คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปัญหาของหมู่บ้าน
[ประเมินผลารทสอบั้น้น ล้มเหลว]
[รวสอบประสิทธิภาพวรเวท ล้มเหลว]
[พบเอวิธีาร่อมแม โอาสล้มเหลว 31.51%]
[เริ่มทำารแ้ไายวิภา เปิใ้มารารสำรอ ทำารัแปล]
[30 70 100% วิวันาารเสร็สิ้น]
[ทำารปลุใน สาม สอ หนึ่]
ึ!
“อ้า!!!”
ผมสะุ้โหยึ้นมาั้รทันทีหลัรู้สึปวแสบไปทั้ร่า
เมื่อรู่นี้ผมหลับอยู่ี ๆ รู้ัวอีที็สัมผัสเหมือนถูไฟฟ้า็อใส่ทั่วร่า
[อรุสวัสิ์ผู้ใ้]
‘ไอบ้าเอ้ย ทำไม้อทำูเ็บัวลอเลยฟะ!’
วันนี้ไม่รู้เป็นไร ผมรู้สึปวเหมื่อยไปทั้ัวเลย อยาอาบน้ำเย็น ๆ ให้สื่นสัหน่อยเผื่อะหายีึ้น
พูถึเย็น ๆ แล้ว ทำไมอาาศมันเย็นแปล ๆ นะ?
“........”
เสียะุะััมาา้านหน้าประู โย้นเสีย็ือุออเรนที่ำลัยืนัวสั่นหน้าถอสีอยู่เหมือนเห็นพี่
“รับ?”
ผมลอ้มมอ้านล่าู็เป็นว่าาเผมถูถออออยู่! หนัว่านั้นือส่วนน้อายผมำลัแ็ั้!!
“อ้าย~!”
ผมบิัวหนีทันทีแล้วรีบหยิบาเึ้นมาสวม านั้น็หันวับลับไปมอุออเรนที่หันหน้าหนี แ่เินนหูแ
“นีุ่ออเรนทำอะไรเนี่ย!?”
[ผู้ใ้อยาะรู้ริ ๆ ั้นเหรอ?]
‘พูแบบนี้หมายวามว่ายัไ?’
[ระหว่าที่ผู้ใ้ำลัหลับอยู่ เธอใ้ัหวะนั้นถอาเอผู้ใ้ออ เพื่อสำรว แ่ไม่ไ้ทำอะไรล่วเิน และระบบำลัอยู่ระหว่าาร่อมแม็เลยไม่ไ้ปลุผู้ใ้ึ้นมา]
“เธอทำอะไรนะ!?”
ที่ผมใไม่ใ่แ่พูับระบบ ผมพูับออเรน้วย นี่ระหว่าผมหลับเธอล้าทำนานี้เียวั้นเหรอเนี่ย!?
“อโทษ่า! พอีันไม่เยเห็นอผู้ายใล้ ๆ ็เลย... อโทษริ ๆ นะะ!!”
ออเรนพหัวึ้นลเหมือนนหัววานร้ออโทษรัว ๆ ้วยเสียเหมือนะร้อไห้ ูท่าทาแล้วเธอะรู้สึผิมาทีเียว
‘สถานาร์แบบนี้ เราเรียอเยเป็นอูมั่ีไหมนะ... ็แย่ละไอิบหาย!’
ผมเ็บวามิั่ว ๆ ลเ้ารุ่อนะปลอบใเธอ
“ไม่เป็นไร ผมเ้าใไ้ แุ่ออเรนนี่ลามริ ๆ เลยนะรับเนี่ย”
ถึะโรธที่โนแอบมอ แ่ถูสาวสวยแบบุออเรนสนใแบบนี้มัน็อภูมิใไม่ไ้อะ!
“ออเรน! เสียใรนะ!!?”
ู่ ๆ ็มีบุลที่สามพุ่เ้ามาในห้อนอนอออเรน เธอเป็นสาวใหู่มีอายุ ร่าายอวบอิ่มับแน่นในุาวสวน
“นี่แอบพาผู้ายเ้าบ้านั้นเหรอ!? ทำไมถึไม่บอแม่่อนหะ!”
ผู้เป็นแมุ่เสียัแถมท่าทาเรี้ยวราสุ ๆ เธอหันมามอทาผม้วยสายาเียวปั๊่อนะวัลับไปหาลูสาวเพื่ออำอบ
“อะ...เอ่อ...ือว่า...”
ูเหมือนว่าออเรนะยัไม่ไ้สิีหลัโนับไ้ว่าทำอะไรับผมอยู่ เห็นท่าผมน่าะ้อเป็นนออหน้าเสียแล้ว
“สวัสีรับ ผมื่อว่าอา เป็นนัเินทาน่ะรับ พอีเมื่อืนผมหลทามาที่นี่แล้วไุ้ออเรน่วย อย่าโรธเธอเลยนะรับ”
ผมแสร้ทำัวใหู้น่าสสารที่สุ ใ้ยุทธวิธีาแป๋วมอแม่อออเรน้วยสายาเว้าวอนให้เธอใอ่อน
“อึ! แม่บอแล้วว่าห้ามพานแปลหน้าเ้าบ้าน ืนเป็นโรึ้นมาะทำยัไ!!?”
แม่อออเรนสะอึไปเล็น้อย แู่เหมือนว่าะยัไม่ใอ่อนับละรอผม เธอ็เลยยัหันไปุออเรนอยู่
“อโทษ่ะ อโทษ่ะ”
“ให้ายสิ ยิ่อนนี้พ่อไม่อยู่แล้วพวเรา็้อระวััวมาึ้น เ้าใไหม? ส่วนนาย ะไปไหน็รีบไปไ้แล้ว!”
เธอผ่อนอารม์ลับลูสาวแล้วหันมาไล่ผมแทน
“รับผม!”
ผมเินัวลีบผ่านลาระหว่าทั้สอออไป ะที่ทั้สอน็เินามลมาไม่ห่า
“เี๋ยว่อน!”
่อนเท้าผมะผ่านธรีประู แม่อออเรน็ส่เสียัึ้นมาเสีย่อนทำให้ทั้ผมและออเรนหยุะั
“าบอพ่อหายไปไหน? ออเรน”
ออเรนหน้าีึ้นมาทันที เธอหัวเราะแห้ ๆ แล้วรีบเินออาบ้าน หันมาส่สายาให้ผมรีบไปเร็วอี้วย
“หนูพาุอาไปส่ที่ัวหมู่บ้าน่อนนะะ!!”
เธอปิประูใส่หน้าแม่แล้วว้ามืออลาไปหลับ้านทันที ่อนเธอะระโึ้นม้าแล้วยื่นมือมาทาเา
“ออเรน!!!!”
“มาเร็ว่ะ!”
ผมมอแม่อเธอที่ผลับานประูออัปึปัสลับับมือสาวามรหน้า็รีบว้ามืออเธอ ระโึ้นี่หลัม้าอย่ารวเร็ว
“ไปเร็ว!”
เธอสะบับัเหียนวบม้าหนีพ้นระยะรอเท้าแะอแม่ไ้อย่าหวุหวิ
“ออเรน!!! ลับบ้านมาเอีแน่!!”
เสียอแม่เธอไล่หลัมา ่อนะ่อย ๆ เลือนหายไป แทนที่้วยเสียวบม้าับเสียหัวใเ้นอออเรน
“ูเหมือนะพ้นแล้วนะรับ”
ผมหันไปมอ็ไม่เห็นัวแม่อออเรนหรือบ้านอเธออี ทำเอาใหายไปวูบหนึ่เลยนะเนี่ย
พอะเ้าใมุปีนึ้นบ้านลูสาวำนันแล้วเอพ่อาถือลูอแล้วละ นาแ่พัหนึ่ืนแบบไม่ไ้ทำอะไรันยัทำเอาใหายนานี้
“อโทษ้วยนะะที่้อมาให้เห็นอะไรน่าอาย...”
ออเรนหันลับมายิ้มแห้ ๆ ให้เาแล้วะลอม้าลหลัเห็นว่าปลอภัยแล้ว
‘อนนี้ืออนที่ผม้อถามสินะว่าเิอะไรึ้น’
ผมั่ใอยู่ว่าะเสือเรื่อาวบ้านีไหม ูสิว่าผมมีเบาะแสอะไรมา
พ่ออุออเรนาย าบอุพ่อหาย เมื่อวานผมเอุออเรนหนีหมาป่าสีำมาอยู่
ระหว่าที่ผมใ้วามิ ระบบ็่วยสร้าแผนผัเบาะแสึ้นมาให้้วย
[[พ่อาย] + [าบพ่อหาย] + [ออเรนหนีาย] =?]
“เมื่อวานุออเรนแอบใ้อพ่อไปสู้ับเ้าหมาป่าัวนั้นใ่ไหมรับ?”
“...่ะ”
เธออบลับมาเสีย่อยระหว่าวบม้า ถึะไม่เห็นหน้า็สัเเลยว่าไหล่เธอห่อลอย่าเห็นไ้ัเมื่อผมทัถึเรื่อนี้
ูท่าทาผมะเาถู และไปสะิแผลใออีฝ่ายเ้าในเวลาเียวัน
“แถวนี้เาไม่มีแบบลุ่มรัษาวามปลอภัยแบบทหารหรือำรวอะไรพวนี้เลยเหรอรับ?”
แปลมาที่สาวสวยแบบุออเรน้อใ้อุปร์อพ่อที่ายไปสู้้วยัวเอนเือบเอาัวไม่รอ
“พ่ออันเป็นทหาร่ะ แ่เาโนเ้าหมาป่าเานั่น่าาย...”
“อยาะแ้แ้นแทนุพ่อสินะ?”
“ใ่่ะ น่าสมเพใ่ไหมละะสำหรับอมเวทแบบุ นธรรมาแบบันลับิะสู้ับสัว์เวท้วยัวเอ...”
เสียอเธอหหู่เป็นอย่ามา มือที่ำบัเหียนเอ็รัแน่นนเส้นเลือปู ูท่าทาเธอะโรธและเลียัวเอพอ ๆ ับเ้าหมาป่านั่น
“พ่ออหายัวไปอยู่ แม่็้วย”
“ะ?”
เธอหันหน้ามามอผม้วยสายาสับสน
“ุไม่น่าสมเพหรอ แ่ผมเ้า้าแม่อุ ุโ่มาที่ไปเสี่ยอันรายแบบนั้น ลอิถึแมุ่สิว่าะรู้สึยัไหาเสียุไปอีน”
หาให้พูันามร ผมเอ็ไม่รู้ะุยอะไรับออเรนเพื่อปลอบใเธอเหมือนัน ็เลยยปัหาในใผมออมา
ผมเป็นห่วพ่อับแม่มา อยารู้มาว่าพวท่านอยู่ที่ไหน ายแล้วหรือยั มันเิอะไรึ้นับพวท่าน
“ที่ผมะบอือุยัยัมีแม่อยู่้า ๆ ะทำอะไร็เป็นห่วท่านบ้า ผมะบอแ่นี้แหละ”
ออเรนูสำนึผิไปทันทีหลัไ้ฟัผมพู หวัว่าเธอะเ้าใวามหมายที่ผม้อารสื่อนะ
เธอมีสิทธิ์ที่ะเศร้าและอยาแ้แ้น แ่ารทำแบบนั้นโยไม่พร้อมรัแ่ะทำให้นที่เหลืออยู่เสียใ
หลัานั้นมาออเรนับผม็ไม่ไ้พูอะไรันอีลอทา เสียเียวที่ัือเสียีบเท้าอม้าระทบับพื้นถนน
ไม่นาน เธอ็พาผมมาถึัวหมู่บ้าน
“ออเรน! พาผู้บ่าวที่ไหนมาละเนี่ย!?”
ทันทีที่เ้ามาถึหมู่บ้าน ทหารยามวัยลานในุเราะเหล็็เอ่ยแวทันทีหลัเาสัเเห็นผมเาะหลัเธอมา้วย
“แ่นหลทาเท่านั้นแหละ่ะ! ะทำใทำไมัน...”
เธอ้มหน้าหลบแล้วพาผมเินเ้าใส่หมู่บ้านไป
‘ระบบ เทียบุเราะอผู้ายนนั้นับเราะที่ออเรนใส่เมื่อวานไ้ไหม?’
[ไ้]
ภาพอเราะทั้สอนปราึ้นมาแล้วทำารทับ้อนัน
[มีวามรัน 100%]
ส่วนเราะที่ออเรนใส่เมื่อวานมีแ่ส่วนเาะไหล่ แน และเอว ึ่ทั้สามส่วนัล่าวเหมือนับอทหารยามไม่มีผิเพี้ยน
ส่วนที่ออเรนไม่ไ้ใส่อย่าเสื้อเราะและาเ ะเป็นเพราะนาไม่รันเธอ็เลยใส่ไม่ไ้
หลัเ้ามาไ้ เธอ็ี่ม้ามาอหน้าอาารสีาวหลัให่
“ถึแล้ว่ะ หาุอาอยาเ้าเมือละ็สามารถรอึ้นรถม้าไ้ที่รนั้นเลย”
ออเรนล่าวเสียเรียบ พลาี้นิ้วไปยัม้านั่ที่มีหลายนนั่รอันอยู่
“รับ....”
พอเห็นท่าทาสิ้นหวัอุออเรนแล้ว ทำเอาผมไม่อยาไปไหน่อเลยแหะ
“ออเรน วันนี้็มาอีแล้วเหรอ?”
่อนผมะเินไปนั่่อิว ทหารนหนึ่็เินออมาาอาารสีาวเพื่อเ้ามาุยับออเรน ผม็เลยัสินใะอยู่แอบฟั่อสัหน่อย
“นว่าเ้านั่นะาย หนู็ยัไม่ยอมแพ้หรอ่ะ”
ถึปาะบอไม่ยอมแพ้ แ่เสียอุออเรนูสิ้นหวัมาอนนี้
ทำเอาปวใเลยแหะ...
“เห้อ นว่าทาเมือะส่อมเวทมาพวเรา็อะไรหมาป่าเาไม่ไ้หรอนะ...”
ทหารแ่พยายามปลอบใเธออย่าสุวามสามารถ แถมัวเาเอ็ูอึอัและท้อแท้ไม่่าอะไรับเธอ ไม่สิ ท้อแท้ยิ่ว่าเธอเสียอี
‘เป็นเพราะว่า้อเป็นนรับผิอบโยร็เลยเสียใมาว่าอีสินะ’
เห็นทีผมะทนอยู่เยไม่ไ้แล้วละถ้าสถานาร์มันเลวร้ายนานี้
“ถ้ามีอะไรให้ผม่วยละ็บอไ้นะรับ”
ยัไผม็้อฝึฝนให้ใ้เวทไ้ถึระับ 3 ่อนเป็นอันับแร ะอยู่่อสัหน่อย็ไม่มีปัหาอะไร
“ะ!?!”
เธอูใมานหูผึ่
“เธอือ?”
ลุทหารหันมาถามหลัพึ่สัเเห็นถึผม
“็แ่อมเวทที่ผ่านทามาเท่านั้นแหละรับ”
ผมสร้าลูไฟึ้นมาบนมือเพื่อแสให้อีฝ่ายูว่าผมนี่ละอมเวทัวริ
“ะ...อมเวท?!!”
ลุทหารอ้าปา้า มอผมาโราวับว่าเห็นผี ที่หาามีน้ำาไหลออมาปริ่ม ๆ
“อะไรนะ? อมเวท!?!!”
“มีอมเวทมาแล้วั้นเหรอ!!!? พวเรารอแล้วใ่ไหม?!!!!!!!”
่าวว่าผมเป็นอมเวทแพร่สะพัออไปอย่ารวเร็ว แล้วทุนะเป็นบ้าันไปหม
นี่ผมิผิหรือเปล่านะที่เผยัวแบบนี้...
ความคิดเห็น