Ever Ever After Vol.1 : You Gonna Miss The Girl

ลำดับตอนที่ #6 : You Gonna Miss the Girl : Ch.5 I wish I could be part of your world.

You Gonna Miss the Girl

Ch.5 I wish I could be part of your world.

            หลังจากไปสงบสติมาสักพักใหญ่ผมก็กลับมาที่ห้อง แล้วปีนขึ้นไปนอนบนเตียงชั้นบน น่าเบื่อชะมัด ฟังเพลงดีกว่า ผมหยิบไอพอดขึ้นมาเสียบกับเฮดโฟน สุดท้ายก็ต้องมาอยู่ในโลกที่แสนโดดเดี่ยวแบบนี้อีกแล้วสินะ อยากชวนนาโอกิคุยจัง.....แต่เขาคงจะรำคาญ ผมแอบมองลงไป ก็เลยเห็นว่าเขาก็กำลังแอบมองผมอยู่ เขาหลุบหน้าหนีทันที ความเงียบปกคลุมโดยที่ผมไม่รู้ตัว ก็แหงละ ผมนั่งฟังเพลงอยู่นี่มันจะไปเงียบได้ไงล่ะ แต่ว่านะ เมื่อไหร่หมอนั้นจะเลิกหันมามองผมแบบนั้นสักที ถึงจะทำเป็นไม่สนใจก็เถอะ แต่มันก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี ทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูดด้วยแต่ก็หันหนีไป ชั้นไม่ทำอะไรนายหรอกนะ ปัดโธ่เอ๊ย

                “กลัวชั้นงั้นหรอ” ผมเอ่ยถามไปแบบตรงๆ
                “ปะ...เปล่า” เขาพูดเสียงแผ่วที่ท้ายประโยค ไม่สินี่ไม่เรียกว่าประโยคด้วยซ้ำ คงจะโดนเกลียดแล้วจริงๆสินะ เรานี่มันแย่จริงๆ
                “กลัวชั้นก็บอกมาเถอะ ชั้นรับได้แล้ว ถ้านายกลัวชั้นจะได้ไปนอนห้องอื่น” ผมลุกขึ้นแล้วปีนลงมาจากเตียง และเขาก็มองผมนิ่งๆ ไม่พูด ไม่ห้าม ไม่อะไรทั้งนั้น นั่นสินะ เราโดนเกลียดแล้วนี่นา ผมเดินลงไปที่ล้อปปี้ข้างล่าง แล้วถามว่าห้องกัปตันอยู่ที่ไหนแล้วก็เดินหากัปตันที่ห้อง 

                ปกติแล้วผมจะรู้สึกเฉยๆมากที่ต้องเดินไปห้องกัปตันทุกคืน แต่ครั้งนี้มันแตกต่างกันออกไป ผมรู้สึกไม่อยากจะไปเลย อยากอยู่ที่ห้องมากกว่า อยาก คุย กับ นาโอกิ มันคงเป็นไปไม่ได้ ผมไม่มีทางเข้าไปอยู่ส่วนหนึ่งของชีวิตเขาได้แล้วล่ะ ดูจากสีหน้าของเขาที่มองผมสิ กลัวผมขี้ขึ้นหัวแล้วมั้ง ผมเคาะประตูห้องกัปตัน แล้วรุ่นพี่มิยาฮาระก็ออกมาเปิด

                “กะแล้วเชียวว่านายต้องมา” รุ่นพี่ในสภาพเตรียมพร้อมนอนอย่างเต็มรูปแบบพูดเสียงนิ่งๆ เขาหรี่ตาลงนิดๆเพราะไม่ได้ใส่แว่น “เข้ามาสิ ชั้นเตรียมที่นอนไว้ให้แล้ว”
                “กลับมาแล้วหรอ?” กัปตันที่ยืนแปรงฟันอยู่โผล่หัวออกมาจากห้องน้ำ
                “นี่ โซระ แปรงฟันดีๆสิ เดี๋ยวก็หยด ชั้นขี้เกียจเช็ด” รุ่นพี่เดินไปผลักหัวกัปตันให้เข้าไปในห้องน้ำดีๆ
                “จริงๆก็ไม่ได้อยากมารบกวนเท่าไหร่หรอกครับคืนนี้”
                “งั้นก็กลับไปสิ” เอ่อ....รุ่นพี่บางทีก็พูดตรงไปนะครับ
                “ทำไมละ!!”กัปตันเดินออกมายืนแปรงตรงหน้าผม
                “นี่ บอกให้เข้าไปแปรงดีๆไง”
                “ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่อยากอยู่ที่ห้องนู้นมากกว่า” ผมล้มตัวลงนอนบนฟูกที่รุ่นพี่เตรียมไว้ให้
                “อยากนอนที่ห้องนู้นหรืออยากจะนอนกับคนที่อยู่ห้องนู้น” หา!! ผมเอาหน้ามุดลงหมอนไปพักหนึ่ง
                “รุ่นพี่อย่าพูดอะไรเลอะเทอะได้มั้ยครับ” แล้วทำไมเราถึงต้องหน้าแดงด้วย พอผมเงยหน้าขึ้นมากัปตันก็เดินกลับเข้าไปในห้องน้ำส่วนรุ่นพี่ก็นอนตะแคงอยู่บนเตียงชั้นล่างแล้ว
                “แล้วทำไมต้องหูแดงด้วย” อย่ามามองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นได้มั้ยครับ
                “นี่รุ่นพี่จะบอกว่าผมชอบเขางั้นหรอ เหอะๆ จะบ้าหรอครับ เขาเป็นผู้ชาย ตัวผมเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน” ผมพลิกตัวคว้ำตัวลง
                “เขาว่าไว้ว่า อายุเป็นเพียงตัวเลข เพราะฉะนั้นเพศก็เป็นเพียงตัวอักษร” รุ่นพี่พูดพร้อมกับพลิกตัวหงายแล้วเอาสมุดโน๊ตขึ้นมาอ่าน
                “อ่าว ซาโตชิ ชั้นคิดว่านายเกลียดพวกชอบไม้ป่าเดียวกันสะอีก” กัปตันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ปีนขึ้นนอนบนเตียงชั้นบน
                “ชั้นเคยพูดตอนไหนว่าชั้นเกลียดน่ะ คิดเองเออเองกันทั้งนั้น”
                “ต่อให้ผมชอบเขาจริง เขาก็ไม่สนใจผมหรอก เขาคงจะกลัวผมไปแล้วละป่านนี้” ผมพูดแบบน้อยใจนิดๆ เฮ้ย เดี๋ยวแล้วน้อยใจทำเพื่อ?
                “ใช่ๆ ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกโซมะคุงอยู่แบบนี้ดีแล้ว อย่าไปเรียกร้องโยเยหาความรักให้เสียเวลา” กัปตันห้อยหัวลงมาจากเตียงชั้นบนแล้วพูด

                มันก็จริงอย่างที่กัปตันพูดแต่ว่า ผมก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้อยู่ดี ผมอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคนอื่นบ้าง โดยเฉพาะนาโอกิ หรือว่ามันจะจริงอย่างที่รุ่นพี่มิยาฮาระบอก ผมอาจจะชอบนาโอกิจริงๆก็ได้ แต่มันคิดอีกทียังไงก็เป็นไปไม่ได้ผมเพิ่งเจอเขาแค่ไม่กี่วัน นี่ไม่ใช่หนังการ์ตูน แล้วก็ไม่ใช่นิยายน้ำเน่าด้วย ที่จะมีรักเพียงแรกพบ ลองคิดให้ดีๆ บางทีเราอาจจะสนใจแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็ได้
                “นายกำลังคิดใช่มั้ยว่า บนโลกใบนี้ไม่ใช่นิยายน้ำเน่าที่จะมีรักแรกพบ หรือว่า รักแท้ หรือ รักชั่วนิรันดร์ ชั้นจะบอกอะไรให้นะ ชีวิตคนเรามันก็ไม่ต่างจากนิยายเรื่องหนึ่ง ที่เราเป็นผู้เขียน  ถ้านายเขียนให้เรื่องนี้มีตอนจบที่สวยงามนายก็จะได้ตอนจบที่สวยงามเหมือนที่นายต้องการ แต่ถ้านายเขียนให้มันมีตอนจบแย่ๆ มันก็จะจบแบบแย่ๆ” สิ่งที่รุ่นพี่พูดมันเหมือนเป็นก้อนหินก้อนใหญ่ที่ลอยเข้ามากระแทกหัวผมเข้าอย่างจัง แต่ต่อให้ผมอยากจะเขียนให้มันมีตอนจบที่สวยงาม แต่อย่าลืมสินะว่าตอนนี้นาโอกิน่ะเกลียดผมไปแล้ว

                “ซาโตชิ นายจะชักจูงให้โซมะคุงไปเข้าชมรมขุดทองรึไง ชั้นเริ่มชักสงสัยแล้วนะว่านายเป็นเกย์เหมือนที่ข่าวเขารำลือรึเปล่า” กัปตันทำสีหน้ากลัวๆ
                “ชั้นผิดตรงไหน ชั้นก็แค่อ่านนิยายในยามว่าง ก็แค่นั้น” รุ่นพี่ปิดสมุดโน้ตเล่มนั้น ความจริงมันเป็นนิยายไลท์โนวเวลที่เอาปกมาใส่ไว้ต่างหาก
                “อ่านในใจก็ได้มั้งพ่อคุณ”
                “แล้วนายจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรด้วยถ้าโซมะจะชอบกับรูมเมทคนนั้น” รุ่นพี่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ “หรือนายชอบโซมะ”
                “เฮ้ยบ้า! อย่าเอาชั้นไปร่วมชมรมรักนักขุดทองของนายด้วยได้มั้ย หู้ย พูดแล้วขนลุก” กัปตันพลิกตัวเข้าหากำแพงแล้วใส่เฮดโฟนทันที
                “ก็บอกแล้วไงว่าถ้าผมจะชอบเขาจริงๆ เขาก็ไม่สนใจผมหรอก หน้าอย่างกับนักเลง แถมยังสูบบุหรี่อีก วันพรุ่งนี้ผมก็ต้องไปทำงานพิเศษ จะเอาเวลาไหนไปปรับความเข้าใจ เผลอๆจะโดนมองว่าออกไปเที่ยวกลางคืนด้วย ดูแล้วการคุยปรับความเข้าใจก็คงจะไม่เวิร์คพอๆกัน”
                “ทำไมล่ะ?”
                “ก็เขา.....เป็นเด็กมาจากเมืองนอก ฟังภาษาก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง พูดก็ยังไม่คล่อง.....”
                “จะบอกว่าเขาพูดไม่เก่งว่างั้น” รุ่นพี่พูดแทรกขึ้นมา
                “ก็ประมาณนั้น”
                “เคยได้ยินมั้ย การกระทำสำคัญกว่าคำพูด....ทั้งๆที่นายรู้ตัวว่า นายทำสีผมสีแดงแจ๊ดแบบนี้แล้วดูเหมือนนักเลง นายรู้ตัวเพราะนายสูบบุหรี่กินเหล้าแล้วเขาไม่ชอบ ทำไมนายถึงไม่ปรับปรุงตัวเองเล่า” รุ่นพี่ลงมาจากเตียงมานั่งบนฟูกกับผม จากนั้นก็พูดพร้อมกับลูบผมสีแดงสดของผมอย่างอ่อนโยน  “ทั้งๆที่นายรู้ตัวว่านายทำตัวแบบนี้แล้วคนอื่นกลัว แต่นายก็ยังทำ ถ้านายอยากจะเข้ากับสังคมให้ได้นายก็เริ่มจากการเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เข้าสังคมให้ได้ ไม่ใช่ให้สังคมปรับตัวเข้าหานาย”
                “แล้วทำไมรุ่นพี่ถึงไม่ทำบ้างละครับ?” ผมถามกลับไปอย่างซื่อๆ
                “ชั้นไม่ได้อยากเข้าสังคมนี่ เพราะฉะนั้นเลยไม่ต้องปรับตัวให้เข้ากับสังคม” เขาเอนหลังลงนอน “นายโชคดีแค่ไหนแล้วที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร รู้ว่าเวลาส่องกระจกแล้วจะเจอเงาของใคร” พอพูดจบเขาก็ลุกเดินออกไปจากห้องเลยแล้วทิ้งให้ผมงงกับประโยคที่เขาพูดเมื้อกี้ ‘รู้ว่าเวลาส่องกระจกแล้วจะเจอเงาของใคร’ มันก็ต้องอยู่แล้วนี่ว่าคนในนั้นคือตัวเรา

                แต่ช่างมันเถอะ จะให้ผมเปลี่ยนตัวเองงั้นหรอ ถ้าทำแบบนั้นนาโอกิไม่เกลียดผม มันก็น่าสนอยู่ ผมจะได้รู้ตัวด้วยว่าผมชอบเขาจริงรึเปล่า เราจะได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา เป็นส่วนหนึ่งของโลกของเขา ผมก็เบื่อกับการใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว ถึงเวลาที่ผมจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แล้ว