คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : จบฝันร้ายหมาป่าเงา
“ทุนพร้อมแล้วใ่ไหม?”
รันเาบนหลัม้าหันไปถามเหล่าทหารนอื่น
พวเารวบรวมำลัพลเท่าที่ามไ้มาให้ไ้มาที่สุ แม้ว่าพวเาะสู้ับหมาป่าเาร ๆ ไม่ไ้ อย่าน้อยพวเา็พอะเป็นัวล่อให้ับผมไ้อยู่
“รับ!”
เหล่าทหารล้าานรับอย่าพร้อมเพรียัน หลายนแสวามลัวออมาทาสีหน้า แ่็ไม่มีใรไหนถอยหลัหนี
พวเาเหล่านี้ไม่ใ่ทหารที่ฝึาเมือหลว เที่ผมอยู่อนนี้เป็นเนบท เหล่าทหารพวนี้็เป็นแ่าวบ้านหนุ่ม ๆ ที่อาสามาเป็นทหารเท่านั้น ยามว่าพวเา็ไปทำนาทำไร่ับรอบรัว
“อบุทุนที่มาริ ๆ นะรับ”
ผมล่าวอบุาใริะวบม้าไปในัว
ผมเรียนรู้วิธีี่ม้าทาลัโยารใ้เวทมนร์ มันื่อว่า เวทสื่อสารับสัว์ ทำให้สัว์เ้าใวามหมายที่ผม้อาระสื่อ ม้าสีน้ำาลที่ผมอยู่เป็นม้าที่ผ่านารฝึมาแล้ว แถมเ้านายมันยัโนหมาป่าเา่าาย มัน็เลยเื่อฟัผมเป็นอย่าีและให้ผมี่
“พวเรา่าหาที่้ออบุเธอ อา หาไม่ใ่เพราะเธอพวเรา็ไ้แ่ายันอย่าสูเปล่า”
หลัเรียนระมพลเวลา็ผ่านไปพอสมวรนฟ้ามืลแล้ว ที่น่าเศร้าือ าำบอเล่าอเหล่าทหาร นายทหารบานไ้เสียีวิ้วยน้ำมือหมาป่าเาะที่พวเาำลัลับมา
“พยายามเ้านะะุอา ไ้โปรลับมาอย่าปลอภัย้วยนะะ”
ออเรนเินมาส่ผม้วยสีหน้าเป็นห่ว แม้ะเอันไ้ไม่ถึวัน เธอลับเป็นห่วเป็นใยผมนานี้ ่าเป็นเ็ีเสียริ ๆ
“ะรีบลับมารับ”
ผมยิ้มให้ับออเรน่อนะุมบัเหียนม้าเรียมออเินทา
“าเบาะแสล่าสุมีนพบเห็นมันที่เทาอนเหนือ”
“อนเหนือ!?”
ออเรนหน้าีลทันที อย่าบอนะว่าอนเหนือที่ว่าือทิศทาอบ้านออเรนน่ะ!
“แย่ละสิ พวเราไปๆๆๆๆ”
รันเาออำสั่แล้ววบม้านำอทหารออไปอย่ารวเร็ว
ผมหันไปมอุออเรน แ่ะมาปลอบใอนนี้็ไม่ำเป็นแล้ว ผมลมือสัมผัสบนหลัม้าแล้วบอับมัน
“เร็วไ้เท่าไหร่็ัเ็มเลยนะ!”
ผมทำารร่ายเวท เสริมวามเร็ว ให้ับัวม้า เ้าม้าที่เ้าใำพูอผม็ส่เสียร้อำรามออมาัึ้อแล้วระโนทะยาน้ามหัวเหล่าทหาร พุ่นำพวเาไปยัทาอนเหนือทันที
ุบับ ุบับ
ผมแทบะลืมาไม่ึ้นาแรลมที่ีเ้าใส่หน้าาวามเร็วอม้าสีน้ำาล มันวบทะยานนเสียั้อถนนและไม่มีท่าทีว่าะะลอลเลย เป็นเพราะัวมันเอ็มีบัีที่้อสะสาับหมาป่าเา
“บ้านุออเรน แย่ละสิ!”
เมื่อผมมาถึ็เห็นสภาพพัทลายอบ้านออเรน วัวที่เลี้ยไว้โนีาเป็นสอท่อนเรื่อในอเ็มพื้น ัวบ้านเอ็ยับเยินพัถล่มลมา เรียไ้ว่าเละไม่มีิ้นีเลย
“ไม่ๆๆ”
ผมวบม้าเ้าไปใล้ ๆ เพื่อมอหาเบาะแส
“ุแม่ออเรน! อยู่ไหมรับ!?”
ผมะโนหาอย่าสุเสีย ระทั่ใ้เวทเสริมพลัทำให้เสียผม้อัวานไปทั่วป่านนาบินหนี
แ่สุท้าย ผม็ไ้รับำอบมาแ่วามเียบเหา
‘นายพอะ่วยหาเบาะแสให้ทีไ้ไหม?’
[รับทราบ]
ระบบทำารสแนพื้นที่ทั้หมในสายาอผมแล้วแยแยะเบาะแสทั้หมออมา
าวัว ้าวอในบ้าน ร่อรอยอาร่อสู้ และสิ่ที่ผมำลัามหา
ิ้นส่วนมนุษย์
“…!”
ผมเือบะหลุอ้วออมาหลัเห็นสภาพอสิ่ที่ผมำลัามหา
แม่อออเรน เธอายในสภาพที่น่าอสูเป็นอย่ายิ่ สิ่ที่เหลืออยู่อเธอือร่าายท่อนบนั้แ่เิรานึ้นไป และท่อนล่าเหลือแ่า ั้นลาระหว่านั้นมีรอยย้ำอมเี้ยวทิ้เอาไว้
“ผมมาไม่ทัน....”
ผมเบือนหน้าหนีออาศพอแม่ออเรน โลนี้มันโหร้ายนานี้เลยั้นเหรอ?
[รวพบเบาะแสอหมาป่าเา]
แ่าร้นพบรั้นี้็ไม่ไ้สูเปล่า ระบบทำารลสีเป็นเส้นทาสีน้ำเินเื่อมออาศพอแม่ออเรน
มันเป็นเส้นแสสีน้ำเินที่บ่ี้ถึำแหน่อหมาป่าเา
[ร่อรอยมานาาศพอแม่ออเรนทำให้สามารถิามรอยไ้ แนะนำให้รีบาม่อนร่อรอยะาอน]
“เป็นไบ้า!?”
เสียอรันเาไล่หลัมาพร้อมับบวนทหาร
“ามผมมารับ ผมไ้ที่อยู่อมันแล้ว!”
ผมะโนบออทหารแล้ววบม้าไล่ามำแหน่อหมาป่าเาไปทันที
เหล่าทหารม้าที่ามมา็ผ่านศพอแม่ออเรน นที่รู้ั็่าแสวามโศเศร้าให้ นที่ไม่รู้ั็พอะสสาร แ่ทุนล้วนทำามหน้าที่ พวเา้อหยุหมาป่าเาในไ้วันนี้ ะไ้ไม่มีน้อสูเสียีวิเพราะมันอี!
ุบับ ุบับ
[เป้าหมายห่าออไปสามสิบเมร]
ระบบทำารไฮไลท์ัวหมาป่าเาที่ำลัเินทาอยู่ ัวมันในะนี้เหมือนะยัไม่รับรู้ถึผม
แปลมา ไม่ใ่ว่าหมาป่าวระมีสัมผัสที่ีไม่ใ่เหรอ? หรือว่าทิศทาลมนะ?
่ามัน่อน ัหวะที่มันมอไม่เห็นนี่ละ้อใ้ให้ไ้เปรียบ!
[เ้าระยะหวัผล]
‘ะลุยละนะ!’
ผมเรียลูไฟออมาแปลูรอบัวม้าแล้วส่พวมันออไป้านหน้าโยพร้อมเพรียัน
ู้ม!!
ลูไฟทั้แประแทเ้าที่าหลัทั้สอ้าอมันเ้าั ๆ แบบนี้้อัารามันไ้แน่!
[ระวั!]
ระบบึ้นสีแ้าพร้อมับร่าอหมาป่าเาที่ทะยานสวนลับมาในสภาพสมบูร์
‘ไม่เป็นอะไรเลย!?’
ผมใ แ่็ไม่ไ้เสียสิ ผมึบัเหียนลาม้าและัวผมหลบออาวิถีโมีอมัน
ัวะ!
ร่าสีำั้นไม้หัโ่นไ้ในรั้เียว มันลอยไถลไปับพื้น แ่ที่น่าแปลใือไม่มีรอยทิ้ไว้เลย
ราวับว่าทั้ัวมันไม่มีน้ำหนั
‘รอยเท้าเอ็ไม่มี’
ผมัรู้สึแปล ๆ ับเ้าหมาป่าเานี่แล้วสิ แ่ยัไสิ่ที่สำัที่สุอนนี้็ือสัหารมันให้ไ้!
“ลุยันเลยพี่ม้า!”
ฮี้!
ผมและม้าวบลับหลัหันไปทาหมาป่าเาที่ั้ลำึ้นมาใหม่ มาเี่ยเท้าเหมือนับหมาป่า แ่ไม่ทิ้รอยเอาไว้
‘ัหวะนี้ละ!’
ผมวยโอาสที่มันนิ่เยสร้าโ่ไฟึ้นมาาทั้สี่้าน รัเ้าไปาม้อเท้าอมัน!
เ้าหมาป่าเาแสท่าทีื่นระหน มันพยายามะระาโ่ไฟอออย่าสุำลั
ผมไม่ปล่อยให้มันไ้ทำแบบนั้นหรอ! ผมัารสร้าลูบอลไฟึ้นมา แ่ราวนี้ผมอัพลัลมเ้าไปเพิ่มึ้นเพื่อเสริมพลัให้มันแ็แร่ึ้นอี
รับไปะ!!
บึ้ม!!
เปลวไฟโหมระหน่ำลอยสูึ้นเหนือแมไม้ เปลี่ยนในสนามรอบ้าลายเป็นทะเลเพลิในพริบา
“สำเร็ไหม?”
เหมือนับฟ้าล้อเล่นับฟ้า ทันทีที่เปลวไฟสลายัว ็เผยให้เห็นร่าอหมาป่าเาที่พลิ้วไหวไปับสายลม
ร่าอมันมีรอยแหว่นาให่ บาแผลอมันลอยไปมาับสายาเหมือนับว่าทั้ัวเป็นวันำมาว่าะเป็นสัว์ และใลาม่านวันนั้น็ืออัมีสีแเ้มที่ส่อแสเิ้าอยู่
[ทำารวิเราะห์ หมาป่าเาไม่ใ่สิ่มีีวิ แ่เป็นสิ่เลียนแบบที่ถูสร้าึ้นมาาเวทมนร์]
‘แล้วะ่ามันยัไ!?’
ผมรีบถามระบบหลัหมาป่าเาัสินใัาอมันทิ้แล้วระโนเ้ามาหาทาผมนผม้อหนีอย่าเร่่วน ราวนี้มันไม่ปล่อยให้ผมไ้หายใ ระโไล่ามฟาฟันผม้วยรเล็บและมเี้ยวอมัน
[พบสอวิธี วิธีแรือทำลายร่าอมันนว่าพลัเวทะหมล วิธีที่สอ ือทำลายแ่นลาอมัน]
ระบบทำารแสราฟออมาเทียบนาให้เห็นั ๆ เลยว่าหมาป่าเาอนนี้มีนาเล็ลว่าเิมพอสมวร รวมถึ่วยมาร์ุอ่อนอย่าอัมีสีแที่อยู่ในร่าอมันให้อี้วย
“สวย!”
ผมร้อออมา้วยวามีใ แ่ว่าสถานาร์มันไม่ให้เลย
ั่ม ร้วม ร้วม
ผม้อั้สมาธิอยู่ับารวบม้าเพื่อหลบหลีารโมีอหมาป่าเาที่นับรั้ยิ่ใล้เ้ามาทุที
ผมพยายามสร้าโ่ึ้นมาับัวมันให้สำเร็ แ่หลัมันรู้ว่าผมทำไ้มัน็ระโหลบไปมาไ้อย่าพลิ้วไหว
ะยิ่ลูไฟใส่มัน็ระโหลบไปมาไ้ ทำให้มานาอผมสูเปล่าอย่ารวเร็ว
‘ิสิิ’
ผมพยายามมอหาทาออ ่อนะสัเเห็นถึอทหารม้าอรันเาไล่ามมาใล้ะทันแล้ว
‘เอาวะ พวเาอาสามาันแล้ว็อวามร่วมมือันหน่อยละนะ!’
“ทุน่วยยื้อเวลามันให้ทีรับ! ผมรู้วิธี่ามันแล้ว!”
ผมีวม้าลับไปหาพวรันเาแล้วะโนบอทันที
“ไว้ใไ้เลยไอหนุ่ม!”
รันเาและลูน้อัอาวุธอนออมาแล้วพุ่ทะยานเ้าใส่หมาป่าเาทันทีอย่าไม่ลัววามาย
เร้ เร้ ฮี้
เสียอาวุธฟาฟันับเสียม้าโห่ร้อัระมหลัทั้สอฝ่ายโรมรันันอย่าุเือ
“มอเร นายอ้อมหลัมันไว้ ูลัน นายันนาบวา ที่เหลือีวออ อย่าให้มันหนีไปไ้! วันนี้พวเราะ่ามันที่นี่!!!”
รันเาออำสั่พร้อมับเป็นนที่เสี่ยายมาที่สุ ายราวบม้าเ้าไปเผิหน้าับหมาป่าเาร ๆ อย่าไม่เรลัว มาบในมือฟาฟันับรเล็บสีำอย่า่อเนื่อนาบบิอ แ่รันเา็ไม่ท้อถอย ยัแสแววามล้าออมา
แม้ว่าพวเาไม่อาสร้าวามเสียหายให้ับหมาป่าเาไ้เลยสันิเียว แ่พวเา็สามารถยื้อีวิัวเอเอาไว้ไ้ แม้ะยาลำบาอย่าถึีสุ็ามที
‘ระบบ!’
[รับทราบ]
ผมไม่ิะให้ใร้อเสียีวิอีแล้ว ารโมีรั้่อไปผมะ้อบทุอย่าลให้ไ้
ผมทำาริำนวเส้นทาทั้หมอหมาป่าเาและใ้พลัอระบบในารบันทึอมโบทั้หม
ผมรู้สึเลย ถึเส้นเลือในหัวอผมที่เ้นุบ ๆ าารฝืนใ้วามิอย่าหนันอนนี้ปวหัวไปหม
“เอาละนะ! สุยออมโบอัน!!”
ทันทีที่ผมามือออ โ่เพลิหลายสิบเส้น็ปราึ้นล้อมรอบหมาป่าเาาทุทิศทุทาในพริบาเียว
หมาป่าเาสละัวออารันเาทันทีหลัมันเห็นว่าผมเริ่มู่โม แ่ว่าสายาอมันยัับ้อที่รันเา
ผมำไ้นะ ว่ามันะามเพาะนที่อยู่ใล้ที่สุ!
ผมสร้าโ่เพลิเส้นหนึ่ไว้้านหลัอมัน เพื่อัาอมันให้ล้ม!
ุบ!
ร่าหมาป่าเาสะุเสียหลัาโ่เพลิที่ผมทำัเอาไว้ เปิโอาสปิา!
“ลาาละ!!”
ผมำมือเ้าหาัน ึโ่ทั้หมให้พันเ้าหาัน ใ่แล้ว โ่ที่สร้าไว้นถึอนนี้นะไม่ใ่เอามาล่ามมันหรอนะ แ่ใ้สำหรับเป็นเรื่อบเนื้อ่าหา!
ึ!
โ่เพลิวบเ้าหาันเป็นเหมือนับบอลลูไหมสีแเ้มที่ปะทุออมาอย่า่อเนื่อ ทว่า่อนมันะไ้เ้าถึัวหมาป่าเา มัน็ถูั้นไว้้วยม่านพลัที่มอไม่เห็น
บาเรีย!
“แฮ แฮ”
ผมพยายามยี้หมาป่าเาให้สำเร็ หมาป่าเาเอ็สู้สุใ นาัวอมันเล็ลเรื่อย ๆ แ่ว่าบาเรีย็ยัั้ระห่านอยู่ ัยนะ็ึ้นอยู่ับว่าใระหมแร่อน
เหล่าทหารมอผม้วยสายาลุ้นระทึ ในอนนี้พวเาไม่สามารถทำอะไรไ้แล้ว โะาอพวเาอยู่ในำมืออผม ว่าผมะหยุโศนารรมไว้ไ้ไหม
และทันในั้น ็ปราเหุาร์แปลประหลาึ้น
“เ้าเป็นใรัน?”
หมาป่าเา มันพูออมา
“แพูไ้?”
ผมะลึ แ่ยัสมาธิไว้ับโ่รวอย่าแน่นหนา ไม่ยอมให้มันมีโอาสไ้สลายัว
ทันทีที่มันิะสลายร่าและประอบใหม่ ผมะยี้ผลึสีแนั้นให้แหลเลย!
“อบำถาม้ามา นัเวทแปลหน้า เ้าเป็นใร มาทำอะไร?”
ผมสัมผัสไ้ถึอันราย ู่ ๆ พลัเวทอหมาป่าเา็เพิ่มึ้นนร่าอมันยายลับออมา
“แย่แล้ว!”
รันเาร้อะโน ำบัเหียนและาบบิ่น ๆ ในมือแน่น
เหล่าทหารมอลูโ่อผมที่ถูผลัันออ่อย ๆ แระายออทีละเส้น้วยใบหน้าหวาผวา
นี่หรือือุบอพวเา? วันนี้ั้นเหรอที่พวเาะ้อมาายรนี้?
ผมพยายามอย่าสุวามสามารถ ิสิ ะ้อทำยัไถึะัารมันไ้่อนทุอย่าะิบหาย
และในทันในั้นเอ ผม็นึออ
มิเรน ถ้าเป็นวิาาบอเธอละ็้อทำไ้แน่!
‘ระบบ ันไ้ไหม?’
[ไม่มีบันทึไว้ในาน้อมูล แ่ว่า็มีโอาสสำเร็อยู่]
ระบบทำารวิเราะห์บันทึเวทาบไฟอมิเรนแล้วส่เ้าสมอผมอย่ารวเร็ว
“อึ...”
ผมปวหัวแปล้บนเผลอทำโ่หลุอีหลายเส้น รเล็บและมเี้ยวอหมาป่าเาเริ่มออมาไ้แล้ว และมันพยายามัทำลายโ่รวที่เหลืออยู่
“อบมาสิ เ้ามาทำอะไรที่นี่? เป็นอมเวทาสััใ? ใรส่เ้ามา? มิเรน?”
เสียอันเย็นาัออมาาัวหมาป่า แ่พอเห็นปาอหมาป่าเาัินโ่ไฟอยู่ ็รู้ไ้ทันทีว่ามันไม่ไ้เป็นนพู แ่เป็นใรบาน่าหา
“ันน่ะ-”
ผมสลายโ่เวททั้หมออ แล้วึพลัไฟทั้หมที่เหลืออยู่ลับเ้ามาในร่า สร้าเป็นาบไฟนาให่
“เป็นแ่อมเวทที่ผ่านทามา็เท่านั้น!”
ผมีัวาหลัม้าพุ่รไปยัร่าอหมาป่าเา
ในเสี้ยววินาทีนั้นรเล็บและมเี้ยวอมันเือนผ่านใบหน้าอผมไปเพียเส้นผมั้น มันพลาแล้ว!
‘ายะ!!’
ัวะ!!!
มาบเพลิวััวาหมาป่าเาอย่าสวยาม สร้าเป็นวแหวนเพลิที่ัผ่าอัมีสีแรใลาอมันเป็นสอส่วน
ยัไม่บหรอนะ!
าบเปลวเพลิแระายเป็นละออเพลิ วบแน่นล้อมร่าอหมาป่าเาเ้าไปอยู่ในลูบอลเพลิ
ุระเบิ!
บึ้ม!!
แรระเบิสั่นสะเทือนไปทั้ป่า เหล่าแมไม้โอนเอนามแรระเบิ พวทหาร่า้อุมม้าที่ื่นใ แ่พวเา่าหาที่ใยิ่ว่า
ทุนลุ้นระทึมอมาทาผมเป็นสายาเียว
“แฮ! แฮ!”
ผมทรุเ่าลับพื้นาอาารเหนื่อยล้า เมื่อรู่ือ๊อสุท้ายอท้ายที่สุริ ๆ
ผมส่ายหัวพยายามสลัวามมึนออแล้วมอไปยัุที่หมาป่าเาเยยืนอยู่ ็เอาหินสีแอยู่บนพื้นห้า
[เศษทับทิมที่เสียหาย]
ระบบรวสอบแล้วบอผมมาแบบนั้น ผมยื่นมือไปเ็บเศษทับทิมแล้วูึ้น ประาศัยนะ
เฮ!!!
เหล่าทหารโห่ร้อออมา้วยวามยินีปรีา หลายนน้ำาไหลออมา หลัฝันร้ายอพวเาบสิ้นสัที
เป็นเวลานานมาที่พวเา้อทนัวลว่าใระเป็นศพ่อไป แ่วันนี้พวเาเป็นอิสระาฝันร้ายที่เรียว่าหมาป่าเาเสียที
“หมาป่าเาายแล้ว!!!”
รันเา้อนร่าผมึ้นพาไหล่แล้วะโนลอัยนะ ่อนเาะพาผมลับเมือในานะวีรบุรุษผู้่วยหมู่บ้าน
สถานที่แห่หนึ่ไม่ไลออมา
“เิอะไรึ้นน่ะท่านอมเวท!?”
ุนนาผู้หนึ่ในุหรูหราถามับายในุลุมสีำหลัเห็นอีฝ่ายเินออาห้อทำาน้วยท่าทาหุหิ
“หมาป่าเาอ้าายแล้ว มีอมเวทบานเ้ามาแทรแ!”
อมเวทุำสบถออมาอย่าหัวเสีย แผนารอเาพัหมแล้ว
“ไหนเ้าบอว่าะไม่มีอมเวทนไหนมายุ่ไ!?”
อมเวทสีำำมือแน่น ร่ายเวททรมานใสุ่นนาร่าท้วมให้ลอยสูึ้นาพื้น บนอปรารอยนิ้วมือแน่น
“อ็อ ...้า”
ายร่าท้วมีาไปมาลาอาาศอย่าทุ์ทรมาน หายใไม่ออ
“อย่าทำพ่อัน! ท่านอาารย์! ไ้โปร!!”
เ็หนุ่มผู้หนึ่ผลับานประูเ้ามาแล้ว้มลอโทษอโพยทันที
อมเวทุลุมำเหลือบมอเ็หนุมผมทอที่เ้ามาแล้ว็ถอนหายใอย่าหุหิ แ่็ยอมปล่อยายร่าท้วมล
เพี้ยะ!
ทันทีที่เป็นอิสระ ายร่าท้วมบหน้าลูายอัวเออย่ารุนแรนร่าอเ็หนุ่มลอยระเ็นไป
“มอเรน! อธิบายมาะ! พ่อให้ลูัเ็บหมายทั้หมแล้วไม่ใ่หรือไ!? แล้วำสั่ปิายเละ!”
“ผมทำแล้วรับ! หมายทุบับที่พี่มิเรนส่อวาม่วยเหลือ ผมไม่เยปล่อยให้พลาสับับเียว! เส้นทาเ้าออทั้หมเอผม็ออำสั่ให้เ้มวนไม่มีนล้าเ้าแล้ว้วย!”
“แะบอว่าเ้าอมเวทเ็นั่นโผล่มาาวามว่าเปล่า!?"
"อมเวทที่ใ้เวทระับสามไู้่ ๆ มาโผล่ในอาาเเือบอพวเ้า!? รู้ไหมว่า้าใ้เินเท่าไหร่เพื่อทับทิมเม็นั้น! มันไม่ใ่ทับทิมธรรมาแ่เป็นทับทิมเลือที่้อสัเวยนไปนับร้อยศพ! ไหนพวเ้าบอว่าัารัันไม่ให้นนอเ้าเแล้วไ!!? ะบอว่าอมเวทนั่นลมาาฟ้าั้นเรอะ?!!”
ายุำมอสอพ่อลู้วยวามโมโห เาสบถออมาอย่าเือาลและเ็มไป้วยวามระหายเลือ
“ท่านผู้มาฤทธิ์ไ้โปรอย่าพึ่โรธไป พวเราะหาทาใ้ให้แน่นอน! ยัไเสีย็มีนอีมาให้ท่านไ้สัเวย!”
ผู้เป็นพ่อล่าว้วยท่าทาลนลาน ส่วนผู้เป็นลู็้มหน้าัวสั่นาวามลัว
“ิ ยัีที่้าืนทุนมาไ้บ้าาีวิที่หมาป่าเาเ็บมา แ่ว่า! นว่าพวเ้าะัารเ้าอมเวทนั่น ้าะไม่ลมือ่วยเหลือพวเ้า!”
“ไม่ไ้นะท่าน! ารสอบเ้าวิทยาลัยเวทใล้ะเริ่มึ้นแล้ว มอเรนในสภาพนี้ไม่อาเ้าห้อิไ้แน่! แล้วที่พวเราทำมาทั้หม็ะเสียเปล่า!”
ผู้เป็นพ่อเอ่ยั้าน ทั้ ๆ ที่ลัวนัวสั่น เาลทุนับอมเวทผู้นี้มามายเพื่อลูายน ะหยุ่วัหวะสำัแบบนี้ไ้ที่ไหน!?
“ถ้าเ่นนั้น็ไปัารมันเร็ว ๆ ะ! ระหว่านี้้าะระเรียมเท่าที่ทำไ้ให้่อน ยัไเรา็ทำ้อลันแล้ว ีวินอเ้า แลับพลัอ้า”
อมเวทุำเินเ้าไปในห้อทำานอนแล้วปิประูไล่หลัให้ทั้สอ
ผู้เป็นพ่อมอหน้าลูายอนที่ยั้มอยู่แล้ววาเสียัลั่น
“ไปัารเ้าอมเวทแปลหน้านั่นามำสั่ท่านอมเวทเสีย!”
“รับผม!”
มอเรนานรับเสียัแล้วรีบเินออาห้อไปทันที ทิ้ผู้เป็นพ่อไว้นเียว
“มิเรนนะมิเรน ะพาโร้ายมาให้พ่ออีสัี่รั้ัน!”
ความคิดเห็น