คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You Gonna Miss The Girl : Ch.2 Girl or Guy
You Gonna Miss The Girl
Ch.2 Girl or Guy
หลังจากที่นั่งรถไฟมานานถึง 2 ชม.ครึ่ง พวกเราก็มาถึงเมืองโตเกียวจนได้ พอรับสัมภาระเรียบร้อยแล้วผมและรุ่นพี่ทั้งสองก็เดินเอื่อยๆไปเรื่อยๆจนถึงร้านอาหารชื่อดังที่ผมทำงานอยู่นั้นคือร้านแฮ็คโรนัลด์นั่นเอง!!! สาขานี้เปิดบริการ 24 ชม. เพราะฉะนั้น ต่อให้ตอนนี้เป็นเวลาตี 5 เกือบๆ 6 หก ร้านก็ยังคงเปิดให้บริการ
“สวัสดีครับ คุณซาโตนากะ” ผมกล่าวทักทายรุ่นพี่ที่เป็นพนักงานเวรดึกถึงเช้า
“สวัสดี โซมะคุง” เขาหาวหวอดใหญ่
“เหนื่อยแย่เลยนะครับนั่น”
“ก็นะ รับอะไรดีครับคุณลูกค้า” เขาปั้นหน้าเป็นพนักงานต้อนรับอย่างเต็มรูปแบบ
“เอาชุดบิ๊กแฮ็ค 2 แล้วก็ ฟิช เอ็ม ฟิช ชิ้นครับ บิ๊กแฮ็คเอาน้ำอัดลมแก้วเดียวพอนะครับ”
“ครับผม บิ๊กแฮ็ค 2 ไม่น้ำ 1 ฟิช เอ็ม ชิ้น 1 กรุณารอสักครู่นะครับผม” พอทวนออร์เดอร์แบบลวกๆเสร็จเขาก็หายเข้าไปหลังร้าน
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะกับพวกรุ่นพี่ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลง....เขาบอกว่าคนเราชอบตอกย้ำความรู้สึกตัวเอง มันคือเรื่องจริงครับ เมื่อกำลังอกหัก.....สมองของคุณมันจะสั่งให้นิ้วของคุณกดเลือกเพลงที่ทำให้ความรู้สึกของคุณมันชัดเจนออกมา We are never getting back together เป็นเพลงที่เข้ากับบรรยากาศในตอนนี้สุดๆ
เวลาเช้ามืดในร้านแฮ็คโดนัลด์กับรุ่นพี่อีกสองคนเหมอมองออกไปข้างนอกผ่านทางกระจกที่ถูกไอน้ำเกาะเต็มไปหมด ถนนที่ไร้ผู้คน.......สายลมที่พัดให้ดอกซากุระปลิวว่อนไปทั่ว ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารุ่นพี่กำลังตะโกนเรียกผมอยู่จนกระทั่งเขายื่นมือมาตบหัวผม เรียกสติผมให้กลับมา
“โอ๊ย ผมเจ็บนะ” ผมดึงหูฟังข้างหนึ่งออก
“แล้วแกเหมออะไร ของกินที่สั่งได้แล้ว เอ้า!” กัปตันยื่นแก้วน้ำอัดลมมาให้ผม
“เฮ้ย!! เอาไปไกลๆเลยผมไม่เอา” ผมปัดแก้วออกไปจนน้ำแทบจะหกออกจากแก้ว
“อุ๊บส์ ขอโทษลืมไปว่านายกลัวน้ำอัดลม ฮ่าๆๆๆ” กัปตันหัวเราะร่วน
“อย่าเล่นกับความกลัวของคนอื่นแบบนี้สิโซระ” รุ่นพี่มิยาฮาระพูดเสียงนิ่งๆ
“โทษๆลืมจริงๆ คนบ้าอะไรกลัวน้ำอัดลมแต่เหล้าละกระดกจัง”
“ผมกินค๊อกเทลล์แบบไม่ใส่โซดาต่างหาก”
“ค็อกเทลล์แบบไม่ใส่โซดามันไม่เรียกค๊อกเทลล์หรอกนะโซมะ” รุ่นพี่มิยาฮาระ แกะแฮมเบอร์เกอร์กินแล้วพูดเสียงนิ่งๆอย่างเคย
“ก็ผมกินของผมแบบนี้อ่ะ” ถึงตาผมที่จะกินอาหารเช้าบ้างเหมือนกัน
ผมยัดหูฟังใส่หูเหมือนเดิมแล้วก็เปลี่ยนเพลงเป็นเพลงอื่นที่ช่วยให้สมองมันโล่งขึ้น ถึงมันจะไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาที่ดีนักก็เถอะ
หลังจากทานมื้อเช้ากันเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่เราต้องนั่งรถไฟไปโรงเรียนกันแล้ว.....จากร้านแฮ็คโดนัลด์ตรงนี้ นั่งรถไฟไปอีก 3 สถานีก็จะไปถึงโรงเรียนหอพักของโรงเรียนพอดี.....จะทำให้โรงเรียนมันอยู่ห่างจากหอพักทำไมก็ไม่รู้ มันยังไม่ถึงวันเปิดเทอม เพราะฉะนั้นรายชื่อรูมเมทยังไม่ออก ผมเลยจะไปขออาศัยนอนห้องกัปตันก่อน เป็นการชั่วคราว แต่ถึงจะเปิดเทอมแล้วผมก็ไปขอนอนห้องเขาอยู่ดี ถ้าหากกัปตันจะดวงดีได้รูมเมทคนเดิม 3 ปี ติดน่ะนะ
ถึงแล้วสินะ ที่ๆคุ้นเคย หอพัก......แย่จริงๆ ไม่อยากจะก้าวเข้าไปเลย มันคือศูนย์รวมความเลวร้ายระดับชาติ แต่สุดท้ายผมก็เดินเข้าไปแล้วจนได้ เราสามคนทำการเช็คอินขอห้องพักหนึ่งห้อง ก่อนจะนั่งรถไฟไปอีก 1 สถานีเพื่อไปเดินเล่นกัน ในโรงเรียนสักหน่อย
ณ ป้ายประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน.....แผ่นประกาศบอกห้องเรียนมาติดแล้ว....คงไว้สำหรับเด็กจากต่างจังหวัดที่มาถึงก่อนดูสินะ ผมหวังว่าผมจะได้อยู่ห้องท้ายๆนะ ผมเบื่อเต็มทีแล้วที่ต้องมานั่งเรียนกับพวกเด็กเรียน......
“อะไรฟระเนี่ย!!!” เมื่อผมเดินเข้าไปดู ก็พบว่า ฝันที่ผมวาดไว้มันพังทลายไปเรียบร้อย “อุตส่าห์มั่วหมดเกือบทุกวิชาดันได้มาอยู่ห้องระดับต้นอีก จะบ้าตาย” ผมอยากจะเอาหัวโคกกำแพงตายให้รู้แล้วรู้รอด
“โวยวายไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ” รุ่นพี่มิยาฮาระขยับแว่นก่อนจะมองป้ายประกาศแล้วก็ไม่ออกปฏิกิริยาใดๆ “ห้อง A สินะ ชั้นจะเดินไปดูห้องเรียนสักหน่อย ไว้เจอกันที่หอนะ” พอพูดจบเขาก็เอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินจากไป
“ห้องบ๊วย...รู้สึกดีจัง” กัปตันเดินเข้ามาหาผมแล้วบิดขี้เกียจจากนั้นก็ตบไหล่ผม “โชคดีนะเด็กน้อย ชั้นกลับหอก่อนละ ง่วงเป็นบ้าเลย”
ทุกคนทิ้งผมให้เคว้งคว้างอยู่กลางสนามคนเดียว เฮ้อ....ชีวิต ม.ปลายปี 2 ของผมจบสิ้นละ ผมเดินอย่างหมดอะไรตายไปที่ตู้เก็บรองเท้า....มองหาชื่อของตัวเองและเปลี่ยนรองเท้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินขึ้นไป หมายจะไปเดินขึ้นไปดูห้องเรียนของตัวเองและจับจองที่นั่งมุมดี....แถวรอสุดท้ายริมหน้าต่าง ที่นั่งสุดฮิตของเหล่าพระเอกในอนิเมทั้งหลาย
“ห้อง 2 บีๆ” ผมเดินดุ่มๆตามหาห้องจนสุดท้ายก็เจอ แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า........ ที่นั่งที่ผมหมายปองไว้ มีคนมานั่งอยู่แล้ว
ดูจากชุดแล้วน่าจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ตัวเล็กมากเกินกว่าจะเป็นเด็ก ปี 2 แต่นั้นไม่ใช่เรื่องแปลก เด็กพาสชั้นที่นี่มีออกเยอะแยะ เรือนผมสีทองตัดสั้นเป็นประกายเมื่อต้องกับแสงของพระอาทิตย์ในยามเช้า......เขาถอดเสื้อนอกออกแล้วแขวนไว้ตรงพนักพิงเก้าอี้ แถมยังพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นผิวเนียนขาวใสดูสุขภาพดีเกินกว่าจะเป็นผิวของผู้ชาย....หรือว่าเขาจะเป็นผู้หญิง ไม่สิ แต่เขาใส่ชุดผู้ชายอยู่นะ
“นี่นาย!” ผมเอ่ยทัก เมื่อหันมาเท่านั้นแหล่ะ ชัดเลย ผู้หญิงชัวร์
หน้าหวานไปสิ ตาสีฟ้าเป็นประกายนั้นมันคืออะไร...!! หน้าเหมือนนักร้องที่ร้องเพลง You Belong With me เลย ไม่มีทางที่จะเป็นผู้ชายได้หรอก น่าตาน่ารักเป็นบ้า อยู่ๆหน้าผมก็ร้อนฉ่าขึ้นมา สันจมูกโค้งได้รูป กลีบปากสีชมพูระเรื่อ พวงแก้มนั้นน่ารักชะมัด
“สวัสดีผม ฮาร์ริสัน จี นาโอกิ ยินดีที่ได้รู้จัก ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
ฝรั่งงั้นหรอ? พวกซะช้าเชียว ใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าผม......คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เด็กแลกเปลี่ยนก็แบบนี้แหล่ะ แต่ชื่อแมนจัง เดี๋ยวเขาอาจจะเหมือนเราก็ได้แบบ ผู้หญิงแต่แม่ตั้งชื่อเป็นผู้ชายอะไรแบบนี้
“งะ ไง ชั้น โซมะ รินะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ชื่อคุณเหมือนผู้หญิงเลยนะครับ”
“อะ อือ ชื่อเธอก็เหมือนผู้ชายเหมือนกันน่ะแหล่ะ”
“ก็ผมเป็นผู้ชายนี่ครับ”
หะ!!?? ผู้ชายหรอเนี่ย!! ให้ตายโลกแม่งอยู่ยากชะมัด
ความคิดเห็น