คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The Fiancée คู่หมั้นที่รัก CHAPTER: 3
The Fiancée คู่หมั้นที่รัก
Author: Kim Xina
คู่: นารุxเจอร์รี่
CHAPTER: 3
หลังจากที่คุณครูสาวสวยขยิบตาให้นารุแล้วเหมือนจะสร้างความไม่พอใจให้กับเจอร์รี่เล็กน้อย คุณครูคนสวยก้หันไปเขียนกระดานพร้อมสอนนักเรียนด้วยไปหน้าเป็นปลิ้มสุดๆผิดกับคนหน้าหวานที่นั่งข้างๆนารุซึ่งดูเหมือนจะหงุดหงิดเป็นพิเศษ ตลอดเวลาเรียนเจอร์รี่ดุเหมือนจะไม่มีสมาธิในการเรียนเอาซะเลยเนื่องจากครูที่สอนอยู่หน้าห้องทำตาหวานตาใสออกแนวอ่อยซักเล็กน้อยใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเค้านะสิและดูเหมือนครูสาวจะรู้ว่าเจอร์รี่รู้สึกยังไงก้เลยแกล้งเดินไปเดินมาอยู่แถวๆที่นั่งของนารุและเวลาที่เธออ่านหนังสือให้ฟังเป็นตัวอย่างเธอจะเดินไปอ่านไปและสุดท้ายเธอจะเดินไปนั่งอยู่บนโต๊ะของนารุทุกครั้งซึ่งสร้างความไม่พอใจให้กับร่างบางที่นั่งข้างๆอย่างมาก ร่างบางซึ่งทำอะไรไม่ได้ก้ได้แต่คิดวิธีแก้เผ็ดกับยัยครูจอมอ่อยคนนี้'นังอ่อย..มันจะมากไปแล้วนะหันมายิ้มหวาน(สยอง)ให้นารุอยู่ได้'ร่างบางคิดอย่างแค้นๆจู่ๆก้เกิดปวดหัวขึ้นมากจึงหันไปเรียกร่างสูง
"....รุ.....ร่างบางเรียกเสียงแผ่ว
"มีอะไรหรอรี่"ร่างสูงหันมาถาม
"รี่ปวดหัวอ่ะ...ห้องพยาบาลไปทางไหนหรอรุ"เจอร์รี่ถามพร้อมเอามือมากุมขมับ
"ไหวรึป่าวให้รุไปส่งมั๊ย"นารุถามเจอร์รี่ด้วยความเปนห่วง แต่เจอร์รี่เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆพร้อมค่อยๆลุกขึ้นยืนแต่ก้เสียหลักล้มเพราะหน้ามืด ทำให้ร่างสูงตกใจมากรีบช้อนตัวร่างบาง และรีบวิ่งไปห้องพยาบาลโดยไม่ขออนุญาตซันนี่ที่อยู่หน้าห้องซักคำ
ที่ห้องพยาบาล
"ขออนุญาตครับ...อ้าวไม่มีครูอยู่หรอ"ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้องพยาบาลแต่ก้ไม่เหนใครเลยจึงวางร่างบางบนเตียงด้านขวาตัวในสุดซึ่งทุกคนรู้ว่านั่นเป็นเตียงประจำของนารุจึงไม่มีใครกล้านอน เมื่อร่างสูงวางร่างบางไว้บนเตียงเรียบร้อยแล้วก้เดินไปหายาแก้ปวดให้ร่างบางกิน
"เป็นอะไรมากรึป่าวรี่"นารุถามด้วยความเป็นห่วงแต่ร่างบางก้ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ยังไม่ชินกับเวลาและก้อากาศของที่นี่น่ะ รุไปเรียนเถอะ"ร่างบางบอกเมื่อเหนร่างสูงทำท่าจะอยู่เป็นเพื่อน
"ไม่เอาอ่ะรี่อยากให้รุต้องตกไปเปนอาหารสายตาของครูคนนั้นหรอ ไม่เหนหรอ ยิ้มสยองซะขนาดนั้น"ร่างสูงพูดพร้อมทำท่าขนลุกทำให้ร่างบางแอบขำเล็กน้อยกับท่าทางของร่างสูง
"หึ....ฮ่าๆ..ทำไมไปว่าครูเค้าอย่างนั้นล่ะ...ครูเค้าแค่...แค่...แค่...ชอบรุล่ะมั้งนะ...ใช่ๆครูเค้าคงจะชอบรุแหละเลยยิ้มให้ไง"ร่างบางพยายามแถไปเรื่อยแต่ในใจก้ไม่ชอบที่จะพูดว่าครูซันนี่ชอบนารุ
"แต่..."ร่างสูงพยายามเถียงแต่ร่างบางก้ขัดขึ้นมาก่อน
"ไม่มีแต่นะรุ"ร่างบางเอ่ยเสียงเข้มทำให้ร่างสูงต้องทำตามแต่โดยดี แต่เมื่อเจอร์รี่เห็นคนตรงหน้าหน้างอก้รู้สึกผิดขึันมา"นะ..นะๆ...ไปเรียนเถอะรุจะได้ไม่โดนว่าไง..เมื่อกี้ตอนออกมาก้ยังไม่ได้ขอนอนุญาตครูเลย..นะๆกลับไปเรียนเถอะนะ...เดี๋ยวรี่นอนรอรุอยู่ที่ห้องพยาบาลแล้วจะได้ไปกินข้าวพร้อมกันไงนะๆ...น้า~"เจอร์รี่ไม่พูดเปล่าพร้อมยังเอาไปถูกับไหล่นารุอย่างอ้อนๆทำให้นารุใจอ่อนอย่างเสียไม่ได้
"อ้อนเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ...งั้นรออยู่ที่ห้องนี้แหละ..เดี๋ยวหมดชั่วโมงจะมารับนะ"ร่างสูงบอกซึ่งร่างบางก้พยักหน้ารับ แล้วร่างสูงก้เดินออกไป ระหว่างที่ร่างสูงเดินกลับห้องก้มีโทรศัพท์เข้ามา
" You gotta hold on cuz mui kkeuteul japko ตี๊ด ดด ยอโบเซโย~แม่หรอ เจอเจอร์รี่แล้วฮะ...คับ..อะไรนะ..ให้พามาบ้านเราเย็นนี้..เอ่อ..ป่าวคับ..คับ..ตอนนี้ไม่อยู่ฮะ....นอนอยู่ห้องพยาบาล...ไม่เป็นไรมากแล้วฮะ....คับๆ...บายๆคับ"หลังจากที่นารุคุยโทรศัพท์เสร็จก้เดินเข้าห้องเพื่อไปนั่งเป็นอาหารสายตาและมาลอกโน๊ตให้คนน่ารักที่นอนอยู่ห้องพยาบาลโดยพยายามไม่หันไปมองลอยยิ้มหวานๆหื่นๆปนสยองของซันนี่ที่ยืนยิ้มเป็นคนถูกหวยอยู่หน้าห้องเลย
The Fiancée คู่หมั้นที่รัก
Author: Kim Xina
คู่: นารุxเจอร์รี่
CHAPTER: 4
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงออดดังขึ้นเมื่อหมดคาบเรียนวิชาภาษาอังกฤษทำให้ร่างสูงรีบเดินออกไปเพื่อจะไปหาร่างบางที่นอนรออยู่ที่ห้องพยาบาล
ครืดดดด(โปรดนึกว่าเป็นเสียงเปิดประตู)
"รี่....รุมาแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ"ร่างสูงเรียกร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
"อืมมม...หาวววว....เลิกเรียนแล้วหรอรุ"ร่างบางขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงด้วยหน้าตาที่สลึมสะลือ(สะกดถูกป้ะ)
"อ้าว....รี่นอนอยู่หรอ..รุมาปลุกล่ะสิเนี่ยจะนอนต่อมั๊ยอ้ะ"นารุเห็นท่าทางของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก้เลยถามไปด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องหรอก ตอนนี้รี่หิวข้าวแล้วไปกินข้าวกันเหอะ"ร่างบางตอบร่างสูงพร้อมจูงมือกันออกไป ทำให้ทั้งชายแท้ชายเทียมที่ยืนหรือเดินอยู่ตาทางเดินหันมามองกันใหญ่ว่าผู้ชายหน้าสวยที่เดินจูงมืออยู่กับหนุ่มสุดฮ็อตของโรงเรียนที่เป็นที่หมายปองของสาวแท้สาวเทียมทั้งในโรงเรียนและต่างโรงเรียนคือใคร และดูเหมือนว่าร่างบางจะรู้ว่าตัวเองโดนมองอยู่เลยหันไปถามร่างสูงเบาๆว่า"นี่รุเค้ามองเราทำไมกันอ่ะ..รี่ว่าเราปล่อยมือกันเหอะรี่รู้สึกอึดอัดอ่ะ"แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่สนใจพร้อมตอบกลับมาว่า
"ก้ช่างคนมองสิ..อยากมองก้มองไป ไม่เห็นต้องไปสนใจเลย"ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจเพราะว่าชินซะแล้วแต่ไม่ใช่กับร่างบางที่เดินอยู่ข้างๆที่ดูเหมือนที่จะเดินก้มหน้าซะจนหน้าจะติดพื้น ถ้าเกิดว่าร่างบางแทรกแผ่นดินหนีได้ร่างบางคงจะทำไปแล้ว
ที่โรงอาหาร
"แหม...กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง ให้พวกกุรอตั้งนาน"ฮันบังทักพร้อมกัดร่างสูงที่เดินจูงมือร่างบางมา
"อ้าวว..ไอ้นี่ กุไปรับรี่มาเว่ย เค้าไม่สบาย"ร่างสูงตอบ
"อ้าวหรอ..กุนึกว่าไปสวีตกันมาซะอีก แล้วเจอร์รี่เป็นอะไรมากป่ะคับ"ฮันบังตอบแล้วหันไปถามเจอร์รี่พร้อมหมุนตัวเจอร์รี่ไปมา
"เอ่อ..เราไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกแค่ปวดหัวน่ะ อีกอย่างไม่ต้องเรียกเราเจอร์รี่หรอกเรียกรี่เฉยๆก้พอแล้วก้ไม่ต้องพูดสุภาพนักก้ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะ"ร่างบางพูดพร้อมยิ้มให้ฮันบังทำเอาอาบังใจกระตุก
"เอ่อ...โอเค...แล้วนี่พวกแกจะกินไรกันเนี่ย กุหิวแล้วนะคับ ไม่ไปซื้อกันซักที"ฮันบังบ่น
"เออ เด๋วพวกกุไปซิ้อก่อนมึงนั่งเฝ้าโต๊ะดีๆนะเว่ยแล้วกุจะซื้อข้าวมาฝากแล้วจ่ายเงินด้วยนะเว่ยกุออกให้ก่อน ไปเหอะ รุ รี่ เวิล์ล โร่"ชอนอูพูดขึ้นพร้อมชวนเพื่อนที่เหลือไปซื้อข้าวทิ้งให้ฮันบังนั่งเฝ้าโต๊ะคนเดียว
"นี่พวกมึงจะกินไรกั"อูถามทุกคนหลังจากที่ออกมาซื้อข้าวกัน
"กุว่ากุกะไอ้อูจะกินข้าวผัดกิมจิว่ะ แล้วนายสามคนอ่ะจะเอาไร"เวิล์ลบอกแล้วหันไปถามสามคนที่เหลือ
"กุกะรี่จะกินจาจังมยอนว่ะ แล้วนายอ่ะโร่จะกินไรอ่ะ"นารุตอบพร้อมตกลงแทนเจอร์รี่เรียบร้อยแล้วหันไปถามโร่อีกที
"กุไม่ค่อยหิวว่ะคงกินแค่ต๊อกโบกกิอ่ะ แล้วนี่จะซิ้ออะไรให้ไอ้บังมันดีอ่ะ"โร่ตอบพร้อมถามทุกคนเรื่องของที่จะซิ้อให้ฮันบัง
"ไม่รู้ดิ่"ทุกคนตอบพร้อมกันและก้ส่ายหน้า
"รี่ว่าซื้อซูชิดีมั๊ย"ร่างบางที่ยืนคิดอยู่นานเสนอความคิดขึ้น
"อืมม..ดีเหมือนกันนะงั้นพวกนายไปซื้อข้าวนะเดีํยวชั้นกับรี่จะไปซื้อต๊อกโบกกิแล้วก้จะไปซื้อ
ซูชิฝากไอบังมัน"พูดจบโร่ก้ลากรี่ไปเลยทิ้งให้อีกสามคนยืนงงเป็นไก่ตาแตก
"อ่าววว...โร่มันลากเจอร์รี่ของมึงไปแล้วอ่ะรุ ทำไงอ่ะ"ชอนอูที่หายอึ้งกับท่าทางมัดมือชกของเพื่อนหัวเห็ดคนแรกถามเพื่อนหน้าหวานที่ยืนหน้าเหวออยู่ข้างๆซึ่งก้ได้แต่ส่ายหน้า
"ช่างมันเหอะ แต่พวกเรารีบไปซื้อข้าวกันดีกว่ากินเสร็จจะได้ไปเที่ยววันนี้มีเรียนครึ่งวันกินข้าวเสร็จก้กลับบ้านได้"เวิล์ลหันไปพูดกับรุเพื่อนทั้งสองคนก่อนที่จะลากอูไปซิ้อข้าวทิ้งให้นารุต้องไปซื้อบะหมี่คนเดียว หลังจากที่ทุกคนซิ้อข้าวเสร็จก้กลับมานั่งกันที่โต๊ะ
"ไง ไปเปนชาติเลยพวกเมิงไม่ให้กุรอซะรากงอกเลยอ่ะแล้วค่อยกลับมาอ่ะ"ฮันบังที่นั่งอยู่ที่โต๊ะแขวะขึ้นหลังจากที่เพิ่งกลับมาที่โต๊ะ
"เออน่า รีบๆกินเหอะจะได้ไปเที่ยว"เวิล์ลพูดขึ้นเนื่องจากอยากไปเที่ยวเต็มแก่แล้วทำให้ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาโซ้ยกันใหญ่(Author-หมดคราบผู้ดีเลยอ่ะนะ)
"เออ กุไปไม่ได้นะเว่ยแม่โทรมาเรียกให้กลับบ้านว่ะ"เจอร์รี่บ่นอย่างเสียดายเพื่อนๆก้ได้แต่พยักหน้า"รี่เดี๋ยวกลับกับรุนะพอดีแม่รุอยากเจอแล้วคุณลุงกับคุณป้าก้อยุ่ที่บ้านแล้วด้วย"ร่างสูงหันไปบอกร่างบางที่นั่งกินจาจังมยอนอยู่ข้างๆร่างบางก้ได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจเพราะพูดไม่ได้เนื่องจากเส้นบะหมี่เต็มปาก ทุกคนนั่งกินโดยไม่มีใครพูดใครจาเพราะกำลังรีบ
"เห้อ~อิ่มอ่ะไปเหอะไปเที่ยวกัน"โร่พูดพร้อมเดินหลั่นล้าไปที่รถตัวเอง(บ้านเค้ารวย-Author)แล้วทุกคนก้แยกย้ายกลับไปซึ่งเวิล์ล โร่ อูไปเที่ยวกันอย่างสุขสันทิ้งรุรี่ขับรถกลับบ้านด้วยใบหน้าเซงสุดๆ และแล้วทั้งคู่ก้ถึงบ้านทรายทอง(ไม่ใช่แระ) บ้านของนารุซึ่งควรจะเรียกว่าคฤหาสน์ถึงจะถูกทันทีที่ร่างบางๆของเจอร์รี่ก้าวลงจากรถก้มีร่างบางของอีกคนมากอดไว้แน่น
"เจอร์รี่~ลูก ไม่เจอกันตั้งนานสวย(?)ขึ้นเยอะเลยนะน้าคิดถึงหนูจะแย่วันนี้น้าโทรไปหาเจ้ารุมาเห็นบอกว่าหนูปวดหัวหายรึยังลูก"ร่างบางที่กอดเจอร์รี่อยู่คลายกอดออกแล้วจับรี่หมุนซ้ายหมุนขวา
"พอเถอะ เดี๋ยวหลานก้มึนพอดี"เสียงทุ้มดังขึ้นเพื่อให้คนที่จับร่างบางหมุนหยุด ซึ่งก้เรียกค้อนวงใหญ่จากคนที่โดนว่าได้เป็นอย่างดี
"รี่ไม่เป็นไรแล้วฮะไม่ต้องห่วงคุณน้าดงแฮสบายดีนะฮะ(มาแล้วค่าสนภูมิใจนำเสนอด๊องแด๊งหรือดงแฮจากSUJUกรี๊ด~-Author)
"จ้า น้าสบายดีไปเถอะเข้าบ้านป่านนี้คุณพ่อคุณแม่หนูรอแล้ว ไปนารุเข้าบ้าน ไปซิอย่ายืนเอ๋อเร็วคิบอมพาลูกเข้าบ้าน"(อีกคนค่าขอภูมิใจเสนอเจ้าชายน้ำแข็งหรือพ่อหนุ่มแก้มแตกคิมคิบอมเนื่องจากนังคนแต่งมันบ้าคิเฮมันเลยลากบอมมาด้วยย)เมื่อดงแฮสั่งสามีและลูกเสร็จก้พาลูกสะใภ้(?)เดินเข้าบ้าน
ที่ห้องรับแขก
"ไง กว่าจะพาลูกชั้นมาได้นานจิงนะ นายทำลูกชั้นสึกหรอรึป่าวอ่ะด๊อง"ร่างบางที่นั่งไขว่ห้างเป็นนางพญาอยู่บนโซฟาแขวะเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลายทักขึ้นพร้อมปรี่มาดูลูกตัวเอง
"ไม่หรอกนายก้เวอร์ไป ชั้นยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย"ดงแฮพูดกับเพื่อนรักทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
"มันก้ไม่แน่หรอก ลูกชั้นออกจะน่ารักเผื่อนายอยากได้เป็นลูกสำใภ้ไง"ร่างบางพูดเสร็จก้หัวเราะและยิ้มอย่างรู้กัน
"น่าๆ พอเถอะฮีชอลเห็นมั๊ยหลานชั้นนั่งงงใหญ่แล้ว"คิบอมพูดขึ้นพร้อมพยักหน้าให้ไปดูเจอร์รี่ที่นั่งตรงกลางที่ขนาบข้างด้วยซีวอนและฮีชอลผู้เป็นพ่อแม่(โคดภูมิใจนำเสนอค่ะวอนซินแขกรับเชิญของเราอีกคู่นึง)และที่งงไม่แพ้กันคือนารุที่พึ่งเดินเข้ามา
"คืออย่างงี้ที่แม่กับฮีชอลอยากพบลูกสองคนเพราะพวกแม่มีเรื่องจะบอก"ดงแฮพูด
ความคิดเห็น