แค่รักเธอพอไหม

     "ฉันไม่ได้ไม่ชอบนาย ก็แค่เฉยๆ แต่คนที่ฉันไม่ชอบหรือเกลียดเลยคือพี่สาวของนายต่างหาก" 

      "พี่ของฉันไปยืนบนหัวเธอรึยังไง เท่าที่รู้พี่สาวฉันก็แค่เป็นแฟนกับพี่ชายเธอเท่านั้น"

      "นั่นแหละคือความผิดที่ไม่น่าให้อภัย"

  -------
เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป....หัวใจคนก็เปลี่ยนแปลง
  -------

          "หยุดก่อน" ฉันพยายามตะโกนเรียกคนที่กำลังเดินไปยังทางออกของประตูโรงเรียน แต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน ฉันจึงถลกกระโปรงเร่งฝีเท้าจนมาทันดึงชายเสื้อยืดสีขาวของเขาไว้จากทางด้านหลังจนเขาต้องหยุดเดิน

            "ฟังกันก่อนสิ" ฉันหายใจเข้าปอดอย่างรวดเร็ว

            "จะต้องฟังอะไรอีก ฉันได้ยินหมดแล้ว" เขาหันกลับมาตอบฉันด้วยท่าทีและแววตาที่เฉยเมย จนฉันเองก็พูดอะไรไม่ออก

            "โกรธเหรอ" ฉันคิดและพูดได้แค่นั้น สมองของฉันอับทึบไปหมดจนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดคำไหนที่จะทำให้คนตรงหน้ามองฉันเหมือนที่เคยมอง

            "ไม่ได้โกรธ"

            "แล้วนายจะเดินหนีฉันไปทำไม" ฉันเริ่มเถียงออกแล้วแต่ก็ยังไม่หายเหนื่อยจากการวิ่งตาม

            "ไม่ได้หนี"

            "แล้วที่เดินดุ่มๆ ไม่พูดไม่จาอย่างนี้เรียกว่าอะไรล่ะ" ฉันย้อนถาม

            "ฉันจะกลับบ้านแล้ว ขอบคุณนะที่ในที่สุดเธอก็พูดความจริงเสียที" เขาบอกฉันด้วยท่าทางเรียบๆเหมือนเดิม

            "ฉัน...." ฉันก็พูดไม่ออกล่ะสิ....ในเมื่อฉันเป็นคนพูดความจริงทุกอย่างออกไปหมดแล้ว

-----------------------------------

นิยายเรื่องที่สอง ของ เพ็ญภัทรินทร์ค่ะ

เปิดเรื่องไว้เป็นปีแล้ว ยังปั่นไม่จบเลย

โปรดติดตามตอนต่อไปว่าจะดองไว้ถึงสองปีหรือเปล่า....แป่วๆๆๆ