเป็นอะไรกันไปหมด...แถมยังจับกันเป็นคู่ๆอีก...
“นี่พิ้งเธอกินเลอะปากละ”
“ตรงไหนหรอคิว”
“มาๆเด๋วคิวเอาออกให้น่ะ”อ้วก... แกเป็นอะไรไปวะไอ้พิ้ง หรือว่าแกกับพี่คิวคบกัน
และไม่ใช่คู่ของยัยพิ้งกับพี่คิวเท่านั้นคู่อื่นก็เป็นไปตามๆกันหมด นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!แต่ก็เหลือคู่ฉันกับนายบีเอ็มเนี่ยแหละที่กินข้าวด้วยบรรยากาศที่หวานแหวนของเพื่อนๆ
“นี่เธออยากให้ฉันทำอย่างพวกนั้นรึเปล่า”
“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ฉันเห็นเธอมองพวกเพื่อนเธอด้วยความอิจฉานิ...หึๆ”
“หุบปากของนายเอาไว้ยัดข้าวใส่ปากเถอะ”ไฟลุกแล้วนะเว้ย
“โอเคๆกินๆ”เมื่อกี้ นายพูดบ้าอะไรเนี่ย อิจฉางั้นหรอเชอะ นายจะทำอย่างนั้นกันฉันงั้นหรอฉันคงอ้วกแตกก่อนละ อย่าหวังเลยถึงนายนี่จะหน้าตาหล่อแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางเอานายนี่เป็นแฟนเด็ดขาด!
หลังจากกินข้าวกันเสร็จทุกคนก็ออกมาร่วมตัวเตรียมเข้าห้องนอน
“ฝันดีนะทุกคน”นายบีเอ็มพูดจาอย่างนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้มๆๆๆๆ”
“งั้นแยกเข้าห้องไปนอนกันได้แล้ว “
“ยัยคริส โชคดีนะ”พูดอย่างนี้หมายความว่าไง -_-
และทุกคนก็ค่อยๆเดินแยกย้ายกันเข้าห้อง
“เฮ้! นี่เธอจะนอนข้างนอกหรือข้างในฮะ “นาย ช่วยพูดจาดีๆกับฉันหน่อยไม่ได้รึไงกัน
“เออ”ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำกิจส่วนตัว และมุ่งหน้าสู่เตียงที่รัก
“นี่ เธอจะนอนแล้วหรอ หวังว่าเธอคงหลับลงนะ”
“แน่นอน ฉันหลับลง ฉันจะคิดว่ามีหมาพุดเดิ้ล อยู่ในห้องนี้อีกตัว!!!”
“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาบ้านั่นหรอ!!!”นายนี่ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย
“ทำไมนายต้องขึ้นเสียงดังๆด้วยเนี่ยฮะ!!!”
“แล้วเธอละพูดอย่างนี้ไม่ขึ้นหรอ ยัยผีบ้าปัญาอ่อน” ว่าไงนะ ผีบ้า ปะ...ปัญญาอ่อนงั้นหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะนายบีเอ็ม
“ไอ้บ้า นายว่าฉันอย่างนั้นได้ไงเนี่ย งั้นนายก็เป็น บีเอ็ม มือสอง บีเอ็ม โดนชน นรกตัวสุดท้าย ไอ้ทะลึ่ง กะเทยควายถึง นายคางคก ประสาทบกพร่อง นายอะเอ๋อ ไอ้ บะ~ อุ๊บ
และจู่หมอนี่ก็ประกบริมฝีปากสีชมพูของเค้าเข้ากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง นายมันบ้าไปแล้ว ฉันพยายามผลักออกจากหมอนั่นแต่ยิ่งทำให้นายบีเอ็มกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉัยใช้มือ ทุบเค้าแต่เค้าของนิ่งเฉย ทำไมหมอนี่ทำรุ่มรามกับช้านนน!!!และเมื่อผ่านไปเกิบ 5 นาที หมอนี่ก็ถอนริมฝีปากออกจากฉัน...นายทำอย่างนี้ได้ไงกันเนี่ย
“เธออย่าทำให้ฉันโกรธ...เพราะถ้ามีครั้งต่อไปมันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ”อะ..อะไรนะและก่อนที่ฉันจะหันไปด่าเค้าหมอนั่นก็นอนลงที่เตียงข้างๆฉันทันที และห้องนอนก็เงียบเข้าสู่ความสงบ หมอนั่นคงรับไปแล้วแน่ๆเลย มาจูบแล้วหนีงั้นหรอไอ้บ้า ฉันจะทนอยู่อย่างนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ เฮอะและแล้วฉันก็ฝืนลืมตาไว้ไม่ไหว
และอีกมุมๆหนึ่ง คริส ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับเธอ แต่ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินเราไม่ได้เจอกันนานทีเดียว เธอคงจับผมไม่ได้แน่ๆ ผมชอบเธอและรักเธอเสมอตลอดเวลาที่อยู่ที่อเมริกา เธอน่ารักทีเดียวละเมื่อโต ที่แหละรักแรกของผมครับ
“ฝันดีนะที่รักของผม”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น