#คุณน้าครับ - kookmin

ลำดับตอนที่ #1 : คุณน้าครับ: chapter one

Chapter one

kookmin

         นี่เพื่อนน้าเอง        

 เป็นเวลาเช้าตรู่ของวันหยุดสุดสัปดาห์ที่พระอาทิตย์พึ่งจะโผล่ขึ้นมาทักทายชาวโลก และเป็นเวลาที่คนส่วนมากยังไม่ตื่นนอน ออกัส เองก็ยังคงขดตัวอยู่ในผ้าห่มที่สุดแสนจะอบอุ่นและกำลังหลับฝันหวานอยู่อย่างสงบเสงี่ยม 

"ไอ้ออกัสตื่นได้แล้ว!!" แต่เสียงตะโกนจากน้าสาวของเขาก็ทำให้เช้าที่สุดแสนจะเงียบสงบแบบนี้พังลง

"อือ.." เด็กขี้เส้าครางเบาๆในลำคอและลืมตาข้างนึงขึ้นมานิดนึงพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจตรงที่ว่า วันนี้คือวันเสาร์เขาก็ไม่ต้องไปมอสักหน่อยและปกติเวลาแบบนี้น้าสาวของเขาก็ยังไม่ตื่น แต่วันนี้มันมีอะไรทำไมคนขี้เกียจอย่างน้าสาวของเขาถึงได้ตื่นขึ้นมาตะโกนปลุกเขาได้ ออกัสในโหมดกึ่งหลับกึ่งตื่นลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิท 

ก๊อกๆ

"ออกัสตื่นแล้วไปล้างหน้าล้างตาซะแล้วก็แต่งตัวดีๆด้วยอย่าใส่ชุดนอนลงมาล่ะ" เสียงเคาะประตูห้องของเขาดังขึ้นและตามมาด้วยคำสั่งจากน้าของเขา

"อือๆ" เขาตอบน้าไปอย่างสั้นๆ เขาดันตัวเองให้ไปที่ปลายเตียงลุกขึ้นและพุ่งที่ห้องน้ำเพื่อทำตามที่น้าของเขาสั่ง

หลังจากที่เขาล้างหน้าล้างตาเป็นที่เรียบร้อยและไม่ได้อยู่ในชุดนอนอีกต่อไปเขาก็เดินลงไปที่ชั้นล่าง ซึ่งเขาก็เจอกับน้าสาวของเขาข้างกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ กับผู้ชายหน้าหล่อที่ยืนยิ้มให้เขาอยู่ ออกัสหันไปหาน้าสาวของเขาอย่างงงๆ

"ทำหน้าอย่างงี้ลืมใช่มั้ยล่ะ"

"ลืมไรอะ?" หลานชายเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ

"ก็ที่น้าต้องไปทำงานที่ออสเตเรียหนึ่งเดือนไง" น้าสาวพูดย้ำกับหลานชายของเธออย่างเอือมระอา

"กัสไม่เห็นจะจำได้เลย"

"เฮ้อ...จริงๆเลยหลานชายคนนี้"

"แล้วนี่น้าจะไปแล้วหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ...แม่ต้องสติแตกแน่ๆถ้าแกอยู่คนเดียว ฉันก็เลยให้เพื่อนของฉันมาอยู่ดูแลแก" ประโยคท้ายน้าสาวก็กางแขนของเธอไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆกับเธอ ออกัสมองตามมือของเธอไปและดันไปสบตากับหนุ่มรูปหล่อที่จะมาดูแลเขา "นี่น้า จอมทัพ เพื่อนของน้า" น้าสาวหันไปที่เพื่อนของเธอที่ชื่อว่าจอมทัพและพูดต่อ "จอมทัพนี่แหละหลานกูชื่อ ออกัส"

"นี่หลานหรอคิดว่าน้องซะอีก"

"กูไม่อยากมีน้องแบบมันหรอก"

"แล้วใครบอกอ่ะว่าผมอยากมีพี่แบบน้า"

"นี่!" น้าสาวจ้องมองหลานชายด้วยแววตาที่ขุ่นเคืองแบบสุดๆ

"ไปได้แหละๆไฟท์เจ็ดโมงครึ่งไม่ใช่หรอ นี่จะเจ็ดโมงแล้วนะเดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก" คุณน้าจอมทัพใช้มือทั้งสองข้างของเขาพลิกตัวเพื่อนของเขาให้หันไปทางประตู จะได้ไม่เกิดการทะเลาะกันระหว่างน้าหลาน

"เออๆ น้าไปแหละนะออกัส" เธอหันมาหาออกัสหลานชายที่เธอโตมาด้วย 

"ตั้งใจทำงานนะน้า สวัสดีครับ" หลานชายเอ่ยลาน้าสาวที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กๆ อยู่ดีๆน้าสาวของเขาก็พุ่งตัวเข้ามากอดเขาโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวเลย

"ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าดื้อกับน้าจอมทัพล่ะ"

"ค้าบบบ น้าเองก็เหมือนกันนะครับดูแลตัวเองดีๆ ถ้าเจอผู้หล่อๆก็ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ"

"ฉันไม่กลับมาแน่" น้าถอนกอดออกก่อนที่จะพูดประโยคนี้ น้าจอมทัพในอีกมุมนึงก็กำลังหัวเราะเบาๆกับบทสนทนาของน้าหลาน "น้าไปแหละ" น้าสาวเอ่ยคำลาเป็นครั้งสุดท้าย

"บายๆครับ" เมื่อน้าสาวได้ยินอย่างนั้นก็เดินออกจากบ้านไปด้วยรอยยิ้มและแววตาที่เศร้านิดๆเพราะต้องห่างหลานชายสุดที่รักเป็นเวลานาน ทั้งสองไม่เคยอยู่กันเลยตั้งแต่ออกัสเกิดน้าสาวจึงรู้สึกเศ้ราขึ้นมานิดๆ

"ออกัสหิวมั้ย เดี๋ยวน้าทำให้กิน" น้าจอมทัพเอ่ยถามเด็กน้อยที่กำลังมองรถแท็กซี่ที่พึ่งขับออกไป

"อ่อ..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมว่าจะไปนอนต่อสักหน่อยอะครับ ตื่นมาอีกทีก็คงเที่ยงเลย คุณน้าทานไปก่อนเลยครับ" ออกัสตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เกร็ง เพราะเขาก็ไม่เคยรู้จักกับเพื่อนของน้าสาวเขาคนนี้มาก่อนจึงรู้กสึกเกร็งนิดๆ บวกกับหน้าตาที่หล่อเหลาของน้าคนนี้อีกเขาก็รู้เขินขึ้นมาบ้าง

"ครับ เรียกน้าเฉยๆก็ได้ไม่ต้องเรียกคุณน้าหรอก"

"อ่อครับๆ ถ้างั้นผมไปนอนต่อก่อนนะครับ ห้องนอนแขกอยู่ข้างๆห้องผมนะครับ"

"แล้วห้องเราอยู่ไหนล่ะ"

"อ่อ เอ่อน้าจะไปที่ห้องเลยมั้ยอะ ถ้าจะมาเลยก็ตามผมมาเลยครับ" น้าจอมทัพไม่ตอบอะไรเขาแค่ส่งยิ้มไปให้ออกัส แค่นี้เด็กน้อยก็รู้คำตอบแล้ว ออกัสเดินนำชายหนุ่มไปที่ชั้นบนที่ที่ห้องนอนของทั้งคู่อยู่

"ห้องนี้นะครับห้องนอนของน้า ถ้ามีอะไรก็มาเคาะห้องของผมได้"

"เราก็เหมือนกันนะ มีอะไรก็มาเคาะเรียกน้านะ"

"ครับ" ออกัสตอบกลับตามมารยาทและก้าวเท้าไปที่ห้องของตนเอง เมื่อเขาเปิดประตูและกำลังก้าวเข้าไปในห้องก็แอบเห็นว่าน้าจอมทัพกับจ้องมองเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มบางๆที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา มันทำให้ออกัสรีบเข้าไปในห้องและปิดประตูอย่างไว เขาเอาตัวพิงกับประตูและถอนหายใจออกพร้อมกับความรู้สึกร้อนๆบนแก้มทั้งสองข้างของเขา 

น้าเมย์อย่าพึ่งรีบกลับมานะ ติดผู้ที่นั้นไปเลยยิ่งดี

To be continued.....

Writer's talk

ก๊อกๆ สวัสดีค่ะ ตอนแรกมาแล้วววขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ไรท์จะพยายามแต่งอย่างสุดฝีมือเลยนะคะ ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของกุกมินชิปเปอร์กันด้วยนะคะ  ถ้ามีคำผิดก็ต้องขอโทษไว้ตรงนี้เลยค่ะ ให้กำลังใจไรท์หน่อยน้าา ขอบพระคุณค่าาา

นี่คือคุณน้าเมษาของหลานออกัสนะคะ ทั้งคู่ห่างกันแค่สิบปีเอง ตอนเมษาอายุสิบขวบก็ต้องมาเป็นน้าซะแหละ