The Legend of 'HEART'

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 :: ..พลัง..

1

พลัง

      แสงแดดยามเย็น ทอดผ่านหน้าต่างบานใสกระทบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเด็กน้อนคนหนึ่ง ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม และเส้นผมสีเงินสวย ที่พลิ้วไปมาราวกับกำลังเริงระบำกับสายลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาเป็นระยะๆจากช่องหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท
  ดูจากการแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงที่เปียกโชกไปด้วยน้ำแล้ว ..ไม่น่าจะมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้เลย ..แววตาของเด็กน้อยดูสับสนและตื่นกลัว ริมฝีปากสั่นระริกเพราะความหนาวเหน็บ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมจึงมาอยู่ที่นี่ ท่ามกลางความมืดอันน่าสะพรึงกลัว ร่างเล็กได้เริ่มออกวิ่ง จนกระทั่งเดินออกมานอกสิ่งก่อสร้างที่มีลักษณะคล้าย 'อาคาร' ได้สำเร็จ ร่างเล็กเดินโซเซไปตามทาง มือและเท้าอันบอบบางเย็นเฉียบ เพราะความหนาว ในมือข้างซ้ายของเด็กน้อย กำกระดาษสีทองที่มีเพียงใจความสั้นๆว่า

"ไปซะ ..แล้วอย่าได้กลับมา"

เพียงเท่านั้น .. ซึ่งเป็นข้อความที่เขาไม่เข้าใจมันเลยสักนิด.. และไม่เพียงไม่เข้าใจ แต่กลับไม่มีความทรงจำใดๆ อยู่ในสมองน้อยๆนั้นเลย ..แม้แต่ชื่อของเขาเอง ..
"เฮ้ย เจ้าหนู.. นายนี่น่ารักดีจริงๆ"
เสียงหนึ่งปลุกเด็กน้อยให้ตื่นจากภวังค์
"เออ จริงด้วยว่ะ แบบนี้ก็แย่ง'ฮาร์ท'มันมาได้ง่ายๆดิวะเนี่ย ฮ่าๆ พวกเรานี่โชคดีจริงๆ"
มันเป็นบทสนทนาของชายวัยรุ่นสองคน ทำให้ร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อย ชายสองคนย่างกรายเข้าใกล้เด็กน้อย และเข้าล้อมหน้าล้อมหลังเขาเอาไว้ เด็กน้อนพยายามสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายอย่างรอบคอบ ..หึ!! 'วายุ'ทั้งสองคนเลยงั้นหรอ ส่วนระดับก็คง.. หกได้ล่ะมั้ง เด็กน้อยสรุปกับตัวเอง ริมฝีบางบางแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น ทันใดนั้น ที่ปลายนิ้วเล็กๆ ได้มีเปลวไปลุกพรึ่บขึ้น
"ฮ้า~ อัคคีงั้นหรอ.. หาไม่ได้ง่ายๆนะเนี่ย หึๆ ฮาร์ทของพวกอัคคีนี่หละ ขายได้ราคางามนักเชียว.."
ขณะที่กำลังจะอ้าปากพูดต่อ เพียงพริบตา.. ร่างของชายทั้งสองกลับนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
"หึ.. พวกไม่เจียม"
เด็กน้อยยิ้มกับตัวเอง แววตาเต็มไปด้วยความอำมหิต ไม่เหลือเค้าของเด็กน้อยผู้ตื่นกลัวคนเดิมเลยสักนิด.. เด็กน้อยเดินไปเหนือร่างของวัยรุ่นทั้งสอง ก่อนจะพึมพำบางอย่าง..
"ในนามของผู้ใช้ฮาร์ทแห่งเปลวไปอันโกรธเกรี้ยว บัดนี้ข้าได้สำแดงพลังและอำนาจให้เป็นที่ประจักษ์ ข้าขอใช้สิทธิ์แห่งผู้ถือครองฮาร์ทแห่งอัคคี อัญเชิญฮาร์ทแห่งวายุอันพลิ้วไหวมา ณ บัดนี้"
ทันใดนั้น ผลึกแก้วาสีขาวบริสุทธิ์สองอัน ได้ลอยออกมาจากร่างของวัยรุ่นทั้งสอง ร่างสองร่างนั้นกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะสลายหายเป็นฝุ่นผงโดนสายลมพัดปลิวไป..
ในที่สุด..ก็ได้ฮาร์ทมาสองอันแล้วสินะ ..เด็กน้อยคิด มันก็น่าแปลกที่เขขาลืมเรื่องทุกอย่างไปหมด แต่เรื่องนี้.. มันกลับจำได้ 
ทันใดนั้น ร่างเล็กก็ทรุดฮวบลง พร้อมสติที่เริ่มเรือนรางลงไป.. จำได้เพียงมีร่างของชายวัยกลางคนและเด็กหญิงตัวเล็กๆใกล้เข้ามา...