สิ่งธรรมดาสามัญ

ลำดับตอนที่ #2 : ไฟดับ

ไฟดับ
 

         


          ......วันนี้ไฟดับ
 

         
          คนที่อยู่ในเมืองใหญ่ที่ความเจริญอยู่รอบด้านคงไม่ค่อยพบเจอกับปัญหานี้เท่าไหร่นัก  

ต่างไปจากผู้คนอีกบางส่วนที่อยู่ไกลออกไป  บ่อยครั้งมักเจอกับปัญหาที่ว่านี้  โดยเฉพาะในเวลาฝนตก  

ทุกครั้งที่ฝนตกมันมักจะพาความมืดมาด้วยเสมอ.......

 

.................................

          

          ฝนตั้งเค้ามาตั้งเเต่บ่ายเเก่ๆ  ลมพัดโชยหอบเอาไอร้อนที่เเผดเผามาทั้งวันให้เบาบางลง  

ฟ้าส่งเสียงร้องคำราม  บ้างส่องเเสงวับวับให้เห็นเป็นระยะ  หลังจากนั้นไม่นานเสียงฝนก็ดังขึ้น  

ท้องฟ้าเหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่มันอัดอั้นตันใจออกมา  ผ่านเม็ดฝนที่กำลังกระหน่ำตกลงมา  

เสียงร้องของมันดังก้องราวกับต้องการบอกเรื่องราวที่เจ็บปวดให้ผู้คนบนผืนเเผ่นดินได้รับฟัง
 

.........ท้องฟ้ากำลังร้องไห้........

 

          ภายในห้องนอนข้าวของกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ  ห้องมืดสนิทไร้เเสงสว่างใดๆ  

เพราะฝนที่ตกหนักมาร่วมชั่วโมงได้เป็นสาเหตุให้ไฟดับ.....   สายน้ำที่ไม่ได้มาจากฟากฟ้า

เเต่กลั่นมาจากม่านตากำลังไหลริน  ความเสียใจโถมประดาดั่งลมเเรงที่พัดเปลวเทียนที่ช่วงโชติ

ให้ดับลง  ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ความเงียบนี่เเหละยิ่งกว่าอันตรายใดๆในเวลาเช่นนี้  ทุกสิ่งดับวูบลง

เป็นสีดำ  ความหวังที่เคยมีล้นปรี่บัดนี้มันหายไปเเล้ว

 

......เมื่อวานเป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย......

 

         
ตอนนี้หลายคนกำลังเฉลิมฉลองให้กับความสำเร็จเล็กๆในช่วงชีวิตของเด็กมัธยมปลาย  

เเต่ไม่ใช่กับเธอ.....   เหมือนกองไฟที่ลุกโชนมันได้เผาไหม้ฟืนไฟไปจนหมดเเละตอนนี้เหลือเพียง

เเสงริบหรี่ที่เป็นสัญญาณว่ามันกำลังจะมอดดดับเเละกลายเป็นเพียงฝุ่นผงในอีกไม่ช้านี้
 

   



......วันนี้ไฟดับ  เช่นเดียวกันกับไฟในตัวเธอที่ตอนนี้ก็ใกล้ดับเต็มที


 

          .....เธอได้เเต่ภาวนากับคนบนฟ้าที่ไม่รู้ว่ามีอยู่จริงหรือไม่  ขอได้ไหมขอให้ค่ำคืนนี้ยาวนานต่อไปอีก  

อย่าพึ่งให้เเสงเเรกของวันพรุ่งนี้มาเยือนเร็วเกินไป  เพื่อที่เธอจะได้ใช้เวลาคืนสุดท้ายที่ยาวนานนี้ไปกับ

หยดน้ำบนใบหน้าให้เพียงพอ.....

         

       
  .....คำขอที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เพราะโลกหมุนรอบตัวเองใช้เวลา  24 ชม.    

โลกยังหมุนเวียนกลับมาที่เดิมในทุกวัน  ทุกเดือน  เเละทุกปี  เเต่ชีวิตจำเป็นต้องดำเนินต่อไปเเละ

ไม่ควรที่จะหมุนวนอยู่ที่เดิมเหมือนดั่งโลกของเราใบนี้




          ดวงอาทิตย์ทอเเสงร้อนเเรงเป็นสัญญาณให้สรรพสิ่งรับรู้ว่าวันพร่งนี้ของเมื่อวานได้เริ่มต้นขึ้นเเล้ว  

ในห้องนอนห้องเดิมที่เคยมืดสนิท  บัดนี้คนในห้องได้ถูกปลุกขึ้นมาจากห้วงนิทราด้วยเเสงยามเช้าที่ลอดผ่าน

มากระทบใบหน้า

     

     

    .....ใบหน้าที่เคยเปรอะเปื้อนน้ำตาเเต่ว่าเวลานี้เหมือนมันได้หายสาบสูญไปเเล้วเนิ่นนาน

       

          เธอลุกจากที่นอน  ข้าวของถูกเก็บให้เข้าที่เข้าทาง  มีหลายสิ่งที่ต้องทำมากกว่านอนอุดอู้อยู่กับอดีต

ที่เเก้ไม่เคยได้  เเต่สิ่งที่เธอควรทำในเวลานี้ก็คือทำใจ......  เเละยอมรับ......

         

         
          ม่านผืนบางถูกเปิดออกพร้อมหน้าต่าง  ดวงอาทิตย์ในเช้าวันนี้ส่องเเสงเจิดจ้ายิ่งนัก  ไอฝนที่หลงเหลือ

จากเมื่อคืนยังลอยมาให้ได้กลิ่น  เธอยิ้มบางๆให้กับเสียงเจื้อยเเจ้วของนกน้อยที่บินวนไปมาบนต้นไม้ใหญ่

 

......เมื่อวานไฟดับ

 

          เธอปิดม่านเเล้วเดินตรงไปที่สวิซต์ไฟเเละกดลงไปหนึ่งที  เเสงไฟกระพริบอยู่หลายครา.....

.....ก่อนจะสว่างจ้าขึ้นเต็มดวง

 

......วันนี้ไฟไม่ดับเเล้ว  เเถมมันยังสว่างกว่าวันก่อนๆอีกต่างหาก




........เช่นเดียวกันกับเธอตอนนี้  ไฟข้างในมันกำลังลุกโชนอย่าบอกใครเชียว.......
 

 

           
 
เธอยิ้มให้ตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือที่อ่านจบไปเเล้วขึ้นมาอ่านอีกครั้ง.........................







                                                               .......ไฟดับไม่นานก็สว่าง  ขออย่าดับไฟตัวเองก็พอ