ภารกิจเปลี่ยนชีวิต...นิสิตเเพทย์จุฬา(ฉบับเด็กซิ่ว)

ลำดับตอนที่ #1 : บทเรียนชีวิต:ความผิดหวังเป็นสิ่งที่มนุษย์ต้องเผชิญ

          

             ม.6แล้วจะเข้าคณะอะไรอ่ะ? นี่เป็นเสียงของเพื่อนที่ถามในวันเปิดเทอมวันแรก ฟังดูเป็นคำถามที่ฟังดูง่ายแสนง่าย ที่ตอบได้โดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากนัก แต่สำหรับเรานั้นตอบได้จริงๆ เพราะตอนนั้นไม่รู้ว่าจะเรียนต่อได้ในคณะ สาขาอะไร จนถึงม.6 แล้วยังตัดสินใจไม่ได้เลย เราเป็นคนหนึ่งที่มีคณะในใจหลายคณะอยู่เหมือนกัน ความฝันของเราตั้งแต่เด็กก็คือการเป็นครูสอนหนังสือจำได้เลยว่าตอนเด็กชอบสอนหนังสือน้องมากๆๆและรู้สึกว่ามีความสุขดี ก็คิดว่านี่แหละคือสิ่งที่เราชอบและสามารถทำได้  และคิดว่าน่าจะทำได้ดีที่สุด แต่แล้วจุดเปลี่ยนของชีวิตก็เกิดขึ้น เหตุการณ์คือเมื่อวันหนึ่งป้าของเราที่ป่วยเป็นโรคหัวใจ ต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลที่เป็นโรงเรียนแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศ ซึ่งก็คือ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์นั่นเอง ซึ่งต้องเข้ารับการรักษาอยู่เป็นประจำ บางครั้งต้องมาด้วยภาวะฉุกเฉิน บางครั้งมาตอนตี2 ตี3 เราจึงต้องพามาโรงพยาบาลเสมอๆ ตอนแรกๆ บอกได้เลยว่าไม่ชอบโรงพยาบาลเอาเสียเลย รู้สึกว่าน่ากลัวโดยเฉพาะเวลากลางคืนทั้งๆที่มีคนอยู่พลุกพล่านนะ แต่ใจก็อดคิดไม่ได้ และจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากความรู้สึกกลัวโรงพยาบาลตอนนี้กลายเป็นความรู้สึกคุ้นเคยนำไปสู่การสัมผัสการทำงานของแพทย์ และนิสิตแพทย์ที่ฝึกอยู่ในโรงพยาบาล ทำให้เกิดความรู้สึกศรัทธากับอาชีพนี้ที่เป็นอาชีพที่เสียสละ และยากลำบาก ใครเรียนหมอแล้วสบายก็คงจะคิดผิด แพทย์เป็นอาชีพที่ต้องใช้ความอดทนสูงมากและต้องมีการควบคุมอารมณ์ที่ดี ต้องเป็นนักจิตวิทยาตัวยงและมีวาทศิลป์ด้วย การเป็นแพทย์ที่ดีในความรู้สึกนั้นไม่ใช่แพทย์ที่มีบุคลิก หน้าตาดี แต่ต้องเป็นแพทย์ที่เอาใจใส่ผู้ป่วยด้วยใจจริง ใจที่มาจากความต้องการที่จะต้องการช่วยเหลือชีวิตเพื่อนมนุษย์ ให้พ้นจากความเจ็บป่วย เห็นประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตน  สิ่งที่เราได้สัมผัสเหล่านี้ทำให้เราคิดว่าแพทย์เป็นอาชีพที่อุทิศตนเพื่อสังคม ทำให้ชีวิตของคนๆหนึ่งไดมีโอกาสทำประโยชน์เพื่อส่วนรวม อุทิศความสุขส่วนตัวในความคิดของเรา แพทย์ที่ดีเปรียบเหมือนหิ่งห้อยสังคมดวงน้อยๆที่ส่องสว่างให้กับท้องฟ้า ถึงจะเป็นแสงเล็กๆที่บางคนอาจไม่เห็นคุณค่า แต่ก็สร้างความสวยงามให้กับท้องฟ้าได้ ด้วยเหตุนี้เราจึงคิดว่ามีความรู้สึกที่อยากจะเรียนในสาขาวิชานี้แต่อย่างที่รู้ ว่าตนเองก็ไม่ได้เป็นคนเก่ง เรียนหนังสือก็ระดับกลางๆ จะม๊โอกาสสอบได้ก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากและปลอบใจตัวเองว่าถ้าเรามีความพยายามในที่สุดเราก็จะก้าวสู่วิชาชีพนี้ได้