คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Act-01 First Meeting
“ชะอุ้ย ขอโทษครับที่ผมเสียมารายาทครับ”ผมโค้งขอโทษไปหนึ่งครั้งก่อนจะแนะนำตัวกับรรดาสาวๆที่กำลังมึนๆงงกับเพื่อนร่วมห้องคนใหมของพวกเธอที่ดันเป็นผู้ชาย
“ชื่อขอผมคือ ธันวา ชาญณรงค์ ครับเอาเป็นว่าจากนี้ไปข้อฝากตัวด้วยนะครับ”ถ้าจะขอ 3 คำกับการแนะนำตัวแบบนี้ผมว่าคงจะได้คำว่า เรียบ ง่าย ไป หรือไม่ก็ ธรรม ดา ป่ะ หละมั้งแต่ไม่ว่าจะยังไงผมคงจะไม่ใส่ใจกับการแนะนำตัวแบบนี้อยู่แล้วเพราะตั้งแต่เริ่มนั้นผมคาดไว้ว่าในห้องนี้ควรจะมีผู้ชายซะบ้าง
แต่ดันกลายเป็นว่ามีแต่เหล่าอาร์ตตัวแม่ชะงั้นไป
“เห คิดว่าเธอจะแนะนำตัวได้เด็ดกว่านี้ซะอีกนะ นาย ธันวาคม”หนอยๆๆยังจะมาเยาะเย้ยผมอีกมิน่าถามอะไรเกี่ยวกับคนในห้องก็ได้แต่คำตอบทำนองว่า”มาเห็นก็รู้เอง”ทุกครั้งไป
“ช่างเหอะเอาเป็นว่ารู้จักชื่อของเขากันแล้วนะจากนี้ไปเขาจะมาอยู่กับพวกเราดูแลเขาอย่าให้ถึงตายหละกันนะทุกคน”
อะไรนะ เมื่อกี้น้าคงไม่ได้พูดว่าถึงตายหรอกนะ
แต่ถ้าใช่ผมคงแย่แน่ๆ เอ้ยๆๆ ไม่สิๆ ถ้างั้นโรงเรียนนี้มันไม่ถูกสั่งปิดไปแล้วหรือไงกัน?
“เอาเป็นว่านายไปนั่งข้างๆ เฟรมจัง ที่ตรงว่างๆนั่นหละกัน”เธอชี้ไปที่ที่นั่งริมหน้าต่างหลังห้อง เฮ้ยๆๆ ตรงนั่นมันที่นั่งมาตรฐานสำหรับพวกพ่อพระเจ้าฮาเร็มเลยไม่ใช่หรือไง? คิดอะไรอยู่กันแน่นะ (แกนั่นหละคิดอะไร)
สุดท้ายหลังจากผมปนั่นที่ของตัวเองเสร็จน้าของผมก็เริ่มวิชาโฮมรูมเล็กๆน้อยๆก่อนจะปล่อยให้พักก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงซึ่งนั่นเป็นดุจดั่งวินาทีทองสำหรับมุมมองบุคลที่ 3 ที่จะได้ถูกสาวๆห้อมล้อมถามโน่นถามนี่ขอจับนู้นขอจับนี่ไปหมด
แต่ในมุมมองส่วนตัวของผมกลับมองมันว่าเป็นวินาทีเลวร้ายสำหรับผมมากว่าเพราะว่า
ผมเป็นโรคไม่ถูกกับผู้หญิงครับ
นั่นแน่ผมว่าผมคงจะดักใครได้หลายๆคนอยู่นึกว่าผมจะเป็นไปตามนิยายหรือการ์ตูนญี่ปุ่นหรือไงมุกนี่มันเชยไปแล้วครับสรุปคือเมื่อกี้ผมล้อเล่นครับผมไม่ได้มีอาการหักขนาดนั้นสักเท่าไหร่สำหรับผมน่าจะเรียกว่าโรคแพ้นมมากกว่า
“นี่ๆนายมาจากโรงเรียนอะไรหรอ” “นี่นายหนะคิดยังไงกันแน่ถึงได้มาเรียนห้องนี้” “เสป็คผู้หญิงที่นายชอบคืออะไรหรอ” “ท่าทางเราคงจะมีตัวอย่างสำหรับวิชาเพศศึกษาแล้วหละ” “สนใจจะลองขึ้นครูบ้างไหม” “เดี๋ยวสิวันนี้เกม Photo Kano After Kiss Plus ออกขายนี่น่า”
“…..”นี่หรอบทสนทนาที่ผมได้ยินและรู้สึกว่าประโยคหลังๆเริ่มจะเลวร้ายขึ้นไปทุกทีๆนะเฮ้ยผมไม่ใช่พวกที่ชอบเสียงคุกอะไรพวกนั่นนะผมพยายามใช้สมาธิในการตอบจะพวกเธอออกไปกันหมดแล้วฟู่ท่าทางว่าตอนพักใหญ่คงจะต้องคอยตอบอีกระลอกนึงหละนะ
“ครูประจำชั้นเป็นอะไรกับนายหรอ”จู่ๆผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมก็ถามขึ้นมาเอ่รู้สึกว่าคุณน้าจะบอกชื่อขอเธอให้แล้วนี่นาเอ่อ นึกไมออกแหะ
“เธอเป็นผู้ปกครองชั่วคราวของผมครับ”ผมตัดสินใจจะไม่เอ่ยชื่อเพื่อตัวปัญหาที่ผมจำชื่ออขงเธอไม่ได้ไป
“นายหนะรู้จักเกมออนไลน์บ้างไหม”เธอถามผมต่อเอาหละว่าแล้วเชี่ยวว่าจะต้องได้ยินคำถามนี้แต่ก็ไม่นึกหละนะว่าจะได้ยินจากปากผู้หญิงอย่างงี้
“รู้จักแต่ผมไม่เคยเล่นหรอกนะ”ตอบตามความจริงผมจะชอบเล่นพวกเกมส์คอนโชลมากกว่าเพราะผมสามารถพกไปไหนต่อไหนได้อีนที่จริงผมก็พกมาด้วยเช่นกันแต่ผมยังไม่อยากจะหยิบมาตอนนี้
“งั้นนายอยากเล่น Act Online ไหมพ่อของฉันส่งมาให้เครื่องนึงแต่ฉันมีอยู่แล้วเลยคิดจะยกให้ใครสักคนอยู่พอดีสนใจไหมหละ”ช่างเป็นพ่อที่ไม่ทำการบ้านเอาซะเลยลูกมีเครื่องเล่นอยู่แล้วแต่ว่าจะรับไว้ดีไหมหละมันจะเรียกว่ารับของจากคนแปลกหน้าได้ไหมเนี่ยเพราะเธอกับผมยังไม่สนิดกันขนาดนั้นเลยนะ
“ไม่ตอบงั้นฉันถือซะว่านายตกลง ไม่ต้องตกใจนะแต่ว่าฉันรู้ห้องที่นายอยู่แล้วเพราะฉันแอบดูในเครื่อง Personal ของนายเรียบร้อยแล้ว และฉันส่งโปรแกรมใส่เครื่องไปเรียบร้อยแล้วด้วย ตอนจะเล่นก็ทำตามคู่มือไปนะ…”อะไรเนี่ยนี่น่าจะเรียกว่ายัดเยียดมากกว่าให้แล้วนะแต่ยังไม่ทันที่ผมจะเถียงเธอก็พูดว่า
“…ว้าย! พิธีปฐมนิเทศจะเริ่มแล้วนะรีบไปกันเถอะนาย ธันวา”จากนั้นเธอก็จับมือของผมก่อนจะออกวิ่งผมเลยต้องรีบลุกตามเธอแย่หละเรายังไม่รู้จักเธอเลยแต่เธอดันจำชื่อเราได้ดังนั้นก่อนที่จะงงกันไปอีกผมเลยถามเธอไปว่า
“เธอ ชื่ออะไรกันแน่ ?”เหอะๆคิดคำถามอื่นไม่ออกจริงๆนะแต่ก็ได้แต่หวังว่าเธอจะยอมหันมาตอบดีๆ
“เฟรมมีล ฟราสเรล ยินดีที่ได้รู้จักน่า”เธอหันมาตอบผมด้วยรอยยิ้มเหอะๆน่ารักเป็นบ้า
Act-01 First Meeting -END-
ความคิดเห็น