คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ออกเดินทาง (จบภาค1)
“ไม่ลืมอะไรแล้วใ่ไหม?”
มิเรนถามผม้วยวามเป็นห่วะยืนเฝ้ามอผมัารสัมภาระบนหลัม้านน้ำาล
วันรุ่ึ้นหลัผมแ้่าวว่าผมะออาหมู่บ้านวินเลเพื่อเินทาเ้าเมือามู่มือที่แม่เียนไว้ให้ พี่มิเรนและเหล่าทหาร็ออมา่วยันั้าวอ
าที่มาโลนี้ัวเปล่าับุนัเรียน ผมไ้รับเสื้อผ้า อุปร์ั้แมป์ เสบียสำรอสำหรับผมและม้าที่อยู่ไ้นาน 1 เือน รวมถึเินิระเป๋าอี 5,000 เหรีย เทียบ่ารอีพ็พอ ๆ ับ 5,000 บาท บ้านผมนั่นแหละ
“ไม่รับ อบุพวพี่ ๆ ทหารมานะรับที่ใีนานี้”
ผมยมือไหว้อบุสำหรับอที่พวเาเรียมให้ เิมทีผมะเ้าเมือัวเปล่าแล้วไปายเอาาบหน้า้วย้ำ
“ไม่เป็นไรหรอน่า!! แ่นี้เทียบับที่เธอทำให้พวเราไม่ไ้หรอ”
ลุรันเาโบมือปิเสธน้ำใ ะที่พี่มิเรนออถอนหายใ
“นายนี่ะเป็นนีไปไหน ไม่ิอยาะไ้อะไรอบแทนเลยรึไ?”
ูเหมือนว่าหาเป็นอมเวทนอื่นละ็เรีย่าอบแทนมหาศาลไปแล้ว ้อเผิหน้าับเหุอันรายแบบนี้
“ไ้มาแล้วรับออบแทน แบบพิเศษอพิเศษอพิเศษ สอรอบ้วย”
“นี่!”
มิเรนหูแึ้นมาทันทีแล้วพุ่เ้ามาอุปาผม เรียเสียหัวเราะาเหล่าทหารไ้เป็นอย่าี
“าหมู่บ้านวินเลไปหัวเมือทิศเหนือ็รไปทาะวันออ วิ่ามถนนเส้นนี้ไปเรื่อย ๆ ะถึแล้ว”
มิเรนี้ถนนหน้าป้อมปราารที่ลายาวไปนสุลูหูลูา
“แล้วออเรนละ?”
มิเรนหัน้ายหันวาเหมือนำลัมอหาสันอยู่
“ออเรนเาบอว่ามีธุระ่วนน่ะรับ ผมเอ็รอเธอลับมาอยู่เหมือนัน”
อนเ้าวันนี้หลัพวเราื่นมา ออเรน็บอว่ามีสิ่ที่อยาะทำให้ผม่อนะาัน และเธอ็รีบวบม้าออไปั้แ่เ้ามื นใล้เที่ยแล้วยัไม่ลับเลย
“มาแล้ว่ะ!!!”
เสียใสอออเรนัึ้นพร้อมับเธอที่วบม้ามาาอีฝาอหมู่บ้านพร้อมับล่อไม้ในมือ
เมื่อมาถึล่อไม้ในมืออเธอ็ส่ลิ่นหอมหวานออมาวนน้ำลายสอ
“อฝา่ะ!”
เธอยื่นล่อมไม้ัล่าวมาให้ผม ้าในมีหมายบับหนึ่เหน็บไว้้า ๆ ้วย
“อย่าพึ่อ่านนะะ!”
เธอรีบำมือผมไว้่อนผมะแะอหมายออ ใบหน้าอเธอแ่ำเสียยิ่ว่าเมื่อืนอี
“แหม ๆ”
มิเรนยมือป้อปายิ้มหน้าบานหลัเห็นท่าทาอออเรน
“ยัไม่อ่าน็ยัไม่อ่านรับ แล้วนมปันี่ือ?”
ำไ้ไหมที่ผมบอว่าอาหารโลนี้มันืนะ ที่ผมไม่อยาบรรยายอิน็เพราะมันยัห่วยเหมือนเิม
แ่วันนี้่าออไป นมปับนมืออผมมันส่ลิ่นเย้ายวนยิ่ว่านมปัาโลเิมอผมเสียอี
“วันนี้ันรีบลับบ้านไปั้น้าวที่พอใ้ไ้มาน่ะ่ะ แล้ว็อร้อใหุ้ลุร้านอบนมปัทำให้ึ้นมา...”
ออเรนพูไป็เหมือนะาอาาศไป ะรีบมาเลยสิท่า
ผมัารใ้เวทรัษาเพื่อฟื้นพลัานให้ออเรน นสีหน้าเธอลับมาีึ้นอีรั้
“้าใน็มีไส้แ่าันไป อันนี้ไส้มัน อันนี้ไส้เผือ อันนี้ทำามะเือเทศ พวนี้ันไปอแบ่มาาสวนอพวาวบ้านน่ะ่ะ พวเาเอ็อยาะอบแทนุอาเหมือนัน แ่ว่าุอาะไปแล้วพวเา็เลยทำไ้เท่านี้...”
ออเรนี้นมปั้อน่า ๆ ในลัไม้ให้ผมู้วยใบหน้าีใปนเสียาย
“ไว้ราวหน้าผมลับมา่อยอบแทน็ไม่สายรับ อนนี้ั้เป้าับารเ็บเี่ยวีว่า ระวัผลผลิเยอะนเ็บไม่ทันนะ”
เอามพฤษาที่ผมลไว้เป็นเอามถาวร ถ้าไม่เิภัยธรรมาิมันะอยู่ไ้อีนานแสนนานเลยละ
“อบุนะรับ”
ผมลูบหัวออเรนแล้วึเธอเ้ามาอ ผมเอ็ะิถึที่นี่เหมือนัน
ออเรนถอยไปยืนับเหล่าทหารและพี่มิเรน ส่วนผม็ปีนึ้นหลัม้านน้ำาล
ผมมอพวเาทุนแล้วถอนหายใ ืนอยู่่อว่านี้ไม่มีแรใออเินทา่อแน่ ๆ
“อให้โีละ ูาท่าทามีเรื่อที่้อไปทำอยู่สินะ”
รันเาล่าวอวยพร
“ะทำอะไร็ระวััว้วยละ ฝีมือแบบเธอไม่เะา็เะัาใรสันแน่”
มิเรนเอ่ยเือนิปลปน้วยวามริั ะลัวผมไปหาเรื่อนมีอำนาเ้าเพราะนิสัยอผมสินะ อันนี้รับปายาแหะ
ออเรนูอึอัอยู่รู่หนึ่ ่อนที่มิเรนับบไหล่เธอเบา ๆ ทำให้เธอพูออมา
“ลับมาบ่อย ๆ นะะ!”
หลัพูเสร็เธอ็ลั้นสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ แ่เธอ็ยัรอยยิ้มเอาไว้ทั้ ๆ ที่สะอึสะอื้น เป็นเพราะเรียมใมาั้แุ่ยันเมื่อวานแล้ว
“ผมสัาว่าะแวะมาหาบ่อย ๆ ทุนเอ็สู้ ๆ นะรับ”
ผมส่ท้ายับทุน่อนะบหลัเ้าม้านน้ำาล พร้อมับลเวทเสริมพลัให้ับัวม้า
“ไว้เอันใหม่ ผมไป่อนนะรับ”
ผมบอลาับทุน้วยรอยยิ้ม ที่นี่ถือว่าเป็นวามทรำที่ีที่สุที่ผมเยมีมา เป็นรั้แรที่ผมทำอะไรมามายนานี้โยไม่มีพ่อแม่อยู่้า ๆ
ออเรน มิเรน รันเา แล้ว็าวบ้านับพวพี่ ๆ ทหาร ผมะไม่ลืมเลยรับว่าโลนี้มีนที่วิเศษแบบนี้อยู่้วย
“ไปันเลยเ้าาล!”
ฮี้?
ม้าหันหน้ามามอผม้วยสีหน้าเหลือเื่อ อารม์เหมือนับว่าะถามแบบ เอาริิ? ับผมอยู่
“นั่นื่อใหม่แไ ไม่อบเหรอ?”
ฮี้...
อาาหนุ่มถอนหายใแล้ว้มหัวให้ับเหล่าม้าสหายที่ร่วมรบ้วยันมานาน ่อนหนึ่นหนึ่ม้าะพุ่ทะยานออาหมู่บ้านวินเล
เป้าหมายหน้า เมือนอร์ทสาร์ หน้า่านสู่เมือหลว!
เหลืออนพิเศษับพูุยส่ท้ายบทอีอย่าละอน ็ะึ้นภา 2
ลับโลเิม!
ความคิดเห็น