คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ▲▼ THE PSYCHOSIS ▼▲ Chapter Fifth
The Psychosis
Chapter Fifth
ห้ออนไ้โริท่านหนึ่
[ นายแพทย์แบฮยอน ]
ผมวิ่ามทามาไ้สัพั แล้ว็้อมาหลบอยู่ในห้อ นไ้ห้อหนึ่ ...
ผมไม่ทันไ้สัเหน้าห้อเลย เพราะสนใเพียแ่ะหลบานไ้บ้าๆพวนั้น
แ่พอผมเ้ามาอยู่ในห้อ ็เห็นผู้ายร่าสูยืนมอผมอยู่ในมุมมื ...
“
น...นาย ? “ ผมพูึ้นเบา ๆ เพราะนไ้นนี้มีลัษะล้ายับนไ้ที่ผมูแลอยู่
“
หมอแบฮยอนมาทำอะไรที่นี้ ? “ ผู้ายร่าสู่อย ๆ เินออมาามุมมื แล้วมาหยุอยู่รุที่แสสว่าลอเ้ามาพอี
เผยให้เห็นใบหน้าอเา เาือนไ้านยอล
“
นายมาหลบรนี้ “ ผมวิ่เ้าไปลาัวานยอลมาหลับอยู่มุมห้อทันที
มุมที่ไม่สามารถมอเห็นา้านอไ้
“
เิอะไรึ้นเหรอหมอ ? “ านยอลถามผมอย่าสสัย ...
เายัไม่รู้สินะว่าเิอะไรึ้น
“
ไว้เี๋ยวหมออธิบายให้ฟันะ “ ุๆนี้ ผมบอเลยว่า ผมยัลัวอยู่
และไม่อยาะพูอะไรให้มันยืยาว และเรื่อที่เิึ้นะให้อธิบายสั่น ๆ มัน็ยาเสีย้วย
“
โอเ ... “ อนนี้ผม็้อมาอยู่ับนไ้โริ ? ... ไม่เิโริ หรือ โริ
ผมเอ็ยัไม่ทราบ เพราะพ่ออูโฮ ับเานนี้มา แล้วยให้ผมเป็นนูแล
แ่ผม็เห็นว่าเาไม่ไ้เป็นอะไร ผมเลยเลี่ยที่ะใ้เาเป็นหนูทลอ
แล้วใ้นไ้นอื่นที่อออาารมาว่านี้แทน
“
เียบๆนะานยอล “ ผมพูับเา หลัาที่ไ้ยินเสี่ยโ่ที่เสียสีับพื้น
มันเ้าใล้มาเรื่อยๆและมัน็หยุลสัพั .... ่อนที่มันะมีเสียอีรั้
“
... “ านยอลมอหน้าผม ่อนที่เาะหันไปทาอื่น เมื่อผมหันไปหาเารๆ ...
ริๆอนแรผมแยทามาับิ่วหมิน
าพวูโฮ แ่อนนี้ พี่ิ่วหมินหายไป ผมเอ็ยัเป็นห่วเาว่าะเป็นอะไรรึเปล่า
เพราะเราิ่อันไม่ไ้เลย ผมพยายามโทรหาเาแล้ว แ่็ไม่ิ
เพราะว่าำสั่อริสบอให้พวเราปิโทรศัพท์เพื่อรัษาแบไว้
เลยทำให้ผมโทรหาิ่วหมินไม่ิ
“
เอาละานยอล เรา้อามหาูโฮ เ้าใไหม ? “
ผมพูึ้นเมื่อเสียโ่นั้นห่าาพวเราไปมาพอแล้ว
“
...รับ “ านยอลอบผม
านยอลือนไ้นนึที่เป็นปิทุอย่า
ถ้าผมสัเ ... เาไม่มีท่าทีว่าะเหมือนนโริเลยแม้แ่น้อย
เาเหมือนนปิทั่วไปอย่าผม อย่านอื่น ๆ แ่ผมสสัยว่า เาทำไมถึโนับมาเป็นหนูทลอ
“
ไปันเหอะ “ ผมลุึ้นแล้วับมือานยอลเอาไว้
มันอุ่นและทำให้ผมรู้สึปลอภัยมาว่าอนที่ผมหนีมานเียวหลายเท่าเลยละ
พวเราลุออามุมห้อนั้น
แล้วแ้มประูไปมอทาเิน้านนอ ที่่อนหน้านี้มันมืไปหม อนนี้มันสว่าแล้ว
หน้าะเป็นฝีมืออูโฮ ... ไฟพวนี้ทำให้เราสะวมา ๆ
ผมและานยอลเินามทาออไป ผมะ้อลับไปที่ห้ออูโฮ เพื่อไปเอับโยู
ผมิว่าเธอะปลอภัย และผม็ะหมอยู่ในห้อนั้น นว่าูโฮะลับไปที่ห้อโยู
“ านยอล ถามอะไรหน่อยิ ... ทำไมนายถึถูส่มารัษาในแผนผู้ป่วยโริละ
? “ ระหว่าทา ผมถามเา ทั้ๆที่มันไม่ใ่เวลาเลย
แ่วามอยารู้มัน็ทำให้ผมเผลอหลุปาถามออไป
“
็ผมเป็นนโริไ ... หมอถามอะไรแปลๆ “ ูเหมือนานยอลมันะวนื๊ผมเล็น้อยนะ
แ่็ถูอมัน ที่นโริ ะ้อมาอยู่ในแผนนไ้โริ
“
แ่สัเนายแล้ว นายปริทุอย่านะ “
“
ภายนอผมหน่ะปริ แ่ภายในผมไม่ “ ผมเริ่มๆับระบบอวัยวะภายในอานยอล
“
หมายวามว่าไ ? “ ผมถามเาไปรๆ ในระหว่าที่ทาเินนั้นว่า
และไม่มีเสียอะไรที่ทำให้เรา้อัวล
“
หมอเป็นหมอยัไัน ? ทำไมถึูไม่ออว่าผม โริยัไ “
และนี้็เป็นำพูที่ทำให้ผมยิ่สสัยมาเ้าไปอี
“
อโทษนะที่ันเป็นหมอไม่ีเท่าที่นาย้อาร แ่ันือหมอทลอ ไม่ใ่หมอบำบั
อย่าที่นอื่นในอาารผู้ป่วยโริปินะ “
ผม็แอบแ้นนิหน่อยนะที่เาหาว่าผมเป็นหมอยัไ
“
ั้นเี๋ยวผมะอธิบายให้ฟั ... อนแรผม็ไม่รู้หรอว่าผมเป็นโริ
แ่ผม็เพิ่มารู้อนผมถูส่เ้ามาในโรพยาบาลเนี่ย หมอท่านหนึ่บอว่า
ผมเป็นพวโริที่มีอารม์ทาเพศมาเินไป และเา็อธิบายอาารให้ฟั
แล้ว็เป็นอย่าที่หมอท่านนั้นบอ เพราะผมมีอาารทั้หมนั้น แ่ที่อนนี้ผมไม่อออาาร
เพราะผมินยาระับอารม์ไปแล้ว “ หะ
นี้ผมไม่รู้เลยนะว่าเาะเป็นพวโริประเภทนี้
และผม็เยไ้ยินมาว่า
ถ้าะทำให้นโริประเภทนี้หาย ะ้อให้เามีเ็ส์นว่าเาะเบื่อ นั้นแหละยิ่ทำให้ผมรู้สึลัวานยอลทันที
“
และผม็มีอารม์ับเพศายเสีย้วย “ และนี่็เป็นำพูที่ทำให้ผม้อหายใสะุทันที
และแทบโยนานยอลให้นไ้โริพวนั้น่าทันทีเลย็ว่าไ้นะ
“
ยานายะหมฤทธิ์ ินยาะานยอล “ ผมสั่านยอล แ่เา็ยิ้มแบบที่ผม็เพิ่เยเห็น
... เหมือนเ็ใสื่อนหนึ่
“
ผม็แ่แล้หมอเล่นหน่า “ านยอลทำให้ผมลัวอยู่เสมอหลัาที่เราเินมา้วยัน
ถ้าย้อนอีไปไ้ ผมะบอับเาว่า ... รอายอยู่ในห้อนี้นะานยอล
“
นายอย่าทำอะไรันแล้วัน โอเนะ ถ้านายมีอารม์็ินยาะ ะไ้หาย
อย่าน้อยัน็ะรู้สึปลอภัยึ้น “ ผม่อยๆเินึ้นบันไไป้าๆ
เพื่อไปยัั้นที่ะเป็นั้นอห้อพัแพทย์โยเพาะ
“
หมอะพาผมไปไหนเหรอ ? “
“
ไปุนัพบอพวเรา “ ผมพูไปแ่นั้นแหละ
แล้ว็เปิประูไปยัั้นที่พวเรานัพบันไว้ ... แ่เหมือนะผิพลาทาเทนิ
เพราะ แสไฟั้นนี้ไม่ิเหมือนั้นอื่น
านยอลเียบ
และอผมไว้ ผมไม่รู้นะว่าเาลัววามมืหรือว่ะ่มืนผม แ่ผม็ัืนเาไม่ไ้
เพราะสถานาร์อนนี้ือ ้อไปที่ห้ออูโฮให้ไวที่สุ
...
ผมมายืนอยู่หน้าห้ออูโฮแ่สิ่ที่ผมเห็นือ โยูที่นอนแน่นิ่อยู่ับพื้น
าอเา้าหนึ่ถูหั่นออเป็นิ้นส่วนหนึ่ิ้น
เผยให้เห็นทั้เส้นเลือและเอน่ายั้วเยี้ยออมาา้อ่อ
แถมยัมีเลือไหลออมาเป็นเม็เรื่อย ๆ
มันเหมือนับารใ้มีเหวียลพื้นแรๆแ่หลายรั้
เพราะปาแผลมันไม่ไู้เป็นารเหวี่ยลมารั้เียว แ่มันมีลอยแผลมาว่าหนึ่ ทำให้ผิวหนัและเนื้อใ้ผิวหนันั้น
เหวอะหวะนเป็น้อนเนื้อิ้นเล็ิ้นน้อย ระเ็นออมาอยู่บริเวอาโยู
ยัไม่พอเท่านั้น
ที่้อเท้าเา ยัมีแท่ระูที่ทะลุออมาา้อเท้า
มันเหมือนับารหัเท้าอโยูให้อยู่ผิ้าน ทำให้ระูสีาวอมแนั้น โผล่ออมาาผิวหนั
นเห็นัแน่นอนว่านั้นือระูที่หัออมาา้อ่อเท้า ... มันสยอเหลือเิน
อยู่ๆน้ำาผม็ไหลออมาอย่าไม่ทันไ้ลั้นมันไว้
... ไหนโยูเป็นนพูเอว่าถ้าอยู่ที่นี้แล้วะปลอภัย แ่ไหนเป็นว่า
เธอ้อมาายในสถานที่ที่เธอรู้สึปลอภัย
“
หมอ ... หมอร้อไห้เหรอ ? “
“
เปล่า ันแสบา “
“
ทำเป็นละรเลยนะหมอ แสบาอะไระไหลออมาอาบแ้มนานี้ ...
หมอร้อไห้แล้วไม่น่ารัเลยนะ “ านยอล่อยๆปาน้ำาผม
่อนะหัวให้ผมบอยู่ับไหล่อเา ... อยู่ๆมัน็อบอุ่นแปล นผมเอ็เผลอเลิ้มไป
แ่ว่าอนนี้มันไม่ใ่เวลามาเลิ้ม
ผมเห็นเาบาสิ่ำลัเินมาใล้ ๆ ผม่อย ๆ ถอยหลัเ้าไปในห้อที่มีร่าโยูนอนนิ่อยู่
่อนะึประูปิเอาไว้ และหลบในมุมที่ผมมั่นใว่าะมอไม่เห็นแน่นอน
“
เียบๆนะานยอล “
เสียลาสิ่อบาอย่าๆ่อยเ้าใล้มาเรื่อยๆ
และยิ่ทำให้ผมเร็ัวมาึ้น เพราะวามลัว แ่านยอล็ับมือผมไว้ นผมรู้สึผ่อนลายล
ผมนั่นิ่รอนเสียอวามน่าัวลนั้นหายไป
และผมเห็นสภาพอโยูในอนนี้ไม่ไหวอย่ามา น้อเินไปหยิบผ้าห่มผืนให่อูโฮ
มาพันร่าอโยูไว้ ัารหยิบ้อที่หลุออาร่า
ัให้ศพนั้นสภาพเหมือนนปริ และัารับเลือบนพื้นให้เลี้ย
“
เาือเพื่อนหมอแบฮยอนเหรอ ? “ านยอลถามผมอย่าสสัย
“
ใ่ ... เราอยู่ในทีมหมอทลอเหมือนัน และเรา็ไม่อยาทำหน้าที่แบบนี้เหมือนัน
แ่ำสั่าเบื้อบนือที่สุ “ ผมมอไปที่โยูอีรั้ และ็เหมือนเิม
ที่น้ำาไหลออมาแบบไม่ทันไ้ลั้น
“
อ่อ ... “ านยอลเียบลไป นทั้ห้อลายเป็นห้อที่มีเพียเสียหายใแรๆอผมและานยอละว่าไปเหมือนับว่าั้นนี้ะไม่มีไฟฟ้าเลย
เพราะแอร์็ไม่ไ้ทำานเหมือนั้น้าล่า ผมเหมือนิผิที่ลับมาที่นี้
ทั้ไ้เห็นสิ่ที่ไม่อยาเห็น และทำให้ผมรู้สึร้อนนเหื่อออ
“
นายร้อนไหม ? “ ผมหันไปถามานยอล านยอลเหื่อออเยอะมา ผมใ้หลัมือทาบไปที่หน้าผาอเา
... เาัวร้อน
“
ผ...ผมหายใไม่ออ “ านยอลพาเรื่อมาอีแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูเลยอนที่เาพูออมา
สิ่เี๋ยวที่ผมทำือเรียสิัวเอ แล้วหยิบพิมเสน
บนโ๊ะอูโฮมาให้านยอลม ใ้มือพัไปมาให้มีอาาศเย็น ...
แ่เหมือนมันะไม่มีอะไรีึ้นเลย
“
ผ...ผมอึอัั “ านยอลพูึ้นอีรั้
เาบออาารทุอย่าับผมเพื่อให้ผมรัษาเา สิ่ที่ทำให้เาอึอัและร้อน
็ือเสื้อผู้ป่วยนี้แหละ เพราะอาารนี้ะเปิแอร์แรมา
ทำให้นไ้้อใส่เสื้อผ้าที่หนา แ่อนนี้ แอร์ั้นนี้มันไม่ทำานะนี้ ...
ผมัารปลเสื้ออานยอลออ
ร่าายอเาเ็มไป้วยเม็เหื่อ
ทั้ๆที่มัน็ไม่ไ้ร้อนนาที่ว่าเหื่อะออเยอะนานี้
“
านยอล ันว่าเราลับไปที่ห้ออนายีว่านะ “ ผมพูบ็พยุัวเาึ้น
แล้วเปิประูออไปอย่าไม่สนใ นไ้โริที่เินผ่านไปเลย
ผมพยุเาไว้
และรีบเร่เท้าให้ไวที่สุ ถึแม้านยอละเินไม่่อยไหว็เถอะ
ผม็พยุเาให้ไปที่ั้นที่มีอาาศที่ีว่านี้
แ่็เหมือนโร้าย
เสียลาสิ่อบาอย่าับเสียฝีเท้า ำลัใล้พวเราเ้ามาเรื่อยๆ
นผม้อบอานยอลให้วิ่ และเา็พยายามไ้ี ทั้ๆที่หอบหายใอย่าแร
ผมับให้านยอลี่อผม
ถึผมะัวเล็ว่าานยอล็เหอะ แ่อนนี้ เรา้อรีบ ... ผมวิ่ลบันไอย่าไม่ห่วว่า
ะหรือไม่ เพื่อที่ะหนีนไ้บ้าบอนั้นให้พ้น ให้ผมบรรไผม็ยอม
“
านยอล อทนไว้นะ ใล้ถึห้อนายแล้ว “ อนนี้ทุอย่า็เริ่มเย็นึ้น
เมื่อมาอยู่ั้นล่าที่ไฟฟ้าทำานปิ ผมรีบวิ่ลับไปที่ห้ออานยอล
่อนะวาเาไว้บนเีย ... เผยให้เห็นานยอลในสภาพไม่ไ้ใส่เสื้อไ้ัเน เพราะมีแสสว่าา้านนอลัลอเ้ามา
เผยให้เห็นล้ามทุส่วนอานยอล ผมหายใิัทันที ่อนะเินออารนั้น
แล้วมานั่ัวอยู่ในมุมที่เื่อว่า ยัไพวมัน็มอไม่เห็น ...
แ่ส่วนอานยอลน่ะสิ ... ผมยัลัวอยู่เลย
“
น..หนาว หมอ..ผมหนาว “ ผมลืมไปทันทีว่าอนนี้อยู่ในที่อุหภูมิ่ำ
แล้วานยอล็อยู่ในสภาพที่เปลือยท่อนบน ผมรีบเินเ้าไปหาานยอลทันที
แล้วัเสื้อผ้าให้เาลับมาเหมือนเิม แ่อยู่ๆ านยอล็ึผมลไปอ
ทำให้ผมนอนอยู่บนร่าอานยอล
“
..านยอลนายทำอะไร ? “
“
ม..หมอนิ่ๆสิ ... มันอยู่้านอนั้น “ านยอลพูึ้นในะที่เาหายใหอบอยู่
ผม่อย ๆ หันไปมอ้านนอ มีนไ้ร่าให่ที่ผมเยเอับมันมารั้หนึ่เินผ่านไป
“
อ...โอเ “ ผมเียบสัพั ทั้ๆที่รนี้เป็นมุมที่แสเามาพอิบพอีแท้ๆ
แ่นไ้รายนั้นลับมอไม่เห็น ...
หลัามันเินผ่านไปแล้ว
ผม็ิะลาัวานยอล เพราะถ้าผมอยู่บนนี้ะยิ่ทำให้านยอลอึอั แ่ ...
านยอลลับพลิัวนอนะแแล้วอผมเอาไว้
“
..านยอลนายปล่อยันนะ “ ผมระิบเาเบาๆ แู่เหมือนานยอละไม่ปล่อยผม
“
หมอ .. อบอุ่นั “
“
านยอลยานายอยู่ไหน ? ... รีบินะสิ ! “ ผมระิบในะที่ะ้อพูั็าม
“
หมอ...ผมไม่ไ้มีอารมร์แบบนั้นสัหน่อย ... ผมออหมออย่านี้สัพัไ้ไหม ? “
.... ทำไมอยู่ ๆ ผม็รู้สึ หายใไม่่อยถูัหวะ และ ร้อนไปทั่วหน้า
“
น...นาย็ใส่เสื้อนายะสิ “ ผมมอ่ำล ็เห็นเพียเสื้อที่ใส่อยู่
แ่ไม่ไ้ิระุม ... มัน็ยัเผยให้เห็นล้ามอเา
และมัน็ทำให้ผมใสั่นอยู่เสมอ ... ผมอบอ ุๆนี้เลย ผมเป็นพว
ฮอร์โมนเ็เียล ะ้วย ... และนั้นึทำให้ผม หวั่นไหวเวลาที่อยู่ใล้ับผู้าย
“
แบบนี้แหละ ผมอบอุ่น “ นี้ไม่เื่อฟัหมอ ... ไม่ีนะ
“
ันมีเวลาให้นายแ่ 5 นาที อให้พอใ แล้วหลัานั้น ันะลับไปนั่ที่เิม “
ผมพูเสร็็ปล่อยให้เาอผมเอาไว้อย่าที่ใเา้อาร
รบ
5 นาที ผม็่อย ๆ ลายออานยอลออ แล้วลับไปนั่ที่มุมมืที่เิม
แ่ในะเียวัน ผู้ป่วยโริ็เินผ่านหน้าห้อไป ทำให้ผม้อลับึ้นไปบนเีย
... ทั้ ๆ ที่มัน็มอเ้ามาในห้อ แ่ทำไมมันันมอไม่เห็นละ ?
“
หมอเลือที่ะึ้นมาอผมบนเียเอนะ “ ... านยอลเรียสิให้ผมลับมา ผมผละอาานยอลออทันที
่อนะลับไปที่มุมมือห้อ ... แล้วานยอล็เินามมา
“
อาารหายีแล้วเหรอ ? “
“
ใ่ ... ผมปิแล้วละ “
“
รู้ไหมว่านั้นมันือโรหอบ ? ... “ ผมถามเา
เพราะถ้าหานเป็นโรหอบ็หน้าะมียาพิัวลอสิ
“
ผมไม่ไ้เป็นหอบนะ ... แ่ั้นนั้นมันร้อน และมันไม่มีอาาศหายใ
ผม็เลยเป็นแบบนั้น “
“
นายมีอาารอะไรอี็บอันมาให้หม ันลัวะพานายไปาย
ทั้ๆที่ไม่ไ้เป็นารายาารถูทำร้าย
แ่เป็นเพราะอาารบาเ็บทาร่าายภายในอนาย “ ผมพูบ็หันมอไปทาอื่นทันที
“
หมอเป็นห่วผมอย่านั้นเหรอ ? “
“ ันทำหน้าที่อันาหาละ “
=============================== Talking ===================================
แ๊ิ๊วนะรับ อมเม้น น่ารัมา >< อบุที่อ่านแล้ว็เม้นวามรู้สึ
รู้สึมีำลัใมา ๆ เลยยยย แล้ว็อย่าลืมไปเวิ่นใน #ฟิเอะโริ ้วยละ เปลี่ยนแท็นิหน่อย
ยัไ็ฝาโหว ฝาอมเม้น ฝาิามไปเรื่อยๆ้วยนะ พาร์ทนี้็มาับ ทีมานแบ นินึเนอะ
แ่เรื่อราวะเป็นยัไ็ามอ่านไปเรื่อยๆละ ^^ // อบุรับบบบ
ความคิดเห็น