อดีตหวนคืน

ถึงจะเป็นเด็กบ้านนอกอีสาน แต่เธอไม่ต้องทำอะไรเลยตั้งแต่จำความได้จนเรียนจบ เพราะเธออยู่กับปู่ย่าพ่อแม่ทำงานที่จังหวัดระยองหรือกรุงเทพบ้าง บ้านปู่กับย่าไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านแต่อยู่ทุ่งนาห่างจากหมู่สัก5กิโลเมตร ครอบครัวปู่ย่าทำไร่ปลูกข้าว รอบข้าจะมีสองบ้านอยู่ห่างคนละฝั่งแต่เดินตามคันนาไปหากันได้  จุดเปลี่ยนมาอยู่ตอนเธอ6-7ขวบย่าก็เสีย หลังจัดงานศพย่าเสร็จเธอก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านที่สร้างเสร็จแล้ว ส่วนปู่ก็ขายที่นาแต่งงานใหม่หลังจากย่าเสียไปได้3-4ปี 

"คิดอะไรอยู่หรือเมษา"ฝ้ายเพื่อนร่วมงานของเธอเอ่ยถาม

"เปล่าจ๊ะว่าแต่ฝ้ายมีอะไรเหรอ"เมษา

"ไม่มีอะไรเราเห็นเมษาเหม่อๆเลยถามดูนะ"ฝ้าย

"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ"เมษา

"มีอะไรก็คุยกับเราได้นะ"ฝ้าย

"ขอบใจฝ้ายมากนะ"เมษา

หลังจากนั้นเธอทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกต่างคนต่างทำงานของใครของมัน เธอทำงานที่ร้านต้นไม้งานไม่ได้หนักอะไร เจ้านายก็ใจดีเป็นกันเอง ช่วงโควิดเธอก็ขายต้นไม้อยู่ที่ห้องเช่าในกรุงเทพ เป็นพวกกระบองเพชร เพราะเธอชื่นชอบอยู่แล้ว ช่วงโควิดใครก็หยุดอยู่บ้าน กิจการบางอย่างก็ยกเลิกไปเยอะเพราะพิษโควิดเปิดร้านไม่ได้ ผู้คนก็หันมาขายของออนไลน์มากขึ้น 

"ปิดร้านกันได้แล้วเด็กๆ"นับดาว

"คะพี่นับดาว"เมษา

เมษากับฝ้ายก็ไปช่วยกันปิดร้านโดยเอาสแลนดำเกี่ยวไว้กับตะปูตามเสาหน้าร้านเมื่อเสร็จก็จะมีรถที่ร้านคอยรับส่ง เธอกับฝ้ายพักคนละที่แต่ทางเดียวกันที่พักฝ้ายจะถึงก่อนที่พักเธอ เธอพักอยู่กับแม่สองคนน้องหมาหนึ่งตัว ส่วนพ่อเลิกกับแม่และแต่งงานใหม่ 

กลับมาถึงห้องเธอก็ทำกับข้าวไว้รอแม่เลิกงาน แม่ทำงานเป็นแม่บ้านของโรงแรมหนึ่งในกรุงเทพ เงินเดือนก็ไม่ได้มากมายเดือนละไม่ถึงหมื่นห้าด้วยซ้ำ ส่วนเธอทำรายวันวันละ370บาท ก็พอใช้ไปแต่ละเดือนไม่ถึงไม่ถึงกับมีเงินเก็บ พอแม่กลับมาก็กินข้าวกันเสร็จถึงไปอาบน้ำเข้านอน 

ขอใช้เป็นภาษากลางเลยนะคะจะได้อ่านง่ายๆไม่เสียเวลามาอ่านแปลอีกที