คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [CHAPTER : 6]
CHAPTER 6 : Varia Come! , Millefiore To Visit !
19.16 P.M
ประเทศอิตาลี ศูนย์บังคับบัญชาการวองโกเล่
“มาม่อนจังงง ไปตามเบลมาทีสิจ๊ะ ได้เวลากินข้าวแล้วนะ”เสียงทุ้มแปร่งๆของกระเทยสาวที่ยังไม่ได้ผ่าตัดแปลงเพศ (==;;)ตะโกนเรียกชายหนุ่มที่กำลังนั่งนับเงินอย่างสุขสบาย ร่างบางได้ยินถึงกับต้องขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินชื่อของคนที่เขาไม่อยากจะเห็นหน้าในตอนนี้
‘ทำไมฉันต้องไปเรียกไอ้หมอนั่นด้วยฟร่ะ! เดี๋ยวพ่อเรียกเก็บตังค์เพิ่มเลยนิ่ =^=!’
“อ้อ! อย่าลืมไปตามหาฟรานคุงด้วยนะ หมอนั่นหายไปไหนไม่รู้แต่เช้าแล้ว สงสัยอยู่ใกล้ๆปราสาทนี้ล่ะ อย่าลืมล่ะ..!!”ว่าแล้วร่างบางก็เดินลุกจากเก้าอี้อย่างว่าง่าย แล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของชายอีกคนนึงทันที
ก๊อกๆ
“ฟราน...ออกมากินข้าว ออกมาช้าเรียกเก็บเงิน หมื่นเยนต่อหนึ่งนาทีนะ”มาม่อนเคาะประตูแล้วตะโกนเสียงดัง มิวายพูดเรียกเก็บเงินตามฉบับของเขา แหงล่ะ เสียเวลานับเงินตั้งหลายนาที -___-
“....”
ไม่มีเสียงใดๆตอบรับเลยสักนิด
“ไอ้ฟราน..!! แกไปมุดหัวอยู่ไหน ออกมาสิวะ”ร่างบางเริ่มหงุดหงิด พร้อมกับเคาะประตูหนักขึ้นเรื่อยๆ
ก๊อกๆๆ
“....”
ก๊อกๆๆๆ
“.....”
.
.
.
ปังๆๆๆ
“โธ่เว้ย ! หายหัวไปไหน งั้นก็ไม่ต้อง%$%ข้าวเลย ไอ้ฟรานติดตังค์ฉันอยู่หมื่นเยน คิดดอกเบี้ยเมื่อกี้ก็ แปดหมื่น ...สมน้ำหน้า”มาม่อนพึมพำก่อนที่จะเดินพ้นจากประตูห้อง เสียงประตูจากห้องที่เขากำลังจะเดินจากไปก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างที่สูงกว่าเขากำลังอ้าปากหาว แถมยังเอามือขยี้ตา แลดูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
“รุ่นพี่มาม่อน...มีอะไรหรือครับ...ฮ้าวววว”ไม่ว่าเปล่ายังเอามือขยี้หัวไปมาอีก
“ลูซเรียกกินข้าว...แกไปไหนมาตั้งแต่เช้า”มาม่อนถามเสียงแข็ง
“ผมก็อยู่ในห้องนั่นแหละครับ...รุ่นพี่มาม่อนเป็นห่วงผมหรือไง”ฟรานทำหน้าเสียงล้อเลียน แล้วเดินเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะหยิบเสื้อคลุมมาใส่
“เหอะๆ ฉันห่วงเงินที่แกยืมไปเมื่อสองวันก่อนตั้งหาก เอามา...”ชายหนุ่มแบมือ เรียกเก็บเงินจากร่างสูงตรงหน้า ฟรานเกาหัวอย่างงงงัน ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆร่างบางช้าๆ
“รุ่นพี่นี่...หน้าเหมือนผู้หญิงจริงๆเลย...ฮึฮึๆ”ฟรานหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
“..ตะ..แต่ฉันเป็นผู้ชาย แกเลิกพูดมากสักที เอาเงินมา !”ร่างบางที่ดูเหมือนถูกต้อนจนมุม ก็ขึ้นเสียงทำท่ากระฟัดกระเฟียดโมโหโกรธาทันที
“ม่ายอาว...ผมไม่มีเงิน แต่ผมขอมัดจำก่อนได้มั้ย +O+”
“มัดจำ? มัดจำอะไร ติดหนี้ฉันมัดจำไม่ได้นะ !”มาม่อนโวยวาย
“จุ๊ๆ เบาๆสิคร้าบ ผมหูจะแตกแล้วนะ...”ฟรานว่าแล้วค่อยๆก้มหน้าเข้าไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงของลมหายใจอุ่นๆของฝ่ายตรงข้าม ร่างที่เล็กกว่าเขานิดหน่อยตัวเกร็งไปหมด เมื่อเขาที่เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆอย่างนี้ ไม่เคยทำกับใครสินะ =O= แสดงว่าผมคนแรกนะเนี้ย
“นะ...นายจะทำอะไรฉัน...เอาหน้า อะ..ออกไป”มาม่อนพึมพำเบาๆ
‘ลมหายใจหมอนั่นรดหน้าฉันอ่า ร้อนๆหน้ายังไงไม่รู้ หมอนี่ต้องทำอะไรสักอย่าง แน่ๆเลย TT[]TT’
จุ๊บ
“มัดจำเอาไว้ก่อน..นะครับ รุ่นพี่”ร่างสูงที่อายุน้อยกว่าเขา ได้ทำอนาจารต่อหน้าเขากับใครสักคนที่อยู่แถวๆนั้น ร่างสูงที่แก่แดดกว่าเขา ได้ขโมยจูบแรกของเขาไปแล้ว ถึงจะแปปเดียวแต่นั้นก็คือเฟิรส์คิสของเขาน่ะนั่น!
“แก...ตลกหรือไงฮ่ะ !”มาม่อนโวยวายพร้อมกับเอามือขยุ้มคอเสื้อของฟราน ด้วยความโมโหสุดขีด อ๊ากกกกก ฉันจะฆ่าหมอนี่ TT_TT!!!!
“รุ่นพี่...ผมหิวข้าว...TOT”ฟรานบ่นพีมพำพร้อมกับบีบน้ำตาเหมือนเด็กๆที่ร้องขอข้าว ทำให้มาม่อนที่กำลังงงกับอาการเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของฟรานถึงกับต้องปล่อยมือออกจากคอทันที
“...เมื่อกี้นายเมาป่ะ”มาม่อนถามอย่างไม่แน่ใจ
“มาวคืออารายยย ม่ายรู้วว” ฟรานว่าแล้วจับมือเรียวของมาม่อนให้ปล่อยออกจากคอของเขา
‘เมาสินะ...เหอะๆ ฉันนึกว่าหมอนี่ปกติดีซะอีก...ค่อยยังชั่วหน่อย’ มาม่อนครุ่นคิดอย่างโล่งอก พร้อมกับปล่อยมือออกจากคอฟราน ก่อนที่จะก้าวเท้าออกจากตัวของร่างสูงนี้ ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้น ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองสะดุ้งทันที
“มาม่อน ! เธอมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ”
“บะ..เบล!!!”
นามิโมริ ประเทศญี่ปุ่น
ศูนย์บัญชาการมิลฟิโอเล่ แฟมมิลี่
“อ๊า...ไม่เอา..ละ..แล้ว เบียคุรัน” เสียงใสร้องห้ามขึ้นในขณะที่เจ้าของชื่อนั้นไม่ยอมหยุดการกระทำของเขา ร่างสูงนั้นรุกแล้วรุกเล่าจนร่างที่เล็กกว่าเริ่มทันไม่ไหว...จนต้องร้องห้ามตลอด
“...เดี๋ยวสิ...ยูนิจัง อีกนิดเถอะนะ”
“มะ..ไม่ไหวแล้วน๊า”ร่างบางเริ่มโวยวาย
“อีกนี๊ดดดเดียว...จริงๆผมจะปล่อยคุณ”เบียคุรันว่าอย่างใจเย็น แต่ร่างเล็กนี่กลับไม่ใจเย็นอีกต่อไป !
.
.
.
“เบียคุรัน !! นายจะเอาฟองน้ำมาอัดหน้าอกฉันอีกเยอะแค่ไหนเนี่ย ! แน่นจนหายใจไม่ออกแล้วนะ TT_TT”ยูนิโวยวายพร้อมกับเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อเพื่อที่จะดึงฟองน้ำที่อัดกัน 5 ชั้น ออกไป รู้ตัวดีว่าหน้าอกเล็ก แต่ไม่ต้องจับฉันทำอย่างนี้เลย TT[]TT !!!!
“แหม...เราจะไปเยี่ยมวองโกเล่ ต้องแต่งตัวสวยหล่อกันหน่อย ได้ข่าวว่าเพื่อนๆของคุณ ได้รับบาดเจ็บนี่นา...”เบียคุรันว่าพลางหยิบเดรสสีชมพูที่วางข้างเตียงขึ้นมาแล้วจับยัดลงมือของเด็กสาวที่เพิ่งเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆเสร็จ
“อือ...คุณเคียวโกะ คุณฮารุ และคุณโคลม”
“เอ้า...เปลี่ยนเสื้อซะ เดี๋ยวผมจะไปรอข้างนอก...ห้ามเอาฟองน้ำออกนะ ! นี่คือคำสั่ง”เบียคุรันออกคำสั่ง แล้วเดินออกไปจากห้องส่วนตัวของยูนิ ทิ้งให้ร่างบางชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนที่จะหยิบเดรสมาสวมอย่างจนใจ
.
.
“เจ้าหญิงเป็นยังไงบ้าง...เห็นร้องโวยวายอย่างเอาเป็นเอาตาย...แกทำอะไรเจ้าหญิง =_=+”เมื่อเบียคุรันปิดประตูลง ร่างสูงผมสีทองก็พรวดพราดเข้ามาถามถึง ‘เจ้าหญิง’ สุดรักสุดหวงของเขาทันที จะไม่เป็นห่วงได้ยังไง ร้องซะเหมือนแมวโดนเชือด =__=
“ผมแต่งตัวให้ ‘ตุ๊กตา’ ของผมมันผิดหรอ แกมม่าคุง J”เบียคุรัยยิ้มให้แกมม่าอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มนี่เขาชอบยิ้มให้คนๆนี้บ่อยๆ ก็แหม ห่วงหรือหวงเด็กสาวคนนี้กันแน่...ผมยังมีสิทธินะครับ ตาลุงอายุเยอะเรียกได้ว่ารุ่นพ่อล่ะมั้ง =,,=
“ก็เจ้าหญิงร้องซะขนาดนั้น...”แกมม่ายังเถียงต่อ
“แต่ตอนนี้เงียบไปแล้วนะ”เบียคุรันว่า
แอ๊ดดดดดด
สิ้นเสียงเบียคุรัน ร่างเล็กของยูนิก็เปิดประตูออกมาทำให้ชายหนุ่มทั้งสองหันไปดู ร่างสูงผมสีทองเมื่อเห็นเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาถึงกับตาเบิกกว้างทันที แต่เบียคุรันอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะเดินสาวเท้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“ว้าววว ยูนิ น่ารักจังเลย >_<!! ผมว่าแล้วต้องเหมาะกับยูนิจัง ชุดตัวนี้อ่ะ”
“ขอบใจ เบียคุรัน แต่ถ้ามันไม่เน้นตรงหน้าออกจะดูดีกว่านี้ก็ได้ มันอึดอัดออก =O=”ยูนิบ่น พล่งเอามือจับขอบเสื้อ เพื่อดึงให้มันปิดฟองน้ำ 5 ชั้นที่ถูกบังคับให้ใส่
“ไปกันเถอะ ! ไปหาวองโกเล่รุ่นสิบกัน”เบียคุรันว่าพร้อมกับกระตุกมือของยูนิให้เดินตาม มิวายหันไปยักคิ้วกวนประสาทให้กับแกมม่าที่กำลังจ้องมองเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาอย่างไม่วางตา หึหึ...น่ารักล่ะสิ
สำหรับเบียคุรันแล้ว...ยูนิเหมือนน้องสาวของเขามาก บ่อยครั้งที่เขาอาจจะทำอะไรเกินเลยไปบ้าง (ชอบจับแต่งตัวน่ารักๆ ชอบแกล้งสารพัด ฯลฯ) และเขาเองก็คล้ายๆแกมม่าที่ชอบยูนิเหมือนกัน เขาก็มองออกว่าแกมม่าคิด ‘มากกว่า’ คำว่า เจ้านายกับลูกน้อง และแม่ของเธอ ดูท่าจะสนิทสนมกับแกมม่าเป็นพิเศษ แถมยูนิก็เพิ่งจะขึ้นม.ปลาย เรื่องของพวกเขาทั้งสามยังดูมึนงง และสับสน เขาไม่แน่ใจเลยว่าจะทำยังไงต่อไปดี เพื่อให้ ‘เธอ’ ที่จับมืออยู่นั้น จะไม่หายไป เหมือนดั่งคำทำนาย ที่แม่ของเธอได้ทายเอาไว้
‘ยูนิ...จะมีอายุขัยแค่ 20 ปีเท่านั้น ในระหว่างนี้ ช่วยทำให้เธอมีความสุขได้มั้ย?’
“เบียคุรัน..นายมือสั่นนะ”ยูนิว่าพลางกระชับมือให้แน่นขึ้น ก่อนที่จะเดินนำหน้าชายหนุ่มไปอย่างปกติ
“อือ...ฉันกลัวนิดหน่อยน่ะ...กลัวมาก”เขาว่าแล้วหยุดเดิน
“กลัวอะไรหรอ?...กลัวคุณลุงรีบอร์นหรอ ฮ่าๆ อย่ากลัวเลย คุณลุงไม่โกรธนายหรอกน่า”ยูนิว่าแล้วเอี้ยวตัวไปด้านหลัง แล้วกระโดดขึ้นขี่คอชายหนุ่ม พลางเอามือเล็กๆขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว
กลัว...กลัวว่าเธอจะหายไป
กลัว...กลัวว่าเธอจะจากฉันไปหาคนอื่น
กลัว...กลัวว่าเธอจะไม่ได้อยู่ข้างๆฉันแบบนี้
แต่ที่กลัวมากกว่านั่นคือ...
“ฉันกลัวว่า...เธอจะไม่ได้ชอบฉัน เหมือนที่ฉันชอบเธอแบบนี้”
ฐานทัพลับวองโกเล่
ตี๊ดดดๆ
เสียงสัญญานเตือนภัยดังขึ้น ทำให้เหล่าวองโกเล่ถึงกับสะดุ้ง และหันไปตามเสียงทันที เหล่าหนุ่มๆถึงกับต้องนั่งเซง เพราะพวกเขาต้องออกไปต่อว่าจางนีนิ ที่ชอบทำให้สัญญานดัง เลยไม่รู้ว่า...สัญญานไหนศัตรูบุก สัญญานไหนอะไรมา ไม่รู้จะซ่อมเมื่อไหร่ ตั้งตัวไม่ทันพอดี
“จางนีนิ เกิดอะไรขึ้น”รีบอร์นที่นั่งจิบน้ำชาอย่างไม่ทุกข์ร้อน ได้ทักขึ้น ในขณะที่ปรายตาไปมองร่างชายฟนุ่มกับหญิงสาวคู่หนึ่งที่กำลังเดินมา ท่าทางกระฟัดกระเฟียดน่าดู ...โมโหอะไรมานะ โคโรเนโล่..รัล??
“ยะ...แย่แล้วคร้าบ...มีคนบุกรุกฐานทัพของเราคร้าบ”จางนีนิว่าปนปาดเหงื่อ เพราะเขาไม่รู้จะแจ้งคนในแฟมมิลี่ยังไงดี แจ้งไปจะมีคนเชื่อหรือเปล่า...เท่านั้นเอง = =;;
“จริงหรอ...มันเป็นใคร !!”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยย ไอ้พวกสวะ !!! เอาของมาเยี่ยมเว้ยยยย !!”เสียงตะโกนดังลั่นทำให้ชายสามกับอีกหนึ่งหญิงต้องสะดุ้ง เหมือนร่างสูงผมสีขาวเดินถืออะไรบางอย่าง..ที่น่าจะเป็นของฝากมา พร้อมกับเหล่าคนคุ้นเคยทั้งหมด...หน่วยลอบสังหารอิสระ...วาเรีย
“คุณลุงคะ...หนูเอาของมาเยี่ยมค่ะ”เสียงใสที่เพิ่งเดินเข้ามาได้ทักผู้ที่มีศักดิ์ว่าเป็นลุง รอยยิ้มสดใสราวกับนภาอันกว้าง เหมาะกับเธอจริงๆ...ที่เป็นนภา รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น..เหมือนลูเช่
“เสียงเอะอะอะไรกัน...เว๋ออออ วะ...วาเรีย !!! ละ...แล้วก็ มะ..มิลฟิโอเล่ !! พวกนายยกโขยงมาทำอะไรที่นี่”สึนะผู้เป็นบอสเมื่อได้ยินเสียงเอะอะวายวายจากชั้นล่าง ก็ได้เดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นภาพแฟมมิลี่พันธมิตรที่ได้มาอยู่พร้อมหน้าหร้อมตากันอย่างนี้ ก็ตกใจเหมือนมีคนมาผลักอย่างสุดแรง...!!!
“ไอ้โง่ !!ก็มาเยี่ยมไงวะ/ก็มาเยี่ยมไง”ทั้งงสองแฟมมิลี่ประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมาย
‘มายก๊อด...ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกด้วย TT_TT ฐานทัพเราจะแตกมั้ยน่อ...’สึนะได้แต่ครุ่นคิดอย่างปลงๆอยู่เดียว แล้วหันไปมองภาพแฟมิลี่ทั้งสองที่กำลังจะต่อสู้ดุเดือดเลือดพล่าน(ทางสายตา)กันอยู่
++++++++++++++++++++++++++
TALK เบาๆ กับโยชิ
หมดไปอีกตอนนะคะ...แหม ทั้งสองแฟมมิลี่นี่ไม่ถูกกันเลยเนอะ ! ในเรื่องนี้โยชิให้มาม่อนเป็นผู้ชายนะคะ ไม่ค่อยถนัดแต่งเป็นหญิงสักเท่าไหร่เลย = = ก็ในอนิเมะมาม่อนก็เป็นชายนี่นา ส่วนฟรานในเรื่องนี้...โยชิขอใช้คำหยาบนะคะ ‘หน้าด้าน’ กว่าที่เป็นเยอะ ฟรานในเรื่องนี้จะไม่เหมือนเรื่องอื่น เพราะเป็นฟรานที่ไม่ใช่ฟราน (เอ๊ะ!ยังไง)ส่วนเบลก็เหมือนเดิม คงคอนเซ็ป ‘เจ้าชายบ้าเลือด’ แล้วก็กลายเป็นศึกชิง ‘นาย’ เกิดขึ้น..มาเข้าเรื่องมิลฟิโอเล่ดีกว่าเนอะ เบียคุรันในเรื่องนี้ ‘คลั่งไคล้’ ยูนิจังมาก แต่คลั่งแบบดีนะ ไม่ใช่แบบร้ายๆเหมือนในอนิเมะ = = แกมม่าแค่ตัวประกอบที่เบียคุรันคิดเป็นเองนะคะ รีดเดอร์ทุกคนอย่าตกใจไป คู่เบียคุรันไม่มีมือที่สามหรอกค่า พอดีไม่อยากแต่เยอะ เหนื่อย = =;; พูดมาซะมากเลย...ยังไงก็ฝากตอนนี้ไปอีกตอนแล้วกันนะคะ เม้น เม้น !
ปิดท้ายด้วยรูปน่ารักๆ ใครอยากได้ ส่งข้อความลับมาได้เลยค่ะ !!
ความคิดเห็น