Ever Ever After Vol.1 : You Gonna Miss The Girl

ลำดับตอนที่ #5 : You Gonna Miss the Girl : Ch.4 Roommate

You Gonna Miss the Girl

Ch.4 Roommate

            เลิกเรียนสักที.....!! ได้เวลาลุ้นกันแล้วว่าใครกันนะจะมาเป็นผู้โชคร้ายรายต่อไป ที่จะได้มาอยู่ห้องเดียวกับผม ผมรีบเก็บของแล้วลุกออกจากโต๊ะทันที แต่ว่านาโอกิกับหันมาแล้วส่งสายตาอ้อนวอนเล็กๆ

                “I don’t know how can I…..How can I know who is my roommate” นาโอกิดึงชายเสื้อผมไว้
                “อะ อือ ตามมาสิ ชั้นกำลังจะไปดูอยู่”

                ผมหยิบกระเป๋าแล้วเดินนำเข้าไปที่บอร์ดหน้าห้องพักครู แต่ว่าเรามาผิดเวลา ตอนนี้คนเยอะมากจริงๆ ผมก็เลยตัดสินใจทำแบบทุกๆครั้งที่เคยทำ

                “เดี๋ยวนายรออยู่ตรงนี้นะ” ผมบอกให้เขารออยู่ตรงหัวมุมบันได จุดที่จะมองไม่เห็นว่าผมทำอะไร.....ถ้าหากเขากลัวผมไปอีกคนละก็ มีหวังชีวิตผมจบสิ้นแน่

                พอจัดการกับนาโอกิเสร็จแล้วผมก็เดินตรงเข้าไปหากลุ่มคนกลุ่มนั้น ระหว่างที่เดินก็จัดผมให้ดูตั้งๆเข้าไว้ จะได้ดูน่ากลัว แค่นี้คงไม่น่ากลัวอีกสินะ แต่ก็ช่างเถอะ ผมจะได้รีบๆไปที่ชมรม ปลดกระดุมเสื้อนอกออกหมดเรียบร้อย เสื้อตัวในต้องปกตั้งๆ ปลดกระดุมนิดหน่อยให้เห็นสร้อยที่ผมใส่ เอาละ ต้องอย่าให้เสียชื่อคุณแม่ที่สอนการแสดงมาตั้งแต่เล็กจนโต พร้อม สาม สอง หนึ่ง

                “นี่! พวกนายหลบไปสิ” ผมเข้าไปสะกิดเด็กผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่ม แล้วพูดด้วยเสียงเข้ม ส่งสายตาให้ดูดุดันเหมือนพวกนักเลงหน้าปากซอย
                “อะไรกัน หัดมีมาร......” ระหว่างที่เขากำลังหันมาจะต่อว่าผมเขาก็หยุดชะงักไปเลย “ซะ..โซมะ” เขาตัวสั่นระริก อะไรชั้นน่ากลัวขนาดนั้นเชียว เด็กชายคนนั้นเอาศอกกระทุ้งเพื่อนที่อยู่ข้างหน้าให้หันมา และจนสุดท้ายทุกคนก็หันมามองผมเป็นตาเดียวแล้วรีบหลบทางให้ผมดูป้ายประกาศได้อย่างสะดวกสบาย มันก็มีประโยชน์ดีนะ แต่ว่า ข้อเสียมันเยอะกว่าข้อดีเนี่ยสิ ผมเดินเข้าไปดูบอร์ด

                เฮ้ย!! บังเอิญอะไรขนาดนั้น ผมได้อยู่ห้องเดียวกับ.....นาโอกิ ให้ตายดิ แค่จะคุยกันก็เกร็งจะแย่อยู่แล้ว ยังต้องมานอนห้องเดียวกันอีก แต่ว่านะ จะทำไงได้ไม่มีทางให้เดินกลับแล้ว ผมหันหลังให้กับป้ายประกาศแล้วเดินตรงกลับไปมาหานาโอกิ ที่ยืนรออยู่ต้องหัวมุมบันได เขาแอบมองผมอยู่ตลอดตอนที่ผมเดินเข้าไปดูป้ายประกาศโดยที่ผมไม่รู้ตัว เพราะงั้นผมเลยกลับมาเจอเขาในสภาพตัวสั่นระริก ระหว่างทางผมก็กลับมาแต่งตัวให้เรียบร้อย

                “เป็นอะไรรึเปล่า” ผมเอ่ยถามแต่นาโอกิก็ทำหน้าเหมือนจะกลัว ไม่สิ หน้าเขาซีดเผือดไปหมดแล้วต่างหากแต่เขากลับส่ายหน้า “นายอยู่ห้องเดียวกับชั้นนะ ชั้นจะพานายไปเอากุญแจก่อน แล้วชั้นจะไปที่ชมรม”

                และบทสนทนาที่มีผมพูดอยู่ฝ่ายเดียวก็จบลง ผมพาเขาไปเอากุญแจเรียบร้อย แล้วก็ช่วยเขาขนของอยู่สักพักใหญ่ๆ จากนั้นก็ทิ้งกระเป๋านักเรียนไว้ที่ห้อง และวิ่งไปเอาชุดว่ายน้ำที่ห้องรุ่นพี่ตามด้วยการตรงดิ่งไปที่สระว่ายน้ำ
                พอไปถึง แน่นอนผมโดนรุ่นพี่มิยาฮาระด่าเละไม่เหลือชิ้นดี.....ก็สายซะขนาดนี้ไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่กัปตันก็มาช่วยผมเอาไว้ทำให้ผมได้ซ้อม

                เมื่อการซ้อมของวันนี้จบลง

                “โซมะได้ใครเป็นรูมเมทล่ะ” กัปตันเอ่ยถามระหว่างที่เรากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
                “เด็กใหม่น่ะครับ แล้วกัปตันล่ะ?”
                “ได้ ซาโตชิ อีกแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ สองปีติดแล้วสินะ”
                “อย่าพูดเหมือนชั้นอยากได้นายเป็นรูมเมทมากนักจะได้มั้ย” รุ่นพี่มิยาฮาระที่เดินออกมาจากห้องอาบน้ำพูดแทรกขึ้น
                “แต่ชั้นอยากอยู่ห้องเดียวกับนายนะ” กัปตันหันไปฉีกยิ้มดูกวนจนหน้าเอาอวัยวะเบื้องล่างยัดปากซะจริง

                ผมก็ได้แต่ยืนเช็ดผมอย่างเงียบๆ พอเสร็จภารกิจต่างๆนานาเรียบร้อยเราก็ไปขนของออกจากห้องเก่า แล้วแยกย้ายกันไปอยู่ห้องของตัวเอง พอไปถึงหน้าประตูห้องผมก็ไขกุญแจเข้าไปแล้วภาพที่เห็นก็เหมือนเดิม เด็กหนุ่มหน้าหวานกำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่ ผมเดินเข้าไปเงียบๆแล้วจัดของให้เรียบร้อย กว่าจะเสร็จก็สักพักใหญ่

                “นี่.....นาโอกิ ชอบข้างบนหรือข้างล่าง”
                “Wh….What!!??” เขาทำหน้าเหวอสุดขีด ให้ตายสิ คิดลึกไปถึงไหนแล้วเนี่ย ปัดโธ่
                “จะนอนข้างบนหรือข้างล่าง” ผมชี้ไปที่เตียงสองชั้น
                “Oh….ขะ ข้างล่างครับ” เขาหน้าแดงนิดๆ

                จะเขินอะไรบ่อยนักหนา ผมหันหลังกลับไปหยิบซองบุหรี่ออกมาแล้วปีนขึ้นนอนบนเตียงชั้นบน ซึ่งอยู่ตรงกันกับหน้าต่างพอดี ผมเปิดหน้าต่างออก มองออกด้าน จากตรงนี้มองเห็นสวนสวนสาธารณะที่มีชิงช้าสวรรค์ประดับสวยงามอย่างชัดเจน ผมหยิบไฟแช็คจะในกระเป๋ากางเกงออกมา จุดบุหรี่ และนั่งสูบไปพร้อมกับดูวิวของมหานครยามค่ำคืนไปด้วย สักพักก็มีเสียงไอแค่กๆ จากคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างล่าง เฮ้อ ผมปีนลงมาจากเตียงชั้นบน

                “ชั้นไปข้างนอกนะ” ผมรู้สึกเกรงใจก็เลยเดินออกมา แล้วลงไปสูบบุหรี่ข้างล่างตรงสวนย่อมของหอพัก หนาวเป็นบ้าเลย รู้งี้หยิบเสื้อหนาวมาอีกตัวก็ดีอ่ะ ดูจากสีหน้าเขาแล้ว เขาคงจะเริ่มเกลียดผมแล้วสินะ บางทีผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าเขาเป็นคนพูดไม่เก่งก็ได้ แล้วทำไมผมต้องไปสนใจเขาด้วย ยังไงซะเกือบจะทุกคนที่นี่ก็เกลียดผมอยู่แล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่า ผมไม่อยากให้ นาโอกิ เป็นหนึ่งในพวกนั้น ผมไม่อยากให้เขาเกลียดผม