คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [CHAPTER : 1] II [END]
CHAPTER 1 : BEE II [END]
“คุณดีโน่...!!!”
.
.
.
“ผึ้งเนี้ย...มันจะจัดการกับผู้หญิงเท่านั่น...”ชายหนุ่มผมสีทองว่าพลางยืนกอดอกอย่างใจเย็น ตั้งแต่สึนะกับยามาโมโตะได้เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง เขาก็พอเข้าใจว่าทำไมต้องสู้กับผึ้งพวกนี้ แล้วอีกอย่างคือ..เขาเห็นท่าทีของลูกศิษย์สุดที่รักเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ
“ว่าไงนะ!!”สึนะหลุดออกมาอย่างตกใจ
“ก็อย่างว่าแหละ..พาสาวๆไปรักษาก่อน...โชคดีจริงๆที่พวกนายมานะ”ยามาโมโตะว่าพลางอุ้มร่างไร้สติของฮารุเข้าไปข้างในฐานทัพก่อนที่คนอื่นๆจะตามเข้ามา
ห้องพยาบาล
“บอกไว้ก่อนนะ...ว่าฉันช่วยได้แค่นี้จริงๆ”เบี้ยงกี้ที่เพิ่งฉีดเซรุ่มเข้าที่แขนของโคลมเป็นคนสุดท้าย เดินเข้ามาบอกกับหนุ่มๆทั้งสี่ที่จ้องมองอย่างเป็นกังวล
“BEE THE HELL หรือ ผึ้งมรณะ เป็นผึ้งสายพันธุ์ใหม่ที่พวกมอร์เต้ แฟมิลี่ได้คิดค้นขึ้นเพื่อกำจัดพวกผู้หญิงให้ไปให้พ้นจากวงการมาเฟียเรียกง่ายๆใครอยู่ในวงการมาเฟียโดนหมด..”
“...!!!”
“อย่าตกใจไปสึนะ...ฉันจะเล่าต่อนะ...ผึ้งชนิดนี้คล้ายๆมอสคิวโต้ของไอ้ด๊อกเตอร์ประสาทนั่น ที่โดนกัดแล้วจะเป็นโรค...นายเองก็รู้ดีนี่..ฮิบาริ เคียวยะ”เบี้ยงกี้หยุดพูดแล้วหันไปมองฮิบาริที่ยืนพิงกำแพงอย่างสบายๆ
“แต่นี่ร้ายกาจกว่า...เพราะว่ามันทำให้ระบบการทำงานของร่างกายลดลง 50 เปอเซนต์ เรียกง่ายๆคล้ายคนป่วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวนั่นล่ะ...”
“แล้วมีผลข้างเคียงมั้ย..”สึนะแถมอย่างร้อนรน
“ทำไมจะไม่มีล่ะ...ผลข้างเคียงของโรคนี้คือ...หูจะไม่สามารถแยกแยะเสียงได้ ตาจะบอด สัมผัสทุกอย่างจะห่วยหมด ยกตัวอย่าง...นายกำลังจูบเคียวโกะ เธอไม่รู้หรอกว่านายจูบน่ะ..สึนะ J”เบี้ยงกี้ว่าแล้วคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อย่าแกล้งสึนะสิ แมงป่องพิษ..”ดีโน่หันไปบ่นแล้วเอ่ยขึ้น “มันแล้วแต่คนน่ะสึนะ...บางคนประสาทสัมผัสตายหมด บางคนก็เหลืออยู่นิดๆหน่อยๆ แล้วแต่ว่าร่างกายของใครแข็งแรง”ดีโน่เสริม
“แล้วใครจะดูแลพวกนี่ล่ะ..??”โกคุเดระที่เงียบอยู่นานสองนานก็ได้โปล่งขึ้นพล่ามกลางความสงสัยของหนุ่มๆวองโกเล่ทั้งหมด
“ใครจะดูล่ะ...ถามโง่ๆก็พวกนายไง”บุคคลปริศนาที่เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นข้อเสนออย่างแนบเนียน
“ระ..รีบอร์น!!”
.
.
.
“ก็อย่างว่าล่ะ...พวกนายสามคนงานก็ไม่มีแล้วใช่มั้ยล่ะ”รัลว่าแล้วนั่งลงข้างๆเบี้ยงกี้
“ก็..ใช่นะ..”สึนะว่าแล้วเกาหัวแกรกๆ
“นายก็ดูเคียวโกะไป ยามาโมโตะดูฮารุ ส่วนโกคุเดระก็ดูโคลมไป...จบ”รีบอร์นว่าแล้วแสยะยิ้ม
“ทำไมฉันต้องดูยัยตาบอดด้วยว่ะ...”โกคุเดระพึมพำเบาๆแล้วถอนหายใจ
“ฉันว่า...ให้ฮิบาริดูโคลมดีกว่า...สองคนนั้นเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันนิ”ดีโน่อมยิ้มแล้วส่งสายตามองรีบอร์นที่ทำหน้าเหมือนรู้ทัน
“งั้นก็..ฮิบาริ นายดูโคลมไปนะ พอจะไหวมั้ย”รัลหันมาถามอย่างชั่งใจ
“...” ฮิบาริไม่ตอบ เพียงแต่ชายตามองไปที่ร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“...งั้นโอเค ฮิบาริดูโคลมไปล่ะกัน”รัลถอนหายใจเบาๆพร้อมกับถอดเสื้อคลุมออก
“ว่าแต่...ทำไมเบี้ยงกี้ไม่โดนผึ้งต่อยอ่ะ”สึนะถามแล้วหันไปทางเบี้ยงกี้ที่ถอดเสื้อเหมือนกัน
“อ๋อ...ฉันลืมบอกไปน่ะ...ผึ้งมันไม่สามารถมองเห็นได้ มันเลยแยกแยะกลิ่นทางจมูก นั่นก็หมายความว่าถ้าเรามีกลิ่นคล้ายผู้ชาย...มันก็ไม่ต่อยเราไง”รัลอธิบายแทน
“แสดงว่าเสื้อคลุมเนี้ย...ของโคโรเนโล่เปล่าอ่ะ *O*”สึนะทำตาเป็นประกาย ทำให้อีกฝ่ายหน้าขึ้นสีทันที
“ใช่แล้ว..เว้ยเห้ย!!”
“นายจะไปบอกหมอนั่นทำไมล่ะ!! =////=”รัลแหวขึ้นมา
“แล้วเบี้ยงกี้ใส่เสื้อใครอ่ะ...”ยามาโมโตะหันไปถามบ้าง เพราะตอนเจอกันตรงฐานทัพ เธอก็เดินเข้ามาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้อ...เสื้อของม้าพยศน่ะ พอดีมันฉุกละหุกเกินไป เลยต้องยืมเสื้อมานั่นมา”เบี้ยงกี้ตอบอย่างใจเย็น
“อันที่จริงฉันก็ไม่อยากให้ยืมหรอกนะ...”ดีโน่ยิ้มน้อยๆ
.
.
“งั้นก็แยกย้ายๆอีกสักสอง-สามชั่วโมง เดี๋ยวพวกเธอก็ตื่นแล้วล่ะ ไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน”เบี้ยงกี้ตัดบทก่อนที่จะเดินเข้าไปหาดีโน่ พร้อมกับยื่นเสื้อคลุมของเขาที่เธอเอาใส่คืนกับเจ้าของ ร่างสูงกระตุกยิ้มพร้อมกับก้มลงกระซิบข้างหูว่า..
“ตอนเธอเมาโครตเซ็กซี่เลย...หึหึ”
“นี่นาย!!”เบี้ยงกี้ยกแขนขึ้นมาทำท่าเหมือนจะต่อยแต่ก็ถูกเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อน
“เบี้ยงกี้..ตามฉันมาหน่อยได้มั้ย”รัลว่าแล้วชูหลวดทดลองขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ตัวผึ้งที่ตายแล้ว
“ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน...”ว่าแล้วร่างผอมบางก็เดินสบัดหน้าไป ทิ้งให้คนที่ยังไม่ออกจากห้องงุนงงกับอาการแปลกที่แสดงเมื่อครู่นี้
‘ก็มันเซ็กซี่จริงๆนี่นา...ก็ต้องสมควรบอกให้เจ้าตัวรู้นี่นาJ’
+++++++++++++++++++++++++
TALK ::
แฮ่กๆ ปั่นเมามันมากค่ะ...เริ่มจะจับคู่กันได้หรือยังเอ่ย?
เอาเป็นว่าคู่รองๆก็จะปรากฏให้เห็นบ้างแต่ไม่มากเท่าคู่เด่น
เม้น+โหวต หรือวิจารณ์ก็ได้นะคะ ^^
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น