คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [CHAPTER : 2] II
ในห้องพยาบาลสีขาวสะอาด ร่างบางผมสีช๊อกโกแลตยังนอนไม่ได้สติ เสียงเครื่องช่วยหายใจนั้นยังดังอย่างช้าๆ ราวกับไม่กี่วินาทีข้างหน้าร่างบางนี้กำลังจะหมดลมหายใจ
“ฮารุ...”เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มฉายา ‘ไอ้วัวบ้า’ พร่ำชื่อของเพื่อสมัยเด็กซ้ำไปซ้ำมา เธอคนนี้เปรียบเป็นหลายอย่างในร่างเดียว
เธอ...เหมือนพี่สาว...ที่ใจดีกับเขาเป็นอย่างมาก
เธอ...เหมือนแม่...ที่คอยตักเตือนในยามเขาทำผิด
เธอ...เหมือนน้องสาว...ในบางเวลาที่เธออ่อนแอ..เขาจะช่วยปลอบเสมอ
เธอ...เป็นรักแรกของเขา...และเขาก็ดีใจที่เธอเป็น
แต่ในทางกลับกัน...เขาเองยังอ่อนหัดเกินไปที่จะเป็นคนรักของเธอเมื่อเปรียนเทียบกับ ‘คนๆนั้น’
เขา...ไม่กล้าพอที่จะบอกความรู้สึกนี้กับเธอ...ปล่อยให้จิตใจมันลืมไปได้เอง
เขา...คงแก่แดดเกินไปที่จะชอบเธอ...เพราะว่าเราห่างกันตั้ง 10 ปี
และ...เขาควรจะขอบคุณเธอ ที่ทำให้เขาได้เรียนรู้สิ่งต่างๆที่สำคัญในชีวิต
“แรมโบ้...คุณฮารุจะต้องไม่เป็นอะไร”เสียงแหลมเล็กส่อสำเนียงจีนพูดปลอบเพื่อนสมัยเด็กของเธอ เธอเองก็รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ เป็นห่วงพี่สาวแสนสวยของเธอขนาดไหน เธอเองก็เป็นห่วงเธอคนนั้นไม่แพ้เขาหรอก...
“อี้ผิง...ฉัน...”แรมโบ้พึมพำแล้วหันหน้ามามองเพื่อสาวของเขา
“...อะไรล่ะ ^^”เธอยิ้มน้อยๆแล้วบีบแก้มเนียนของเด็กหนุ่มเบาๆ
“ฉัน...เป็นห่วงฮารุจังเลย...เธอจะเป็นอะไรบ้างนะ”ไม่ว่าเปล่า เขายังเอาหน้าหล่อเหลาซุกกับไหล่มนของเธอ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาหรอก
แต่เพียงแค่....รู้สึกสงสารและเจ็บจี๊ดๆเท่านั้น
“โอ๋ๆ...เป็นเด็กดีนะแรมโบ้ แรมโบ้กลายเป็นไอ้ขี้มูกโป่งเหมือนตอนเด็กอีกแล้วนะ...”เธอว่าพร้อมกับลูบหัวของเพื่อนชายเบาๆ เพื่อให้เขาได้คลายกังวลลงบ้าง เธอเองก็รู้สึกอิจฉาอยู่ลึกๆเหมือนกันที่มีคนเป็นห่วงเธอคนนั้นมากมายขนาดนี้
สำหรับเธอนั้น...เธอเป็นหญิงสาวที่ดูแกร่งและแข็งแรงกว่าคนทั่วไป เลยทำให้คนอื่นๆไม่ค่อยเป็นห่วงเธอเท่าไหร่เพราะว่าเธอดูและตัวเองได้ แต่มีเพียงแค่คนๆเดียวที่บอกว่าเธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆและคอยสนับสนุนให้เธอทำตัวเป็นผู้หญิงมากขึ้น...
คนๆนั้นคือ...
‘ท่านอาจาร์ย’
“อี้ผิง...”แรมโบ้เอ่ยอย่างแผ่วเบา พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอราวกับจะขอร้องอะไรสักอย่าง
“...หือ??”
“ขอกอดหน่อยได้มั้ย...”
พลั่ก!!
“โอ้ยยย!!”ร่างสูงถูกถีบกระเด็นตกเก้าอี้ทันทีที่เขาได้พูดจบ อี้ผิงกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อเรียกสติกลับมา ก่อนที่เธอจะหน้าแดงไปกว่านี้ เพราะว่าเพื่อนสมัยอย่างเขาไม่เคยพูดอะไนแบบนี้มาก่อน และเธอเองก็ไม่อยากจะคิดอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ ไปมากกว่านี้
“นายพูดอะไรน่ะแรมโบ้...เลิกพร่ำเพ้อสักที คุณฮารุเขาไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก..ฉันจะไปตามคุณยามาโมโตะมาดูเธอหน่อยก็แล้วกัน!!”ว่าแล้วร่างของสาวน้อยก็พรวดพราดออกไปจากห้องพยาบาล ปล่อยให้ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆ อย่างมึนๆ
“เป็นอะไรของยัยนั่นนะ...”เขาพึมพำแล้วกลับมานั่งเก้าอี้ตัวยาวต่อ
[HARU SAY]
ซ่า...
เสียงอะไร...เหมือนกับเสียงของคลื่นที่กระทบกระฝั่ง
ฉันอยู่...ที่ไหนเนี้ย
“อ่ะ...”ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางหาดทรายที่เป็นสีขาว น้ำทะเลสีใสและพระอาทิตย์ที่เจิดจ้า ที่มันที่ไหน..?? ความฝันหรอ...
“เฮ้!! มิอุระ!!”เสียงของคุณยามาโมโตะที่เรียกฉันจากที่ไหนสักแห่ง ดูเหมือนว่าเขาจะแอบเรียกฉันแน่ๆเลย
“ยัยติ๊งต๊อง..เธอยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ...มาทางนี้สิ”เสียงทุ้มห้าวของคุณโกคุเดระที่เรียกฉันถัดจากคุณยามาโมโตะ ว่าไงนะคะ!! ว่าฮารุติ๊งต๊องหรอ!!
“ฮารุจัง...ไปเล่นทะเลกัน!!”ว่าแล้วฉันก็ถูกเคียวโกะจังที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้มาลากฉันไปเล่นน้ำ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ย!!??
“น้ำเย็นดีเนอะว่ามั้ย ^^”ไม่ว่าเปล่า เคียวโกะจังก็สาดน้ำมาใส่ฉัน...ทำไมมันเปียกล่ะ
“ที่นี่มันที่ไหน...ความฝันไม่ใช่หรอ”ฉันว่าแล้วจับแขนเคียวโกะจังเบาๆพร้อมกับมองเพื่อหาคำตอบจากนัยน์ตากลมโตนั่น
“พูดอะไรน่ะ ฮารุจัง...มาเล่นน้ำดีกว่า”ไม่ว่าเปล่า เธอก็วิ่งนำหน้าฉันไป ยัยนี่ใช่เคียวโกะจังแน่หรอ...ตอบไม่ตรงคำถามเลย =__=+
“ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ...ตอบฉันมาก่อนว่าที่นี่ที่ไหน” ฉันว่าไปวิ่งตามไป แฮกๆ วิ่งไวชะมัดเลย
“คิดให้ดีสิ...ความฝันกับความจริงน่ะ...มันก็ไม่ต่างอะไรหรอก”เสียงของเคียวโกะจังดูขี้เล่นกว่าเดิม นี่มันไม่ใช่เคียวโกะจังที่ฉันรู้จักแล้ว
“ไม่จริง...ความฝันกับความจริงต่างกันมาก..”ฉันว่าแล้วหยุดวิ่ง เพราะว่าฉันวิ่งไปก็ตามไม่ทันแล้วล่ะ
“เพราะอะไรเธอถึงคิดอย่างนั้น...”เสียงทุ้มของคุณยามาโมโตะมากระซิบข้างหูทำให้ฉันต้องลืมหันไป
ไม่มี...หายไปไวยิ่งกว่าประกันอีกนะเนี่ย =*=
“เพราะ...ความฝันเป็นสิ่งที่เราคิดและจินตนาการ เป็นสิ่งที่อยู่ใต้จิตสำนึกลึกๆของเรา”ฉันว่า
“แล้วสิ่งที่เธอฝันล่ะคืออะไร...”
“...”
นั่นสินะ เราต้องการอะไรจากความฝันล่ะ เราฝันว่าอะไรล่ะ...
“....”
“ว่าไง...เธออยากให้ความฝันเธอเป็นแบบไหน...”
“...ฉัน”
“...”
“ความฝันของฉัน...คือได้แต่งงานกับใครสักคน”
“...คิก...แล้วเธอจะสมหวัง”เสียงคุณยามาโมโตะค่อยหายไปพร้อมกัยภาพตรงหน้าค่อยวูบหายไปกับสายลม
“เฮ้...มิอุระ..”ยามาโมโตะที่ยืนอยู่ข้างเตียงได้โบกไม้โบกมือเพื่อที่จะดูว่าเธอปกติดีหรือเปล่า เพราะจู่ๆเธอก็พึมพำว่า ‘อยากแต่งงานกับใครสักคน’ เขามายังไม่ถึง 5 นาที คนไข้ของเขาเป็นถึงขนาดนี้แล้วหรือเนี้ย
“..อะ..อือ”เธอครางเบาๆพร้อมๆกับชันตัวขึ้นช้าๆ
“เธอโอเคมั้ย...”ยามาโมโตะถามด้วยความเป็นห่วง
“สบายดีค่ะ...ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนหรอคะ...แล้วคุณยามาโมโตะอยู่ที่ไหนหรอ...”เธอว่าแล้วส่ายหน้ามองหาร่างสูงของเขา ซึ่งเขาก็อยู่ข้างๆเธอนั่นเองล่ะ
“ฉันอยู่ข้างเตียงเธอแหละ...เธอคงรู้เรื่องผึ้งแล้วสินะ..”ยามาโมโตะว่าพลางรินน้ำใส่แก้วพร้อมปักหลอดแล้วยื่นให้เธอดื่ม
“เอ่อ...ค่ะ โคลมจังบอกน่ะค่ะ”เธอว่าแล้วค่อยๆจิบน้ำ
“เธอเสียใจหรือเปล่าที่กลายเป็นแบบนี้...”
“....”
ถามว่าเธอเสียใจมั้ย..ก็ต้องเสียใจอยู่แล้ว เพราะเธอไม่สามารถมองเห็นใครๆได้ ในขณะที่คนอื่นมองเห็นกัน เธอไม่สามารถแยกเสียงใครต่อใครได้ แต่เธอเพียงแค่ใช้ความจำที่พวกเขาเรียกเธอประจำแค่นั้นเอง
“...ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ..ฉันคิดว่าสักวันก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะ”
“...”
“คนเราก็ต้องมีบ้างล่ะค่ะ ที่ต้องโชคร้าย ไม่มีใครเกิดมาแล้วโชคดีเสมอต้นเสมอปลายหรอก ^^”เธอแล้วก้มลงดูดน้ำต่อ
“...”
“...”
ชายหนุ่มเงียบก่อนที่ยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดูพร้อมพูดขึ้นอย่างรู้ใจของเธอ
“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ...อ่อนแอให้ฉันเห็นคนเดียวก็พอ”สิ้นคำพูดของเขา น้ำตาที่สะกดเอาไว้ก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย เพียงแค่คำพูดไม่ได้สวยหรูอะไรกับทำให้เธอร้องไห้ออกมาง่ายดาย เขาเหมือนดังสายน้ำที่เย็นช่ำ ปลอบประโลบเธอให้สงบ
‘ขอบคุณค่ะ...คุณยามาโมโตะ
++++++++++++++++++++++++++++++
CONTINUE PART III
ความคิดเห็น