เพลย์บอยร้อยเล่มเกวียน

“พี่หมง?!”

“ค่ะ  ก็พี่หมงนะซิคะ  เมียร์จ๋าทำอย่างกับเจอผี”  เขาอมยิ่มกรุ้มกริ่มส่งเสริมบุคลิกเสเพลที่มีติดตัวตามธรรมชาติให้ดูเสเพลยิ่งขึ้น  มานิดารีบยกมือขึ้นตะครุบปิดปากเขา

“ห้ามเรียกเมียร์จ๋าที่นี่นะคะ”  ใบหน้าเล็กๆ ขึงขัง  ดวงตายาวรีของมงคลชัยสวัสดิ์พราวระยับ  ไม่เห็นปากก็รู้ว่าเขากำลังขำ  มานิดาขยี้ฝ่าเท้าน้อยๆ ด้วยความขัดใจ

“พี่หมง!”

“ขาาาา…”  เขาขานรับ  การขยับปากของเขาทำให้ฝ่ามือนุ่มนิ่มของเธอจั๊กจี้จนต้องปล่อยออก

“ยังอีก”  เธอขึงตาดุ  แต่มันน่ากลัวที่ไหน  โคตรน่าจับฟัดเป็นที่สุด

“คิดถึงพี่หมงมากจนต้องมาแอบดูที่บริษัทเลยหรือคะ?  ทำไมไม่ไปหาพี่ที่เพนท์เฮ้าส์”

“ห้ามพูดถึงเพนท์เฮ้าส์นะคะ”  เธอขึ้นเสียงแล้วก็คว้าข้อมือเขาฉุดเดินลิ่วๆ ไปอีกทางที่เป็นฝั่งตรงกันข้ามกับห้องประชุม

“เบาๆ ค่ะ  ค่อยๆ เดินเดี๋ยวล้ม”  เขายังไม่วายกระเซ้า  พอถึงบันไดด้านข้างเธอก็ปล่อยมือ

“เมียร์จ๋าจะทำอะไรพี่หมง  พี่หมงไม่รับงานเอนวีนะคะ”  เขายกสองแขนขึ้นโอบกอดตัวเอง  ทำเอามานิดาอยากหยิกให้เนื้อเขียว