คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Act-02 First Day and Secret Work
“อ่า จบสักที” “หลับไปตื่นนึงเลยอ่ะ” “เธอได้ฟังที่ครูใหญ่พูดปล่าว” “นี่เธอมีผ้าอนามัยไหม” “โห ไอ้แท่งนี้มันใหญ่จริงๆแล้วฉันจะใส่เข้าไปได้ไหมเนี่ย”
“…”ผมได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่มันจะจบสักทีไอ้การเรียนวันนี้บทสนทนาแบบนี่ถึงอยากจะชินกับมันยังไงแต่ช่วยพูดเบาๆกันหน่อยไก้ไหมฟร่ะอันที่จริงผมยังหงุดงิดเรื่องเมื่อเช้านี่อยู่ชึ่งมันกำลังทำให้ผมเริ่มจะสับสนกันไปใหญ่
เฟรมมีล ฟราสเรล ยังคงนั่งอยู่ข้างๆผมพร้อมๆกับพวกของเธอที่รายล้อมอยู่ๆรอบๆแต่รู้สึกว่าผมจะได้ยินนะว่าคนในกลุ่มของเธอโพล่งออกมาว่า“เธอต้องมีไม้กั้นหมาซึ่งฉันจะเป็นให้เอง”อะไรเทือกนั้นอยู่นะแต่ผมก็ทำได้แค่หูทวนลมไปก่อนหละกันผมมันยังไม่สนิดกับคนในห้องมากพอนี่นา
ดังนั้นผมเลยทำได้แค่หยิบเครื่องเล่นเกมส์ของผมขึ้นมาเล่นเท่านั้นเอง
หลังจาเล่นจนถึงช่วงเวลาเรียนวิชาแรกพละศึกษานักเรียนทุกคนที่จะเรียนวิชานี้จะต้องเปลี่ยนเครื่องแบบนักเรียนเป็นชุดพละแน่นอนคุณเธอทั้งหลายก็ไม่ได้มายจะไปเปลี่ยนที่ห้องแต่งตัวซะด้วยดังนั้นเมื่อผมละสายตาจากเกมส์ของผมเงยหน้าขึ้นมาก็….
“แม่โจ้ โอ้ลันล่า!”ผมได้แต่อุทานเสียงเบาเพราะทุกคนในห้องเริ่มจะถอดเสื้อกันเฮ้ยๆๆ บางคนมันโนบรามาซะด้วยบุพการีไม่สั่งสอนกันเลยหรือไงอย่างน้อยๆมันต้องใส่อะไรปิดข้างในบ้างสิ
เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่เวลามาวิจารคนอื่นนะโว้ย
“ฉันว่านายน่าจะรีบคลานหนีออกไปจากห้องนะ”เฟลมมีลพูดด้วยอาการหน้าแดงก่อนจะหันหลังให้เอ่อใช้สิถ้าเกิดว่ามีคนเห็นว่าผมกำลังนั่งอยู่หละก็ คุกคุกคุก ผมซวยแน่
ดังนั้นเพื่อความปลาไหลพอร์ดผมรีบคว้ากระเป๋าเสื้อของผมแล้วออกวิ่งผ่านประตูที่ถูกเปิดออกไปทันทีผมว่าผมมันใจในความเร็วของผมอยู่นะเพราะผมเป็น…..
หลังความชุลมุนวุ่นวายผมมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำชายก่อนจะรอหน้าห้องให้พวกอาร์ตตัวแม่ทั้งหลายออกไปนอกห้องให้หมดก่อนจะเข้าไปวางกระเป๋าแล้วไปที่โรงยิม
“นายนี่ถ้าเรื่องหนีหละก็ไวเชียวนะ”เอ่เสียงนี้คุ้นๆนะคิดได้เช่นนั้นผมหันหลังไปดูเลยหละกันแน่นอนเฟลมมีลที่กำลังอยู่ในชุดพละกางเกงบลูเมอร์ผมว่าถ้าเหล่าโอตาคุหรืออากิบะทั้งหลายได้มาเห็นภาพเหล่านี้คงจะเลือดออกหมดตัวแล้วกระมังเพราะสิ่งที่พวกเขาเห็นได้แค่ในการ์ตูน หรือ เกมส์ ก็แล้วแต่เป็นความจริงที่อยู่ตรงหน้า
อยากจะหื่นอยู่นะแต่ว่ามันไม่ใช่เวลานี่นา
“ทุกคนรวมตัว”เสียงครูพละเรียกรวมตัวท่าทางจะเป็นครูผู้ชายแต่ว่าพอผมหันไปมอง….
ชุดหมีนักเรียนช่างสีน้ำเงินตามฉบับถูกสวมโดยรูดซิบมาถึงแค่ส่วนเหนือสะดือผมว่านักเรียนชายในห้องอื่นๆต้องอยากโดดเรียนวิชานี้ทันทีแน่ถ้ามาเห็นในสิ่งที่ผมเห็น
ทำไมคุณถึงแต่งตัวเป็นพระศาสดาด้วยฟร่ะ
“ชื่อของผมคือ มินามิ อาแบะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะจ๊ะว้าวๆๆนึกว่าห้องนี่จะมีแค่ผู้หญิงซะอีกมีผู้ชายซะด้วยท่าทางจะได้โบนัสแล้วมั้ง” …
ผมไม่ปลอดภัยแล้วสินะ
“เอาหละทุกคน ยาราไนก๊ะ(ตามจริงในภาษาญี่ปุ่นมันแปลว่าจะเริ่มกันหรือยัง) ?”เอาแล้วสิตรูมันจะเล็งทั้งชายทั้งหญิงเลยหรือไง อ้าวทำไงได้ผมคิดได้แค่นี้จริงๆจึงได้แต่ตามน้ำไป
“โอ็ส”ทุกคนตะโกนราวกับรู้งานรู้สึกว่าจะต้องตะโกนตามด้วยสินะรอบหน้าจะได้รู้
“ดังนั้นนักเรียนใหม่คุงกรุณามาแนะนำตัวด้วยจ๊ะ”เอาแล้วไงแม้มันจะเป็นประโยคคลาสสิกแต่ก็ทำเอาผมวูบไปพักนึง
“คะ ครับ”หลังรับปากผมก็ออกไปยืนหน้าทุกคนอีกครั้งก่อนจะทำการแนะนำตัวตามแบบเมื่อเช้าอีกครั้ง
บอกไว้ก่อนเลยผมคงไม่พูดประโยคเสียมารยาทซ้ำหรอกนะ
ป๊าบ! มืออันหนาของครูอาแบะตีลงที่บริเวณเหนือต้นขาหลังขึ้นมาหน่อยแน่นอนนักเรียนหญิงคงจะไม่คิดอะไรมากถ้าไม่มีสาววายในห้องหนะนะ
“ดีมากoรูดแน่นจังนะ”
เชรี่ยหละไงงานเข้าตรูจะโดนอะไรบ้างหว่ะ
“งั้นวันนี้เราจะเรียนในเรื่องการต่อสู้เบื้องต้นกันนะ”ครูอาแบะพูดก่อนรั้งไหล่ผมที่กำลังจะกลับไปนั่งไว้
“เธอช่วยเป็นคู่สาทิตให้หน่อยได้ไหจ๊ะ ว่าแต่เธอได้จัดหาอาวุธบ้างหรือยังจ๊ะพ่อรูปหล่อ”เสียวฉะมัดยาดเลยว่าไหมผู้อ่านทุกท่าน
“กะๆ ก็ ถุงมือสองข้างครับ”บ้าจริงทำไมต้องตอบตะกุกตะกักในเวลานี้ด้วยนะ
“ถุงมืองั้นคงใช้การต่อยสินะงั้นฉันคงจะไม่ต้องใช้อาวุธหละนะ”ครูอาแบะพูดกับผมแบบนี้รู้สึกว่าคำพูดชวนไปห้องน้ำจะหายไปหละ
“งั้นก็….”
หลังการสอนเริ่มขึ้นไปไม่นานผมเริ่มรู้ตัวว่ามาเป็นกระสอบทรายดีๆนี่เองผมถูกครูอาแบะคอยใช้มือปัดหมัดผมออกแล้วสวนเข้าใส่เป็นระยะๆแถมยังโดยปิดท้ายด้วยท่าม้วนตัวทุ่มซะอีก
“เอาหละวันนี้คงจะสาธิตแค่นี้หละนะขอให้ทุกคนโชคดีในการเดินทางกลับหอสวัดดี”ในที่สุดผมก็ได้รับการปลดปล่อยสักทีรู้สึกว่าจะไม่มีวิชาเรียนในวันนี้แล้วผมจึงรีบวิ่งไปเอากระเป๋าที่ห้องแล้วกลับหอทันทีโดยไม่อยู่รอคุยกับใคร
ไม่ใช่อะไรหรอกนะแต่ทำใจไม่ได้ตั้งหาก
โดนครูซัดต่อหน้าสาวอย่างงี้ใครมันจะไปทำใจได้หละครับ
อ๋อ ผมลืมไปในโรงเรียนนี้นั้นเท่าที่จำได้นั้นมันเปรียบเสมือนเมืองได้เลยหละมั้งเพราะว่าภายในตัวโรงเรียนมีสถานที่แบบห้างร้าน หอพัก ร้านอาหาร สถานที่เที่ยว ลานสวนสาธารณะ สนามกีฬา แม้แต่ผับ บาร์ หรือ ร้านอย่างว่า ก็มีดังนั้นมันจึงเปรียบได้กับเมืองใหญ่เลยหละ
หอพักของผมอยู่ใกล้กับหอพักครูด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้อยู่ใกล้อานัทของน้าสาวจะว่าไปผมยังไม่ได้แนะนำตัวน้าของผมเลยนี่นาน้าของผมชื่อ เจนจิรา มาณพสติ ชื่อเล่นหนะหรอไม่แน่ใจเหมือนกันนะในตอนเด็กๆผมถูกสั่งให้เรียกเธอว่า น้าเจน มาโดยตลอด
หลังจากเดินทางมาถึงห้องพักที่อยู่ในชั้น 3 ผมก็เริ่มอาบน้ำล้างซวยในวันนี้ซะก่อนเอาหละไล่ความกังวลออกไปในวันนี้ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่อีก
“คอมพิวเตอร์ ปิดระบบการเชื่อมต่อกับเซิฟเวอร์หลักให้ต่อกับเซิฟเวอร์ฐานข้อมูลเดิมผ่านดาวเทียม ชาญณรงค์ 4 แทน แล้วค้อหาข้อมูลของ ไคลด์ เฮอร์เกน”ตามความจริงแล้วผมเป็นเจ้าหน้าที่สืบราชการลับของสถานที่ๆอาของผมสังกัดอยู่ในครั้งนี้ที่ผมมาเรียนที่นี้ผมถูกขอร้องให้หาตัว ไคลด์ เฮอร์เกน ที่หายสาปสูญจากการมาแฝงตัวในโรงเรียนแห่งนี้
“หวังว่าวันนี้คงจะได้คำตอบหละนะ”แน่นอนคงจะไม่มีใครรู้หรอกนะว่าหนึ่งในนักเรียนโรงเรียนอานาสตาเซียจะมีคนจากหน่วยสืบราชการลับมาหรอกแถมยังจะแฮกระบบข้อมูลการเซื่อมต่อของโรงเรียนนี้อีก
“ตรวจพบแล้วครั้งสุดท้ายที่ ไคลด์ เฮอร์เกน เชื่อมต่อคือเชิฟเวอร์ของเกมส์ Act Online เมื่อเวลาไม่นานมานี้”
“อะไรนะ เขายังยังมีชีวิตอยู่งั้นสินะ แต่ทำไมกันนะเป็นสายลับแท้ๆแต่กลับมาเล่นเกมส์สบายใจขนาดนี้”จะว่าไปแล้วผมก็ได้เครื่องเกมส์นี้มาอยู่เหมือนกันนี้นา
ผมหันไปมององพัสดุที่อยู่ในห้องแน่นอนมีกล่องประหลาดที่ไม่น่าจะมีอยู่กล่องนึงที่ดันมาอยู่ในห้องซะได้เมื่อเห็นดังนั้นผมลองไปเปิดกล่องดู
“ส่งมาให้แล้วหรอ ยัยนั่นที่ชื่อเฟลมมีลคือใครกันแน่”สิ่งที่ผมทำได้ตอนนิ้คือได้แต่หยิบสมุดบันทึกผมจดชื่อของเธอไว้ในฐานะที่เป็นคนที่รู้จัดและยัดเยียด(?)เกมส์นี้ให้กับผม
“คอมพิวเตอร์ให้สืบข้อมูลของ เฟลมมีล ฟลาสเรล ในระบบ Sleep Mode อย่าเปิดการทำงานจนว่าจะได้ยินคำสั่งจากผม ผมจะเข้าไปตรวจสอบไอ้เกมส์ Act Online อะไรนั่นเอง”ผมสั่งเครื่องคอมพิวเตอร์ของผมระบบ Sleep Mode เป็นการทำงานเครื่องทั้งๆที่ไม่ได้แสดงหน้าจอเป็นการซ่อนการทำงานอย่างนึงของคอมพิวเตอร์แล้วจะเปิดผมของการทำงานนั้นเมื่อได้รับคำสั่งจากผู้สั่งเท่านั้น
“รับทราบแล้วพบกันใหม่”หลังจากเสียง AI คอมพิวเตอร์เงียบลงผมก็เริ่มประกอบเครื่องเล่นเกมส์ Act นี้ทีละน้อยๆ
อ๋อ ผู้อ่านทุกท่านครับอย่าไปบอกใครเชียวนะว่าผมเป็นใคร
Act-02 First Day and Secret Work -END-
ความคิดเห็น