คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [CHAPTER : 2] I
ตี๊ด......ตี๊ด
เสียงเครื่องช่วยหายใจดังอย่างต่อเนื่อง และทุกครั้งที่ดังนั้นเสียงจะเบาผิดปกติ ใบหน้าบอสวองโกเล่ซีดเซียวอันเนื่องจากไม่ได้หลับไม่ได้นอนแล้ว ยังเครียดเรื่องคนที่เขารักอย่างหมดหัวใจก็มาบาดเจ็บเพราะว่าเธอดันเกี่ยวข้องกับวงการ ‘มาเฟีย’ แค่นั้น...
“สึนะ...ไปทานข้าวก่อนดีมั้ย”ดีโน่ที่เดินถือกาแกร้อนๆมาสองแก้ว ได้ทักวองโกเล่หนุ่มที่ปั้นหน้าเครียดตั้งนานสองนานแล้ว เขานั่งติดเก้าอี้ไม่กระดุกกระดิกไปไหนแม่แต่น้อย
“...ไม่ครับ...ขอบคุณที่ชวน”บอสวองโกเล่ปฏิเสธอย่างสุภาพก่อนที่จะยกมือกุมขยับแล้วนวดเบาๆ
“เฮ้ออ นายนี่น้า...ถ้าทำตัวอย่างนี้ เคียวโกะไม่ปลื้มนะจะบอกให้”ดีโน่ว่าแล้วยื่นถ้วยกาแฟให่กับบอสวองโกเล่
“เรื่องนั้นชั่งมันเถอะครับ ผมเป็นห่วงเธอมากกว่า...”
“...”
‘เมื่อไหร่จะฟื้นสักทีน้า...เคียวโกะ ไอ้บ้าหน้าหวานเนี่ย...มันเป็นห่วงเธอแค่ไหนรู้มั้ย’
[KYOKO SAY]
“...อึก”ฉันลืมตาตื่นมาในที่ๆไหนสักแห่ง มันเป็นสีขาวไปหมด ขาวลามกระทั่งเสื้อที่ฉันใส่อยู่ อันที่จริงฉันจำได้ว่าฉันใส่เสื้อสีโอลด์โรสแขนยาว กับกางเกงขาสั้นสีขาวนะ แล้วทำไมฉันถึงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างนี้เนี่ย =_=?
ฟิ้วววววว
สายลมเบาๆพัดผ่านร่างกายอันบอบบาง(=,.=)ของฉันไป สายลมที่หนาวเย็นราวกับลมในฤดูหนาว มันเย็นทุละผ่านไปถึงขั้วหัวใจเลยนะเนี้ย T^T
“เคียวโกะจัง...”ในขณะที่ฉันกำลังเอาถูกันเพื่อที่ให้เกิดความร้อนขึ้นมา เสียงทุ้มๆของใครสักคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก เรียกชื่อฉันจากที่ไหนสักแห่ง
...เขาเป็นใคร
“เคียวโกะจัง...” นั่น!! มันเรียกฉันอีกแล้ว เรียกฉันจากที่ไหนล่ะ ที่แห่งนี้ไม่มีอะไรเลย ต้นไม้ พุ่มไม้ ดอกไม้ ภูเขา หรือแม้แต่พระอาทิตย์!! วิญญาณ...ปะ..ปีศาจ TT_TT?
“นะ..นายเป็นใคร!!”ฉันจัดสินใจตะโกนออกไป เพราะไม่แน่หมอนี่อาจปรากฏตัวก็ได้
“...ทำไมเธอถึงไม่ฟื้นสักทีล่ะ...”
ฟื้น..?...หมอนั่นพูดอะไรน่ะ...?
ฉันไปทำอะไรมาถึงต้องฟื้นล่ะ....???
‘กรี๊ดด นี่มันตัวอะไรเนี่ยยย’
‘คุณเคียวโกะคะ...ระวังมันด้วยนะคะ มันอันตราย...’
‘นี่มัน...’
.
.
‘…ผึ้ง’
ใช่แล้ว....ฉันจำได้แล้ว ฉันไปตลาดกับฮารุจังแล้วก็กลับมาเจอโคลมจังที่กลับมาจากการทำงานเหมือนกัน แล้วเราก็นั่งคุยกันสักพักก็มีผึ้งที่...ไม่ค่อยเหมือนผึ้งสักเท่าไหร่ บินว่อนเต็มฐานทัพของวองโกเล่ จากนั้นโคลมจังก็ใช้อาวุธกล่องสู้กับมัน...ใช่...จากนั้นฉันก็โดนมันต่อยแล้วฉันก็สลบไป
“เคียวโกะจัง....”
แล้วเสียงที่เรียกฉัน...มันเป็นเสียงใครล่ะ...
ใคร...ใครที่กำลังเรียกฉันอยู่
หมอนั่นเป็นใคร...ทำไมน้ำเสียงถึงไม่คุ้นหูเลย
น้ำเสียงที่หมอนี่เรียกฉัน...เหมือนคนกำลังขาดอะไรไปในชีวิต
“เธอที่ฉันรัก...ตื่นขึ้นมาเถอะ..นะ”
หมอนั่นบอกว่า..ฉันคือคนรักของเขา...
ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ล่ะ...ฉันไม่เคยมีแฟนนะ (ตั้งแต่เกิดมา..)
ฉันมีแต่คนที่แอบชอบ...ชอบมากๆ แต่คนนั้นไม่รู้หรอกว่าฉันชอบเขามากแค่ไหน
คนๆนั้น ...ดูตอนแรกท่าทางน่าเกรงขาม
แต่พอมองลึกๆ...เขาดูอบอุ่นมากๆ...อบอุ่นเหมือนพื้นนภาอันกว้าง
เขาคือ...
“...สึนะคุง”
[KYOKO SAY END]
“สึนะคุง...”เสียงพึมพำอย่างแผ่วเบาทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เขาได้ภาวนาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้เธอคนนี้ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา...อย่างน้อยๆก็ขอแค่เธอพูดชื่อฉันก็พอแล้ว
“คะ...เคียวโกะจัง..!!”สึนะโผล่งขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับจับมือของเธอเบาๆ ราวกับบอกเธอว่า ‘เขาอยู่นี่แล้ว เขาอยู่ข้างๆเธอแล้ว’
“สึนะคุง...พี่คะ...อยู่ไหนกันหมด”เธอพึมพำพร้อมกับสบัดมือของชายหนุ่มออกแล้วพยายามควานหาทางออกไปจากที่นี่
“...!!”
“หายไปไหนกันหมด...แล้วทำไมฉันถึงมองอะไรไม่เห็นเลย”เธอเอามือแตะกับผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดพร้อมกับพึมพำเบาๆ
“...”
“ฮึก...ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรเลย...”เสียงสะอึ้นเบาๆของหญิงสาวข้างกายของบอสวองโกเล่ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับทำอะไรไม่ถูก เธอร้องไห้เพราะสาเหตุอะไรกัน...
เพราะว่าเธอมองไม่เห็นรึ...
หรือว่าอย่างอื่น...
หมับ!!
“อ๊ะ...”ร่างบางเซไปตามแรงกระชาก ชายหนุ่มกระชากตัวเธอเข้ามากอด มือหนาไล้ไปตามผิวแก้มเนียนพร้อมกับกระซิบข้างหูเธอจนน้ำตาเธอหยาดยั่งไม่ขาดสาย
“ผมเอง...ซาวาดะ สึนะโยชิ...เธอไม่เป็นรัยแล้วนะ...เคียวโกะจัง”
“....ฮึก”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
CONTINUE PART II
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น